A k ġ f k a m a L
Yüklə 10,02 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Ölümlə heç bir zaman qarĢılaĢmayacaqsan. Ölüm varsa sən yoxsan, sən
varsa- ölüm yox.. O halda ölümdən qorxmaq axmaqlıqdır. dəfə idi ki, Çəpli kəndinə hücum edirdik. Düşmən kəndin içərisindəki evlərdə və çayın o tayında mövqe tutmuşdu. Mən atəş əmri verdim. Elə ilk dəqiqələrdə ermənilərin bir tankını vura bildik. Tank yanmağa başladı. Ermənilər PDM-lərdən düşüb qaçmağa başladı. Yarım saat ərzində düşmən 15 nəfər canlı qüvvə, 3 PDM, bir tank itirərək Seyidlər kəndinə tərəf geri çəkildi. Bir saatdan sonra artıq biz kəndə nəzarət edirdik. Düşməndən qənimət kimi götürdüyümüz PDM-ləri təmir etmək lazım idi. Bunun üçün Susuzluq kəndindən traktor gətirib PDM-ləri ona qoşaraq bir-bir Susuzluq kəndinə çıxardıq... Axşamüstü mövqelərimizi başqa bölüyə təhvil verib Susuzluq kəndinə qalxdıq. * * * Yanvarın 27-də komandir məni çağırıb üç gün əvvəl mühasirəyə düşdüyümüz “At daşı”na qalxmağı və orada döyüş meydanında qalmış döyüşçülərimizin meyidlərini götürməyi tapşırdı. O, əlavə edərək bildirdi ki, artıq 4-cü tabor Qamışlı kəndini azad edərək At daşına-bizim mühasirəyə düşdüyümüz yerə çıxmışdır. Mən baş leytenant A.Nağızadə ilə bölüyün 75 nəfər əsgərini cərgəyə düzdüm, onların silah-sursatını bir daha yoxladım, tapşırığı onlara bildirdim və müvafiq təlimatlar verdim. Qaranlıq düşməmiş At daşına çatmaq lazım idi. Ona görə mən vaxt itirmədən komanda verdim və bir cərgə ilə hərəkətə başladıq. Susuzluq kəndindən aşağı enərək Çəpli kənd körpüsünü keçib, meşə cığırı ilə, sərt yoxuşla yavaş-yavaş At daşına qalxırdıq. Mən gah qabaqda, gah ortada, gah da arxa cərgədəki əsgərlərlə irəliləyir, yol gedə-gedə onların əhval-ruhiyyələrini yüksəltməyə çalışırdım. Əsgərlərin bəzilərinin həyəcan keçirdiyin hiss edirdim. Çünki iki gün əvvəl getdiyimiz yerdə mühasirəyə düşmüşdük. Əsgərlərin çoxunun üz-gözündə həyəcanı sezir, onlara ürək-dirək verməyə çalışırdım. Lakin, buna nail ola bilmirdim. Əsgərlər gah mənə, gah da A.Nağızadəyə yaxınlaşır yenə də At daşında döyüşəcəklərini və yaxud orada bizimkilərin olub-olmamalarını soruşur, daxili bir həyəcanla addımlayırdılar. Mən onlara düşmənin uzaqda olduğunu və 4-cü taborun düşməni oradan uzaqlaşdırdıqlarını bildirir, təhlükəli heç nə olmadığını deyirdim. Lakin, əsgərlərin yenə də həyəcanlı 240 olduqlarını hiss edir, onları sakitləşdirməyə çalışırdım. Meşə cığırı ilə yuxarı qalxır, demək olar ki, danışmırdıq. Mən əsgərlərə ürək-dirək versəm də onları üç gün əvvəl mühasirəyə düşdükləri və ölümdən çətinliklə xilas olduqları yerə yenidən aparmaq üçün əhval-ruhiyyələrinin lazımi qədər olmadığını yaxşı dərk edirdim. Cığırla yuxarı qalxarkən qəfil dilimin ucuna gələn sözləri zümzümə etməyə başladım: “İgid əsgər, möhkəm dayan, möhkəm dayan...” Mahnının sözlərini tam bilməsəm də astaca zümzümə edirdim. Axı mən heç vaxt əsgərlərin yanında və ya başqa vaxt mahnı oxuyan deyildim. Əsgərlərdən bəziləri təəccüblə mənə baxır, bəziləri isə gülümsünürdülər. Bu iki-üç kəlmə söz bütün əsgərlərin üzünə bir təbəssüm gətirdi və onların döyüş ruhunu geri qaytardı. Hamının əhvalı yaxşılaşdı. Onlar əlbəttə, komandirin əhvalının yaxşı olduğunu görüb hər şeyin yaxşı olacağını düşünürdülər... Meşəliyin qurtaran yerinə-dağın üstünə qalxdıq. 4-cü tabor iki gün əvvəlki döyüş meydanından 300 metrədək arxada hündür təpəliklərdə mövqe tutmuş, ermənilər isə dünənki döyüşdə bir neçə meyid qoyaraq əvvəlki mövqelərindən qovularaq bir az da yuxarı-dağlara tərəf geri çəkilmişdilər. İrəlilədikcə təpəlikdə və yamaclarda erməni meyidləri görünürdü. Bizim zabit və əsgərlərin meyidləri isə meşə talasında-neytral ərazidə qalmışdı. Mən birinci tağımı alçaq təpəliklərdə yerləşdirdim ki, öz atəşləri ilə düşmənin başını qatsın və digər tağmlarla biz meyidləri döyüş meydanından çıxaraq. Arxa tərəfdə mövqe tutmuş 4-cü taborun komandirinə isə bizi qorumağı tapşırdım. Talaya yaxınlaşanda axşam düşürdü. Uzaqdan bizi görən düşmən işıqsaçan güllələrlə bizi atəşə tutdu. 1-ci tağımın əsgərləri güclü atəşlə düşmənə cavab verdilər. Arxadakı təpədən 4-cü taborun döyüşçüləri də düşməni atəşə tutdu. Biz isə axşamın düşməsindən istifadə edərək atəş açmadan meşə talasına yaxınlaşır və meyidləri bir-bir götürüb geriyə- təpənin arxasına çıxarırdıq. Düşmən getdikcə atəşi gücləndirirdi. Deyəsən bizi görmüşdülər. Birdən düşmən iri çaplı pulemyotlarla və qumbaraatanlarla talanı güclü atəşə tutdu və biz məcbur olub sürünərək geriyə çəkildik. İki gün əvvəl burada ikiqat mühasirəyə düşmüş və xeyli həyəcan keçirmiş əsgərlərdən bəziləri yenidən vahiməyə düşərək geriyə qaçdılar. Mən baş leytenant A.Nağızadəyə axtarışı davam etdirməyi tapşırdım, özüm isə geriyə çəkilmiş əsgərlərin arxasınca qaçaraq onlara çatdım. Əsgərlərin qarşısını kəsərək geri qayıtmağı və tapşırığı yerinə yetirməyi əmr etdim. Biz yenidən talaya qayıdanda artıq A.Nağızadə bildirdi ki, 13 nəfərin meyidi tapılıb. Talada və ondan aşağıda bir qədər də axtarış apardıq. Çünki taborun 14 əsgərinin həlak olduğunu yəqin 241 Ġgid hərbdə, dost dərddə, zəif adam isə hiddətdə bəlli olar. etmişdik. 14-cü meyidi isə tapa bilmədik. Yəqin etdik ki, itkin düşüb. Meyidlərin hamısını götürərək meşə cığırı ilə çətinliklə Çəpli kəndinə tərəf enməyə başladıq. İtkin düşən əsgər Göyçay bölgəsindən müharibəyə gəlmişdi. Lakin, 12 gündən sonra 4-cü taborun əsgərləri həmin əsgəri yaralı halda meşədə bir qayalıqdan sağ tapmışlar. Çiynindən güllə yarası almış əsgər sürünərək qayalığa çəkilmiş və bizdən aralı düşmüşdü. Biz mühasirədən çıxdıqdan sonra həmin ərazi düşmən əlinə keçdiyi üçün o, gizləndiyi qayalıq və kolluqdan çıxmadan gizlənməyə davam etmişdi. Bir neçə gündən sonra bizim 4-cü tabor həmin əraziləri azad etsə də həmin yaralı əsgər onların da düşmən olduğunu yəqin edərərk, yenə də gizlənmiş, 12 gün orada ac-susuz qalmışdı. 4-cü taborun tağım komandiri Elxan Əliyevin dediklərindən: “At daşı adlanan yüksəkliyi düşməndən azad edərək xeyli irəliləmişdik. Artıq Kəlbəcər şəhərinə doğru qəti hücuma keçmək üçün əmr gözləyirdik. Qalın qar yağmış, əməliyyat aparmaq bir qədər çətinləşmişdi. Buna baxmayaraq əsgərlərin əhval-ruhiyyəsi yüksək idi. At daşı adlanan ərazinin təpəliklərində ön mövqedə durmuşduq. Yanvarın 24-də burada mühasirəyə düşmüş Kəlbəcər Batalyonu isə geriyə çəkilmiş və yenidən döyüşlərə qatılmışdır. Həmin batalyon sonra başqa istiqamətdə-Söyüdlü istiqamətində irəliləyərək Göyçə ilə sərhədə çıxmışdı. Fevralın 5-i idi. Mövqelərimizin cənub tərəfində Güneypəyə kəndinin yuxarı hissəsindəki meşəlikdə bir yaralı əsgərə rast gəldik. O, ölümcül vəziyyətdə idi. Güclə bizi başa saldı ki, 3-cü taborun əsgəridirvə Göyçaydandır. Çiynindən yaralanmış, xeyli qan itirmiş, aclıq və susuzluqdan taqətdən düşmüşdü. İlk tibbi yardım göstərdikdən sonra onu hospitala göndərdik... ” |