Əmirəl-mömininin (ə) Müaviyəyə cavabı Süleym deyir: “Əli (ə) Müaviyənin məktubunu oxuyub güldü və dedi:
“Müaviyəyə və mənə qarşı bu hiyləsinə təəccüb edirəm!” Sonra katibi Abdul-
lah ibn Əbu Rəfi ni çağırıb buyurdu: “Yaz!”
“Məktubun mənə çatdı. Orada “Həqiqətən döyüşün bizi və səni bu vəziyyətə
gətirəcəyini bilsəydin və biz də bunu bilsəydik, heç bir zaman bir-birimizə bu
zərərləri yetirməzdik” deyə qeyd edirsən. Mən və sən, ey Müaviyə, döyüşün
son mərhələsindəyik, hələ onu bitirməmişik.
Şamı istəməyinə gəlincə, dünən əlindən aldığımı bu gündə sənə verməyə-
cəyəm. “Qorxu və ümiddə bərabər olduğumuz” barədə isə, sənin şübhən mə-
nim yəqinimdən daha güclü deyil və iraqlılar axirəti arzuladıqları qədər şam-
lılar dünyanı arzulamırlar. “Biz Əbdu-Manaf övladlarıyıq. Bizim bir-birimiz
üzərində bir üstünlüyümüz yoxdur...” sözünə gəlincə, biz eləyik. Amma
Üməyyə Haşim kimi, Hərb Əbdülmüttəlib kimi, Əbu Süfyan Əbu Talib kimi,
tüləqa mühacir kimi, münafi q mömin kimi və batil də haqqı göstərən kimi de-
yil! Ərəblərə hökm etdiyimiz və və əcəmləri boyun əydirdiyimiz peyğəmbərlik
fəziləti bizim əlimizdədir. Vəs-salam!”
