rini, qish manzarasi orqasida ko'ngilga kelgan kechin-
malami sho‘x, rangli uslub bilan bejab, bir do‘stiga,
qish hangomasi sifatida yuborgan edi.
Tuzulgay yor ila bazmi visoli,
Vale ag'yordin' ul bo'lsa xoli.
Soqiyo, day2 shiddatidan aqlu hush betob erur,
Chorasi jomi bullurirt ichra la ’li nob3 erur.
Xusho bazm aro o ‘tu, may bo ‘Isa day,
May andoqki o ‘tu, o ‘t andoqki may.
Serzavq, oqsuyak Hirot bu oltin misralarda ifo-
dalangan ruh va kayf bilan yashamoqda edi.
Qorxat munosabati ila do‘sti uni bugun ziyofatga
chaqirgan, lekin u ishga berilib, o‘t va may kabi
qizg‘in, nash’ali bo‘lishi kerak bo‘lgan ulfatchilikni
ham unutdi. Shoir el-ulus ishidan qutulgan damlarda
bekor o‘tirmas edi. Yo o‘qir, yo yozar, yo xattotlikda
mashq qilar, yo musiqiyda yangi kuylar yaratishga uri-
nar, hatto ba’zi vaqtlarda rasm solish fikrini buyoqlar
ila ifodalash bilan mashg‘ul bo‘lar edi. Tafakkur,
amal, harakat uning mangu hamrohlari edi. U «bir
soatlik tafakkur bir yillik toatdan afzal» degan dastumi
ko‘p vaqt takrorlashni sevardi.
Darichalari yopiq va jihozlari zavq ham ichki bir
ohang bilan saranjom topgan xonaning o‘rtasida man-
qal to‘la qip-qizil cho‘g‘ yolqinlanadi. Darichalarning
tepasidagi rangli oynalarda qish quyoshi o‘ynaydi.
Navoiy manqalga yaqin o‘tirib, kitob ustiga qo‘yilgan
yengil, shaldiroq haftrang qog‘ozni tizzasida tutib,
ijodga berildi.
Ijod dardini tug‘uliq dardi bilan qiyos etadilar. Ijod
dardi — qalbning qa’rida uyg‘onib, butun vujudni
larzaga solgan og‘riq Navoiy uchun eng shirin lazzat,
ona allasi kabi yupantiruvchi, quyosh kabi hayot va
quvonch bag‘ishlovchi bir kuch edi. Shuning uchun u
Dostları ilə paylaş: