Qatillə görüş
İ
nstitutda mü
ə
llimliy
ə
başladığım ildi. Yaşca tə
l
ə
b
ə
l
ə
rimd
ə
n çox da böyük
olmadığımdan qaynayıb
-
qarışmışdıq, mə
n
ə
ə
m
ə
lli-
başlı ə
rkl
əri vardı.
İndi danışacağım əhvalat başladığı gün seminar dərsi apardığım üçüncü kurs
qruplarından biri son imtahanını verirdi.
M
ən imtahanı götürə
n Qabil mü
əllimin assistenti idim. İmtahanı başa çatdırırdıq.
İçə
ri sonuncu t
ə
l
ə
b
ə
girdi.
Bu, çox göz
ə
g
əlimli qız olan Rə
na idi. O, h
əmişə
son d
ə
bl
ə
geyin
ə
n, özünü s
ə
rb
ə
st
aparan, kefi ist
ə
y
ə
nd
ə
d
ə
rs
ə
g
ə
l
ən, şıltaq, bə
sl
ənmiş bir qızdı.
M
ə
n onun dilav
ər, sözü birbaşa deyən qız olduğunu bilirdim. Amma seminarlara az
-
az g
ə
ldiyin
ə
gör
ə
onu o q
ə
d
ə
r d
ə
yaxından tanıya bilməmişdim.
Bildiyim bu idi ki, R
ənanın dərs oxumaqla arası yoxdu. Daha doğrusu, mə
nim d
ə
rs
dediyim f
ə
nn üzr
ə
çox mövzuya baş qoşmasa da, bildiyini yaxşı bilirdi.
Qabil mü
əllim başını kağızdan qaldırıb qə
l
ə
mi
ə
lind
ə
oynada-oynada R
ə
nadan
soruşdu:
–
S
ə
n d
ə
imtahan verm
ə
y
ə
g
ə
lmis
ə
n?
Qız soyuqqanlı halda cavab verdi:
–
B
ə
li! - O, gözl
ə
rini süzdür
ə
r
ə
k s
ə
rb
ə
stc
ə
sumkasını qabaq partanın üstünə
qoydu,
üzünü Qabil mü
ə
llim
ə
tutub sözün
ə
davam etdi:
–
Bilet ç
ə
k
ə
bil
ə
r
ə
m?
Qabil mü
ə
llim bir az da ciddil
əşib farağat və
ziyy
əti aldı:
–
M
ə
n s
əni heç tanımıram. Bə
lk
ə
m
ə
nim d
ə
rsl
ə
rim
ə
girm
ə
mis
ə
n? Bu d
ə
qiq
ə
aydınlaşdırarıq, –
dey
ə
Qabil mü
ə
llim t
ə
l
ə
b
ə
l
ə
rin d
ə
rs
ə
davamiyy
ə
tini qeyd etdiyi
d
ə
ft
əri açıb və
r
ə
ql
ə
m
ə
y
ə
başladı.
R
ə
na aman verm
ə
di:
–
Z
ə
hm
ə
t ç
ə
kib d
ə
ft
ə
r-
kitab açmağa də
ym
ə
z. M
ə
n vur-tut bir-iki d
ə
f
ə
sizin
mühazir
ə
l
ə
rd
ə
iştirak etmişə
m.
Qabil mü
ə
llim t
ə
l
ə
b
ənin qırmızılığından təə
ccübl
ə
ndi:
–
Niy
ə
?
–
Çünki sizin d
ə
rsl
ə
rinizd
ə
darıxırdım.
Qabil mü
ə
llim hövll
ə
ndi. H
ə
d
ə
q
ə
d
ə
n
çıxıb bə
r
əlmiş gözlərini qıza zillə
y
ə
r
ək soruşdu:
–
M
ə
nim mühazir
ə
l
ə
rimd
ə
s
əni darıxdıran nə
idi?
R
ə
na
ə
vv
ə
lki tonda:
–
Siz maraqsız danışırsınız, –
dedi.
Qabil mü
ə
llim özünd
ən çıxdı:
–
Ay qız, başından yekə
danışma!
R
ə
na heç n
ə
olmayıbmış kimi gülə
-gül
ə
dill
ə
ndi:
–
Qabil mü
ə
llim, siz ist
əyirsiniz ki, yalan danışım? Düşündüyümü deyirə
m d
ə
.
Qabil mü
əllim ilişmişdi. Hiss edirdim ki, o cavab tapmağa çə
tinlik ç
ə
kir. Sanki vaxt
qazanmaq üçün mızıldandı:
–
Yox, ist
ə
mir
əm yalançı olasan.
Qız şıltaqcasına diliuzunluq elə
di:
–
Heç siz ist
ə
s
ə
niz d
ə
m
ən yalançı olmaram.
Qabil mü
əllim qıza dil çatdıra bilmə
y
ə
c
ə
yini görüb susdu. M
ə
n g
ərginliyi yumşaltmaq
ist
ə
dim v
ə
dedim:
–
R
ə
na, b
ə
lk
ə
bilet ç
ə
k
ə
s
ə
n?
R
ə
na bileti ç
əkib sumkasını qoyduğu partada oturdu. O, yerini rahatlayıb biletdə
ki
sualları gözdə
n keçirdikd
ə
n sonra m
ə
nim gözl
ə
rimin için
ə
dik baxaraq dill
ə
ndi:
–
Üç sualdan ikisini bilmir
ə
m, y
ə
qin üçüncüsünü d
ə
danışmağa də
ym
ə
z.
Ə
lin
ə
fürs
ət düşə
n Qabil mü
ə
llimin R
ənadan hayıf almaq üçün gözlə
ri alacal
andı:
–
İndi sə
n
ə
«2» yazarıq, ağlın başına gə
l
ə
r.
R
ə
na laqeyd-laqeyd:
–
M
ənim ağlım başımdan çıxmayıb ki, geri də
qayıda! –
dedi.
Qabil mü
ə
llim yen
ə
d
ə
qızışdı:
–
T
ə
krar imtahanlarda da s
ə
n
ə
«2»d
ən artıq qiymət yazmayacağam!
Bütün bu baş verə
nl
ə
r göz
ə
lç
ə
nin eynin
ə
deyildi. Qabil mü
ə
llimin dedikl
ə
ri, nec
ə
dey
ə
rl
ər, onun halına tə
favüt el
ə
mirdi. R
ənanın dili dinc durmadı:
–
Tapşırarlar, 2
-nin üstün
ə
2 d
ə
qoyarsınız.
Qabil mü
əllim coşdu:
–
Yazsam, barmaqlarım quruyar, yazmayacağam!
R
ə
na öc
əşmə
yind
ə
davam etdi:
–
Onda başqa barmaqlar mə
n
ə
qiym
ə
t yazar.
–
S
ə
ni institutdan qovduracam!
–
Qabil mü
əllim coşdu.
R
əna geri durana oxşamırdı:
–
Qovdura bilirsiniz qovdurun, institutdan çıxmaq ölüm deyil ki…
Özümü saxlaya bilm
ə
dim:
–
R
ə
na, b
əsdir! Axı belə
olmaz!
O, dediyini dedi:
–
Rasim mü
ə
llim, Qabil mü
əllim bilsin ki, o, pis adamdır, tə
l
ə
b
ə
l
ə
r onu sevmir.
Dalınca bircə
xoş söz deyə
n yoxdur.
Amma, siz yaxşı adamsınız.
R
ənanın mə
ni Qabil mü
ə
llim
ə
qarşı qoymağı pə
rtlik yarada bil
ə
rdi. Ona gör
ə
d
ə
:
«Qabil mü
ə
llim, icaz
ə
nizl
ə
R
əna bayırda gözlə
sin, m
ə
nim t
ə
klikd
ə
siz
ə
sözüm var!»
dedim.
Qabil mü
ə
llim din
ə
c
ək halda deyildi. Onun susduğunu görüb, başımın işarə
si il
ə
R
ənaya otaqdan çıxmağı buyurdum.
R
ə
na qiym
ət kitabçasını stolumuzun üstünə
qoyub otaqda
n çıxdı. Araya sükut
çökdü. Qabil mü
ə
llim dirs
ə
kl
ə
rini stola söyk
ə
yib,
ə
ll
ərini başına dayaq edə
r
ə
k fikr
ə
getmişdi.
Stolun üstünd
əki kağız
-
kuğuzu sə
liq
ə
y
ə
salmağa başladım. Açığı, Rənanın dediklə
ri
m
ə
nim ür
ə
yimd
ən tikan çıxarırdı, çünki doğrudan da tə
l
ə
b
ə
l
ə
r Qabil mü
ə
llim
ə
mehr
sala bilm
əmişdilə
r.
M
ə
n mü
əllim yoldaşımın hirsini soyutmaqdan ötrü ürə
yimd
ə
bir t
ə
s
ə
lli cüml
ə
si
qurmağa çalışırdım. İstə
yirdim g
ə
rginliyi tezc
ə
n
ə
aradan götürüm. Ancaq, f
ə
rli bir
xilasedici cüml
ə
qura bilm
ədiyimi görüb, ağlıma gə
l
ə
n ilk t
ə
klifi dedim:
–
Qabil mü
əllim, bu qız başımızı ağrıdacaq. Bilmirik kimdir, nə
çidir, kim
ə
arxayındır.
B
ə
lk
ə
ona qiym
ə
t yazaq, r
ə
dd olub getsin.
Qabil mü
ə
llim d
ə
rin bir ah ç
ə
kib dill
ə
ndi:
–
Rasim mü
ə
llim, s
əni başa düşürəm, subay oğlansan, bu qıza rəğbətin olduğunu
g
ə
r
ə
k m
ə
n
ə
qabaqcadan dey
ə
ydin.
Niy
ə
qoyursan o, m
ə
nim
ə
s
ə
bl
ə
riml
ə
oynasın. Neçə
ilin mü
ə
llimiy
ə
m, h
ə
l
ə
bel
ə
sin
ə
rast g
ə
lm
əmişə
m, m
ə
nd
ə
n s
ə
n
ə
ə
man
ə
t-m
ə
bad
ə
bu qıza uyasan. Başını bə
laya
salarsan.
Boğazım qurumuşdu. Rə
na il
ə
doğru
dan da heç bir xüsusi
ə
laq
ə
m yox idi.
Yalnız seminardan
-
seminara onun üzünü görürdüm. Onun sözü şax, adamın üzünə
dediyini bils
ə
m d
ə, bugün müşahidə
etdiyim c
ə
sar
ə
tind
ə
n x
ə
b
ə
rsizdim.
Qabil mü
ə
llim R
ənanın zaçot kitabçasını qənşə
rim
ə
sürüşdürüb dedi:
–
M
ən bu qıza qiymə
t yaza bilm
ə
r
ə
m, kefin n
ə
ist
ə
yir ona yaz, qiym
ət kitabçasını
özün
ə
qaytar. Gözüm onu görm
ə
sin.
M
ə
n t
ə
l
ə
m-t
ə
l
əsik : «Üç yazıram!» dedim və
q
ə
l
ə
mi
ə
lim
ə
götürdüm.
Qabil mü
ə
llim:
–
Yox, R
ə
na 2+2 ist
ə
yir, s
ə
nin x
ə
trin
ə
qoy o dey
ə
n olsun. Amma, dedikl
ə
rimi
qulaqlarında sırğa elə, o qız sə
nlik deyil.
Qabil mü
əllimi günahsız olduğuma inandıra bilmə
y
ə
c
əyimi gözümün altına alıb
imtahan v
ə
r
ə
qin
ə
v
ə
şıltaq tə
l
ə
b
ə
nin qiym
ət kitabçasına istə
r-ist
ə
m
əz «4» (yaxşı)
yazaraq ayağa durdum.
Qızı tə
z
ə
d
ə
n iç
əri çağırmaq yersizdi. Ona görə
d
ə
özüm qapını açıb çölə
çıxdım.
R
ə
na bir q
ə
d
ə
r k
ə
narda g
əzişirdi. O, məni görüb dayandı. Mə
n qiym
ət kitabçasını
ona uzadıb dedim:
–
Qabil mü
əllim pis adam deyilmiş, sə
n
ə
«4» yazdı.
R
ə
na gül
ə
-gül
ə
cavab verdi:
–
O m
ə
n
ə
«2»d
ən artıq heç nə
verm
ə
zdi. «4»ü s
ə
n (R
ə
na bir-iki d
ə
f
ə
m
ə
ni bel
ə
çağırmışdı) yazmısan. Ona görə
d
ə
s
ə
n
ə
kefin harada ist
ə
s
ə, orada yaxşı bir
qonaqlıq boyun oluram.
Utana-utana:
–
Sağ ol, mə
n
ə
qonaqlıq lazım deyil! –
cavabını verdim.
R
ə
na dill
ə
ndi:
–
Yaxşı, yaxşı, fors elə
m
ə
!
İlahi, bu qız necə
d
ə
adamı fəth edirdi! Onun ağzını açması ilə
ə
ll
ərini yuxarı
qaldırmağın bir olurdu.
B
ə
lk
ə
bu ona gör
ə
bel
ə
idi ki, R
ənanın gözə
lliyin
ə
bigan
ə
qalmaq mümkün deyildi.
Guya çıxış yolu tapıb cavab verdim
:
–
S
ə
ni x
ə
rc
ə
salmaq ist
ə
mir
ə
m!
R
ə
na m
əni başdan
-
ayağa süzə
r
ə
k «hm» el
əyib rişxə
ndl
ə
güldü.
M
ə
ni lap
ə
l-
ayaq basdı. Necə
d
ə
olsa, R
ə
na t
ə
l
ə
b
əmdi. Axı, mə
n niy
ə
v
ə
ziyy
ə
ti öz
xeyrim
ə
d
əyişə
bilmirdim. Ən azı müə
llimlik s
ə
lahiyy
ə
timd
ə
n istifad
ə
ed
ə
bil
ə
rdim.
–
R
ə
na!
–
bir q
ə
d
ə
r s
ə
rt dill
ə
ndim.
Sanki o, n
ə
düşündüyümü bilirmiş kimi əsl aktrisa mimikası ilə
guya ç
ə
kin
ə
-ç
ə
kin
ə
sözümü ağzımda qoydu:
–
B
ə
li, mü
ə
llim!
O fikrimi tutmuşdu, indi də
m
ə
niml
ə
başqa cür mə
z
ə
l
ə
nm
ə
y
ə
keçirdi.
Yumşalmaqdan başqa ça
r
ə
yoxdu.
–
G
əl sağollaşaq, Rə
na!
–
dedim.
Yenid
ən onun şıltaqlığı tutdu.
O:
–
Subay mü
ə
llim, bilir
ə
m heç vaxt m
ənim kimi qızla evlə
nm
ə
zs
ə
n,
–
dedi.
M
ən ildırım sürə
til
ə
cavab verdim:
- Sabah bazar günüdür, g
əl görüşə
k, s
ə
n
ə
sözüm olacaq!
R
ə
na t
əə
ccübl
ə
nm
ə
yib:
–
Şə
h
ərin harasında? Nə
vaxt?
–
dey
ə
dill
ə
ndi.
Geri ç
ə
kilm
ək olmazdı, dedim:
- Sabah saat 12-d
ə, Azadlıq prospekti ilə
İnqilab küçə
sinin k
əsişmə
sind
ə
,
ə
yri
binanın qarşısındakı dayanacaqda. (Bakının bu məşhur prospekt və
küç
ə
sini kim
tanımır?)
R
ə
na dik-
dik soruşdu:
- Ordan hara ged
ə
c
ə
yik, mü
ə
llim?
M
ən birbaşa cavab verdim:
- Ev
ə
. Heç k
ə
s
ə
l-
ayağımıza dolaşmayacaq.
R
ə
na d
ərhal başını tə
rp
ə
tm
ə
kl
ə
razılığını bildirdi və
ə
lav
ə
etdi:
-
Yaxşı tort bişirmə
yim var. S
əninçün tort bişirib gə
tir
ə
c
ə
y
ə
m!
Sonra o, «Sabaha q
ə
d
ə
r!» deyib getdi.
Bazar günü s
ə
h
ə
r erk
ən oyanıb mə
nzilimd
ə
yır
-
yığışa başladım. Mə
n R
ə
na il
ə
görüşə
c
əyim dayanacağın arxasındakı bayaq adını çə
kdiyim
əyri binanın üçüncü
m
ə
rt
ə
b
ə
sind
ə
birotaqlı mə
nzild
ə
t
ək yaşayırdım. Bazar
evimizd
ə
n uzaqda deyildi.
Yüngülvarı bazarlıq elə
dim. Özümü, üst-
başımı qaydaya salandan sonra saat 12
-ni,
görüş vaxtını gözlə
m
ək qalırdı.
El
ə
ə
vv
ə
ll
ə
r d
ə
kimis
ə
, n
ə
yis
ə
gözl
ə
m
ə
vaxtını ömrün əsas vaxtı saymamışam.
Bel
ə
bir-
iki saatlar, beş
-on d
ə
qiq
ə
l
ər ömrün vaxt qırıntılarıdır. Bu vaxt qırıntıları
zamanı ə
lin heç n
ə
y
ə
yatmır, bir gözün saatda qalır, bilmirsə
n h
ə
m
ən vaxtı necə
yaşayasan.
Vaxtından tez, on ikiyə
iyirmi d
ə
qiq
ə
qalmış, yə
ni bu iyirmi d
ə
qiq
ə
ni nec
ə
v
ə
harada
keçirm
ə
yin el
ə
bir f
ə
rqi ol
madığına görə
binadan düşüb dayanacağın hə
nd
ə
v
ə
rin
ə
g
ə
ldim. Xeyli var-g
ə
l ed
ə
nd
ə
n sonra saat 12 tamam oldu.
Ür
əyim buz kimiydi, inanırdım ki, Rə
na mütl
ə
q g
ə
l
ə
c
ə
k. O, sözünd
ə
bütöv qıza
oxşayırdı. Ancaq gözlə
m
ə
saatı uzanırdı.
Q
ərar vermişdim ki, nə
q
ə
d
ə
r geciks
ə
d
ə
, onu gözl
ə
y
ə
c
ə
y
ə
m. Dey
ə
s
ən yavaş
-
yavaş
R
ə
naya vurulurdum.
Onun davranışına, dediklə
rin
ə
haqq qazandırırdım.
Özümü inandırırdım ki, o, Qabil müə
llim
ə
haqq el
ə
yib. Qabil mü
ə
llim
ə
o da azdı.
H
ər adamı bir gün məhşər ayağına çə
k
ən tapılmalıdır də
. Mü
ə
llim d
ə
imtahanı
intiqama çevir
ər?! Zalım oğlunun üzündə
bir gil
ə
nur yoxdur.
Dayanacağın qarşısında dayanan taksi mə
ni fikird
ən ayırdı. Taksidə
n t
ə
xmin
ə
n 16-
17 yaşında bir oğlan düşüb düz mə
n
ə
sarı gəldi. Əlində
kağız bağlama vardı. O,
m
ə
n
ə
ç
atıb soruşdu:
-
Bağışlayın, Rasim müə
llim sizsiniz?
Ür
əyim düşdü. Bildim ki, bu oğlanı Rə
na gönd
ə
rib.
- H
ə
,
–
dilucu cavab verdim.
Oğlan dillə
ndi:
- M
ə
n R
ənanın bibisi oğluyam. O, bu gün sə
h
ər anamla vacib bir işdə
n ötrü
Moskvaya uçdu. Ged
ə
nd
ə
m
ə
n
ə
t
apşırdı ki, özü bişirdiyi bu tortu sizə
çatdırım. O,
el
ə
t
ə
svir el
əmişdi ki, görən kimi sizi tanıdım. Bu bağlama sizindir, götürün!
M
ə
n etiraz ed
ə
bilm
ə
dim, R
ənanın sovqatı olduğu üçün bağlamanı götürdüm və
n
ə
d
ə
ns
ə
ərköyün qızın vacib iş dalınca getdiyinə
inandım.
R
ə
na el
ə
qız idi ki, olduğu yerdə
mütl
əq canlanma yaradırdı. Tə
l
ə
b
ə
yoldaşları tez
-
tez ondan n
ə
s
ə
danışırdılar. Hə
r d
ə
f
ə
d
ə
rs
ə
g
ə
l
ə
nd
ə
ya geyim-
keçimi, ya danışığı
-
davranışı, ya kiminlə
s
ə
sözl
əşməsi, ya da başqa sə
b
ə
bd
ə
n söhb
ə
tl
ə
rin mövzusuna
çevrilirdi.
Bu söhb
ə
tl
ə
rd
ə
n b
ə
zisi m
ə
n
ə
d
ə
g
əlib çatırdı. Eşitmişdim ki, Rəna uşaqlıqdan
bibisinin yanında yaşayır. Bibisi haqqında deyirdilər ki, o, yaraşıqlı, xanım
-
xatın,
geniş ə
laq
ə
l
əri olan bir qadındır.
İki ay Rənanı görmə
y
ə
c
ə
kdim. Xasiyy
ə
timi bilir
ə
m, m
ə
nd
ə
onun telefon nömr
ə
si
olsaydı, bə
lk
ə
d
ə
özümü saxlamayıb, bircə
d
ə
f
ə
d
ə
olsa, ona z
ə
ng ed
ə
c
ə
kdim.
R
ə
nadansa z
ə
ng gözl
ə
m
ə
k
ə
b
ə
sdi,
ən azı ona görə
ki, t
ə
tild
ə
Bakıda
olmayacaqdım.
Bir neç
ə
gün R
əna üçün darıxdığımdan özümə
yer tapa bilmirdim. Hara gedirdims
ə
,
harda olurdumsa, bir gözüm onu axtarırdı. Onun barə
sind
ə
soruşmağa ürə
k
qızdırdığım bir adam da yoxdu.
Sonra yavaş
-
yavaş özümü ə
l
ə
aldım, Rəna haqqında soyuqqanlılıqla düşündüm.
Başqa çarə
yoxdu, sentyabrda d
ə
rsl
ərin başlamağın gözlə
m
ə
liydim.
Düzü, sentyabrın ilk günündə
instituta ür
ə
yimd
ə
R
ə
na il
ə
danışa
-
danışa getdim.
D
ərs başlamazdan ə
vv
ə
l t
ə
l
ə
b
ə
l
ərin arasında onu görmə
y
ə
çalışsam da, Rə
na
gözüm
ə
d
ə
ym
ədi. İlk də
rs gününd
ə
R
ənanı tə
l
ə
b
ə
yoldaşlarından soruşmaq,
düşündüm ki, yaxşı düşmə
z.
İkinci də
rsd
ən sonrakı tə
n
ə
ffüsd
ə
dekanlığa daxil olanda Qabil müə
lliml
ə
üz-üz
ə
g
əldim. Onunla çox mehriban görüşdüm. Kefimin yuxarı olmağı Qabil müə
llim
ə
q
ə
rib
ə
g
əlmişdi.
O, t
əə
ccübl
ə
m
ə
n
ə
baxırdı. Düşündüm ki, yə
qin R
ənanın imtahan mə
s
ə
l
ə
sind
ə
n
sonra onun h
ə
l
ə
d
ə
m
ə
n
ə
qarşı hirsi soyumayıb.
Ə
rkl
ə
:
–
Qabil mü
əllim, o da bir işdi oldu, siz dünyagörmüş adamsınız, belə
şeylə
ri
çox görmüsünüz. Ancaq inanın, imtahandan qabaq Rə
na il
ə
görüşüb sizə
qarşı
qurğu qurmamışdıq. –
dedim.
Qabil mü
ə
llim qoluma girib m
ə
ni foyed
ə
ki p
ə
nc
ə
r
ə
l
ə
rd
ən birinin qabağına gə
tirdi. O,
quru-
quru soruşdu:
–
X
ə
b
ə
rin yoxdu?
T
əə
ccübl
ə
cavab verdim:
–
N
ə
d
ə
n?
–
Bir h
ə
ft
ə
bundan
ə
vv
ə
l R
ənanı öldürüblə
r.
–
Nec
ə
?
–
Tükl
ə
rim biz-biz oldu.
Qabil mü
ə
llim sözün
ə
davam etdi:
–
İyun
un 27-d
ə
, biz R
ə
nadan imtahan götür
ə
n günün s
ə
h
ə
risi onu bibisil
ə
birg
ə
h
ə
bs
edibl
ə
r.
–
İmtahandan bir gün sonra? –
dey
ə
soruşdum.
–
B
ə
li!
–
Qabil mü
ə
llim R
ənanın hə
bsolunma tarixini bir daha d
ə
qiql
əşdirdi.
İçimdə
sanki n
ə
s
ə
qırıldı. Demə
li, h
ə
m
ə
n gün
əyri binanın qarşısında mə
n R
ənanı
gözl
ə
y
ə
nd
ə
artıq o, həbs edilibmiş.
Bibisi oğlunun Rənanın onun anası ilə
vacib işdən ötrü Moskvaya uçması xə
b
ə
ri
yalanmış. Bə
lk
ə
d
ə
oğlanın işin içində
n x
ə
b
əri yoxmuş.
Qabil mü
əllim boğazını arıtlayıb dedi:
–
S
ə
n dem
ə
, R
ənanın bibisi oğrularla əl imiş. O, ə
laq
ə
yaradıb ayaq açdığı varlı
ail
ə
l
ə
rin evl
ərini sonradan oğrulara nişan verirmiş.
T
əə
ccübd
ən matım
-
qutum qurumuşdu. Zorla –
«Dem
ə
k bel
ə…»
- deyib udqundum.
Qabil mü
ə
llim h
ə
l
ə
sözünü qurtarmamışdı. O dedi:
–
Biz R
ə
nadan imtahan götür
ə
n günd
ə
n t
ə
xmin
ə
n bir h
ə
ft
ə
ə
vv
əl Bakıda bir oğru
d
ə
st
ə
si
ə
l
ə
keçibmiş. İstintaq zamanı dindirilən oğrulardan kimsə
R
ənanın bibisini
satır.
Y
əqin istintaq vaxtı Rənanın adı çəkilibmiş, yoxsa hər ikisini Baş polis idarə
sin
ə
çağırıb hə
bs etm
ə
zdil
ə
r.
Barmağımı dişlə
dim, dem
ə
k polisl
ə
r R
ə
na il
ə
bibisini öz evl
ə
rind
ən aparmadığından
m
ə
n
ə
tort g
ə
tir
ən oğlanın mə
s
ə
l
ə
d
ə
n x
ə
b
əri yoxmuş.
–
H
ə
,
–
Qabil mü
ə
llim dill
ə
ndi,
–
R
ənanın 17 yaşında bir bibisi oğlu var, deyilə
n
ə
gör
ə
t
əmiz oğlandır…
Az qaldım Qabil müə
llimin dediyini t
ə
sdiq edim, ancaq bu, R
ənanın hə
tta ail
ə
sini d
ə
tanıdığımı bildirmə
k dem
ək olardı.
Qabil mü
əllim fikrini tamamlamağa çalışdı:
–
H
əmin oğlan anası ilə
R
ənanın tutulduğundan iki gün sonra xə
b
ə
r tutur. O, üç-dörd
d
ə
f
ə
polis şöbə
sin
ə
gedib-g
ə
l
ə
nd
ən sonra anasıgillə
görüş ala bilir.
Anasının və
bibisi qızının həbs olunmasından şoka düşən oğlan görüş otağında
q
ə
fild
ən sıçrayıb bıçaqla anasını vurmaq istə
rk
ə
n R
ə
na araya girir v
ə
bıçaq qızın
düz ür
ə
yin
ə
saplanır. Elə
oradaca R
əna canını tapşırır.
Sonradan istintaqın gedişində
m
ə
lum olur ki, R
ənanın heç bir günahı yoxmuş. Yalnız
evi aparılan bəzi varlı adamlargildə
bibisiyl
ə
qonaq olduğu üçün ondan
şübhə
l
ə
nibl
ərmiş.
Qabil mü
ə
llim ani pauza verib son sözünü dedi:
–
R
ə
na ip
ə
-
sapa yatmayan qız olsaydı da, onun ə
yriliyin
ə
heç m
ə
n d
ə
inanmazdım.
Yazıq qız…
Qabil mü
ə
llimd
ən ayrılandan sonra xeyli müddə
t R
ənanın bibisi oğlunu xatırlamağa
çalışdım.
Ancaq görüşdüyümüz gün fikrim
-zikrim R
ənanın yanında olduğuna görə
oğlanın ü
z
cizgil
ə
rin
ə
öt
əri baxmışdım.
Bu s
ə
b
ə
bd
ə
n d
ə
heç cür onu gözümün qabağına gə
tir
ə
bilm
ə
dim. Y
ə
qin haçansa
R
ənanın qatili ilə
üz-üz
ə
g
ə
ls
əm, onu tanımaram.
|