Çocuk Kalbi

14 MART ARİFESİ
Bugün  dünden  daha  neşeli  bir  gün  oldu.  On  üç  mart!  Vittorio  Emanuelle
Tiyatrosu’nda yapılacak ödül dağıtımından bir önceki gün, yılın en büyük, en
güzel  şenliği.  Ama,  bu  kez  ödülleri  dağıtacak  beylere  hediyeleri  götürmek
için  sahneye  çıkacak  çocuklara  çok  önem  verilmişti.  Bu  sabah  son  derste
müdür sınıfa geldi ve:
– “Çocuklar, çok güzel bir haberim var” dedi ve “Coraci!” diye seslendi. Bu
Calabria’lı öğrenciydi. Calabria’lı ayağa kalktı.
– “Yarın tiyatroda, ödül verecek beylere hediyeleri taşıyan çocuklardan biri
olmak ister misin?”
Calabria’lı evet diye başını salladı.

---

Müdür:
– “Öyleyse iyi” dedi, “Böylece bir de Calabria temsilcisi bulunacak. Bu da
çok  güzel  bir  şey.  Bu  yıl  Belediye,  hediyeleri  taşıyacak  olan  on,  on  iki
çocuğun  İtalya’nın  dört  bir  tarafından  gelmiş  olmasını  istiyor.  Bölgemizde
yirmi  tane  okul  var,  yani  yedi  bin  öğrenci.  Böylesine  büyük  bir  kalabalığın
içinden bile İtalya’nın her bölgesine ait bir çocuk bulmak bazen oldukça güç
oluyor. Torquato Tasso Okulu’nda adalardan gelen iki çocuk bulmuşlar; biri
Sardunya’lı,  diğeri  de  Sicilya’lı.  Boncompagni  Okulu  Floransa’lı  bir  küçük
buluyor,  babası  tahta  üzerine  oymalar  yapıyormuş.  Tommaseo  Okulu’nda
Roma’da  doğmuş  Romalı  bir  çocuk  var.  Diğer  okullardan  da  Venedik’li,
Lombardiya’lı çocuklar da bulmuşlar. Monviso Ookulu’nda Napoli’li varmış,
babası  subaymış.  Biz  bir  Cenovalıyla  bir  Calabrialı  seçtik.  Piemonteliyi  de
ekleyince  on  iki  kişi  oluyor.  Çok  güzel,  değil  mi?  Sizlere  verilecek  ödülleri
İtalya’nın dört bir yanından gelen bu çocuklar taşıyacak. Dikkat edin; on iki
çocuğun  hepsi  birden  sahneye  çıkacak.  Onları  çılgınca  alkışlayarak
karşılayın.  Onlar  çocukturlar;  ama,  büyük  insanlar  gibi  ülkelerini  temsil
ediyorlar. Üç renkli küçük bir bayrak zaten kendisi de koskocaman bir bayrak
olan  İtalya’yı  temsil  etmiyor  mu?  Onları  hararetle  alkışlayın.  Kutsal
vatanınızı  temsil  edenlerin  önünde  sizin  de  küçük  yüreklerinizin
alevlendiğini,  on  yaşındaki  sizlerin  de  ruhunun  vatan  ateşiyle  yandığını
onlara gösterin.”
Müdür bunları söyledikten sonra gitti, öğretmen de gülümseyerek:
– “Demek ki Coraci, sen Calabria’nın milletvekilisin!” dedi.
Bunu  duyan  herkes  gülerek  el  çırptı.  Sokağa  çıktığımız  zaman  da,
Coraci’nin  etrafını  çevirdiler,  onu  bacaklarından  yakaladılar,  havaya
kaldırdılar ve:
–  “Yaşasın  Calabria’nın  milletvekili!”  diye  bağırarak  onu  omuzlarında
taşımaya koyuldular.
Bunu  sadece  neşelenmek,  Coraci’yi  sevindirmek  için  yapıyorlardı,  onunla
alay  etmek  kimsenin  aklından  bile  geçmiyordu.  Coraci’yi  sınıfta  herkes
sever. O da etrafındakilere gülümsemekten geri kalmıyordu. Onların bu halini
görüp  gülmeye  başlayan  siyah  sakallı  beye  rastlayıncaya  kadar  onu  böyle
omuzlarında taşıdılar.
Calabrialı:
– “Bu benim babam” dedi.
Bunun  üzerine  çocuklar  Coraci’yi  babasının  kolları  arasına  bıraktılar  ve
koşarak dört bir yana dağılıverdiler.

---