Microsoft Word choliqushi ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
113
Xudodan birdan-bir tilagan narsam Munisa bilan xuddi qo‘g‘irchoq o‘ynayotganday 
o‘ynash edi. Qizginamni tizzalarim orasiga oldim, sochlarini yoydim, keyin xohlaganiday 
qilib o‘rib qo‘ydim. 
Munisa tokchadagi kichkina oynakni olib: 
— Opajonim, keling, ikkalamiz yonma-yon turib oynakka qaraylik, — dedi. 
Suratga tushayotgan opa-singillarday, boshlarimizni bir-biriga suyadik. Oynak ichida 
kulishar, bir-birimizga til ko‘rsatar edik. 
Munisa lojuvard ko‘zlari, oppoq tani, nozik, shirin yuzchasi bilan malak kabi go‘zal edi. 
Lekin u xursand bo‘lmadi. Burnimni, lablarimni ushlab: 
— Attang, opajon, sizga o‘xshamas ekanman-da, — dedi. 
— Sen yaxshiroqsan-ku, bolam. 
— Nimam yaxshi, opajon? Men sizdaqa chiroyli emasman!.. 
U boshini yana ham ko‘proq yaqinlashtirar, bo‘ynimning tagidan o‘tkazib olgan 
qo‘lchasi bilan betimni silar edi. 
— Opajon, siz barqutga o‘xshaysiz. Yuzingizga qaragan kishi o‘zini oynakka solganday 
ko‘ra oladi, — dedi. 
Bu qaqajon qizning so‘zlaridan kulib, bir minutgina ilgari zo‘r diqqat bilan o‘zim o‘rib 
qo‘ygan sochlarini to‘zg‘itib yubordim. Yashirib nima qilaman, axir daftarimni o‘zimdan 
boshqa hech kim o‘qimaydi-ku! Men o‘zimni xayol qilgan darajadagidan ham chiroyliroq 
deb o‘ylay boshladim. “Farida, sen o‘zingni bilmaysan. Senda hech kimga o‘xshamagan 
boshqa narsalar bor” deganlarga haq bergim keladi. 
Nima to‘g‘risida gapirayotgan edim? Ha, kichkinam to‘g‘risida! Uni es-hushli qilib tar-
biyalagunimcha, u meni o‘zi singari noz-karashmali qilib qo‘yadigan ko‘rinadi. 
* * * 
Zay-ni-lar, 29 yan-var. 
Daftarimga bir oydan beri qo‘l urganim yo‘q. Harholda, xotira yozishdan ham foydali-
roq ishlarim bo‘ldi. Innaykeyin, baxtli kunlarning nimasini ham yozar-ding? 
Bir oydan beri chuqur ko‘ngil rohati ichida yashadim. Lekin, afsuski, bu hol uzoq bor-
madi. Ikki kun avval bu yerdan o‘tgan pochta aravasi menga to‘rtta xat tashlab ketibdi. 
Konvertlarga ko‘zim tushar-tushmas, ichib yonib ketdi. Kimlardan kelganini, ichlarida ni-
malar yozilganini bilmasam ham: 
— Oh, koshkiydi qo‘limga yetib kelmay yo‘lda yo‘qolgan bo‘lsa! — dedim. 
Dastlabki taxminimda yanglishmagan edim. Konvert ustidagi yozuvni tanirdim. Xatlar 
undan kelgan edi. 
Konvertlar meni topib kelguncha qo‘ldan-qo‘lga o‘tibdi, usti ko‘k, qizil yozuvlari, 
muhrlar bilan to‘libdi. Qo‘l tegizishga yuragim dov urmay, bittasining ustidagi adresni 
o‘qidim: “B... shahar markaziy rushdiyasi muallimlaridan Farida xonim afandiga” deyil-
gan edi. 
Konvertlarni g‘ijimlab, o‘choq yonidagi etajerkaga irg‘itdim. Deraza yoniga keldim, bo-
shimni uning ynagiga qo‘yib, uzoq-uzoqlarga tikilib, o‘yga toldim. 
Munisa meni ko‘rib tashvishga tushdi: 
— Opajon, bir yeringiz og‘riyaptimi? Rangingiz oqarib ketdi, — dedi. 
O‘zimni bosishga tirishib kulimsiradim. 
— Hech nima bo‘lgani yo‘q, bolam. Picha boshim og‘riyapti, xolos. Ikkalamiz bir oz 
boqqa chiqib aylansak tuzaladi. 
Kechasi ko‘zlarimni qorong‘ilikka tikib, uzoq vaqtlargacha mijja qoqmay yotdim. 
Chuqur bir taraddud ichida yonardim. Yuzsiz zolim bu maktublarida, kim biladi, menga 

---

Choliqushi (roman). Rashod Nuri Guntekin