Bəxtiyar Tuncay TÜrk xalqlarinin etnoqonik motiv və SÜjetləRİNİn azərbaycan və anadoluya uzanan iZLƏRİ VƏ ya tariXİMİZƏ FƏrqli bucaqdan baxiş

Bəxtiyar Tuncay



TÜRK XALQLARININ ETNOQONİK MOTİV VƏ SÜJETLƏRİNİN AZƏRBAYCAN VƏ ANADOLUYA UZANAN İZLƏRİ VƏ YA TARİXİMİZƏ FƏRQLİ BUCAQDAN BAXIŞ
(Əlyazma hüququnda)

BAKI 2012
GİRİŞ
Zəngin türk folklorunun ayrılmaz tərkib hissəsi olan mif, rəvayət və əfsanələr, eləcə də qəhrəmanlıq eposları ayrı-ayrı türk soy, boy və xalqlarının etnogenezinin və etnomədəni əlaqələrinin öyrənilməsi baxımından son dərəcə böyük önəm daşımaqdadır. Bu və ya digər türk xalqının özünün etnik mənşəyi, ilkin ata yurdu, ata yurdunu tərk edərək müəyyən bir etnik-tarixi ərazidə məskunlaşması və fəaliyyəti barədə nəsillərdən-nəsillərə ötürülərək əfsanələşən və zamanla mifik çalarlar qazanan etnik yaddaşı məhz bu rəvayət və eposlarda əbədiləşdirilmişdir. Həmin folklor nümunələrində söylənilənlərin müxtəlif tarixi mənbələrdə əksini tapmış bilgilərilə, arxeoloji qazıntılar zamanı əldə edilmiş materiallarla, eləcə də dil materialı ilə tutuşdurulması bəzən inanılmaz nəticələrə gətirib çıxara bilir.

“Mif və tarix bir araya gətirilə bilərmi?” sualına cavab axtaran R. Qafarov bildirir ki, mifin müasir müəyyənləşməsi, anlam dairəsi o qədər genişdir ki, izahını başa çatdırmaq, cəmiyyətin formalaşmasındakı və inkişafındakı rolunu dəqiq üzə çıxarmaq üçün hələ də axtarışlar aparılır. Eləcə də tarix geniş və dar mənada götürülür. Əslində bütün yaranışların doğulma, meydana gəlmə tarixi var:

“Məsələni başqa şəkildə qoyaq: mif hər hansı bir formada tarixdirmi? Aristotel Herodotu tarixçi deyil, mifoloq kimi təqdim edirdi. Qədim yunanların qənaətində mif dünya tarixinin başlanğıcını özündə əks etdirən ən dolğun mənbə sayılırdı. Bu günədək tarixçilər Troya müharibəsi haqqında həqiqətləri öyrənmək üçün antik miflərə (yeganə mötəbər mənbə kimi) müraciət edirlər. Sonralar dənizin dərinliklərində aparılan arxeoloji axtarışların nəticəsində miflərdə göstərilən şəhər, saray və qalaların qalıqları üzə çıxdı, mifoloji təsvirlərin çoxunun gerçəkliyi təsdiqləndi” (Qafarov, 2010, s. 14).

Şlimanın “İlliada”da əks olunan mifik süjetlərdən çıxış edərək qədim Troyanın yerini müəyyənləşdirməsi və bununla da Homerin qələmə aldığı hadisələrin kökündə real tarixi hadisələrin durduğunu sübut etməsindən sonra etnogenezlə bağlı rəvayətlərə münasibət əsaslı surətdə dəyişmişdir. Son illərdə Avropa və Rusiyada folklor nümunələrinin digər elm sahələrinin materialı ilə əlaqəli şəkildə geniş təhlili istiqamətində aparılan işlərin müsbət nəticələri də bu istiqamətin perspektivli olduğunu sübut etməkdədir. Odur ki, sözügedən metodun türk miflərinə tətbiqinin də faydalı ola biləcəyi, maraqlı nəticələrə gətirib çıxaracağı heç bir şübhə oyatmır. A.Nəbiyev haqlı olaraq yazır ki, dünya haqqında mif modeli müxtəlif xalqların erkən düşüncəsində özünəməxsusluqlarla şərtlənsə də, onun bədii təfəkkür üçün ümumi olan cəhətləri və xüsusiyyətləri də vardır:

“Erkən mədəniyyətlərin müxtəlif etnik-mədəni sistemlərini bərpa etmək, hər bir xalqın ümumdünya mədəniyyətindəki yerini və onun yaranmasındakı rolunu müəyyənləşdirmək, tarix səhifəsində hər bir xalqın yaradıcılıq ənənələrinin meyl və istiqamətlərini öyrənmək üçün ən mötəbər mənbələrdəndir” (Nəbiyev, 2002, s. 139).

Etnogenezlə bağlı mifik süjet və motivlər kosmogenez və antropogenezlə bağlı süjet və motivlərə nisbətən çox-çox sonrakı dövrləri əks etdirir. Elə bu səbəbdən də bu süjet və motivlərin əsasında duran hadisələrin reallığa daha yaxın olduğunu söyləmək olar. Fakt budur ki, öncə dünya yaranmış, daha sonra insanlar peyda olmuş, yalnız bundan sonra ayrı-ayrı etnos və xalqlar təşəkkül tapmışlar.

S. A. Tokarev bildirir ki, hazırda etnogenez məsələləri müxtəlif elm sahələri ilə məşğul olan geniş mütəxəssis qruplarının diqqətini daha çox cəlb etməkdədir və bu bu məsələləri yalnız və yalnız müxtəlif elmlərin birgə səyləri ilə həll etmək mümkündür. Lakin etnogenetik proses o qədər mürəkkəb bir prosesdir ki, bir sıra hallarda elm alimlərin səylərinə baxmayaraq, onun üzərindəki sirr pərdəsini qaldırmaqda aciz qalır. (Токарев, 1949). Alimin bu fikrinə Q. F. Debets, V. Q. Levin, T. A. Trofimov, V. V. Qinzburq və V. P. Alekseyev kimi alimlər də şərik çıxmışlar (Дебец, Левин, Трофимов, 1952; Левин, 1961; Гинзбург, 1968; Алексеев, 1977, с. 9).

Digər xalqların miflərində olduğu kimi, türk mifologiyasında da etnoqonik motiv və süjetlərin əsasında əcdad kultu durur. Əksər türk xalqları bütün türklər üçün ümumi olan ulu əcdaddan başqa bilavasitə öz soy və boylarının ulu babalarını da unutmamış, onları ayrı-ayrı qəhrəmanlıq eposlarında əbədiləşdirmişlər. Bu eposlar minillər boyu yeni-yeni elementlərlə zənginləşdirilərək, hər dövrə uyğun şəkildə müasirləşdirilsə də, əcdad kultu öz kökləri ilə ibtidai mədəniyyətin, totemistik və animistik təsəvvürlərin mövcud olduğu dövrlərə qədər uzanır.

Belə hesab edilir ki, ibtidai cəmiyyətdə ictimai şüur və fikirin inkişaf səviyyəsi ibtidai mədəniyyətlə qarşılıqlı əlaqədə olub və ibtidai sosial-mədəni sistemin inkişaf dinamikasına təsir göstərir. İbtidai-sosial-mədəni sistem öz inkişaf dinamikasına malik olub, mövcud sistemli strukturun yenidən dirçəlməsinə imkan verir. İbtidai mədəniyyətin digər xüsusiyyəti onun sinkretikliyidir ki, bu da öz təcəssümünü totemizmdə tapmışdır.

Mif çağında ulu əcdad, ilk növbədə, yaşayış tərzi ilə təbiət hadisələri və heyvanlar aləmi arasında oxşarlıq görmüş (qidalanmada, doğumda, hərəkət və davranışda, eləcə də digər zahiri əlamətlərdə), həmin aləmlərlə özü arasındakı qeyri-adi əlaqəyə təsir göstər-məyə çalışmış, bununla da nəhəng vəhşi canlılar tərəfindən gələn təhlükələrə qarşı nikbinliklərini qoruya bilmişdir. Onların yaşamaq uğrunda mübarizəsindən və topladıqları təcrübədən doğan inanışlar «sınaqlardan çıxarılaraq» yaddaşlarında möhkəmləndikcə təsəvvürlərə çevrilmişdir. Ulu əcdad dünyaya həmin təsəvvür-lərin baxış bucağından, yaxud pəncərəsindən baxmışdır və onlar sistemləş-dirildikcə totemizm, animizm, animatizm, magiya və kult münasibətləri şəklini almışdır. Təbiət varlıqlarının fetişləşdirilməsi isə müxtəlif ayin və mərasimlərin keçirilməsinə meydan açmışdır. Ovçuluq, maldarlıq və əkinçilikdə qazanılan uğurların da səbəbini həmin təsəvvürlərin doğurduğu qeyri-adi məxluqlarla əlaqələndirmişlər (Qafarov, 2010, s. 14-15).

Totemizm (Şimali Amerika hindularının dilindən götürülmüşdür, “onun qəbiləsi” deməkdir) — insan kollektivlərinin (qəbilə, tayfa) ilə müəyyən heyvan və bitki növləri, habelə hər hansı bir predmet arasında guya mövcud olan fövqəltəbii qan qohumluğu əlaqələrinə etiqad edilməsindən ibarətdir. Məsələn, Tolstov, Bernştam və Bekmıradov kimi tanınmış türkoloq alimlər oğuzların ən qədim zamanlarda öküzə totem münasibəti bəslədiklərini söyləmişlər ( Bayat, 1993, s. 124).

Türk mifologiyasında onqon-quş motivi ən geniş yayılmış motivlərdəndir. Məsələn, əldə olan çoxsaylı mənbələr toğanın (qartalın) bəzi türk soy və boyları tərəfindən onqon-əcdad kimi qəbul ediidiyini söyləməyə əsas verir. Saxa-yakutlar öz əcdadlarının kiçik bütləri içərisinə Sour adlı qarğanın bütünü də əlavə edirmişlər (Ögel, 1995, s.147). Bu quş Altay əsatirində Tanrı Ülgenin düzəltdiyi insan bədənləri üçün böyük Tanrı Kudayın yanından ruh gətirən bir quşdur (Анохин, 1824, с. 18).

Deyilənlərə şeytanın düzəltdiyi qadın və kişinin quşa çevrilmələrini də əlavə etmək lazımdır:

Tanrı hirslə qadının düz üzünə tüpürdü.

Qadın quş olub uçdu, Kordoy quşudur adı,

Bataqlıq qorxudur, hər it ona uladı.

Kişi də bir quş oldu, ona deyirlər Yalban,

Ayaqları çox uzun, surəti də çox yaman.

Çox qəribə quşdur bu, nədənsə yox əlləri,

Gəzib tapır, - harda var, - atılmş çəkmələri.

Ən böyük əylncəsi topuğunu gəmirmək,

Evlərdəki nəcislər ona ən gözəl yemək.

S.Neklyudov bu cür çevrilmələri ruhun müxtəlif canlı və cansız varlıqlarda təzahür etməsi ilə əlaqələndirir (Неклюдов, 1979).

Bənzər halla Azərbaycan-türk əfsanə və nağıllarında da tez-tez rastlaşmaq mümkündür. Bu baxımdan aşağıdakı mif deyilənlərə ən gözəl misaldır:

İki oğlan cüt sürürmüş, biri İsa adında, biri də Musa adında. Bunlar yorulub bir az yatırlar ki, dinclərini alsınlar. Öküzlər açılıb qaçırlar. İsa ilə Musa oyanıb görür ki, öküzlər yoxdu. Nə qədər axtarırlar­sa, tapa bilmirlər. Ağaları da çox əzazil adam olur. Bu uşaqlar qorxularından evə qayıda bilmirlər. Allaha yalvarırlar ki, bizi quşa döndər. Allah bunları quşa döndərir. Bunlar başlayırlar öküzləri axtarmağa. Həmişə də bir-birindən soruşurlar ki, tapdın? (Azərbaycan mifoloji mətnləri, 1988, s. 70).

Türk-şaman mifoloji sisteminin ən arxaix alt qatlarından birini təşkil edən onqonçuluğun izlərinə Azərbaycan folklorunda da geniş rast gəlinmkdədir. Bu baxımdan “Keçəlçələr” nağılındakı sərçə (Besanoğlu, 1966, səh. 171-173), “Məlik Məmməd və Məlik Əhməd”, “Moltanı padşahı” və “Daş üzük” nağıllarındakı göyərçin (Azərbaycan nağılları, ll c., 1961, səh. 234; lV c., 1963, səh. 93; ll c., 1961, səh. 66-68), birbirinin fərqli variantları olan “Hazarandastan bülbül” və “Altun bülbül” nağıllarındakı bülbül (Azərbaycan nağılları, l c., 1961, səh. 116; Türk masalları, l kitap, 1971, səh. 167), Əhmədnən Sənəm” nağılındakı qaraquş (Azərbaycan nağılları, V c., 1964, səh. 113-114) və s. onqon quş surtlərini misal çəkmək olar.

Bu mövzu Məhəmməd Hatəmi Tantəkin tərəfindən hərtərəfli araşdırılmışdır (Tantəkin, 2004). Onun yazdığına görə, sehrli nağıllarda sadəcə “quş” adı ilə dinləyicilrə təqdim edilən sətirlər də az deyil. Onlar ölünü dirildir, ətləriylə insanlara qeyri-adilik gətirir, qiymətli yumurtalar ilə kasıbları varlandırırlar (Tantəkin, 2004, səh. 9).

Nağıllarımızda gerçəkdən də sadəcə “quş” adı ilə çıxış edən onqon surətlərə rast gəlinir və onlar gerçəkdən insanların himayəçilri kimi çıxış edirlər. Özü də bu hal təkcə Azərbaycan nağıllarnda deyil, Türkiyədən toplanmış nağıllarda da geniş yayılmışdr (Azərbaycan nağılları, ll c., 1961, səh. 2, 165; lll c.,1962, səh. 97, 253, 256-257; Türk masalları, l kitap, 1971, səh. 269; ll kitap, 1971, səh. 196; Türk folkloru araştırmaları, 1973, səh. 3268-3269).

Azərbaycan türklərinə aid aşağıdakı mif də böyük maraq doğurur:

Bir gün insan oğlu fikirləşir ki, hər şeyin padşahı, böyügü var. Quşların da gərək padşahı olsun. Bütün quşdarı yığıb deyir ki, hansınız lap yuxarı qalxsanız onu padşah qoyacıyam. Quşdar razı olur. Uçullar, ancax qartal hamısınnan hündürə uçur. Bu dəmdə insan oğlu görür ki, qartalın tükləri arasınnan cırt-cırt quşu çıxdı, lap yuxarı uşdu. Bını quşdar da gördü, pərt oldular ki, bınnan bizə padşah çıxmaz.

İnsan oğlu cırt-cırt quşuna deyir ki, sən lap yuxarı uşdun, ancax kələyinən. Ona görə gərək sənə bir iş də tapşıram. Onu da eləsən, səni padşah qoyacıyam. Get mənə elə bir çöp gətir ki, nə əyri olsun, nə də düz.

Deyillər ki, cırt-cırt quşu o vaxtdan həmişə kolluqda gəzir, həmin çöpü axtarır, ancax tapammır. Qartal isə quşların padşahı olur (Azərbaycan mifoloji mətnləri, 1988, s. 67).

Türk, o cümlədən Azərbaycan folklorunda geniş yayılmış quşlardan biri də Humaydır. Bu quşdan söz açan B.Ögəl bildirir:

“Bu quşun adı əfsanəvi hüma // humay quşunun adından gəlir. Bununla bərabər, bu ad indi mövcud olan quşlara da verilmişdir. Məsələn, huma və ya hüma Krımda ən yaxşı cins qartallardan birinə verilən addır. Bu quşun adı qırğız ləhcəsində kumay olmuşdur. Qırğızlar vulturide növünün ən böyük cinsinə kumay deyirlər. Bu, ağbaba cinsindən olan, qar quşu da deyilən böyük bir qartaldır” (Ögel, 1989, s. 365).

Eyni mövzuya Bəhlul Abdulla da müraciət etmiş və “Kitabi-Dədə Qorqud”dakı quş obrazlarından söz açmışdır (Abdulla, 1999).

Mövzumuz baxımından aşağıdakı Altay əsatirində söylənilənlər də böyük maraq kəsb edir:

Çox böyük bir xan vardı çox-çox əski çağlarda,

Yaşardı, hökmdardı Altaydakı dağlarda.

Bu xanın çox gözəl biricik qzı vardı,

Onu görən hər igid tutuşaraq yanardı.

Xanın yurdundan bir gənc bir gün xana vararaq,

“Qızı mənə ver” deyə ağlamış yalvararaq.

Xan razı olmuş, fəqət oğlana bir şərt qoymuş,

Gəl ki xanın bu şərti çox-çox çətin, çox zormuş.

Xan oğlana demiş ki:

“Bilirsənmi, Daruqa müqəddəs bir qartaldır,

Bədəni çox böyükdür, tükləri sanki budaqdır.

Gedib bu qartalı tap, tükündən gətir mənə,

O zaman düşünmədən qızı verərərn sənə”.

Gənc almış yarağını, dağlara çıxmış ova,

Axtarmağa başlamış belə böyük yuva.

Sora-sora gedərkən görmüş yolda bir ərmiş,

Dərdini ona açmış, o da bir öyüd vermiş.

Ağ saqqallı ixtiyar demiş bu yoldan sapma,

Bu işi mən bilirəm, kim nə desə, sən yapma.

Bu yolla gedən oğlan ağ bir dağa yan almış,

Ətrafında dolaşmış, ətəyinə yanaşmış.

Nədənsə yerlə göylər birdən-birə ağlamış.

Ağca buludlarsa yer üzünə yaxınlaşmış.

Oğlan yenə durmamış, keçmiş dağ aşaraq,

Dörd tərəfə böylanmış özü möhkəm çaşaraq,

Görmüş dağ-daş, hər tərəf süd rəngində, bəmbəyaz.

Bu rəng göyləri tutmuş, göy də olmuş apayaz.

Oğlan “Bu nə ?” deyincə, haradansa bir səs gəlmiş,

“Göylərin arxasında süd dənizi var” demiş.

Oğlan şərqə boylanmış, buludun arxasından,

Gözünə kölgə dəymiş köpüklər arasından.

Düşünmüş uzun-uzun “Bu qara şey nə?” -deyə,

-“Süd dənizi içində bu gölgəlik var niyə?”

Çox düşünmüş, bu işə bir məna verəmməmiş,

Göydən bir səs ona səslənib, belə demiş:

“Qarşıdakı qaraltı çox böyük bir ağacdır,

İnsana həyat verir, göylərə isə tacdır.

Onun yanındakı da qapqara bir ormandır,

İçindəki qımıldayan Daruqa xandır.

Müqəddəs süd dənizi dağın başındadır,

Cənnətin bağçaları dənizin bağrındadır (Ögəl, 2006, səh125-126).

Onqon-quş motivi oğuzlar arasında da çox yayğın olmuşdur. Hər bir oğuz soy və boyunun ayrıca quş onqonu olduğunu həm Fəzlullah Rəşidəddin (Rəşidəddin, 2003, s. 54-60), həm də Əbülqazi (Əbülqazi Bahadır xan, 2002, s. 70-72) göstərmişlər. Onlara istinad edən Bahəddin Ögəl həmin onqonları boy və soylar üzrə aşağıdakı kimi sıralamşdır:

Bozuqlar: Sağ qol.

Gün Xan: simvolu Ağ Şahin,

Ay Xan: simvolu Qartal,

Ulduz Xan: simvolu Tauşancıl

Qayı - Ağ Şahin / Şunqar (Şunqar)

Bayat - Ağ Şahin / Bayquş (Üği)

Alkaravlı – Ağ Şahin / Siçantutan qırğı (Köykenek)

Qara-uyli – Ağ Şahin / Çalağan (Göbek-sarı)

Yazır – Qartal / Bildirçin çalan qırğı (Torumtay)

Dökər – Qartal / Çalağan (Köçken)

Dodurğa – Qartal / Qırmızı qırğı (Kızıl-qarçağay)

Yaparlı - Qartal / Qırğı (Kirğu)

Avşar – Dovşancıl / Ağ şahin (cere-laçin)

Qızıq – Dovşancıl / Sar (Sarıca)

Bekdili – Dovşancıl / Laçın (Bihri)

Qırqın - Dovşancıl / Su berkutu (Su bürkütü)

Uçuqlar: Sol qol.

Gök Xan: simvolu Şunqar

Dağ Xan: simvolu Üği

Dəniz Xan: simvolu Çakır

Bayındır – Şunqar / Şahin (Şahin)

Beçenə - Şunqar / Ala şahin (Ala-toğanaq)

Çavuldur – Şunqar / Qartal (Buğdaynık)

Çəbni - Şunqar / Humay (Humay)

Salur – Üği / Berkut (Bürküt)

Eymir – Üği / Ançarı

Alayuntlı – Üği / Gərgincək (Yağılbay)

Ürəgir – Üği / Qırğı (Bayqu)

İqdır - Gərgincək / Qırğı (Karçiğay)

Bükdüz - Gərgincək / Ütəlgi (İtalgu)

Yıva - Gərgincək / Ağ şahin (Toyğun)

Qınıq - Gərgincək / Qırğı (Cere-qarğay) (Ögel, 1989, s. 355-360).

D.K.Zeleninin yazdığna görə, onqona soyun, boyun, ailə və fərdin hamisi, qoruyucusu, qoruyucu ruhu, yardımçısı kimi baxılmışdır (Зеленин, 1936,c.29).

Azərbaycan folklorunda yayğın olan quş motivlərindən biri də dövlət, şahlıq quşu Humayla bağlıdır. Onqon kimi tanınan Humay quşunu “Hüma quşu” da adlandırırlar. Mövzu ilə bağlı H.Tantəkin yazır:

“Şahlıq quşu surəti xalqın demok­ratik seçki iradəsinin ifadəsi kimi nağıllara daxil olmuşdur. Kimin başına qonarsa, xalq o adamı hakimiyyətə gətirib özünə padşah edir. O, sinfi mənsu­biyyətindən, cinsindən asılı olmayaraq hər kəsin başına qona bilir” (Tantəkin, 2004, s. 59).

M.Təhmasib isə öz növbəsində bildirir:

“Bu quşun kölgəsi bəxtiyarlıq və səadət rəmzidir. Onun kölgəsi kimin başı üzərinə düşərsə, o, dünyada mütləq ən bəxtiyar adam olur. Bunun nəticəsi olaraq bu quşun ikinci xüsusiyyəti meydana gəlmişdir. O, kimin başına qonarsa, həmən adam padşah, yəni dövlət, hökumət başçısı olur” (Təhmasib, 2005, s. 15).

Əski türklər totemistik qohumluq bağının özləri ilə boz qurd arasında olduğuna da etiqad etmişlər. Təsadüfi deyil ki, “Kitabi – Dədə Qorqud”da Qazan xan Boz Qurda əcdadı kimi üz tutur, ondan yurdunu xəbər alır:

Ordumun xəbərin bilürmisin, degil mana!

Qara başım qurban olsun, qurdum, sana! (Kitabi-Dədə Qorqud, 2004, s. 41).

“Kitabın” eyni boyunda Salur Qazan qurda «Qaranqu axşam olanda güni doğan» və ya da “Qar ilə yağmur yaqanda ər kimi duran…” deyə müraciət edir (Kitabi-Dədə Qorqud, 2004, s. 41).

Şübhəsiz ki, eposda Boz Qurda ünvanlanmış bu müraciət Qazan xanın ona əcdadı kimi tapındığını, ona türklərin hamisi kimi baxdığını sübut etməkdədir. Buradakı Qazan-qurd münasibətləri Oğuz-Boz qurd mifik münasibətlərini xatırlatmaqdadır. Daha doğrusu, R. Əlizadənin haqlı olaraq qeyd etdiyi kimi, Oğuz-Boz qurd mifik münasibətləri Qazan-qurd epik münasibətlərində paradiqmalaşmışdır:

“Bəlli olduğu kimi, «Oğuz Kağan» dastanında qurdu yalnız Oğuz görür. Və bu detal da dolayı yolla «Dədə Qorqud kitabı»na transformasiya olunub. Eposdakı ərənlər içərisində yalnız Qazanın qurdla rastlaşması Oğuz-qurd təmasından gəlməklə sözügedən əlaqənin ilkin semantikasını ortaya qoymuşdur: Oğuz-Boz qurd mifik münasibətləri Qazan-qurd epik münasibətlərində paradiqmalaşmışdır” (Əlizadə, 2008, s.102).

Boz qurdla bağlı inanclar, istisnasız olaraq, bütün türk xalqlarının miflərində bu və ya digər dərəcədə əksini tapmışdır. Məsələn, saxa-yakutlar qurdu hörmətlə «Tanqara yola» (Tanrı oğlu), bəzi variantlarda «ayin yola» (bu da «Tanrı oğlu» deməkdir), bəzən də «tanqara ıta» (Tanrı iti) – deyə çağırırdılar (Əlizadə, 2008, s.103). Uyğurların “Köç” dastanında isə deyilir:

Müqəddəs buyruğa əməl edən xalq böyük bir yurdu tərk edərək köçə hazırlaşdı. Yolu düzəltdilər. Durub dayanmadan, yorulmaq bilmədən getdilər, getdilər. Hara getdiklərini, harda dayanacaqlarını bilmirdilər. Bu zaman onların qarşısına göy tüklü, göy yallı bir qurd çıxdı və onların qabağına düşdü. Uyğurlar da qurdu tanrının göndərdiyini başa düşüb onun dalınca getdilər. Qurd gətirib onları dümdüz ovalıq bir yerə çıxardı. Uyğurlar burada yerləşib yurd saldılar (Bozqurd, 1992, s. 37).

Z. Toğanın yazdığına görə, qurd oğuzlarda və qıpçaqlarda xilaskar rolunda çıxış edir (Toğan, 1972, s. 134). Kitabın birinci bölümündə görəcəyimiz kimi, Azərbaycanda da boz qurdla bağlı son dərəcə maraqlı mifik süjetlər qeydə alınmışdır.

Totemizm elementləri özünü mifologiyada daha çox qoruyub saxlaya bilmişdir. Mifologiya isə özlüyündə ibtidai cəmiyyətin fəlsəfə tarixi hesab oluna bilər. Həmin cəmiyyətin dünyagörüşü isə mahiyyətcə mifoloji xarakter daşımışdır. Lakin həmin cəmiyyətin mənəvi-konseptual və idrakı sahələrində onun mədəniyyətinin iki qatı olan totemizm və animizm mühüm rol oynamışdır.

Füzuli Bayatın sözlərinə görə, Türk tayfalarında Boz qurd, əsasən, əcdaddır (məsələn, ciğil, yağma, karluq tayfalarında):

“Göy Türklərdə əcdadlıq xilaskarlıq funksiyası ilə birləşib: əcdad-xilaskar şəklində rəsmiləşdirilib” (Bayat, 2003, s. 47).

R. Əlizadə yazır:

“Məlumdur ki, qədim türklərin inam sistemində Boz qurd öncül rəmz kimi dəyər qazanıb və epikmifoloji düşüncədə türklərin atası (əcdad kultunun daşıyıcısı) olaraq şifrələnibdir. Araşdırmalar nəticəsində o də aydın olub ki, hunların və göytürklərin sakral əcdadı sayılan Boz qurd oğuz türklərinin də qoruyucusu və hamisi statusunu daşımışdır” (Əlizadə, 2008, s.102).

A. Inan bildirir ki, başqırdlara görə Ural dağlarında qurd pеyğəmbər səhabələrinə yоl göstərmişdir. Yaxud da başqırd türkləri qurdu izləyərək gözəl təbiətli bir yеrdə yеrləşmişlər. Qurdu isə “kök cal” adlandırmışlar (İnan, 1976, s. 126).

Bahaəddin Ögəl qurdu türk mifоlоgiyasının ən önəmli müqəddəs simvоlu adlandıraraq yazır:

“Qurd başlı sancaqlar, Göytürk dövlətinin yıxılışından sоnra da unudulmamış və Çin imeparatоrları, məsəln Türkеşlеr kimi Türk qövmlərinə Xaqanlıq ünvanları vеrəcəkləri zaman, qurd başlı bir bayraqla bir davul vеrmеyi də unutmamışdılar” (Ögel, 1993, s. 40).

Məshəti Ismayıl Rüstəm qızı yazır ki, qədim türk dastanlarında qəhrəman dоğularkən ulu xilaskar оlan qurdun zahiri bənzərliyini və Göy Tanrının əlamətlərini özündə daşıyır (Ismayıl Rüstəm qızı, 2008, 129). Gerçəkdən də “Оğuz Xaqan” dastanında Оğuzun bеlinin qurd bеlinə bənzəməsi, ağzının qırmızı оlması və s. başqa xüsusiyyətlər Оğuz və qurd оbrazlarını bir-birinə bağlayan mühüm cəhətdir:

Bu oğlanın üzü göy idi,

Ağzı atəş kimi qırmızı, gözləri ala,

Saçları, qaşları qara idi…

Onun ayağı öküz ayağına, beli qurd belinə,

Kürəyi samur kürəyinə,

Köksü ayı köksünə bənzəyirdi (Bayat, 1993, s. 124).

Alim haqlı olaraq bildirir ki, dastanda Оğuzla qurdun qarşılaşmasını gеrçəkləşdirən Göy Tanrının özü idi (Ismayıl Rüstəm qızı, 2008, 129). Odur ki, Оğuzun çadırına qurd göy yaruq – şüa içində gəlir:

Dan yeri söküləndə Oğuz kağanın alaçığına

Gün kimi bir işıq düşdü.

Bu işıqdan göy tüklü, göy yelkəli, böyük,

Erkək bir qurd çıxdı.

Bu qurd Oğuz xaqana söz deyib durdu,

Ta belə dedi: “Oğuz, ay Oğuz,

Sən Urun üstünə getmək dilərsən,

Oğuz, ay Oğuz, mən səndən irəlidə gedəcəyəm.

Bundan sonra Oğuz kağan

Alaçıqları yığdırdı, yola düşdü.

Gördü ki, ordunun önündə

Göy tüklü, göy yelkəli, böyük,

Erkək bir qurd gedir.

Bu qurdun arxasınca düşüb, ardınca getdilər.

Bir neçə gündən sonra göy tüklü, göy yelkəli bu böyük,

Erkək qurd dayanıb durdu (Bayat, 1993, s. 129).

Məshəti Ismayıl Rüstəm qızının sözlərinə görə (Ismayıl Rüstəm qızı, 2008, 129), dastanda qоşunun önündə yüyürən göy tüklü, göy dərili qurd Оğuz xaqanın qələbə nişanıdır. Оrdunun savaş və qələbəsi isə döyüşkənlik ruhundan çоx qurdun möcüzəli iz açımı ilə bağlıdır. Qələbə həqiqətini anlayan və xəbər vеrən qurd, döyüşü əzmlə həyata kеçirənsə Оğuz xaqandır. Göy yallı, göy tüklü müqəddəs Bоzqurdun hər dəfə оrdu önündə görünməsi Оğuza yеni yurd yеri qazandırırdı:

Bundan sonra yenə bu göy tüklü,

Göy yeləkli erkək qurdla Sındu,

Tanğut, Şağam tərəflərə yola düşdü (Bayat, 1993, s. 134).