|
www.vivo-book.com
211
Mən yoluma davam edirdim. Həyatımda heç vaxt belə
yorulduğumu xatırlamırdım. Gözlərim demək olar ki, heç nə
görmürdü. Birdən qarĢıdan beĢ yaĢlarında balaca bir qız
uĢağının mənə tərəf gəldiyini gördüm. Onun əynində mavi
rəngli don, ayaqlarında isə ağ rəngli ayaqqabılar vardı. UĢaq
məni görüb qorxmuĢdu. Mən ona tərəf yanakı irəlilədikcə,
qızın gözünə xoĢ və mehriban görünməyə çalıĢdım.
– Ay qız, məni burda qoyub getmə. Sənə pis heç nə
eləmərəm. MƏN BURALARDA AZIB QALMIġAM! Sənin
anan-atan hardadılar? Ay qız, məni öz valideynlərinin
yanına apar!
Balaca qızcığaz barmağı ilə harasa iĢarə elədi. QarĢıda
bir qoĢqu ilə avtomobilin dayandığını gördüm.
– EY, mən YOLUMU AZMIġAM! – deyə qıĢqırdım. –
AMAN
ALLAHIM
SĠZĠ
GÖRMƏYĠMƏ
NECƏ
SEVĠNDĠYĠMĠ BĠR BĠLSƏYDĠNĠZ.
QoĢqunun arxasından Lidiya çıxdı. Onun saçlarının
arasında qırmızı biqudilər görünürdü.
– Bura gəl görüm, səni Ģəhər uĢağı, o dedi. – Gəl
evimizə gedək.
| 
