Çocuk Kalbi

BİRİNCİ SINIF ÖĞRETMENİM ÖLDÜ

---

27 Salı
Biz  Vittorio  Emanuelle  Tiyatrosundayken  zavallı  birinci  sınıf  öğretmenim
ölmüş. Saat ikide ölmüş, annemi görmeye geldikten tam yedi gün sonra. Dün
sabah okulda müdür sınıfa geldi ve bu acı haberi bize iletti.
– “İçinizde onun öğrencisi olmuş olanlar onun ne kadar iyi kalpli bir insan
olduğunu,  çocukları  nasıl  sevdiğini  pek  iyi  bilirler.”  dedi.  “Bütün
öğrencilerine karşı tam bir anne gibi davranırdı. Şimdi artık yok. Korkunç bir
hastalık uzun zamandan beri onu kemirip duruyordu. Hayatını kazanmak için
çalışmak  zorunda  olmasaydı  kendine  bakıp  tedavi  olabilirdi,  belki  de
bütünüyle iyileşebilirdi. Hiç olmazsa arada biraz dinlenseydi, hayatını birkaç
ay  için  olsun  uzatabilirdi.  Ama,  o  son  gününe  kadar  öğrencilerinin  arasında
kalmak  istedi.  17  Haziran,  Cumartesi  akşamı  öğrencileriyle  vedalaştı,  onları
bir  daha  göremeyeceğinden  emindi,  çocuklara  gene  öğütler  verdi,  hepsini
teker  teker  öptü  ve  hıçkırarak  okuldan  çıktı.  Artık  onu  hiç  kimse
göremeyecek. Çocuklar onu daima hatırlayın.”
Küçük Precossi birinci sınıfı o öğretmenle okumuştu, başını sıranın üstüne
eğdi ve ağlamaya başladı.
Dün  akşamüstü,  okuldan  çıktıktan  sonra  ölünün  evine  gittik;  onu  son
istirahatgahına kadar izleyecektik. Eve girerken kapının önünde bekleyen iki
atlı  bir  cenaze  arabası  gördük.  Pek  çok  kişi  kapının  önüne  toplanmış,  yavaş
sesle  konuşuyordu.  Müdür,  bizim  okulun  bütün  öğretmenleri  oradaydılar,
başka  okullardan  da  gelen  öğretmenler  vardı,  çünkü  bu  öğretmen  daha
önceleri  başka  okullarda  da  dersler  vermiş.  Aşağı  yukarı  sınıfının  bütün
öğrencileri oradaydılar, annelerinin elinden tutuyorlardı. Diğer sınıflardan da
çok sayıda öğrenci gelmişti, kiminin elinde küçük çelenkler, kimininkinde de
gül  demetleri  görülüyordu.  Cenaze  arabasına  daha  şimdiden  pek  çok  çiçek
demeti  yerleştirilmişti,  arabanın  ön  tarafına  da  pembe  güllerden  hazırlanmış
ve  üzerine  siyah  harflerle:  “Eski  Dördüncü  Sınıf  Öğrencilerinden
Öğretmenlerine”  yazılı  kocaman  bir  çelenk  asılmıştı.  Kocaman  çelengin
altına küçük bir tane asılmıştı, bunu da kendi öğrencileri getirmişler. Cenaze
alayına  öğrencilerden  başka  pek  çok  da  ana  baba  katılmıştı.  Herkes  kapının
önünde  birikmişti.  Kız  öğrencilerden  pek  çoğu  göz  yaşlarını  kuruluyorlardı.
Sessizlik  içinde  bir  süre  bekledik.  Sonunda  tabutu  aşağı  indirdiler.  Tabutun
arabaya  yerleştirildiğini  görünce  çocukların  çoğu  hızlı  hızlı  ağlamaya
başladılar,  içlerinden  biri  de  öyle  keskin  bir  çığlık  attı  ki;  sanki  öğretmenin

---

öldüğünü ancak şimdi anlayabilmişti. Hıçkırık krizine tutulmuştu, onu oradan
uzaklaştırmak  zorunda  kaldılar.  Halk  yavaş  yavaş  sıraya  girdi  ve  alay
ilerlemeye  başladı.  En  önde  kız  öğrenciler,  arkadan  din  adamları,  arabanın
arkasından da öğretmenler ve diğer öğrenciler geliyordu, en arkada da halk.
Yol boyunca meraklılar kapılara, pencerelere koşuşuyorlar ve ağlayan bütün
bu çocuklarla çelenkleri görünce de:
– “Bir öğretmen ölmüş!” diyorlardı.
Çocuklarıyla birlikte gelen beylerin arasında da ağlayanlar vardı. Mezarlığa
ulaşınca  tabutu  arabadan  çıkardılar,  öğretmenler  tabutun  üstüne  çelenkleri
yerleştirdiler,  çocuklar  da  ellerindeki  demetleri.  Sonunda  öğretmeni  tek
başına  mezarlıkta  bırakarak  oradan  uzaklaştık.  Zavallı  öğretmen,  bana  karşı
ne kadar iyi davranırdı, ne kadar sabırlıydı, yıllardır öğrencileri için ne kadar
yoruluyordu! Zaten pek az olan kitaplarını küçük öğrencilerine bıraktı; birine
bir  kalem  kutusu,  diğerine  bir  mürekkep  hokkası.  Ölmeden  iki  gün  önce  de
müdüre  okulun  en  küçük  öğrencilerinin  gelmelerini  istemediğini  söylemiş,
çünkü onların ağlamalarını istemiyormuş. Hayatı boyunca iyilik yaptı, ızdırap
çekti,  öldü.  Zavallı  öğretmen,  uçsuz  bucaksız  mezarlıkta  tek  başına  kaldı!
Elveda!  Elveda!  Ebediyen  elveda,  benim  iyi  kalpli  dostum,  çocukluğumun
tatlı ve acıklı anısı!