Çocuk Kalbi
Yüklə 1,14 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- ÇOCUK KALBİ EDMONDO DE AMICIS Yayıncı ve Genel Yayın Yönetmeni
- ISBN 978-975-6938-14-5 5. Baskı
- ÖĞRETMENİMİZ
|
ÇOCUK KALBİ EDMONDO DE AMICIS SİS YAYINCILIK SİS YAYINCILIK - 14 ÇOCUK KALBİ EDMONDO DE AMICIS Yayıncı ve Genel Yayın Yönetmeni: Zana HOCAOĞLU Yayın Koordinatörü: Mehmet DEMİRKAYA Çeviren: Serek ÇELİK Tasarım: Özgür YURTTAŞ Baskı: Barış Matbaası Davutpaşa Cad. Güven San. Sit. C Blok No: 291 Topkapı – İSTANBUL Tel: (0212) 674 85 28 – Faks: (0212) 674 85 29 ISBN 978-975-6938-14-5 5. Baskı: Ocak 2011 6. Baskı: Ekim 2011 7. Baskı: Mart 2012 SİS YAYINCILIK Merkez: Giyimkent Sitesi D 6 Blok / 59 No: 77-78 Esenler / İstanbul Tel: (212) 659 58 61 -62 Fax: (212) 659 02 51 www.sisyayincilik.com e-mail: info@sisyayincilik.com ÇOCUK KALBİ EDMONDO DE AMICIS SİS YAYINCILIK EKİM OKULUN İLK GÜNÜ 17 Pazartesi Bugün okulun ilk günü. Yazlıktaki üç aylık tatil bir rüya gibi geçti! İlkokulun üçüncü sınıfına yazdırmak için, annem beni bu sabah Baretti Okulu’na götürdü. Aklım yazlıktaydı ve istemeyerek gidiyordum. Bütün sokaklar çocuklarla kaynıyordu. İki kitapçı dükkanı; çanta, kağıt ve defter satın alan anne ve babalarla tıklım tıklımdı. Okulun önünde o kadar çok insan birikmişti ki okul hademesiyle, belediye görevlisi girişi serbest bırakmak için paralanıyorlardı. Giriş kapısında biri omzuma dokundu. İkinci sınıf öğretmenimdi. Kızıl saçları darmadağınıkdı. Her zamanki neşesiyle bana: – “Demek artık birbirimizden temelli olarak ayrıldık” dedi. Bunu ben de pekala biliyordum ama, gene de bu sözler bana çok acı geldi. Güçlükle içeri girebildik. Hanımlar, beyler, işçiler, subaylar, büyükanneler, dadılar, bir ellerinde çocukları, diğerinde de kayıt kağıtları, holü ve merdivenleri dolduruyorlardı. Tiyatro girişlerindekini andıran bir vızıltı çıkarıyorlardı. Üç yıl süreyle, aşağı yukarı her gün geçtiğim, yedi sınıf kapısının üzerine açıldığı o koskocaman odayı tekrar görünce çok sevindim. Çok kalabalık vardı. Öğretmenler gidip geliyorlardı. Birinci sınıf öğretmenim beni sınıfının kapısında selamladı ve: – “Enrico, bu yıl yukarıdaki katta okuyacaksın, artık senin buradan geçtiğini bile göremeyeceğim” dedi ve bana üzgün üzgün baktı. Sınıflarda çocuklarına yer kalmayan endişeli, telaşlı hanımlar müdürün etrafını çevirmişlerdi. Bana müdürün sakalı bu yıl biraz daha ağarmış gibi geldi. Çocukları daha büyümüş, toplanmış gördüm. Giriş katında bütün öğrenciler sınıflarına yerleştirilmişlerdi. Birinci sınıfa yeni kaydolan çocuklar içeri girmek istemiyorlar ve inatçı sıpalar gibi dikilip kalıyorlardı. Onları zorla çekip almak gerekiyordu. Bazıları oturdukları sıralardan kaçıyorlardı. Diğerleri ana babalarının gittiğini görünce ağlamaya başlıyorlar, berikiler de onları avutmak için geri dönüyorlardı. Öğretmenler de umutsuzluğa kapılıyorlardı. Küçük erkek kardeşim, öğretmen Delcati’nin sınıfındaydı; ben de öğretmen Perboni’nin birinci kattaki sınıfındaydım. Saat onda hepimiz sınıftaydık. Tam elli dört kişi. Çocukların on beş, on altısı ikinci sınıftan arkadaşımdı. Aralarında daima sınıf birincisi olan Derossi de vardı. Yazı geçirdiğim ormanları, dağları düşündükçe okul bana o kadar küçük, o kadar kasvetli görünüyordu ki! Sonra, ikinci sınıftaki öğretmenimi de düşünüyordum. Öyle iyiydi ki, hep bizlerle beraber gülerdi. O kadar da ufak tefekti ki arkadaşlarımızdan biri gibi görünürdü. Darmadağınık kızıl saçlarıyla onu artık orada göremeyeceğimi düşündükçe üzülüyordum. Bu yılki öğretmenimiz uzun boylu, sakalsız, uzun kır saçlı, alnında da düz bir çizgisi var. Sesi oldukça kalın. Sanki içimizi okumak istermiş gibi, her birimize teker teker sabit gözlerle bakıyor ve hiç gülmüyor. Kendi kendime: – “İşte ilk gün. Dokuz ay daha var. Ne kadar çalışma, ne kadar aylık sınav, ne kadar yorgunluk!” diyordum. Okul çıkışı annemi bulmaya ve koşup elini öpmeye gerçekten ihtiyacım vardı. Bana: “Gayret, Enrico! Beraber çalışacağız” dedi. Ve eve döndüğümden de memnundum. Fakat, neşesi ve tatlı gülüşüyle öğretmenim yoktu artık, okul da bana eskisi gibi güzel görünmüyordu. ÖĞRETMENİMİZ 18 Salı Bu sabahtan beri, yeni öğretmenimden de hoşlanmaya başladım. Biz sınıfa girerken o yerine oturmuştu bile. Zaman zaman geçen yılki öğrencilerinden bazıları onu selamlamak için kapıda beliriyorlardı. Geçerken kapıdan eğiliyorlar ve onu selamlıyorlardı: “Günaydın, Bay öğretmen! İyi günler, Bay Perboni!” İçlerinden bazıları geliyorlar, eline dokunuyorlar ve kaçıveriyorlardı. Onu sevdikleri ve yeniden onunla beraber olmak istedikleri görülüyordu. O: “Günaydın” diye karşılık veriyordu. Kendisine uzatılan elleri sıkıyordu ama, kimsenin yüzüne bakmıyordu. Her selamlayışta ciddiyetini bozmadan, alnındaki düz çizgiyle duruyordu. Pencereye doğru dönmüş, karşıdaki evin damına bakıyordu. Bu selamlaşmalardan neşeleneceğine bundan sıkılır gibi bir hali vardı. Sonra, teker teker, dikkatle bizlere baktı. Ödev yazdırırken, sıraların arasında dolaşmak için kürsüden indi. Bütün yüzü sivilceden kıpkırmızı olmuş bir çocuğu görünce, ödevi yazdırmaya ara verdi, çocuğun yüzünü iki elinin arasına aldı ve baktı. Sonra öğrenciye nesi olduğunu sordu, ateşinin olup olmadığını anlamak için elini çocuğun alnına götürdü. Bu sırada, öğretmenin arkasında kalan bir çocuk sıranın üstüne çıktı ve soytarılık yapmaya başladı. Öğretmen birden arkasına döndü. Çocuk hızla yerine oturdu, orada, başını eğip, cezasını beklemeye koyuldu. Öğretmen elini onun başına koydu ve: “Bir daha böyle şeyler yapma” dedi Başka hiçbir şey eklemedi. Kürsüsüne geri döndü ve ödev yazdırmayı tamamladı. Ödev yazdırmayı bitirdikten sonra, bir süre sessizce bizlere baktı. Sonra, sakin sakin, kalın ama, yumuşak sesiyle: – “Dinleyin. Önümüzde beraber geçireceğimiz bir yıl var. Onu iyi geçirmeye çalışalım. İyi çalışın ve uslu olun. Benim ailem yok. Benim ailem sizlersiniz. Annem geçen yıla kadar hayattaydı; o da öldü. Yalnız başıma kaldım. Dünyada sizlerden başka kimsem, sizlerden başka düşüncem, sevecek kimsem yok. Sizler benim evlatlarım olmalısınız. Ben sizleri çok seviyorum, sizlerin de beni sevmenizi istiyorum. Kimseyi cezalandırmak istemiyorum. İyi kalpli çocuklar olduğunuzu bana gösterin. Sınıfımız bir aile, sizler de benim avuntum olacaksınız, sizlerle gurur duyacağım. Yüksek sesle yemin etmenizi istemiyorum, eminim ki daha şimdiden kalbinizden buna evet dediniz. Teşekkür ederim.” Tam bu sırada dersin bittiğini haber veren hademe sınıfa girdi. Hepimiz sessiz sedasız sıramızdan kalktık. Demin derste sıranın üstüne çıkmış olan çocuk öğretmene yaklaştı ve titrek bir sesle: – “Bay öğretmen, beni affedin” dedi. Öğretmen onu alnından öptü ve – “Haydi, evladım, git” dedi. BİR FELAKET 21 Cuma Yıl bir felaketle başladı. Bu sabah okula giderken babama öğretmenin sözlerini tekrarlıyordum. Sokağın, tam o sırada okulun kapısı önünde biriken halkla dolduğunu gördük. Babam hemen: – “Bir felaket! Yıl kötü başlıyor!” dedi. Bin güçlükle içeri girebildik. Giriş holündeki o koskocaman oda ana, baba ve çocuklarla doluydu. Öğretmenler öğrencileri sınıflarına sokmayı başaramıyorlardı. Herkes müdürün odasına doğru dönmüştü ve: – “Zavallı çocuk. Zavallı Robertti!” dedi. Kalabalığın tıklım tıklım doldurduğu odanın sonunda bütün başların üzerinden belediye görevlisinin kasketiyle, müdürün saçsız başı görünüyordu. Sonra içeri yüksek şapkalı bir bey girdi. Herkes: – “Doktor geldi” dedi. Babam bir öğretmene sordu: – “Ne oldu?” – “Ayağının üstünden tekerlek geçmiş” diye karşılık verdi. Birisi de: – “Ayağı kopmuş” dedi. Robertti ikinci sınıfa gidiyordu. Dora Grossa Sokağı’ndan doğru okula gelirken, annesinin elinden kurtulup sokağın ortasına fırlayan bir çocuk görmüş. Birinci sınıfa giden bu öğrenci, arkasından gelen bir atlı tramvayın pek yakınında düşüvermiş. Bunun üzerine Robertti büyük bir cesaretle koşmuş, çocuğu yakalamış ve kurtarmış. Ama, kendi ayağını hemen geri çekemediği için, atlı tramvayın tekerliği üstünden geçmiş. Robertti bir topçu yüzbaşısının oğluydu. Bize bunları anlatırlarken bir kadın deli gibi kalabalığı yararak o büyük odaya girdi. Bu, Robertti’nin annesiydi, onu çağırtmak için birini göndermişlerdi. Bir başka kadın koşarak ona doğru geldi, hıçkırarak kollarını onun boynuna doladı. Bu da kurtarılan çocuğun annesiydi. İki kadın birden odaya atıldılar ve ümitsiz bir çığlık duyuldu: – “Ah, Giulio’m! Evladım!” Bu sırada kapının önünde bir araba durdu ve kısa bir süre sonra da kollarında Robertti’yle müdür belirdi. Başını müdürün omzuna dayamıştı, yüzü bembeyaz, gözleri de kapalıydı. Herkes sustu. Annesinin hıçkırıkları duruluyordu. Müdür bir an durdu, solgun çocuğu halka göstermek için iki kolunu birden biraz kaldırdı. Bunun üzerine öğretmenler, veliler, çocuklar, bir ağızdan: – “Bravo, Robertti! Bravo, zavallı yavrucak!” diye mırıldandılar ve ona öpücükler yolladılar. Etrafında bulunan öğretmen ve öğrenciler, ellerini, kollarını öptüler. Robertti gözlerini araladı ve: – “Onu ben taşıyorum, sevgili melek, onu sana ben taşıyorum” dedi. Bu sırada yaralının annesi göründü, yüzünü elleriyle kapıyordu. Çıktılar, yaralıyı usulca arabaya yerleştirdiler, araba gitti. Sonra hepimiz sessizce sınıflarımıza girdik. Yüklə 1,14 Mb. Dostları ilə paylaş:
|