Çocuk Kalbi

BİR KÜÇÜK ÖLÜ
13 Pazartesi
Sebze  satıcısının  bahçesinde  oturan,  birinci  sınıfa  giden  ve  erkek
kardeşimle  aynı  sınıfta  olan  o  hasta  çocuk  öldü.  Cumartesi  günü  öğretmen
Delcati  geldi,  bitkin  bir  halde  bu  acı  haber  öğretmenimize  bildirdi.  Derhal
Garone’yle  Coretti  tabutun  taşınmasına  yardım  etmek  için  koştular.  Çok  iyi
bir  çocuktu,  geçen  hafta  bir  ödül  kazanmıştı.  Erkek  kardeşimi  çok  severdi,
ona kırık bir kumbara hediye etmişti. Her sallayışında annem onu okşardı. İki
şeridin süslediği kırmızı kumaştan bir başlık giyerdi. Babası demiryollarında
hamallık eder. Pazar günü, yani dün, saat dört buçukta ona son bir ziyarette
bulunmak için evine gittik. Giriş katında oturuyorlar. Bahçede birinci sınıftan
pek  çok  öğrenci  vardı,  çoğu  annesiyle  gelmişti,  bunların  yanı  sıra  beş  altı
öğretmenle, birkaç komşu da gelmişti. Öğretmen Delcati’yle kırmızı kalemli
öğretmen  içeri  girdiler.  Açık  duran  bir  pencereden  onların  ağladığını
görüyorduk.  Bağıra  bağıra  ağlayan  annenin  hıçkırıkları  duyuluyordu.  İki
hanım, ölünün okul arkadaşı olan iki çocuğun anneleri iki büyük demet çiçek
getirmişlerdi.  Saat  tam  beşte  yürümeye  koyulduk.  En  önde  tabutu  taşıyanlar
gidiyordu.  Bu  küçücük  bir  tabuttu,  zavallı  çocukcağız!  Tabut  siyah  bir
örtüyle  kaplanmıştı,  üzerine  de  iki  hanımın  getirdiği  çiçek  demetleri
yerleştirilmişti.  Siyah  örtünün  bir  ucuna  çocukcağızın  ödül  olarak  kazandığı
madalya,  diğer  tarafına  da  yıl  boyunca  kazandığı  üç  mükafat  tutturulmuştu.
Tabutu  Garrone,  Coretti  ve  aynı  bahçede  oturan  diğer  iki  çocuk  taşıyordu.
Tabutun arkasından sanki ölen kendi öz çocuğuymuş gibi ağlayan öğretmen
Delcati  geliyordu,  onun  arkasından  da  diğer  öğretmenler.  Öğretmenlerin
arkasından da çocuklar ilerliyordu. Bunların çoğu pek küçüktü, bir ellerinde
menekşe  demeti  tutuyorlar,  diğeriyle  de  annelerinin  elini.  Şaşkın  gözlerle,
hiçbir şey anlamadan tabuta bakıyorlardı. İçlerinden bir tanesi:
– “Peki, artık bir daha okula gelmeyecek mi?” diye sordu.
Tabut  bahçeden  çıkarken  pencereden  korkunç  bir  çığlık  duyuldu.  Bu,
çocuğun  annesiydi;  ama,  hemen  onu  pencerenin  önünden  çekiverdiler.
Sokağa  çıktığımız  zaman,  ikişer  kişilik  sıralar  halinde  ilerleyen  okul

---

öğrencilerine  rastladık.  Madalyanın  tutturulduğu  tabutu  ve  öğretmenleri
görünce  hepsi  başlıklarını  çıkardılar.  Zavallı  yavrucak,  bu  madalyasıyla
ebediyen uyuyacaktı. Artık onun o kırmızı başlığını bir daha göremeyecektik.
Sapasağlam  bir  çocuktu,  dört  gün  içinde  ölüverdi.  Son  gün  okul  ödevini
yapabilmek için büyük bir gayret sarf etmiş, geri almalarından korktuğu için
madalyasını yatağının üstüne yerleştirmişti. Zavallı yavrucak, artık onu kimse
senden geri alamayacak! Elveda! Elveda! Baretti bölgesinde seni her zaman
hatırlayacağız. Rahat uyu, sevgili yavrucak!