Çocuk Kalbi

TEMMUZ
ANNEMİN SON SAYFASI
1 Cumartesi
İşte  bir  ders  yılı  daha  böylece  bitti,  Enrico.  Son  günün  hatırası  olarak  da
arkadaşı  için  hayatını  veren  bir  çocuğun  hayali  kalması  çok  güzel  bir  şey.

---

Birkaç güne kadar öğretmenlerinden, arkadaşlarından ayrılacaksın, benim de
sana verilecek üzüntülü bir haberim var. Bu ayrılık yalnız üç ay sürmeyecek,
devamlı olacak. İşleri yüzünden baban Torino’dan gitmek zorunda, tabii biz
de  onunla  birlikte  gideceğiz.  Buradan  gelecek  sonbaharda  gideceğiz.
Dördüncü sınıfa yeni bir okulda devam edeceksin. Bu seni üzüyor, değil mi?
Eminim ki bu yaşlı, eski okulunu çok seviyorsun. Üç yıl boyunca, günde iki
defa  çalışmanın  zevkini  orada  duydun,  o  kadar  zamandır,  o  aynı  saatlerde
aynı  arkadaşlarını,  aynı  öğretmenleri,  aynı  ana  babaları  ve  güler  yüzle  seni
bekleyen  anneni  ya  da  babanı  gene  hep  orada  gördün.  Belleğin  bu  yaşlı
okulda  gelişti.  Orada  o  kadar  çok  iyi  arkadaş  edindin,  orada  işittiğin  her
sözün  gayesi  senin  daha  iyi  bir  çocuk  olmana  yardım  etmekti.  Karşılaştığın
bütün  zorluklar  da  senin  için  gerekliydi!  Bu  okula  karşı  duyduğun  sevgiyi
daima  kalbinde  taşı,  bütün  kalbinle  de  arkadaşlarına  veda  et.  İçlerinden
bazıları  büyük  acılara  uğrayabilirler,  küçük  yaşta  annelerini,  babalarını
kaybedebilirler. Bazıları çok genç yaşta ölebilirler. Belki içlerinden bir kısmı
da  asil  bir  şekilde  kanlarını  vatan  uğruna  akıtabilirler.  Pek  çoğu  namuslu,
çalışkan  işçi  olurlar,  kendileri  gibi  çalışkan,  namuslu  aileleriyle  birlikte
yaşarlar.  Kim  bilir,  belki  de  memlekete  büyük  yararlılıkta  bulunup  ün
kazananlar  da  çıkabilir.  Onlardan  sevgi  duyguları  içinde  ayrıl.  Bu  büyük
aileye  kendinden  bir  şeyler  bırak.  Bu  kalabalık  aileye  katıldığında  küçücük
bir  çocuktun,  şimdi  neredeyse  bir  delikanlı  olacaksın.  Annenle  baban  da
orasını  çok  seviyorlardı,  çünkü  sen  orada  seviliyordun.  Enrico’cuğum,  okul
bir  annedir.  Daha  henüz  konuşmaya  başladığın  bir  sırada  seni  benim
kollarımdan  aldı  ve  şimdi  bana  büyümüş,  kuvvetli,  iyi  kalpli,  çalışkan  bir
çocuk  olarak  seni  bana  geri  veriyor.  Onun  hatırasını  her  zaman  kalbinde
yaşat,  oğulcuğum.  Ah!  Evladım,  onu  unutabilmen  imkansız  bir  şey.
Gelecekte,  büyüyeceksin,  dünyayı  gezeceksin,  büyük  şehirler,  pek  güzel
anıtlar  göreceksin  ve  zamanla  bunların  bir  kısmını  unutacaksın;  ama,
panjurları  kapalı  bu  beyaz,  sade  binayı,  zeka  çiçeğinin  ilk  kez  açılmaya
başladığı  bu  küçük  bahçeyi  ömrünün  sonuna  kadar  hatıranda  canlı  olarak
yaşatacaksın; benim de senin sesini ilk defa duyduğum o evin hatırası gibi.

---