|
ARVADIN IBRƏT ALMASI
Uzaq vilayətdə bir mehriban ailə yaşayırdı. Ər arvad
çox mehribcin dolanırdılar. Kişinin adı Həsən,
qadının adı Gülcamal İdi. Həsən özünü xoşbəxt hiss
edirdi.O qədər şövqlü İdİ ki, daşı, kərpici birinci
m ərtəbədən üçüncü m ərtəbəyə atardı.
Qoca bənna fehlədəki bu güc, bu həvəsə heyran
qalmışdı.
Həsən bir gün evə gələndə görür ki, arvadı üzünə
soyuq baxır. Bir-iki gün belə keçir.
Bir gün bənna görür ki, Həsən daşı-kərpici daha
əw əlki kimi ata bilmir.
Səbəbini soruşur:
-Həsən deyir;
'Usta, dərdim agırdır.
Həsən arvadınının başqa fiİ
edir. Bir gün d ə evə gələndə yenə arvadını qaşiı-qabaqh
görür. Saxsı aftafasının götürüb əliərini yumaq istəyəndə
salıb sındınr.Elə qışqınr k l Gülcamal yanına gəlir. Kişinin
bir aftafadan yana be!ə -ah-vay etməsini görüb deyir;
-Bir aftafa nədlr l
Həsən deyir;
-Güicamal, bir aftafadan yana belə etmirəm.
Amma üz-gözüm öyrəşmişdi. Əlimə yatırdı. Təzəsin
alam, üz-gözüm öyrəşə. Ona qədər qocalıb əldən
gedərəm.
Bu, Gülcamaia təsir edir. Gülcamal başa düşür ki,
Həsəndən boşanıb başqasına gedib, onun xasiyyətinə
uyğunlaşınca ömür gəiib lceçər. Səhvini başa düşür və
mehriban dolanırlar.
Dostları ilə paylaş: | 
