Seçmə aşıq şeirləri
142
ġAĠR,
NƏ TEZ QOCALDIN SƏN..!
Nemətsə də gözəl şeir,
Şair olan qəm də yeyir.
Ömrü keçir bu adətlə,
Uğurlu bir səadətlə.
Görən məni, nədir deyir –
Saçlarına düşən bu dən?
Şair, nə tez qocaldın sən!?
Dünən
mənə öz əlində
Gül gətirən bir gəlin də,
Gözlərində
min bir sual
Heykəl kimi dayandı lal…
O bəxtəvər gözəlin də
Mən oxudum gözlərindən:
Şair, nə tez qocaldın sən!?
Ovçuluğa meyil saldım,
Gecə-gündüz çöldə qaldım,
Dağ başından enib düzə,
Bir
ox kimi süzə - süzə
Neçə ceyran nişan aldım,
Cavab gəldi güllələrdən:
Şair, nə tez qocaldın sən?
143
Bəzən uca, bəzən asta,
Ötür sazım min sim üstə.
Andı yalan,
eşqi yalan,
Dostluğu da rüşvət olan,
Ürək yıxan
bir iblis də
Üzəvari deyir hərdən:
Şair, nə tez qocaldın sən!
Saç ağardı,
ancaq ürək
alovludur əvvəlki tək!
Saç ağardı,
ancaq nə qəm.!?
Əlimdədir hələ qələm…
Bilirəm ki, deməyəcək
Bir
sevgilim,
bir də Vətən:
- Şair, nə tez qocaldın sən!