ko'rinadi. Eiips shaklidagi gumbaz esa uning garmonik tugal ko‘rinishini ta’minlaydi. Roman davri arxitekturasida arkalar alohida ahamiyatga ega. Vertikal tayanch ustunidagi arkaning past ( tovon ) qismi kvadrat abakadagi arka - eng qadimgi roman arkalari lotin bazilikalaridagi kabi kvadrat abakalarga suyanadi. Joy etarli bo‘lmasa arkalar bir-biriga tegib turadi va uning uchi chiqish joyida qisman bosilib qolishi mumkin. Bu masalani hal qilish uchun 1-qator toshlarini gorizantal qo‘yib arkaning klinli qismini yetarli maydonda abakani hosil qilish mumkin. Biroq roman quruvchilari bu usulni qo‘llashmagan, chunki terish uslubini bilishmagan. Ammo gotika ustalari XIII asrda bu uslubni bilishgan. A,В va С chizmalar roman san’atining ilk davridagi usuliarni ko'rsatadi: A) 2 ta arkaning tovon qismi torayib ketgan vertikal chok Xu hosil qiigan, xuddi T-ning o‘tkir uchi kichraygan ko‘rinishda; B) arka tovoni sekin asta torayishi bilan arka tashqi yuzasi o‘rtasida interval hosil bo‘ladi.; Q) arkalarning ichki yuzasi kichik konsolga tayanib, asta chiqib turadi, Bu esa terilgan joydagi o‘yiq joylarni kamaytirish imkonini beradi va bu joylarga tovon g‘ishtlari teriladi. Ustunli arkalar XI asr oxiriga kelib aniq bir yechimga kelishgan. Arkadan asosiy „gurt” ( nervyura) -- (n chizmada) ajralib chiqqan. U nozik arxivolt-m bilan o‘raIgan, u asosga tayangan, sekin chiqib turadi, (c chizmada) - yon tomondagi kapitelda 5-chi bo‘Iib turibdi. Shu tarzda (m chizmadagi) - gurtining tovon toshlarini kichraytish mumkin hamda asos massivini,(n chizmadagi) - nervyurani ushlab turgan ustun, o‘z joylashuvi bilan asosning bahaybatligini deyarli ko‘rsatmaydi. Bu erda gotika arxeteturalarida keng qo‘llanilgan g‘oya paydo bo‘ladi - ya’ni
