M Ü n d ə r I c a t bir neçə söz

I fəsil.

 

DÜNYA DİLLƏRİNİN QOHUMLUĞU - MONOGENEZ PROBLEMİ

 

• 
  Azərbaycan ərazisi ən qədim insan məskənidir
  
• 
  Ulu dil müasir dil ailələrinin dərin qatlarında (monogenez problemi)
  
• 
  Ədəbiyyat
  

 

I F Ə S İ L

 

DÜNYA DİLLƏRİNİN QOHUMLUĞU - MONOGENEZ PROBLEMİ

 

Azərbaycan ərazisi ən qədim insan məskənidir...

 

İnsanın meydana çıxması, təfəkkür və nitqinin formalaşması, ilkin vətəni, əsas inkişaf mərhələləri bir sıra elmlərin - paleoantropologiya, morfologiya, geologiya, arxeologiya, etnoqrafiya, coğrafiya, zoologiya və linqvistikanın köməyi ilə öyrənilir. Bəşərin təşəkkülü «geoloji dövr» adlandırılan dördüncü dövrlə bağlıdır. Bu dövrün 4 (son vaxtlar 6) milyon il davam etdiyi müəyyən edilmişdir*.

*Arxeoloqlar bu tarixi daş dövrü, tunc dövrü, dəmir dövrü kimi üç dövrə ayırırlar. Daş dövrü (paleolit) - təqribən 4 - 3,5 milyon il əvvəldən başlayıb e.ə. III minilliyə qədərki dövrü, tunc dövrü - e.ə.III-II minillikləri, dəmir dövrü - e.ə. I minilliyin əvvəlindən bizim eraya qədərki dövrü əhatə edir.
Paleolit (yun. paleos - qədim, litos - daş) özü də bir neçə mərhələyə: 3,5 milyon il əvvəldən 100-80 min il əvvələ qədərki dövr - ilkin (aşağı) paleolit; 100 - 80 min il əvvəldən 40 - 35 min il əvvələdək - orta paleolit; 40 - 35 min il əvvəldən 14 min il əvvələdək - yuxarı və ya son paleolit; 14-8-ci minilliklər - mezolit (mezos - yun. orta, litos - daş); 7- 6-cı minilliklər - neolit (neos - yun. yeni, litos - daş); 6 - 4-cü minilliklər - eneolit (eneos - lat. mis, litos - yun. daş) (1; 14; 2, 27) mərhələlərinə bölünür.
Qəbul olunmuş ümumi geoxronoloji bölgüyə əsasən dördüncü dövr üç böyük epoxaya ayrılır: eopleystosen, pleystosen və holosen epoxaları. Tarixçi və arxeoloqların araşdırmalarına əsasən Azərbaycan ərazisində 1,8 milyon il bundan əvvəl başlamış eopleystosen epoxası təqribən 700 min il əvvələ qədər davam etmişdir və “Abşeron əsri”nə müvafiq gəlir. 700 min il əvvəl başlayan pleystosen epoxası üç dövrə ayrılır: erkən, orta və üst pleystosen. Azərbaycanda erkən pleystosen 700-400 min il arası (“Bakı əsri”), orta pleystosen 400-130 min il arası (“alt Xəzər əsri”), üst pleystosen 130-10 min il arası (“üst Xəzər və erkən Xvalın əsrləri”) davam etmişdir. Son 10 min ili holosen əhatə edir. Bu son dövrdə iqlim tamamilə dəyişərək müasir şəklə düşmüşdür.(3; 55-56)

 

Hələ XIX əsrdə (1871) Ç.Darvin insanın təkamül nəticəsində insanabənzər meymundan əmələ gəldiyini sübut etdi. 1891-ci ildə Yava adasında pitekantrop (meymun-adam) skeleti, 1907-ci ildə «Heydelberq insanı» deyilən insan çənəsi tapıldı. Sonralar 40-dan artıq sinantrop skeleti əldə edildi. Pitekantrop, sinantrop, neandertal və kramanyon insan qalıqları Ç.Darvin nəzəriyyəsinin doğruluğunu sübut etdi. Tədricən müəyyən edildi ki, ən qədim insanabənzər meymunlar Avropanın müxtəlif rayonlarında, Asiyada, Qafqazda və Afrikanın bir çox yerlərində yaşamışlar. (2; 28-29)

İnsanabənzər meymundan müasir insan tipinə qədər üç böyük mərhələ keçilmişdir: ən qədim insanlar - arxantroplar, ibtidai insanlar - paleantroplar və nəhayət, müasir insan tipi. Bu üç mərhələdə iki böyük sıçrayış müəyyənləşdirilmişdir: birinci və vacib sıçrayış - birinci mərhələdən ikinciyə keçid, yə’ni alət düzəldilməsinə başlanması; ikinci sıçrayış - qədim insandan müasir quruluşlu insana keçid.(1; 26)
Antropogenezlərin başlanğıcında avstralopitek növlü meymunlar durur. Avstralopiteklərin nəsli indi də Cənubi və Mərkəzi Afrikada, Cənubi Asiyada yaşamaqdadır. Lakin onların daha qədimdə yayıldığı ərazilər Tanzaniyada Olduvay dərəsi, Keniya və Həbəşistan hesab olunur.
Arxeoloji qazıntılar zamanı alimlər arxantropların düşərgələrinə Avropada, Asiyada, Afrikada rast gəlmişlər. Arxantropların ən qədim nümayəndəsi Homo habilis («bacarıqlı adam») olmuşdur. Arxantropların əsas nümayəndəsi pitekantroplardır. Heydelberq adamı və sinantroplar da arxantroplara daxildir.
Arxantrop (pitekantrop) dövrü 100 min il əvvələ qədər davam etmişdir. 100-80 min il əvvəldən mustye arxeoloji dövrü başlamışdır ki, bu dövrün insanları paleantroplardır. Bunların qalıqları daha çox tapılmışdır. Qalıqlar göstərir ki, paleantroplar Avropa, Asiya və Afrikanın geniş ərazilərinə yayılmışlar. Neandertal insan paleantroplara aiddir. (2;30-31) Köhnə SSRİ ərazisində öz qədimliyinə görə 1968-ci ildə tapılmış Azıx adamı arxantroplardan paleantroplara keçid dövrünün adamı hesab olunur.
Paleantropun - neandertal insanın Yer üzərində geniş yayılması belə bir müddəanın yaranmasına səbəb olmalı idi ki, hələ dilin təşəkkül tapmadığı dövrdə arxantroplar və sonra da paleantroplar Avropa, Asiya, Afrika kimi qitələrdə geniş yayılmışsa, deməli, sonrakı 35-40 min il ərzindəki təşəkkül dövründə müxtəlif dillər yaranmalı idi və deməli, bir ulu dildən söhbət gedə bilməzdi. Belə olduqda xalqlar da kök e’tibarilə fərqlənməli və dini inkişaf da tamamilə fərqli olmalı idi. Lakin tarixi faktlar və arxeoloji materiallar göstərir ki, bütün etnoslar, bütün dillər, bütün dinlər bir kökdəndir. Arxeoloji mədəniyyət sübut edir ki, arxantroplar və paleantroplar müxtəlif qitələrdə yayılsalar da, onların hamısı öz inkişafını sona çatdıra bilməmiş, müasir insan tipinə çevrilməmişdir: «Sovet alimləri belə hesab edirlər ki, müxtəlif irqli müasir insanlar bir və ya bir-birinə çox yaxın olan bir qrup neandertallardan tədricən inkişaf edərək dəyişmələrinin nəticəsində formalaşmışdır. Neandertallara məxsus qeydə alınmış digər qalıqlar isə sadəcə olaraq öz sonrakı inkişafını dayandırmış və tədricən məhv olmuş növə aiddir (fərqləndirmə bizimdir - Q.K.)». (2; 32) Deməli, neandertal insan Yer üzünün hər yerində - yayıldığı bütün ərazilərdə öz inkişafını başa çatdıra bilməmiş, müasir insan tipinə çevrilməmişdir. Müasir insan tipinin təşəkkül prosesi Yer kürəsinin hər yerində deyil, müəyyən məhdud ərazidə baş vermişdir.
Heç şübhəsiz, ən mühüm məsələlərdən biri də müasir insan tipinin harada, hansı ərazidə formalaşmasıdır. Arxeoloji mədəniyyət bu suala da cavab verir: «Son vaxtlarda əldə edilmiş antropoloji və arxeoloji materiallar ehtimal etməyə imkan verir ki, bu proses (son mərhələdə müasir insan tipinin yaranması prosesi - Q.K.) əsasən cənub-şərqi Avropada, şimali Afrikada və qərbi Asiyada baş vermişdir. Buradan müasir inkişaf etmiş insanlar dünyanın digər yerlərinə yayılmışlar.» (2; 32)(Xəritəyə bax)
Cənub-şərqi Avropa, şimali Afrika və qərbi Asiya Ön Asiyanı ortalığa alır və çox maraqlıdır ki, bizə çatan ilk böyük sivilizasiya da bu əraziyə məxsusdur. Ameri0ka və Avstraliya qitələri ilk insanın vətəni kimi istisna edilir. (1;36)
İnsan məskənlərinin sonralar genişlənməsi irqi ayrılığa səbəb olmuş, Avropada avropoid, Afrikada neqroid, Asiyada monqoloid irqlər yaranmışdır. İrqlərin yaranması son paleolitdə (35 min il əvvəl başlayıb 12 min il əvvəl qurtardığı qeyd edilir) homo sapiensin formalaşması dövrü ilə bağlı izah edilir, lakin onların bə’zi əlamətlərinin paleantroplarda olduğu da göstərilir*.



*Avropoidlər Avropanın cənub-şərqində, neqroidlər Afrikanın şimalında yarana bilərdilər. Görünür, monqoloidlər daha sonralar yaranmışlar. Fikrimizcə, bu irqlər ilkin əsaslı şivələrin - sonrakı böyük dil ailələrinin - hindavropalıların, samilərin və bütün zəncilərin və nəhayət, türk, monqol, yapon, çin tayfalarının özəyini təşkil edən protodilləri təmsil etmişlər.

Azərbaycan ərazisində bütün dördüncü dövrü əhatə edən və bəşəriyyətin inkişaf pillələrini əks etdirən maddi mədəniyyət qalıqları aşkar edilmişdir. Ölkəmizdə qədim daş dövrünə aid materiallar Azıx, Tağlar, Daşsalahlı, Qazma və Buzeyir mağaralarından əldə edilmişdir. Azıx mağara düşərgəsində qalınlığı 13,5 metrə bərabər 10 arxeoloji təbəqə müəyyən edilmişdir. Bu təbəqələr dünyanın hələlik heç bir guşəsində müşahidə edilməyən ardıcıllıqla paleolitin bütün dövrlərini əks etdirir. (3; 55,60,61) Mağaranın 7-10-cu təbəqələrindən əldə edilən maddi-mədəniyyət nümunələri Quruçay mədəniyyəti adı ilə məşhurdur (alətlərin düzəldilməsi üçün daşları yaxınlıqdakı Quruçaydan gətirmişlər). Quruçay mədəniyyətinin 1,2 milyon il əvvəl başlayıb, 700 min il əvvəl sona çatdığı müəyyən edilmişdir. Quruçay mədəniyyətindən sonra Aşel mədəniyyəti dövrüdür. Bu dövrün ən böyük nailiyyəti insanın inkişafında mühüm rol oynamış əl çapacaqlarının meydana çıxmasıdır. Azıx mağarasında 1968-ci il qazıntıları zamanı Orta aşel dövrünə aid (5-ci təbəqə) 18-22 yaşlı qadının (Azıxantrop) alt çənəsi tapılmışdır. Azıxantrop (Azıx adamı) köhnə SSRİ ərazisində ən qədim, dünyada isə 4-cü qədim insan qalığıdır və 350 min il əvvələ aid edilir. Orta Aşel dövründə Azıx mağara sakinləri ovçuluqla daha çox məşğul olmuşlar. 5-ci təbəqədən 45-ə qədər müxtəlif heyvan və quş qalıqları aşkar edilmişdir.

 

Son 100 min ildən 35 min ilə qədərki dövr arası mustye mədəniyyəti dövrü hesab olunur (ilk nümunələr Fransanın Le-Mustye şəhərində tapıldığı üçün belə adlandırılmışdır). Bu dövrdə qədim insanların bədən quruluşunda, əmək alətlərində, həyat tərzində böyük dəyişikliklər yaranmış, neandertal insan tipi formalaşmışdır. Kobud daş alətlərdən itiuclu alətlərə keçilmiş, dəfn mərasimləri başlanmışdır. Bu dövrə aid ən zəngin material Tağlar mağarasından əldə edilmişdir. «Bütün Zaqafqaziya və Yaxın Şərq abidələri içərisində Tağlar mustye düşərgəsi yeganə abidədir ki, uzunmüddətli olmuşdur və tapılan əmək alətləri zəngin tarixə malikdir».(3; 67) Tağlar mağarasında qədim insanlar 90 min il əvvəldən 35 min il əvvələ qədər yaşamışlar.

35 min il bundan əvvəl mustye mədəniyyətini üst paleolit əvəz etmişdir. Üst paleolit 12-ci minilliyə qədər davam etmişdir. Bu dövrün adamları müasir insan formasında (neantrop, kromanyon və s.) olmuş, əmək alətlərini xeyli təkmilləşdirmiş, mağaralarda, qazmalarda və yerüstü daxmalarda yaşamışlar. Mağaralarda hələ bir neçə yüz min il əvvəl oddan istifadə edilmişdir. Təbiət üzərində ilk qələbə olan od insanın həyatında və şüurunda böyük dəyişikliklər yaratmışdır. Artıq Aşel dövründə oddan ardıcıl istifadə edilmiş, sün’i odalma məişətə daxil olmuşdur. (1;37) Son paleolitə məxsus zəngin qəbir avadanlıqları tapılmışdır.Tarixçilərin fikrincə, «300 min il bundan əvvəl say və hesablama azıxantropa mə’lum idi». (3; 94) Hələ «mustye dövründə sürü münasibətləri arxada qalmış, ibtidai icma quruluşu (nəsli cəmiyyət) təşəkkül tapmış, kommunalistik münasibətlər qərarlaşmışdı». Həm də «Güman etmək olar ki, mustye dövrü yeni ictimai təşkilatın - tayfanın yaranması» dövrüdür. Mustye ilə son paleolit arasında - 30-35 min il bundan əvvəl müasir insan tipi - Homo Sapiens («dərrakəli insan») meydana gəlmişdir. «Dərrakəli insan» bə’zən «neantrop» (yeni insan) adlandırılır. (3; 78-79)
Mağara materialları göstərir ki, hələ mustye dövründə uzaq ərazilərin sakinləri arasında əlaqələr olmuşdur. Son paleolit dövrünə aid cənubi Qafqaz abidələrində Qırmızıdəniz mənşəli balıqqulaqları və s. də bunu təsdiq edir. Lakin əsas miqrasiyalar dövrü mezolit (14-8-ci minilliklər) hesab olunur. Mezoliti əvəz edən neolit dövründə (7 - 6-cı minilliklər) Cənubi Azərbaycan ərazisində - Urmiya gölü hövzəsində, Zaqros ərazisində insanlar tam oturaq həyata keçmiş, əkinçilik və maldarlıqla məşğul olmağa başlamışlar. Şimali Azərbaycanda isə neolit dövrünün təsərrüfat və mədəniyyət qalıqları Qobustan düşərgələrindən əldə edilmişdir.(3; 85) Mezolitdən neolitə keçilən dövrü insan həyatında inqilabi səciyyə daşıyan köklü dəyişikliklərin baş verdiyi dövr hesab edirlər. Maldarlıq və əkinçiliklə yanaşı, sənətkarlıq - dulusçuluq, toxuculuq, yundan, dəridən müxtəlif mə’mulatlar hazırlanması və s. meydana çıxır. Təsərrüfatın özəyini müəyyən ərazidə məskunlaşan nəsli icmalar təşkil edir. Mezolit və neolit dövrlərində əkinçiliyin, maldarlığın, sənətkarlığın inkişafı məhsul bolluğuna səbəb olmaqla ibtidai-icma quruluşunun dağılması üçün zəmin hazırlayır. Artıq bu dövrdə əhalidə müəyyən dini görüşlər də təşəkkül tapır.
Tarixçi, arxeoloq və etnoqrafların tədqiq və araşdırmalarından aydın olur ki, miladdan əvvəl XII minillik Yer kürəsinin və insanın həyatında böyük dəyişikliklər minilliyi olmuşdur. Paleolitin (daş dövrünün) sonlarında, iqlimin dəyişdiyi, mülayimləşdiyi, nəhəng buzlaqların şimala çəkildiyi, müasir insan tipinin yaranmasının başa çatdığı, ibtidai icma quruluşunun ilkin mərhələsinin yarandığı, sürü icmasının nəsli quruluşla - qəbilə quruluşu ilə əvəz olunduğu, oxun və yayın meydana çıxdığı, heyvanların əhliləşdirilməsinə başlandığı dövrdə və mezolitin əvvəlində insanın bədən quruluşunda, sosial-ictimai həyatında, məişətində, əmək alətləri texnikasında, dilində, dinində böyük yeniliklər əmələ gəlmişdir.
Alimlər ilk insanların təfəkkür və nitqinin inkişafını iki mərhələyə bölürlər: birinci mərhələ arxantrop və paleoantrop mərhələsi, ikinci mərhələ - Homo sapiens mərhələsidir. Homo sapiens üst paleolitin adamıdır. Beyin çəkisi 1400-1500 sm3 olmuşdur. Alimlər birinci mərhələdə insanın yalnız hissi-əyani təfəkkürə malik olduğunu, nitqinin üzvlənmədiyini qəbul edirlər. Abstrakt təfəkkür, üzvlənən nitq insanın inkişafının ikinci mərhələsinə aid edilir. Son paleolitə qədər insanın nitqi üzvlənməmişdir. Deməli, üzvlənən nitqin təşəkkülü e.ə. son 40-35 min il ərzində baş vermişdir.
Ən qədim insanların nitqi birhecalı, dəyişməyən və bir-biri ilə bağlanmayan sözlərdən ibarət olmuşdur. (1;34) Onlar əksərən başqa canlılar kimi kəsik-kəsik qışqırtılarla danışmışlar. Birgə fəaliyyət tədricən eşidilən səsin mahiyyətini anlamaq imkanı yaratmışdır. Lazımi mə’nalar bu cür müəyyən səslərlə mənimsənilmişdir. Başqa canlılardan fərqli olaraq, insan rəngarəng səslər tələffüz edə bilmiş və onların birləşmələri tədricən söz şəklində formalaşmışdır. İnsan zərurət nəticəsində elə əşyaları adlandırmalı olmuşdur ki, onunla daim əlaqədə olmuş, həmin əşyalar onun məişətinə daxil olmuşdur. Dil tədricən, yavaş-yavaş inkişaf etmişdir. (1; 35)
Beləliklə, məhdud coğrafi ərazidə təşəkkül tapan dil ibtidai insan dəstələrinin ilkin adlandırma və fərdi nitq xüsusiyyətləri ilə fərqlənsə də, tədricən vahid dil kimi ümumiləşmə prosesi keçirmişdir. Biz bu dili ulu dil adlandırırıq.
35-40 min illik müddət ərzində ulu dil tam təşəkkül tapmış, mürəkkəbləşmə istiqamətində böyük inkişaf yolu keçmiş, sonrakı minilliklərdə miqrasiyaların çoxalması ilə parçalanmağa başlamış, tədricən ilkin forma-quruluş e’tibarilə bir-birindən fərqlənən və gələcək dil ailələrinin başında duran protodilləri doğurmuşdur. Nəticədə Yer üzərində yaranmış ulu dildə təqribən e.ə.XII minillikdə böyük bir mərhələ başa çatmış, ulu dilin parçalanması, müxtəlif dialektlərin, müasir dil ailələrinin başında duran protodillərin yaranması prosesi sona yetmişdir (müxtəlif dillərin bir-birindən sonrakı təcrid olunmalarını inkar etmirik). Müxtəlif dil ailələrinin yaranması bundan sonrakı inkişaf prosesinin nəticəsidir.
Alimlərin fikrinə görə, dil ailələrinin yaranması ibtidai-icma quruluşunun dağılması dövrünə aiddir: «Dil ailələrinin formalaşması... ibtidai cəmiyyətin dağılması dövründə baş vermişdir». (1; 36) Bu fikir bir daha təsdiq edir ki, protodillərin yaranması bundan bir neçə min il əvvələ aid olmalıdır. Bu mülahizəyə əsasən, tarixdən aldığımız təəssürat əsasında deyə bilərik ki, 14 min il əvvəl ulu dil artıq parçalanmışdı və hazırda Yer üzərində yaşayan dil ailələrinə aid ilk kök dillər, yə’ni prahindavropa, protosami, prototürk (pratürk) və s. mövcud idi. Elə bir dövr idi ki, qəbilələr müxtəlif istiqamətlərdə hərəkət edir, bə’zən ayrılma və birləşmə nəticəsində az-çox yaxın və ya uzaq qəbilə, tayfa dilləri arasında çarpazlaşma prosesi gedir, dillər köksözlü, aqqlütinativ və flektiv dillər kimi formalaşma istiqamətlərində inkişaf edərək bir-birindən tədricən daha çox ayrılırdı. Dillərin quruluş sistemi ilə yanaşı, ulu dilin protodillərə səpələnmiş lüğət tərkibində də dəyişikliklər baş verirdi. Buna səbəb tədricən prefiks, infiks, suffiks kimi dil vasitələrinin törəməsi, dillərin tədricən tipoloji cəhətdən fərqlənməsi, leksik-qrammatik vasitələrin inkişafı, qrammatika və leksikanın qarşılıqlı şəkildə bir-birini zənginləşdirməsi idi.
Biz inamla belə bir fikir də söyləmək istərdik ki, tipoloji cəhətdən fərqlənən protodillər ulu dilin daxilində güclü dialekt kimi fərqlənmişdir. Buradan başqa daha mühüm bir nəticə çıxarmaq olur: tipoloji cəhətdən fərqlənən ilk protodillər ilkin təcridolunma mərhələsində eyni quruluşlu bütün dil ailələrinin başında durmuşlar. Yə’ni indi bir-birinə qohum hesab olunmayan bütün flektiv dillər bir protodilin törəmələridir. Bir-birinə qohum hesab olunmayan bütün iltisaqi dillər bir protodilin törəmələridir. Tipoloji cəhətdən fərqlənən ilk protodillər yenidən bölünməklə iltisaqi dillər üçün fərqli ailələri yarada biləcək protodillərin təşəkkülünə (ikinci mərhələ) gətirib çıxarmışdır. Odur ki bütün iltisaqi dilləri müqayisəli tarixi metod əsasında qohum dillər kimi öyrənmək olar. Köksözlü dilləri (bunlar iltisaqi dillərə daha yaxındır), flektiv dilləri də bu cür öyrənmək mümkündür. Bunlar inkorporlaşan dillər istisna olmaqla, tipoloji cəhətdən fərqlənən üç mühüm protodilin bərpasına aparır. Həmin üç protodilin (ulu dilin ilk dialektlərinin) bərpası ilə təbii-coğrafi şəraiti də nəzərə almaqla üzvlənən nitqə malik olan ilk insanların bir sıra səciyyəvi əlamətləri - yaşadığı ərazi, irqi xüsusiyyətləri, təfəkkür tərzi və s. barədə də təsəvvür qazanmaq olar.
İnsan nitqinin yüksək səviyyədə formalaşmasında sonralar meydana çıxan yazının böyük rolu olmuşdur. Yazı xüsusi inkişaf yolu keçməklə təfəkkürün və dilin inkişafını da şərtləndirmişdir. Yazının inkişafı bir növ insan nitqinin inkişaf yolunu xatırladır. İnsan nitqinin inkişaf istiqaməti aşağıdan yuxarıya: fonem = cümlə - fonem = söz (söz birləşməsi) - fonem = heca - fonem = səs şəklində olmuşdur. Buna müvafiq olaraq, yazının inkişaf yolu da eyni istiqamətdə olmuşdur: qrafem = cümlə (piktoqrafik yazı) - qrafem = söz (və ya söz birləşməsi) (ideoqrafik yazı) - qrafem = heca (sillaboqrafik yazı) - qrafem = səs (fonoqrafik yazı). (Cabbar Məmmədov)
Bütün ayrılmalara, parçalanmalara baxmayaraq, ulu dilin lüğət fonluna aid olan sözlər, ulu dilin makro və mikro sistemləri yaranan hər bir protodildə özünə yer eləmiş və bu yolla dil ailələrinə keçmişdir. Həmin lüğət və həmin quruluş minilliklər boyu təkmilləşmə, səlisləşmə, sadələşmə və mürəkkəbləşmə yolu ilə inkişaf etsə də, bir çox dəyişmələrə mə’ruz qalsa da, öz əsasını dünya dillərində saxlamışdır. Bu ümumi inkişaf prinsipini nəzərə almadıqları üçün bir çox alimlər qədim dil qalıqlarından, xüsusilə leksik vahidlərdən danışarkən onların, yanlış olaraq, gah bu, gah da başqa bir dil ailəsinə mənsub olduğunu sübut etməyə çalışmışlar...

 

 

Ulu dil müasir dil ailələrinin dərin qatlarında (monogenez problemi)

Keçən əsrin 70-ci illərində türkologiya aləmində Oljas Süleymenovun şumer və türk əlaqələri barədə fikrləri ildırım kimi işıq saçdı. Dövrünə görə onun mülahizələri çox cəsarətli idi. Lakin əksər türkdilli respublikaların müstəqil həyata qədəm qoyduqları indiki dövrdə həqiqətə doğru irəliləmək üçün daha geniş imkanlar vardır. Oljas türk ana dilinin kök sözlərinin öz ilkinliyini qoruması sahəsində misilsiz imkanlarını qeyd edərək təntənə ilə yazırdı: «Yer» - bir vaxtlar beynəlxalq söz olub semit, german və türk dillərinə daxil olmuşdur. Onların hamısı bir nöqtədən başlamışdır, lakin «yer» praforması dəyişikliyə uğramadan, xalis halda yalnız türk dillərində qalmışdır». Bu qeydlərdəki «Onların hamısı bir nöqtədən başlamışdır» sözlərindən güman etmək olardı ki, dünya dillərinin yarandığı vahid ulu dil nəzərdə tutulur. Lakin sonrakı sözlərdən aydın olur ki, müəllif ulu dil ideyasını ağlına belə gətirmir: «Fantastik bir fikir söyləyim. Bizə mə’lum olmayan bir xalq eramızdan 4-5 min il əvvəl qılıncın və dinin köməyilə bə’zi Avropa və bə’zi Asiya xalqlarını fəth edir və yüz illər boyu davam edən əsarət dövründə mənşəcə müxtəlif dillərdə ümumi leksik təbəqə və bununla yanaşı, qeyri-müəyyən miqdarda qrammatik göstəricilər yaradır». (4; 178-179)

İki yüz il əvvəl Vilyam Cons (1746-1794) sanskrit yazıları ilə tanış olduqdan sonra yazırdı: «Sanskrit dili öz qədimliyindən asılı olmayaraq, qeyri-adi quruluşa - yunan dilindən mükəmməl, latın dilindən zəngin, ayrı-ayrılıqda hər birindən daha gözəl quruluşa malikdir. Lakin bununla belə, sanskrit dili istər fe’l kökləri, istərsə də qrammatik formalar baxımından bu iki dilə o qədər yaxındır ki, belə yaxınlıq təsadüfün nəticəsi ola bilməzdi; bu qohumluq elə güclüdür ki, hər üç dili araşdıran filoloq mütləq bu qənaətə gəlməlidir ki, dillərin üçü də bəlkə artıq mövcud olmayan bir ümumi mənbədən doğub». Bu güman dillərin inkişafını vahid köklə bağlayan istiqamətin ilkin nümunələrindən sayıla bilər.
Hind-Avropa dilçiliyinin nümayəndələri nəzərdən keçirdikləri bütün başqa dillərdə rast gəldikləri uyğun sözləri bir müddət Hind-Avropa protodilinə aid etməklə irqi üstünlük meylini nümayiş etdirmişlər. İlk dövrlərdə Hind-Avropa dil ailəsi I və II şəxs əvəzliklərinin, qohumluq bildirən və bədən üzvlərinin adlarını ifadə edən bir sıra sözlərin uyğunluğu əsasında yaradılırdı. Həm də bunu onunla əsaslandırmağa çalışırdılar ki, bu cür sözlər əsas lüğət fonduna daxil olan ən zəruri sözlərdir və bunlar - bu cür sözlər başqa dillərdən mənimsənilmir. O.Süleymenov həm Hind-Avropa dillərində, həm də türk dillərində işlənən bir sıra sayların, əvəzliklərin və bə’zi başqa spesifik söz qruplarının qarşılıqlı əlaqə nəticəsi olduğunu güman edərək yazır: »...türk dilindəki birinci onluqdakı saylar müvafiq Hind-Avropa saylarına uyğun gəlir. Hind-Avropa dillərindəki bə’zi mürəkkəb saylar türk dillərindən əxz edilib. Latın təsrif sistemi yalnız türk təsrif sistemi ilə izah oluna bilər. Hind-Avropa dillərinin qohumluğuna əsas sübut-dəlil kimi götürülən I şəxs əvəzliyinin adlıq və tə’sirlik hallarındakı suppletiv formaları türk və uqor-fin dilləri ilə müqayisədə aşkarlana bilər (mən - məni, mənə və men - meni, menqe). Türk materialını nəzərə almadan, o cümlədən «ter» - türk cəm say formantının mənşəyini araşdırmadan (bu formant sözə hörmət, ehtiram mə’nası verən şəkilçi kimi işlədilirdi) mather, father, sister, brother kimi qohumluq terminləri formalarının mənşəyi barədə qəti fikir söyləmək qeyri-mümkündür». (4;182) Qeyd edilən söz qruplarının Hind-Avropa və türk dillərində olması onlardan birinin digərinə tə’siri nəticəsi, kontakt nəticəsi kimi izah oluna bilməz. Bir dil öz inkişaf yolunu unudub o biri dilin təsrif sistemini ala biləz. Bu cür sözlərin əksər dünya dillərində işlənməsi həmin sözlərin ulu dildən gəldiyini, müxtəlif dillərdə ulu dilin əsas lüğət fondunu yaşatdığını sübut edir. Müəllifin göstərdiyi «ter» formantına gəlincə, qeyd etməliyik ki, vorker, teacher, brother tipli sözlərdə həmin formant ter deyil, er-dir və bu formant cəmlik, ehtiram mə’nası deyil, şəxs (teacher - öyrədən şəxs, vorker - işləyən şəxs və s.) mə’nası ifadə edir, - dünya dillərində geniş yayılmış ər sözüdür.
T.İ.Hacıyev şumer dilinin bir çox dil ailələri ilə müqayisə edildiyini və həmin dillərdə şumerdən izlər olduğunu nəzərə alaraq yazır: «Əslində, şumercənin çox dillərlə element əlaqəsi olması, lakin müasir dillərdən konkret şəkildə heç birinə uyğun gəlməməsi özlüyündə çox şey deyir. Əgər hər dil altı min il əvvəlki yazılı mənbədə özündən nə isə bir şey görürsə, neçə min illik yazı boşluğunda özünü itirib (məhz bu boşluq ardıcıl müqayisəni və əlaqələrin bərpasını imkansızlaşdırır) bir də müasir dövrdə tapırsa, bu hadisə dillərin monogenezisi ideyasının dəyirmanına su tökür (əlbəttə, şumercəni başlanğıc saymaq fikrində deyilik. O, sadəcə olaraq, öz ulu kökü ilə müasir dillər arasında bir keçid mərhələsi ola bilərdi). Həmin bu ulu kökdə türk dillərinin və onun tərkib hissəsi kimi Azərbaycan dilinin də payı görünür. Şumerin bilavasitə qonşusu midiyalıların bugünkü övladları olan azərbaycanlılar bu tarixi izə nikbinliklə baxa bilərlər. Hətta başqalarına nisbətən, şumerin izləri Azərbaycan və türk dillərində nisbətən çoxdur. Bu, mladoqrammatiklərin məşhur dalğa nəzəriyyəsi ilə özünü bir daha doğruldur. Həmin yaxınlıq - dil elementlərinin uyğunluğu ən azı onu təsdiq edir ki, altı min il əvvəl türk dilli etnoslar şumerlə (ən çox da Midiya səmtindən) yaxın mədəni, siyasi, iqtisadi əlaqədə olmuşlar». (5; 31-32)
Keçən onilliklərdə bizim dilçilikdə və ümumən türkologiyada məsələ uzaqbaşı belə qoyulurdu. Bunlar iki görkəmli alimin - Oljas Süleymenov və T.İ.Hacıyevin fikirləridir və onlar türk dillərinin tarixi qədimliyinin isbatı yolunda çox iş görmüş, daha çox tanınmışlar.
Ümumiyyətlə, bu iki nümunə ilə yanaşı, nəzərdən keçirdiyimiz digər tarixçi, dilçi və arxeoloqların qədim Azərbaycan və Şumer əlaqələri barədə fikir və qeydlərini aşağıdakı kimi sintez etmək olar:
1.Türk dillərinin tarixi çox qədimdir və Ön Asiyada türklər azı şumerin yaşıdıdır;
2. Türklər şumerlərin yaxın qonşuluğunda yaşamışlar və həmin yaxın ərazi indiki Cənubi Azərbaycan ərazisi olmuşdur;
3. Şumerlərlə türklər ünsiyyətdə olmuş, qarşılıqlı şəkildə söz verib, söz almışlar;
4. Akkadların hücumundan sonra şumerlər məhv olmamış, müxtəlif istiqamətdə (xüsusilə şərqə doğru) yayılmalı olmuşlar;
5. Müxtəlif sistemli (genetik cəhətdən qohum hesab olunmayan) dillərdəki eyni leksik, morfoloji vasitələr dalğa nəzəriyyəsi, kontakt nəticəsi kimi izah oluna bilər.
Sonuncu bənd istisna olmaqla, bu tezislər həqiqəti əks etdirir və əsasən düzgündür. Ona görə «əsasən» deyirik ki, ulu dilin dialekt parçalanması göstərir ki, türklərin də tarixi hindavropalıların, semitlərin və başqalarının tarixi kimi çox qədim olub, yalnız şumer dövrü ilə məhdudlaşmır. Son bənddəki düşüncə tərzində dillərin bir kökdən - ulu dildən yarandığı nəzərə alınmır, ona görə də yanlış olaraq dalğa nəzəriyyəsinə, kontakt vasitəsilə alınmalara böyük üstünlük verilir. Bu cür düşüncə tərzi dillərin həqiqi və təbii inkişaf yolunu görmək istəmir. Elə bu cəhətə görə də, məsələn, O.Süleymenov hansısa bir qeyri-müəyyən substratın e’cazkar gücündən danışır, yaxud T.Hacıyev fakt qarşısında qalaraq, şumer elementlərinin müasir dil ailələrində özünü göstərməsini, dalğa nəzəriyyəsini nəzərə almadıqda, dünya dillərinin vahid genezis əsasında yaranması barədə nəzəriyyənin dəyirmanına su tökmək kimi mə’nalandırır və s.
XIX əsrin əvvəllərində müqayisəli-tarixi metod meydana çıxdı və az sonra böyük bir dil qrupunun - «Hind-Avropa dilləri» adlandırılan dillərin qohumluğu müəyyən edildi. Keçən əsrin 20-30-cu illərində hami-sami, Altay, dravid, uqor-fin, Çin-Tibet, Malayziya-Polinez, Qafqaz dil ailələrinin olduğu da dəqiqləşdirildi. Müqayisəli-tarxi metod uzaq getməyə imkan verməsə də, son minilliklərin materialları əsasında hər bir ailəyə daxil olan dillərin fonetik, leksik, morfoloji və sintaktik xüsusiyyətləri tarixi aspektdə müqayisə edilməklə qohumluq əlaqələri aydınlaşdırıldı və bu istiqamətdə dəyərli əsərlər meydana çıxdı.
Dilçilikdə «Altay nəzəriyyəsi» vardır və bu nəzəriyyəyə görə türk, monqol və tunqus-mancur dilləri yaxın qohumdur. Bu qohumluğu qəbul etməyənlər də vardır və bu halda türk dilləri ayrıca bir ailə, tunqus-mancur və monqol dilləri başqa ailə hesab olunur. Bunun özü də bir problemdir və uzaqgörən tədqiqatçılar bu dillər arasındakı yaxınlığı daha aydın təsəvvür edir, spesifik fərqləri tarixi inkişafın təbii məhsulu hesab edirlər. Hər halda, bu dil ailələri vardır və onların mövcudluğuna heç kəsdə şübhə yoxdur.
Bu gün dillər - dil ailələri arasına qoyulan bu sərhədlər müxtəlif sistemli dillərə nəzər salan hər bir alimdə daxili bir e’tiraz doğurur. Slavyan və türk dilləri tam fərqli dil ailələri sayılır, lakin, məsələn, slavyan fe’l kökləri ilə türk fe’l kökləri arasında hədsiz yaxınlıq bu dillərin mənşə fərqi məsələsinə kəskin şübhələr doğurur. Eyni vəziyyəti biz fərqli dil ailələri hesab olunan türk dilləri ilə uqor-fin dilləri arasında da görürük. Elə buna görə də A.S. Melniçuk Altay dilləri ilə uqor-fin dillərini də birləşdirmiş, bir ailə kimi nəzərdən keçirmişdir. (6, 27-42) Bu hal dilçiləri düşündürməyə bilməzdi. Hələ keçən əsrin 20-30-cu illərində N.Y.Marr müxtəlif sistemli dillər arasında maraqlı müqayisələr aparmışdır. Dil ailələri dəqiqləşdikcə dilçilikdə istər-istəməz müqayisə eyni dil ailəsi daxilindən çıxaraq müxtəlif dil ailələrini əhatə edir. Lakin, şübhəsiz, bunun üçün əvvəlcə hər bir dil ailəsinin müqayisəli-tarixi metod əsasında dərindən öyrənilməsi vacibdir. XIX əsrin ortalarında A.Şleyxer (1821-1868) «Hind-Avropa dillərinin müqayisəli qrammatikası kompendiumu» (1861-1862) əsəri ilə müqayisəli-tarixi metodun böyük bir dövrünə yekun vuraraq «ulu dil» nəzəriyyəsini yaratmışdır. Lakin A.Şleyxerə qədər də bu barədə müəyyən fikirlər söylənmişdi: «...XVIII əsrin sonunda Vilym Cons sanskrit, yunan, latın, qot, kelt və qədim fars dillərinin artıq mövcud olmayan bir mənbədən törəməsi fikrini irəli sürmüşdü. F.Bopp əvvəllər Hind-Avropa dillərinin sanskritdən, yaxud onunla ümumi olan bir «atadan» törəməsi fikrini deyirdisə, sonralar bu dillər arasında yalnız «qardaşlıq münasibətləri» olmasından danışırdı. F.Şlegel sanskrit dilinin ilkin olması, bütün Hind-Avropa dillərinin ondan törəməsi ideyasını irəli sürürdü«. (7; 99) A.Şleyxer bunlardan fərqli olaraq, Hind-Avropa dillərinin ilk təsnifini vermiş, dillərin şəcərəsi nəzəriyyəsini yaratmış, qohum dillərin bir «ulu dil»dən - kök dildən əmələ gəldiyini və sonrakı dillərin həmin ulu dilin nəsilləri, budaqları olduğunu göstərmiş, fikirlərini «Şleyxer ağacı» deyilən bir ağac şəklində təsvir etmişdir. Onun fikrincə, ulu dilin xüsusiyyətləri (müəllif «ulu dil» dedikdə Hind-Avropa protodilini nəzərdə tutur) slavyan-german dillərində daha az mühafizə olunmuşdur, deməli, slavyan-german dilləri ulu dildən daha qədim dövrlərdə ayrılmışdır; yunan-itali-kelt qrupu bir müddət ulu dil daxilində dialekt kimi yaşamış, nisbətən sonralar ayrılmışdır. A.Şleyxerin fikrincə, ulu dil sanskrit dilinin ideal quruluşuna malik olmalı idi, eyni zamanda dil inkişafının ən yüksək zirvəsini təşkil etməli və flektiv formanın zirvəsinə çatmalı idi. (7,102-103) Bu cəhətdən N.Y.Marrın fikri daha əsaslı görünür. N.Y.Marr qeyd edirdi ki, düşünmək olmaz ki, kök dil yüksək ədəbi, nümunəvi dil zirvəsinə çatdıqdan sonra parçalanır, əksinə, kök dil daxili şivələrlə birlikdə ümumiləşmək üzrə ikən dağılır, müxtəlif dillərin yaranmasına yol açır.
A.Şleyxer Hind-Avropa dillərinə məxsus praformaların öyrənilməsi yolunda böyük iş görmüş, fonetik, leksik, morfoloji arxetiplərin dəqiqləşdirilməsi üçün xeyli əmək sərf etmişdir. O hətta bərpa etdiyi protodildə «Qoyunlar və Atlar» adlı təmsil də yazmışdır.
Şübhəsiz, hər bir dil ailəsinə məxsus protodili dəqiq prinsiplər əsasında ciddi və böyük bir tədqiqatçı qrupunun köməyi ilə əslinə yaxın şəkildə bərpa etmək olar. Bunun üçün ailə daxilindəki hər bir dilin tarixi materialları ortada olmalı və onların fonetikası, leksik tərkibi, qrammatik quruluşu dəqiq surətdə öyrənilməlidir. İkinci mərhələdə daha yaxın qohumların, məsələn, türk dilləri ailəsinin oğuz qrupu dillərinin, yaxud qıpçaq qrupunun və ümumiyyətlə, bütün bu cür daha yaxın qrupların dilləri müqayisə edilməli, sonra ailə daxilində bütün qrupların müqayisəsi aparılmalı, dəqiq nəticələr əsasında praformalar müəyyən edilməlidir. Yaxın qruplar arasında və bütövlükdə ailədaxili müqayisələr paralel də aparıla bilər. Dilçilikdə bunların artıq dəyərli nümunələri vardır.
A.Şleyxerin gördüyü iş nümunəvidir. Lakin bir çoxları dünya dillərinin bir kökdən, bir ulu dildən yaranması fikrini qəbul edə bilmirlər. Yer üzərində mövcud olan dillərin ailələrə bölündüyü fikrini heç kəs rədd etmir və bunu təkzib etmək üçün heç bir əsas da yoxdur. Şleyxerdən başlayaraq, bir sıra görkəmli alimlər dil ailələrinin hər birinin vahid bir kökdən, bir protodildən yarandığını sübut etmişlər. Bəs həmin protodillər haradan meydana çıxmışdır? Nə üçün qeyd edirlər ki, məsələn, Hind-İran budağında hind və İran dilləri daha sonralar təcrid olunmuşlar? Nə üçün qeyd edirlər ki, bir sıra dil ailələrinə nisbətən, türk və monqol dilləri sonralar təcrid olunmuşlar? Bunlar aydın şəkildə göstərir ki, tarixin bizə dəqiq şəkildə mə’lum olmayan (və ya arxeoloji qazıntılar əsasında təxmin etdiyimiz) bir dövründən başlayaraq, Yer üzərində yaranmış ilk dil tədricən qollara ayrılmağa başlamış və bu proses Hun imperiyasının tə’siri ilə «xalqların böyük köçü» nəticəsində son məskunlaşmaya qədər sür’ətlə davam etmiş, sonralar da kəsilməmişdir. Beləliklə, aydın olur ki, ulu dil protodillərə parçalanmış, həmin protodilllər sonralar bir və ya bir neçə dil ailəsinin başında durmuşdur. Kök dil-gövdə qol-budaq atdıqca Yer üzərində dillər, dil ailələri artıb çoxalmış, minilliklər ərzində bir-birindən təcrid oluna-oluna müstəqilləşmişlər.
Ulu dilin parçalanması səbəbləri bizim təsəvvür etdiyimizdən qat-qat çox olmuşdur. Təbii fəlakət və zəlzələlər, yanğın və uçqunlar, təbii şəraitin kifayət qədər əlverişli olmaması, qohum tayfa və qəbilələr arasında ixtilaflar, əhalinin getdikcə artması, izlərini bütün dini kitablarda saxlamış Nuh daşqını, iqlimin dəyişməsi, havaların soyuması və istiləşməsi, Şimala doğru hərəkətin mümkünlüyü, daha yaxın ailə və qəbilələrin özlərinə müstəqil məskən seçmək istəyi, yeni otlaqlar və əkin yeri axtarışları, miqrasiyalar və s. insan dəstələrinin bir-birindən uzaq düşməsinə, minilliklər ərzində qohumların yadlaşmasına, ərazi iddiaları ilə düşmənçilik münasibətlərinin artmasına, dillərin, dinlərin, antropoloji quruluşun dəyişməsinə səbəb olmuşdur. Bunları biz dedik-demədik, mə’lumdur və qazıntı materialları da təsdiq edir.
Dillərin bu cür təcrid olunmasını, dediyimiz kimi, tarixçi və etnoqraflar daha çox e.ə. XII minilliyə aid edirlər. Həmin minillik Yer kürəsinin və bəşərin həyatında böyük dönüş minilliyi hesab olunur. İqlim dəyişir, havalar istiləşir, buzlaqlar şimala çəkilir. İnsan ilk dəfə oturaq həyata keçməyə başlayır, ilk dəfə olaraq heyvanları əhliləşdrməyə başlayırlar. Ovçuluq işi təkmilləşdirilir, ox-yay kəşf edilir. İnsanlar dənli bitkilər əkib-becərməklə məşğul olurlar, onlarda rəsm və musiqi qabiliyyəti inkişaf edir. Bütün bunlar insanların köç halında daha münbit ərazilərdə məskunlaşması zərurətini ortaya çıxarır, şimala, qərbə və şərqə hərəkət başlayır.

Bunlar həm də vahid ulu dilin ilkin parçalanması üçün zəruri təbii şərait idi. Tarixçi və dilçilərin fikrincə, həmin minillikdə bir sıra protodillər artıq yaranmış, vahid ulu dil dialekt parçalanmasını başa çatdırmışdı.

Bizim ulu dil haqqında təsəvvürlərimiz də ancaq məntiqə, ulu dilin dil ailələrindəki izlərinə və protodillərin törəmələrinə, budaqlarına əsaslanır. İnsanın keçdiyi dörd milyon illik yolu və homo sapiensin 40-35 minillik yolunu nəzərə alsaq, e.ə. XII minilliyə qədər insanlar artıq ətraf aləmlə və öz münasibətləri ilə bağlı ən zəruri anlayışları ifadə edən sözlərə və kifayət qədər təkmil bir fonetik sistemə, qrammatik quruluşa malik dilə sahib olmalı idilər. Dil həqiqətən bir sistemdir və bir orqanizm kimi götürdükdə hər hansı bir dildə elə bir sintaktik struktur müəyyən etmək olmaz ki, o, digər dillərdə olmasın. Adların dəyişmə sistemi, subyekt - predikat əlaqəsi, sait - samit birliyi, sintaktik əlaqə və birləşmələr və s. bütün dil ailələrində öz əsasını ulu dildən almışdır. Su, hava, od, adam, dağ, meşə, baş, göz, əl, yer, mən, sən və s. kimi insanın hər dəqiqə gərəyinə çatan zəruri əşyaların adları protodillərə ulu dildən yayılmışdır. İnsan zəruri bir əşyanı qısa və uğurlu şəkildə adlandırmışsa, onu dəyişməyə ehtiyac hiss etməmiş və onu minilliklər ərzində təbii şəkildə mühafizə edib saxlamışdır. Yalnız bir-birindən ayrı düşənlər nəsildən nəslə bu və ya digər səsin fərdi tələffüzünü qayda şəklində davam etdirməklə, yeni spesifik morfemlər əlavə etməklə sözü fərqləndirməyə, onun səs qabığında müvafiq dəyişiklik yaratmağa, semantikasında yeni çalarların inkişafına səbəb olmuşlar.
Yazının olmadığı belə bir dövrdə protodillərin təcrid olunduğu ulu dili son dərəcə kamil, səlis, şivə xüsusiyyətlərindən məhrum bir ədəbi dil kimi düşünmək doğru olmazdı. Əksinə, ümumiləşmək üzrə olan bu dil şivə elementləri ilə zəngin olmalı idi. Əsas isə odur ki, o dildə protodillərin yaranması üçün kifayət qədər əsaslı fonetik, leksik və qrammatik özək olmalı idi. Yəqin ki, bu cəhətləri nəzərə alaraq N.Y.Marr yazırdı: «Özlüyündə aydındır ki, insanlığın sübh çağında heç bir vahid dil olmamışdır və yafəsi dilçiliyin izah etdiyi kimi, belə vahid dil haqqında ibtidai sadəlövhlük məsələ qoya bilər. İlkin nitq - müxtəlif səslərin və ya üzvlənməyən səs kompleksinin müxtəlif növlərinin ibtidai sürü qışqırtılarından ibarət olmuşdur... Lakin hər bir qəbilənin, o nə cür çarpazlaşmış və ya qarışmış olsa belə, öz xüsusi dili olmuşdur; bəşərin tarixəqədərki inkişafının bu mərhələsində müxtəlif qəbilə dillərində ümumilik yalnız nitqin tipologiya və semantikasında, başqa sözlə, nitqin quruluşunda və qəbilənin sərəncamında olan bir qrup sözün mə’nalandırılmasında olmuşdur, lakin səs kompleksinin özü, səsli dilin özü müxtəlif qəbilələrdə başlanğıcda müxtəlif idi. Ümumi dil, illa da vahid dil bir sıra qəbilələrdə daha sonrakı nailiyyətdir, bununla belə, tam təşəkkül tapmamış, lakin müxtəlif dil ailələri üçün əsas verən dildir».(8; 3-4)
Fikrimizcə, N.Y.Marr məsələni düzgün təsəvvür etmişdir. Sürü halında yaşayan ibtidai insanın hələ tam təşəkkül tapmamış, üzvlənməyən nitqi vahid dil kimi çıxış edə bilməzdi. Tədricən qəbilə dilləri üzvlənən dil kimi təşəkkül tapdıqca onların (qəbilə dillərinin) vahid dil şəklində inteqrasiyası da güclənmiş, lakin tam yetkin dil şəklinə düşən ulu dil elə həmin şivə xüsusiyyətləri ilə də protodillərə təcrid olunmuşdur. Beləliklə, N.Y.Marr dilin ilkin təşəkkülü ilə onun ümumiləşmə dövrlərini düzgün fərqləndirmişdir. Sürü halında yaşayan insanlarla homo sapiens nitq e’tibarilə fərqlənməli idi və, şybhəsiz, 35-40 min ilə yaxın bir müddətdə təşəkkül tapmaqda olan ulu dil protodillər üçün lazımi bazaya malik olmalı idi.
Amma düşünmək mümkündür ki, ana bətnində rüşeym necə inkişaf edirsə, hələ ümumiləşməmiş qəbilə dilləri də tipoloji cəhətdən rüşeym fərqinə malik olmuş, həmin rüşeym-tipoloji fərq ulu dildə xeyli inkişaf etmiş, protodillərdə qayda şəklini alaraq ailələrdə sabitləşmişdir. Elə buna görə də biz ilk dəfə belə bir mülahizə irəli sürürük ki, tipoloji cəhətdən eyni (və ya yaxın) olan bütün dillər bir protodilin budaqlarıdır. Odur ki tipoloji cəhətdən eyni quruluşlu dilləri müqayisəli-tarixi metod əsasında öyrənməklə sonra müqayisəni protodillər arasında apararaq ulu dilə yaxınlaşmaq olar.
XX əsrin ortalarında artıq dil ailələrinə aid zəngin material toplanmışdı: «Hind-Avropa dilçiliyində müqayisənin ciddi metodları tam şəkildə dəqiqləşdikdən sonra (XIX əsrin son onilliyi), bu metodlar əsrimizin 20-30-cu illərində geniş şəkildə tətbiq edilməyə başlayır, Ural ulu dilinin əsas xüsusiyyətləri aydınlaşır, elə həmin dövrdə sami-hami və dravid rekonstruksiyalarının əsası qoyulur; 20-30-cu illərdə tədricən müqayisəli Altay dilçiliyi formalaşır, bu son onilliklərdə isə (XX əsrin 50-60-cı illəri - Q.K.) kartvel dilçiliyində həlledici addım atılır». (9; 40)
Bir tərəfdən, ayrı-ayrı dillər öyrənilir, digər tərəfdən də qohum dillər arasında müqayisələr aparılır və nəticədə dilçilik tədqiqatı müqayisəli-tarixi metodun ilkin mərhələsinə görə qohum sayılmayan müxtəlif sistemli, tipoloji cəhətdən fərqli dil ailələri arasında yaxınlıq görməyə başlayır, bu sahədə də araşdırmalar aparılır. Bunun üçün morfemlərin identifikasiyası metodundan istifadə edilir, sözlərin, sözdüzəldicilik vasitələrinin, leksik-qrammatik elementlərin uyğunluğu əsas götürülür.(9; 3) Bu metodla aparılan müqayisələr göstərir ki, yaxın dövrlərdə təcrid olunmuş dillərdə morfem uyğunluğu daha çoxdur; qohum dillər uzaq keçmişdə təcrid olunmuş olduqda fərqlər çoxalır, bir çox ilkin morfemlər arxaikləşmiş, sıradan çıxmış olur, lakin yenə də həmin dillərin eyni mənşəli olduğunu əks etdirən kifayət qədər leksik, fonetik və qrammatik elementlər qalır. Bunlar qohum dillərin fonetik, leksik və qrammatik nüvəsini təşkil edən vasitələrdir. Bu cür müqayisələr zamanı uyğunluq və oxşarlıq təsadüfi xarakter daşımamalı, alınmalara aid olmamalı, sistem təşkil etməli və praformanın müəyyənləşdirilməsinə doğru yönəlməlidir.
Hələ XIX əsrin ortalarında V.Şott və M.A.Kastrenin tədqiqləri əsasında yaranmış Ural-Altay nəzəriyyəsinin tərəfdarları həmin dövrdən başlayaraq müqayisəyə cəlb etdikləri dillərin dairəsini daha da genişləndirmişlər. Q.Evald (1862) Altay, Hind-Avropa və Hami-sami dillərinin morfoloji quruluşunda uyğunluqlar görmüş, R.Kolduell (1875) dravid dillərinin leksik, morfoloji və sözdüzəldicilik vasitələrini Ural və Altay dillərinin materialları ilə müqayisə etmiş, bunları ən yaxın dillər hesab etmişdir. XX əsrin ikinci onilliyində A.Trombetti nostratik nəzəriyyədə nəzərdə tutulan altı dil ailəsinin arasında leksik müqayisələr aparmış, eyni tipli tədqiqatçılar arasında xüsusi uğurlar əldə etmişdir.(9; 39) Görkəmli türkoloq M. Rəsənenin (1953) araşdırmaları türk və Ural dillərinin qohumluğu məsələsinə həsr olunmuş, müəllif e’tibarlı fonetik və leksik müqayisələr aparmışdır. Bu sahədə araşdırmaları B.Kollinder, K.Menqes və başqaları davam etdirmişlər. Hind-Avropa və sami dillərinin müqayisəsinə həsr olunmuş zəngin ədəbiyyat vardır. Bu sahədə Q.Möllerin (1907-1909) və onun ardıcılı A.Kuninin (1946) əsərləri daha əhəmiyyətli hesab olunur. Hind-Avropa və Altay uyğunluğu Q.Hünterti (1934), St.Mladenovu (1937) maraqlandırmış, Q.Voqt bir sıra kartvel-hindavropa uyğunluqlarını qeyd etmişdir.(9, 38-45) Nəticədə, iki dil ailəsi arasında aparılan bu cür müqayisə və araşdırmalar daha geniş dil ailələrini birlikdə müqayisəyə cəlb etmək ideyasını yaratmışdır: «Komparativistikanın ayrı-ayrı sahələri arasında koordinasiyanın olmaması uzun müddət o faktın dərk olunmasına mane olmuşdur ki, iki dil ailəsinin müqayisəsi əsasında əldə edilmiş xüsusi uyğunluqların bir çoxu həqiqətdə bir neçə dil ailəsini əhatə edən daha geniş uyğunluğun təzahürüdür. Halbuki artıq A.Trombettinin işlərindən çıxan müvafiq material bu cür nəticəyə gətirə bilərdi. Bu cür situasiya iki qohum dilin deyil, kifayət qədər geniş dil ailəsinin mövcudluğunu təxmin edir, müqayisəli tədqiqat, təbii olaraq, bu ailəyə daxil olan maksimal kəmiyyətdə dillərin cəlb edilməsi ilə aparıla bilərdi. İlk dəfə X.Pedersen Hind-Avropa, Ural-Altay və sami dil ailələrini n o s t r a t i k dillər sırasında uzaq qohum hesab edərək bu vəziyyəti aydın surətdə formalaşdırmışdır. (Pedersen 1903,1907-1908,1924)» (9, 45) Ural-Hindavropa, Ural-Altay və Ural-yukagir dil xüsusiyyətlərini müqayisə edən B.Kollinder öz əsərləri ilə qeyd edilən konsepsiyanı daha da inkişaf etdirmişdir.
XIX əsrin əvvəllərindən başlayan müqayisəli-tarixi metod əsasında yaranmış zəngin elmi mənbələr XX əsrin 60-cı illərində Sovet alimi V.M.İlliç-Svitıça daha əsaslı araşdırmalar aparmağa imkan vermişdir. O, 1966-cı ildə «Opıt sravneniə nostratiçeskix əzıkov (semitoxamitskiy, kartvelğskiy, indoevropeyskiy, uralğskiy, dravidiyskiy, altayskiy)» adlı qiymətli əsərini hazırlamış, əsər müəllifin vəfatından bir neçə il sonra - 1971-ci ildə çap olunmuşdur. Ensiklopedik lüğətdəki:«Nostratik dillərin qohumluğu fərziyyəsini Daniya alimi X.Pedersen irəli sürmüş, Sovet alimi V.M.İlliç-Svitıçın işləri onun elmi cəhətdən əsaslı olduğunu sübut etmişdir».(10; 899) - sözləri nostratik nəzəriyyənin doğruluğunu təsdiq etməklə yanaşı, bu sahədə V.M.İlliç-Svitıçın böyük xidmətlərini də göstərir.
V.M.İlliç-Svitıç qeyd edilən dil ailələrində işlənən 245 sözün etimoloji təhlilini vermiş, ulu dildən gələn həmin sözlərin dil ailələrindəki arxetiplərini dəqiqləşdirib müqayisələr aparmaq istiqamətində xeyli iş görmüşdür. Ciddi fonetik araşdırmalar aparmış, dil ailələri arasındakı səs uyğunluqlarını müəyyənləşdirmək əsasında sözlərin eyni mənşədən törədiyini əks etdirən zəngin faktlar toplamışdır. Qeyd edilən altı dil ailəsi üzrə əvəzliklərin və əvəzliklərdən törəmiş şəxs şəkilçilərinin geniş cədvəlini vermişdir. Lüğət məqalələri alimin hər bir dil ailəsinə necə həssaslıqla yanaşdığını aydın göstərir. Müəllif hər dil ailələrinə aid elmi ədəbiyyatı diqqətlə nəzərdən keçirmiş və həmin ailəyə daxil olan dillərin tədqiqi səviyyəsi ilə maraqlanmışdır. Bu əsər dünya dillərinin bir kökdən olduğunu təsdiq edən ilk uğurlu ümumiləşdirici əsərdir. Lakin heç şübhəsiz, müəllifin tədqiqatının qüsurlu cəhətləri də vardır. Əsərdə bə’zi sözlərin ulu dilə aid arxetipləri deyil, hər bir dil ailəsinə məxsus müşahidə olunan ilkin forması seçilmişdir. Görünür, həqiqi arxetiplərin müəyyənləşdirilməsi sonrakı mərhələnin işi olmalıdır. Müəllif dünyanın qədim dillərinə də (sanskrit istisna olmaqla) fikir verməmişdir. Lakin gələcək araşdırmalar üçün, dilin mənşəyinin müəyyənləşdirilməsi üçün geniş üfüqlər açmışdır.
İlliç-Svitıçın əsəri Çin-Tibet, Malayziya-Polinez, Amerika və bir sıra Afrika dil ailələri istisna olmaqla, demək olar ki, Yer üzündəki əsas dil ailələrini əhatə edir.
Amerika qitəsində, cənubi Asiyada və Afrikanın cənub ölkələrində, Avstraliyada və ətraf adalarda yaşayan yerli əhalinin özünəməxsus dilləri olsa da, həmin ölkələrdə ingilis, fransız, ispan, portuqal dillərindən ədəbi dil kimi istifadə edilir. Ona görə də həmin xalqların dillərinin (yerli dillərin) öyrənilməsi daha vacibdir. Şübhəsiz, həmin dillər sistemli şəkildə öyrənilməklə müqayisəyə cəlb edilən dillərin əhatə dairəsi daha da genişləndirilə bilər.
Nostratik (lat. noster, nostra, nostrum - bizim; bizə müasir, indiki; bizim üçün müvafiq, bizə əlverişli olan) dilçilik nəzəriyyəsi bütün fəlsəfi-məntiqi gücü ilə inamla vahid ulu dilə doğru aparan yoldur. Ona görə də dünya dillərinin qohumluğu ideyasının tərəfdarları və tədqiqatçıları artmaqdadır. N.D.Andreyevin 1986-cı ildə çap etdirdiyi «Ranne-indoevropeyskiy praəzık» əsəri yalnız Hind-Avropa dillərini deyil, müəllifin Ural və Altay dilləri adlandırdığı dilləri də əhatə edir. Bu dillər boreal (lat.boreus - şimal) yerləşmə əsasında tədqiqata cəlb edilmiş, Ural ətrafı və Altay səmtində yaşayan xalqların -tunqus və mancurların dilləri də əhatə olunmuşdur. Yunan, fin, sanskrit, evenk, latın, litva, nanay, eston, Avesta, qot, xantı, oroç, xett, qədim alman, nehid, qədim slavyan, ulç, oroq, Veda, udagir, erməni və s. dillərdən gətirilən faktlar göstərir ki, müəllifin müqayisə dairəsi Hind-Avropa dilləri ilə məhdudlaşmamışdır. Bu dillərin bir qismi Tunqus-Mancur dil ailəsinə aiddir (nanay, evenk,ulç, oroq, nehid və s.). Müəllifin tədqiqat, müqayisə, uyğunlaşdırma üsulu da maraqlıdır.
Müəllif 203 kök sözün etimoloji müqayisəsi əsasında bu qənaətə gəlmişdir ki, «Mövcudluğunun başlanğıc mərhələsində erkən Hind-Avropa (EHA) ulu dili boreal ulu dil (BUD) daxilində müstəqil qol kimi ayrılaraq, uzun müddət boreal ulu dil tipologiyasından aldığı irsi tam şəkildə saxlamışdır. »(11; 4)
A.S.Melniçuk «Dünya dillərinin ümumi qohumluğu haqqında» məqələsi ilə (6; 27-42, 46-65) buşmenlərin və huttentotların dillərindən başqa, Yer üzündəki bütün dil ailələrinin qohumluğunu, bir kökdən, bir ulu dildən törəmiş olduğunu daha əsaslı şəkildə, orijinal bir üslubda sübuta çalışmışdır. Müəllif düzgün qeyd edir ki, konkret bir dil ailəsi daxilində şərti işarələrin uyğünluğu prinsipinə əsaslanan komparativistika ulu dilin quruluşunun tarixəqədərki dərinliklərinə enməyə çəpər çəkir, belə bir metodoloji əsasla işləməklə ulu dilin parçalanması, müxtəlif dillərə ayrılması dövrünə aid hadisələrin bərpası mümkün deyildir. Bu cəhətdən müəllif praformaların müəyyənləşdirilməsində vokalizmin mürəkkəb sisteminin rekonstruksiyasından imtina edən N.D.Andreyevin işini ilk iş kimi qiymətləndirir.
Dil ailələrinin ümumi genetik qohumluğu problemində dilemma kimi qarşıda duran əsas məsələ «dillərin poligenez və ya monogenez olması»dır. Şübhəsiz, bu mübahisə arxeoloji materiallarla yanaşı, dil ailələrinin qohumluğunu isbat edən faktların tədqiqi, aşkara çıxarılması yolu ilə də həll oluna bilər. A.Trombetti inamla, tə’kidlə monogenez mənşəyin sübutuna çalışmış, lakin Q.Şuxardtın fikrincə, o öz fikrini sübut edə bilməmişdir. Tarixi linqvistika sahəsində tədqiqatın hələ çox az olduğunu nəzərə alan X.Pedersen «...bu sahədə hər bir peyğəmbərliyin vaxtından tez» olduğunu bildirmişdir. A.S.Melniçuk bu cür mülahizələri ümumiləşdirərək dillərin monogenez və ya poligenez olması məsələsinin tarixi linqvistikanın mühüm bir bölməsi kimi son dərəcə aktual olduğunu göstərir. Müəllif yazır: «Hind-Avropa dilçiliyində etimoloji tədqiqatın dərinləşdirilməsi istiqamətində son dövrlərdəki araşdırmaların gedişində gözlənilmədən dünyanın bütün müasir dil ailələrinin vahid mənşəyini aydın şəkildə sübut edən özünəməxsus və inandırıcı faktlar əldə edilmişdir». A.S.Melniçuk dünya dillərinin mənşə birliyini aydınlaşdırmağın yeni üsulunu müəyyənləşdirmiş və məqalədə konkret bir nümunə əsasında fikrini isbata çalışmışdır. Təbii ki, müəllifin bu üsulu da tarixi-müqayisəli analiz prosesində hamı tərəfindən qəbul edilmiş fonetik qanunlara əsaslanır. Prinsipin əsasında söz kökündə artikulyasiya bazasına görə yaxın olan samitlər durur. Komparativistlər fərqli samitlərlə düzələn söz köklərini əksərən müqayisə üçün yaxın qoymamışlar. A.S.Melniçukun fikrincə, artikulyasiya bazasına görə eyni və ya yaxın olan samitlər əslində genetik cəhətdən eyni olan, lakin fonetik cəhətdən fərqlənən kökün variantlarını yaradan səslərdir. Mə’lumdur ki, bütün dil ailələrində samitlər başlıca olaraq iki qrupa - dilönü, dodaq və dilarxası, larinqal samitlərə ayrılır. A.S.Melniçukun yeni üsuluna əsasən, etimoloji araşdırmalar prosesində tək-tək samitlər müqayisə edilməməli, müqayisədə artikulyasiya bazasına görə yaxın olan bütün samitlər nəzərdə tutulmalıdır. Yalnız bu yolla etimoloji cəhətdən vahid kökün necə şaxələndiyini müəyyənləşdirmək olar. Bu o deməkdir ki, bir dil ailəsində söz kökündə bu və ya digər dilarxası və ya larinqal samit başqa dil ailələrində bir və ya bir neçə dilarxası, larinqal samitə uyğun gələ bilər. Ön sıra samitlər də eynilə nəzərə alınmalıdır.
A.S.Melniçuk mövcud tədqiqatlardan aldığı təəssürat əsasında saitlərin mənşəyi barədə də fikir söyləmişdir. Müəllifin fikrincə, i və u ən qədim saitlərdir; e tədricən i-dən, o saiti u-dan ayrılmış, başqa sözlə, i və e, u və o səslərinin mənşəyi bir olmuşdur. Ona görə də müxtəlif dillərə ayrılma dövründə eyni söz kökü həm i, həm də e, yaxud həm u, həm də o saitinin iştirakı ilə formalaşmışdır (müəllif daha əvvəllər sait səslərin aydın olmadığı, qeyri-müəyyən olduğu, diffuz səslər kimi tələffüz edilmədiyi fikrindədir); a saiti isə larinqal H samitinin tə’siri ilə yaranmışdır; buna görə də sözlərdə samitlər ilkin dövrlərdə i, u, a saitlərinin müşayiəti ilə ifadə olunmuşdur və müəllifin fikrincə, bunu türk dilləri bazası əsasında daha yaxşı izah etmək mümkündür. Həm də belə hesab olunur ki, i və u saitləri meydana çıxana qədər artıq a saiti özünün qeyri-müəyyən ə forması ilə mövcud idi. Məqalədə bu fikir də müdafiə edilir ki, hələ vahid dilin parçalanmasından əvvəl a saiti sıradan çıxmış zəif, larinqal bir səsin əvəzinə yaranmışdır, i, u, e, o saitləri isə dil ailələrinə məxsus protodillər dövründə inkişaf etmişdir. Buna görə də ulu dilin rekonstruksiyasının vokalizm qanunları əsasında bərpası cəhdi əsassızdır.
N.A.Andreyev kimi, A.S.Melniçuk da söz köklərini ikisamitli hesab etmiş və araşdırmalarını bu prinsip əsasında qurmuşdur. O, dil faktlarından aldığı təəssürat əsasında praformaların müəyyənləşdirilməsi üçün samitlərin metatezasının rolunu xüsusi nəzərə almağı lazım bilmişdir (türk dillərində: piç - ‘kəsmək’, çap - ‘biçmək, qırmaq’ kimi).
A.S.Melniçukun fikrincə, onun qeyd etdiyi struktur xüsusiyyətlər bütün dünya dillərində təkrar olunan etimoloji komplekslərin öyrənilməsində böyük rola malikdir və bu söz qruplarındakı mürəkkəb, özünəməxsus, həm də izomorf xüsusiyyətlər heç bir başqa səbəblə deyil, yalnız başlanğıcdan bütün dünya dillərinin qəti və şübhəsiz qohumluğunu nəzərə almaq əsasında aydınlaşdırıla bilər. Dünya dillərində eyni və yaxın semantika ətrafında birləşən söz qruplarının izomorfizmi (izomorfizm - eyni kökdən olub, səs tərkibi ilə fərqlənmə) ondadır ki, iki samit əsasında formalaşan hər hansı bir sözün ilk samiti arxa sıra, məsələn, k samiti olduqda izomorfizm nəticəsində başqa dillərdə həmin samitlə artikulyasiya bazası eyni (və ya yaxın) olan başqa samitlər (q, h, g və s.) işlənə bilər; söz kökünün son samiti ön sıra samitlərindən biri, məsələn, t olduqda digər dillərdə izomorfizm nəticəsində başqa ön sıra samitləri (s, z, d və s.) işlənir. Və, eyni zamanda, bu samitlər arasında ilk dövrlərdə i (i və ya e), u (u və ya o) və a (a və ya ə), yaxud da sonor samitlərdən (l, m, n, r) biri infiks kimi çıxış edir.
A.S.Melniçuk ailələrin qruplaşdırılmasını özünəməxsus şəkildə aparmış və aşağıdakı dil ailələrini əhatə etmişdir: Hind-Avropa, Ural-Altay, semit, Afrika dilləri, Qafqaz, dravid, kxmer dili, İndoneziya, tay, Tibet-çin, Paleoasiya (çukot, eskimos, yukagir, ket, nivx), Amerika hindlilərinin dilləri. Ural-Altay dil ailəsi adı altında türk, monqol, fin-uqor, tunqus-mancur, samodiy, yapon dillərini birləşdirmişdir. Fikrimizcə, müəllifin Altay nəzəriyyəsini bu cür genişləndirməsi ağlabatandır.
Yer üzərində ulu dil protodillərə parçalandıqdan sonra eyni sözün izomorfları qohum protodillərdə (indiki dil ailələrinə aid kök dildə) hər bir insan cəmiyyətinin, hər bir tayfanın, xalqın səciyyəsinə müvafiq inkişaf yolu keçmişdir. A.S..Melniçuk yuxarıda qeyd etdiyimiz prinsiplər əsasında eyni mənşədən olan bir söz kompleksinin (K^T, K^S, yə’ni ilk samiti dilarxası k və onunla yaxın məxrəcli, ikinci samiti dilönü t, s və onlarla yaxın məxrəcli səslər olan sözlər) altı struktur formada inkişafını müəyyənləşdirmişdir:
1. kt, ks tipli saitsiz kök variantları. Müəllif qeyd edir ki, Hind-Avropa dillərində elementar kt, ks söz kökü öz quruluş və səs variantları ilə birlikdə əlaqəli olan aşağıdakı mə’naları ifadə edir: vurmaq, məhv etmək, deşmək, kəsmək, doğramaq, yarmaq, közərtmək, dişləmək, yemək, bişirmək, yandırmaq, xəstələnmək, qazmaq, hönkürmək, əkmək, dartmaq, oymaq, qaşımaq, daramaq, itiləmək, tərpətmək, dürtmək, tapdalamaq, söndürmək, çapmaq (səkmək), tullanmaq, qaçmaq, yıxılmaq, atmaq, diyirlətmək, sür’ətlə getmək. Kt, ks kökləri də səsdüşümü, səsartımı ilə *kt,*ghd, *d, *ghs,*s və s şəkillərdə variantlaşa bilmişdir: məs.: qəd. hind KSauati - məhv edir, GDHa - yeyən, Dan - diş, KSuo - xəstə və s.; hami-sami: maKTab - məktəb (ərəb) (baş hərflər ilkin söz köklərini bildirir);
A.S.Melniçuk Ural-Altay (türk, monqol, fin-uqor, tunqus-mancur, samodiy, yapon) dil ailəsi ilə bağlı maraqlı bir mülahizə irəli sürmüşdür. Müəllifin fikrincə, bu böyük dil ailəsində kt, ks elementar söz kökünün ilk samiti düşmüş, sözlər sadələşmiş, ikinci samitlər qalmışdır. Ona görə də son samit ilk samit kimi çıxış edir: Diş - diş, Sı - korlamaq, sındırmaq (alt.), Tuska - ağrı, əzab (fin), Şev - yarıq (türkcə), Çiçix - dəlmək, deşmək (monq.),Toin - dəstə (həvəngdə) (komi) (böyük hərflər söz kökünün ikinci samiti, yə’ni qalığıdır);
2.Ket, kes tipli saitli kök variantları; məs.: Hind-Avropa: KATuh - iti (qəd. hind), Ural-Altay: KES - kəsmək (tat.); Hami-Sami: KATaba - yazmaq (ərəb);
3.İnfiksli (kert, kers) kök variantları; məs.: H.-A.: KRTih - xəncər (qəd. hind), U.-A.: KELTe - gödək (qırğ.), H.-S.: KARŞun - bölünmə, xırdalanma (ərəb) (infiks sonor samitlərdən ibarətdir; kökdən sonrakı kiçik hərflər sonrakı dəyişmələrlə bağlıdır);
4.Samitlərin əksinə düzülüşü ilə (metateza) saitsiz kök: tk, sk variantları; məs.: H.-A.: SKənda - dağılma (Avesta). H.-S.: aSKe - (üzünü) qırxmaq (ərəb). Müəllifin fikrincə, Ural-Altay dillərində əksinə düzülüşdə (tk,sk) ön sıra samitələrin düşümü ilə söz kökləri sadələşmiş, arxa sıra samitləri qalmışdır: KAya - qaya (türk), KU- dəri (komi), QAv - yarıq (monq.);
5.Samitlərin əksinə düzülüşü ilə (metateza) saitli (tek,sek) kök variantları; məs.: H.-A.: DAHati - yanır (qəd. hind); U.-A.: TAĞ -dağ (şor), TEG - dəymək (özb.), TAKe - dağ (yapon); H.-S.: DAKarun - iti (ərəb),
6.Samitlərin əksinə düzülüşü ilə infiksli (terk, senk) kök variantları; məs.: H.-A.: FALX - oraq, çin (lat.); U.-A.: ÇALĞı - oraq, kərənti (alt.), TAMQa - möhür (monq.); H.-S.: TARKun - tərk etmək.
Nümunə üçün biz müəllifin əhatə etdiyi dil ailələrindən üçünə (Hind-Avropa,Ural-Altay və hami-sami ) müraciət etdik və zəngin dil faktlarından əyanilik üçün bir neçəsini qeyd etməklə kifayətləndik. A.S.Melniçukun bu üsulu dünya dillərinin bir kökdən, bir ulu dildən yaranması fikrini daha inandırıcı şəkildə əyaniləşdirir. Müəllifin vahid dilin qohum dillərə parçalanması və qohum protodillərin inkişaf yolu, bu inkişaf prosesində söz köklərində baş verən dəyişikliklər, kökün samit əsası barədə təsəvvürləri aydın və inandırıcıdır. Hələ hamının monogenez nəzəriyyəsinə inanmadığı bir dövrdə nisbətən aralı mə’naya malik olan sözlərin bu cür kompleks izahı bə’zi oxucuları inandırmaya bilər. Həm də ona görə ki, tək-tək sözün necə inkişaf edib şaxələndiyi, tədricən hansı mə’naları qazandığı barədə oxucu özü nəticə çıxarmalı olur. Məsələn, Ural-Altay dillərində kt söz kökünün ilk samitinin düşməsi, söz kökünün ikinci samitlə fəaliyyəti qeyd edilir, lakin onların bərpası oxucunun öhdəsinə buraxılır. Əgər, məsələn, monqol dilindəki çiçix (ç = t, dəlmək, deşmək) sözü kt və onun variantları kd, ks, kş, kz, kç, kf arxetiplərində k samitinin sonrakı mərhələdə düşümü ilə səciyyələnirsə, onda bu söz daha qədimdə (lakin ikinci mərhələdə) k^ç şəklində (^ - saitin qeyri-müəyyən olduğunu bildirir) olmuşdur. Yaxud 4-cü bənddə (samitlərin əksinə düzülüşü ilə saitsiz kök - tk, sk) Ural-Altay dillərində ilk samitin düşməsi ilə sözün sadələşdiyi göstərilir. Amma başqa cür də fərziyyə yürütmək olar: bəlkə heç bu cür sözlərdə metateza olmamış, ona görə də ikinci samit düşmüşdür?
A.S.Melniçukun nəzəriyyəsi ulu dilin öyrənilməsi üçün geniş imkanlar yaradır, ona görə də dərinləşdirilməli və faktların daha konkret izahı ilə əyaniləşdirilməlidir.
V.M.İlliç-Svitıç lüğətdə altı dil ailəsində - sami-hami, kartvel, Hind-Avropa, Ural, dravid, Altay dillərində söz köklərinin və bir sıra qrammatik formaların müqayisəli etimoloji təhlilini vermişdir. Lakin bir sıra lüğət məqalələrində söz kökləri nümunəsi iki, üç, bə’zən beş ailənin materialları ilə məhdudlaşmışdır. Geniş mə’nada Altay nəzəriyyəsinə (türk, monqol və tunqus-mancur dillərinin qohumluğuna) əsaslandığı üçün türk dilləri materiallarını müqayisəyə cəlb etmək həmişə mümkün olmamışdır. Bu cəhət A.S.Melniçukun da məqaləsinə aiddir. Bu cür sözləri türk dilləri materialları ilə zənginləşdirmək mümkündür. N.D.Andreyevin lüğətində isə türk dilləri, qeyd etdiyimiz kimi, nəzərə alınmamışdır. Lakin ilkin Hindavropa dilkökünü üzə çıxarmaq istəyi ilə yazılmış bu əsər türk dilləri ilə geniş müqayisə üçün zəngin fakt verir.
V.M.İlliç-Svitıçın müəyyənləşdirdiyi praformalar rəngarəng quruluşa malikdir: CV, CVC, CVCV, CVCVC və s. (C - samit fonemlər-konsonantizm; V - sait fonemlər-vokalizm). N.D.Andreyev və A.S.Melniçuk praformaları bir qayda olaraq CVC şəklində götürmüşlər. Türk dilləri söz kökünün sabitliyi ilə bir çox dil ailələrindən fərqlənir. Türkoloji tədqiqat göstərir ki, bizə yaxın dövrlərdəki (min beş yüz illik) qədim türk praformaları əsasən CV şəklində olmuş, V və CVC formaları səsdüşümü və sözdüzəldicilik vasitələri ilə yaranmışdır. Ona görə də praformaları CV şəklində, söz sadələşmiş olduqda V, mürəkkəbləşmiş olduqda CVC şəklində işarə etmək münasibdir.
Hazırkı dövrdə ayrı-ayrı dil ailələrinin başında duran protodillərin söz köklərinin müəyyənləşdirilməsi ilə protodillər arasında əlaqə və qohumluğun öyrənilməsi paralel aparılır. Təbii ki, bu sahədə Yer üzərində heç bir koordinasiya yoxdur. Hər bir mədəni xalq öz dilinin müasir vəziyyətini və tarixi inkişaf yolunu öyrənməkdədir. Lakin bir sıra görkəmli alimlər böyük ümumiləşdirmələr apararaq dil ailələrinin və ailələrarası münasibətlərin müəyyənləşdirilməsi sahəsində əhəmiyyətli işlər görürlər. İki əsrlik tədqiqat nəticəsində bəşəriyyət xeyli təcrübə toplamışdır. Lakin bütün bunlar hələlik işin başlanğıcı sayıla bilər. Dilçilik elmi ulu dilin kifayət qədər aydın təsəvvür edilməsi üçün hələ böyük zəhmətə qatlaşmalıdır.
Qeyd etdiyimiz alimlərin yaradıcılıq təcrübəsi və tədqiqat metodları ulu dilə doğru araşdırmaların gələcəyinə böyük ümidlər doğurur. Biz dünya dillərinə məxsus saysız söz köklərində ulu dilin söz köklərini görürük. Lakin əsas mövzumuza aid olmadığı üçün illərdən bəri topladığımız nümunələrdən bir neçəsinin şərhi ilə kifayətlənəcəyik.
1.*gi - getmək, gəlmək, qaçmaq, yerimək, hərəkət etmək, yüyürmək, yortmaq və s.
Ulu dilin sözlərinin müxtəlif dil ailələrindəki forma və semantik xüsusiyyətlərinin müqayisəsi göstərir ki, hətta müasir dövrdə antonim məqamda işlənən bir sıra leksik vahidlər də bir kökdən törəmişdir. Buna ən tipik misallardan biri *gi sözüdür. Bu söz ulu dilin parçalanması ərəfəsində bütün canlı və cansız varlıqların müxtəlif növ hərəkətini bildirmiş, bütün protodillərə keçmiş, dil ailələrinə yayılmışdır.
Alt.: türk Azərb. gəl, get, gəz, gir, qaç, qov, qayıt, köç, keç yeri, yeriş, yüyür, yort, yıx və s. Müxtəlif mə’nalar ifadə etsə də, bu sözlər eyni kökdəndir: gə-l - sözündə -l qayıdış, ge-t sözündə -t icbari-məcburi uzaqlaşdırmaq əlamətidir; ga-yıt sözü də əslində gəl sözü ilə fərqli çalarda sinonimdir; ga-ç, kö-ç sözlərində -ç şəkilçisi müasir dildə bə’zən qayıdış növ anlayışını ifadə edən -ş (büz-üş-mək, yığ-ış-maq və s.) şəkilçisidir; sonrakı sözlərdə g səsi y səsinə keçmişdir (kir>yer sözündə olduğu kimi); söz eyni dərəcədə başqa türk dillərində də geniş yayılmışdır: türkcə. kaç, tuvin. kaş, qədim uyğur və qıpçaq dillərində: kaç, qumıq. kaç - ‘qaçmaq’. Söz şumer dilində gi (yumşaq q səsi) şəklində tələffüz olunmuşdur; g samiti sonrakı inkişaf prosesində arxa sıra q, dilortası g, k samitlərinə, dilortası g samitindən y samitinə keçmişdir.
Daimi və zəruri anlayışların ifadə vasitəsi olduğundan ulu dilin bu sözünü müxtəlif dil ailələri spesifik fonetik fərqlərlə yaşatmaqdadır.
Ural: kuaca - qaçmaq (saam), gujult - yavaş getmək (udmurt);
Qafqaz: kel - getmək (kartvel), go-nkal - getmək (çan);
Dravid: kata - keçmək (tamil), kata - keçmək (malaylam), kat - yenidən keçmək (malto); (9, 19)
H.-A.: türk dillərinə çox yaxın olan rus dilində uXOd - getmə, çıxma, vıXOditğ - çıxmaq, vXOd - giriş, XOditğ - yerimək, getmək və s.; ing.: go - getmək, COme (kam) - gəlmək; sans. ga-ççhan - hərəkət edərək, ga-ççhanti - gedir (12, 344); lat. perCUrro, CUrri, CUrsum - qaçmaq, tələsmək (c=k);
Sözün çoxmə’nalılığı ulu dildən başlayır və bu hal şumer dilində də öz izlərini saxlamışdır. E.ə. IV minilliyə aid şumer ideoqramlarında ayaq şəkli ‘getmək’, ‘gedir’, ‘gəlir’, ‘qayıdır’ mə’nalarını ifadə edir. E.ə.III minilliyin əvvəlinə aid şumer sillaboqramlarında da gi, gin sözləri ‘qayıtmaq’, ‘getmək’, ‘gəlmək’, ‘gedir’ mə’nalarındadır. (13, 39)
E.ə.II minilliyin sonu, I minilliyin əvvəlinə aid biayn (urartu) yazılarında: ka - irəli getmək, agauri - aparmaq, getmək, agu - aparmaq, getmək, kuluarşi - qaçmaq, kulu - tərk etmək mə’nalarındadır. (14; 17,18,157,165,170,171)
Misallardan göründüyü kimi, sözün izomorfizmi dilortası və yaxın arxa sıra samitlərinin əvəzlənməsi ilə üzə çıxır: *gi, ga, *ge, gə, go, gu, xo, ka, ke, ku, co, ka, ye, yi, yo, yı (g=q; c=k).
2.*bi - boy, boy atmaq, bitmək, bitki, böyümək, böyük, inkişaf etmək, balaca, balacalaşmaq və s.
Bu söz ilkin inkişaf mərhələsində insanlara, bitkilər aləminə, başqa canlı və cansız varlıqlara aid olmuş, sonrakı dövrlərdə daha çox antonim sözlər şəklində iki istiqamətdə - ‘böyük’ və ‘balaca’ anlayışlarının ifadə vasitəsi kimi şaxələnmişdir.
Alt.: türk Azərb. bo-y, bo-y-la-n-maq, ba-x-maq, bö-y-ük, bö-y-ü-mək, bö-y-ü-d-ücü; bi-t-mək, bi-t-ki; ba-la, ba-la-ca, ba-la-q (camış balası), ba-la-la-maq, ba-la-lı; başqa türk dillərində: tuvin, karaqas, qəd. uyğur. bi-cə- balaca, monq.bi-ciken - çox balaca, buryat. bi-şixan, kalmık. bi-çkn;
Ural: karel. pi-cukkaini - nə isə balaca, veps pi-cu - balaca, est. pi-sune - balaca; fin. puu, mari, komi pu, samodiy poo, paa - böyüyən bitki;

Dravid: malaylam. pi-cca(n) - nə isə balaca, teluq pi-cca - balaca, gödək; (həmçinin İlliç Svitıç 175,177,178,181,182,184-də ba-ra - daha çox, yaxşı, be-rgi - böyük, yüksək, bo-li - böyümək (bitki haqqında), bu-hi - meydana çıxmaq, böyümək (daha çox ağac haqqında), bo-nga - yoğun, böyük sözlərinə bax).

H.-A.: sans. ma-han - böyük, ma-hatah - çox böyük; rus. bo-lğşoy -böyük, bo-lğşe - daha böyük, daha çox; b >m keçidi ilə balaca mə’nasında: ma-lış, ma-lötka - körpə, balaca, ma-lo - az, kiçik, ma-loroslıy - qısaboy, ma-lıy - kiçik, balaca, ma-lenğkiy - balaca, ma-lğçik - kiçik oğlan uşağı; latın. b-revis - balaca, gödək; fars. bo-zorq - böyük; alm. o-be-r - böyük, baş; ing. bi-g - böyük; (12; 342) lat. pa-rtus - doğum, doğulma, pa-rum - az, bir qədər, pa-rve - az, balaca, pa-rvulus - az, balaca, pa-rvus - az, balaca, böyük olmayan, mi-niu, miniutum, de-mi-nue - balacalaşdırmaq, kiçiltmək, azaltmaq;
V.M.İlliç-Svitıç kürd dilindəki be-cuk - balaca, fars dilindəki ba-ca - oğlan sözlərinin türk dillərindən alınmış olduğunu, gürcü dilindəki bi-c - ‘oğan uşağı’ sözünün izahının çətin olduğunu göstərir, öz nəzəriyyəsini unudur.(9; 178) Sözün törəmələri çox olduğu və dünya dillərində geniş yayıldığı üçün müəllif Ural və Altay dillərində ‘balaca’ mə’nasında bica, pica sözlərinin izahını deskriptiv izah hesab etmişdir. Bundan əlavə, eyni yuvadan olan üç sözün eyni kökdən olduğunu nəzərə almamış, hər birini müstəqil söz kimi vermişdir: 1) U.-A.: bi-ca, pi-ca - balaca; S.-H.: bi (böyüyən bitki); H.-A.: yun. fu-llov - bitki, yarpaq, lat. f-loos -çiçək; drav.: po-li - böyümək; 2) Hind-Avropa, Ural və dravid dillərində: bo-ngə - yoğun, böyük; 3)H.-A.,Ural, Alt. dillərində: bu-hi - böyü.(9; 182-184)
H.-S.: kəBİr - böyük, əkaBİr - böyüklər, əkBƏr - böyük (sifət və ondan düzələn xüsusi ad) (ərəb);
Sözün kökü dünya dillərində ilkin p>b əvəzlənməsinin əksinə olaraq, b səsinin bə’zən karlaşması, bə’zən də yaxın məxrəcli burun səsinə - m samitinə və p>f istiqamətində sürtünən səsə çevrilməsi və sait dəyişməsi ilə fərqlənir:*bi, bo, ba, ma, bö, be, bə, pi, fü, po, poo.
Bu sözlərdəki -ca, -cu, -c, -sə,-si, -su dünya dillərində kiçiltmə anlayışını ifadə edən morfem kimi sabitləşmişdir və dilimizdəki -ca, -cə şəkilçisi ilə eyni mənşəlidir.
V.M.İlliç-Svitıç bıtğ- ‘olmaq’ sözünün bi kökündən yarandığını düzgün qeyd etmişdir. Bizim dilimizdəki olmaq fe’li də bi kökündəndir, rus dilindəki bıtğ sözü ilə eyni mənşəlidir - yaxın dövrlərdə kökün ilk samitini (BOlmaq) itirmişdir. Bi-t-mək fe’li də ‘inkişafda olan, böyüyən’ mə’nasında bi sözündəndir. Bizim dilimizdəki ‘bacarmaq’ mə’nasında bi-l-mək sözü (-l - qayıdış anlayışının əlaməti kimi daşlaşmışdır), rus dilində MOçğ - ‘bacarmaq’ sözü, ingilis dilindəki may - ‘bacarmaq’ sözü də eyni kökdəndir. İngilis dilində tu be fe’li və onun təsrif formaları vas, were sözləri də b>v keçidi ilə öz əslini saxlamışdır.
3.*ti - dil, demək, danışmaq, mə’lumat çatdırmaq, söz söyləmək.
Alt.: türk Azərb. di-l, de-mək, da-n-ış-maq, dü-ş-ün-mək, di-n-lə-mək, di-ş (?); türkcə. dil; qədim türk. til - dil (fizioloji və ictimai-ünsiyyət vasitəsi mə’nalarında), başq. tel, xakas til, tatar tel, özb. til- dil; monq. tolğ - lüğət;
H.-A.: ing.tell - danışmaq, demək, söyləmək; tonque - dil; sansk. damsayati, damçati - danışmaq, uTa - deyilir, ukTva - deyərək, prokTA - deyilmişdir, pravadanTİ - demək; eston. tönkama - çox danışmaq; (12; 345); lat. bilinguis - ikidilli, tin(n)io - səslənmək, eşidilmək, tinnitus - cingilti, zəng səsi, tinnibus - cingiltili, səslənən;
Biayn (urartu): tiau - danışmaq, demək (14;304); ingilis dilindəki tongua, qədim latın dilindəki dingua - ‘dil’ sözləri göstərir ki, linqua, linqvistika sözləri də ti - ‘dil’ sözündən yaranmışdır.
Söz *ti, di, te, to, da, ta, t, li şəkillərində inkişaf yolu keçmişdir.
F.Cəlilov bu sözlə bağlı dünya dillərindən bir sıra nümunələr verərək adəti üzrə həmin sözün qohum olmayan dil ailələrində işlənməsini kontaktla əlaqələndirmişdir: «İngilis dilindəki tale (nağıl), talker (çox danışan), tell (demək), rus dilindəki tolkovatğ və slavyan dillərindəki de ədatı da (əvvəllər «dedi» anlamında işlənmişdir) haqqında danışdığımız *de fe’li ilə bağlıdır. Bu fe’ldən yaranan dil sözü isə bir çox dillərdə müxtəlif derivatları ilə işlənir.
İ.Məlikov de- fe’linin eyni anlamda xett (te’) və urartu (ti-) dillərində olduğunu da qeyd etmişdir. (21; 128) Şumer dilində də bu söz de (qovoritğ) , di (sujdenie) şəklində işlənir.
Göründüyü kimi, bu fe’l də qədim Ön Asiya dilləri ilə türk dillərinin kontaktından xəbər verir». (15; 175)
Müəllif bə’zi dilçilər tərəfindən sözün praformasının ed şəklində bərpa olunduğunu, bə’zi türk dillərində tılkır (krasnoreçivıy), Azərbaycan dilində isə mənfi çalarda dılğır şəklində işləndiyini də qeyd etmişdir.
4.*ga - örtülü yer, qab, qapı, qala, qalamaq, hasar, şəhər. Ulu dildən gələn bu söz dünya dillərində geniş yayılmışdır.
Alt.: türk Azərb. ga-b, ga-z-an, ga-ş-ıq, kü-p-ə, gü-v-əc, ga-p-ı, ga-p-a-g, ga-p-a-mag, ga-la, ga-b-ar-mag, ga-b-ar-cıg, ga-b-la-mag; qəd.uyğur. gapuag- qapaq, tuvin. kavak - qapaq, başq. tatar kapka - darvaza, türkcə qapamaq - bağlamaq, örtmək, monq. kapa - bağlamaq, örtmək; tunq. kalan - qazança, evenk kalan - çuğun dolça;
Kartvel: gürcü. kepan - dam (evin damı). (9; 337)
H.-A.: erm. kap -göz qapağı, isveç kafte - hasar, barı; (9; 337) ing. cup - fincan; (c=k)
H.-S.: tamil kavi - örtmək, malaylam kappu - örtmək, kannada kappu - örtmək; ərəb (Omman) kelav qab, qəd. yevr. kallahat - qazança, küvəc; (9; .337), gəl’ə - qala, zindan, gəsr - saray (g = q);
Dravid: tamil kalam - qab, kannada kala - küvəc, bardaq; (9; 287)
Biayn: aGUnuni - bərkidilmiş, burGAla - yaşayış yeri, GAlazi - qala, şəhər (g = q); (14; 18,93,114) Qədim biayn dilindəki abGAru -sözünün okrujitğ (əhatə etmək, dairəyə almaq) mə’nası da göstərir ki, bütün bu sözlər (qapı, qapaq, qala, hasar və s.) bir kökdən, ulu dilin ‘bağlamaq, örtmək’ mə’nasında ga sözündən törəmişdir. Bunu yaxın məxrəcli samitlərin keçidi ilə *ga, gu, gü, ka, kü, ke söz kökləri də təsdiq edir. F.Cəlilov xvatatğ, bratğ mə’nasında qap - fe’linin pratürkdə *qab şəklində olduğunu qeyd etmişdir. (15; 182-183)
5.*ba - bağ, əlaqə, bağlamaq, birləşdirmək, əlaqə yaratmaq, bağlayan, birləşdirən, əlaqə yaradan, allah, başçı, rəis, bəy, hörmək, toxumaq..
Alt.: türk Azərb. ba-ğ (ip, kəndir), ba-ğ ( bağça), ba-ğ-la-maq, ba-ğ-lı, ba-ğ-lı-lıq; ba - bağlamaq (16; 76), bağa, tısbağa, qurbağa; qəd.Manna bağ - allah, Bağıstan - ‘allahlar yurdu’ mə’nasında vilayət adı; b>m keçidi ilə MA-nna, MA-da, ma-ğ, Mu-ğan, mü-q (tayfa adı), Ma-ğan (qədim türk şəxs adı);
Tunqus: evenk. ba - kəbinlə bağlamaq, boynuna sarılmaq;
Monq. ba-g - ip, koreya. pa - ip;
Kartv.: gürcü, meqrel. b - bağlamaq, bağlamaqla yükləmək;
H.-A.: rus. boq - allah, (b>v keçidi ilə) vəzatğ - bağlamaq, büzüşdürmək, toxumaq, vəzanie - toxuma, vəzalğhik - toxucu, svəzğ - əlaqə, rabitə, svəzatğ - bağlamaq, sarımaq, svəzist - rabitəçi və s.; ing. bunch - bağ, binding - bağlayan, bond - əlaqə, nitq əlaqəsi, bind - bağlamaq; lat. pacifico - sülh bağlamaq, pactum - müqavilə, pactio - razılıq (c=k), qəd. hind badhnati - bağlayır, Avesta bandayaiti - bağlayır, fars band, osetin baddun - bağ;
S.-H.: misir. bnd - bağ, qəd. yevrey abnet - kahinin qurşağı, anqas baat - bağ; (9; 194)
V.M.İlliç-Svitıç bah (privəzıvatğ - bağlamaq, bənd etmək) və bant (svəzıvatğ - bağlamaq) sözlərini müxtəlif leksik vahidlər kimi izah etmişdir. (9; 72,194) Ona görə də birinci sözə kartvel və Altay dillərindən, ikinci sözə Sami-Hami və Hind-Avropa dillərindən misallar gətirə bilmişdir. Sözün kökünü nəzərə ala bilsə idi, misallar əhatəli olardı.
Göründüyü kimi, söz dünya dillərində *ba, bə, vya, b, bu, bi, bo, pa şəkillərində inkişaf etmişdir ki, burada sait dəyişməsi ilə eyni məxrəcli b>p keçidi də vardır.
6.*lu -adam, el, xalq, adam yaşayan yer, ulus, ölkə.
Şumer dilində lu - ‘adam’, lulu - ‘adamlar’ deməkdir. Bu söz dilimizdə ‘yaşlı’, ‘böyük’, ‘şöhrətli’, ‘qədim’, ‘müdrik’, ‘əcdad’ mə’nalarında ulu sözündə qalmışdır; görünür, öndəki -u ‘qədim, böyük’ deməkdir; ul-us - adamlar yaşayan yer, qəbilə, el, sonralar xalq, millət mə’nası qazanmışdır; Söz dünya dillərində adam, el, xalq, adamların yaşadığı yer və böyük, ulu mə’naları ilə genişlənmişdir. El sözü də həmin kökdəndir.
Alt.: türk. türkcə ulu - böyük, görkəmli, yüksək, ulus - qəbilə, millət, ulusal - milli, ulusallaştırma - milliləşdirmə, ulusçu - millətçi, uluslararası - xalqlararası; xakas. ay ool - ay oğul, ay adam! (oğ-UL sözünün də əsasında lu- ‘adam’ durur); uluğ - böyük, yüksək; başq. ulan - uşaqlar, ullık - oğulluq, il - ölkə, olo -böyük, ulu, ololok - böyüklük; (RBS 53,523) qırğız. uluk - rəis. hakim, hökmdar, uluktuk - rəisin, hökmdarın vəziyyəti, ulut - millət, uluu - böyük, yüksək, ulu, yaşa görə böyük, ali, baş, əlahəzrət, uluuluk - böyüklük, qəbilə ittifaqı, qəbilə, xalq, ölkə; uyğ. ulaşmaq - birləşmək, ulak - iş heyvanı (adama xidmət edən heyvan: lu (>ul-ak), ulus - xalq, ölkə, uluğ - böyük, rəhbərlik, vəzifəcə böüyk, uluğluk - böyüklük; özbək. ulus - xalq, dövlət, ulug - böyük, həcmi çox iri, üstün, ulu, təntənəli, mənsəbdar, başçı, katda. (17; 11,272-273) Qədim türk dilində: ulug - böyük (adam, qardaş), ulus - adam yaşayan yer, ul - el (16; 610,611); monq. üle - dövlət, adamlar, xalq, sülalə (MOT, 453).
Hind-Avropa dillərində lu sözünün inkişaf yolu və Hind-Avropa praforması haqqında N.D.Andreyev yazır: «Boreal L^W kök sözü (L - söz kökünün ilk və əsas samitini,^ - dəyişə bilən saiti, W - sözün ikinci - şərti samitini bildirir - Q.K.) ‘açmaq, aydınlaşdırmaq, azad etmək’, ‘geyinilmişi soyundurmaq’, ‘xilas olunaraq’ (Hind-Avropa protodilində mə’na geniş imiş) mə’nalarını ifadə etmişdir: evenk. LU-kirga «azad olmaq», «ilməyini açmaq»; yun. LÜ-o «açıram»,»ilməyi açıram»; udaqir. LU-kta «soyunmaq, çıxarmaq (paltarı, ayaqqabını, xizəyi)», «açmaq», «özündən aralamaq», «düyməsini açmaq, qırmağını açmaq»; latın. co-LU-o (c = k) «açıram»,» düyməsini açıram»,» soyunuram»; ulç. LU-purum «soyunmaq, çıxarmaq», «dartıb çıxarmaq, çəkib çıxarmaq», ved. LU-noti «ayırır»,» kəsib ayırır»; xantı LaV-ötta «lay-lay soymaq»; latın. so-LU-tum «açılmış»,» həll olunmuş (icazə verilmiş)», »azad»; fin LU-pa «icazə», «azad»; yun. e-LeU-theros «azad», «azad edilmiş». (11; 9)
Bə’zi dillərdən təkrar faktlar verməklə N.D.Andreyev sözün (LU sözünü həmişə müəllif özü fərqləndirmişdir) semantik inkişaf yolunu belə təsəvvür etmişdir: 1.Azad etmək; 2. Azad olmaq; 3.Böyük (yaşlı, yaşa dolmuş - artıq hərəkətlərində müstəqil olan), böyümək, yetişmək; and (çətinliklər üçün); adamlar; xalq. (11; 186) Bu, əslində, sözün inkişaf yolu yox, bəşərin inkişaf yoludur. Söz (lu - ‘adam’) bir söz şəklində bütün bu prosesi özündə cəmləşdirmişdir: lu - ‘adam’ deməkdir və hər bir adam həmin mərhələləri keçir. Lu hələ 6-7 min il əvvəl ‘adam’ demək idi və müəllifin bu misallarının əhəmiyyəti orasındadır ki, o, ulu dilə məxsus olan, lakin ilkin olaraq şumerdə rast gəldiyimiz bu sözün bütün Hind-Avropa məkanında geniş işləndiyini göstərməklə onun ulu dilə məxsus lüğət vahidlərindən olduğunu və sonralar dünya dillərində müxtəlif izomorflara şaxələndiyini təsdiq etmiş olur.
Bu söz hələ qədim dünyanın müxtəlif dillərində qeydə alınmışdır. Biayn (Urartu) dilində «adamların yığını», »dəstə» mə’nasında ueli və bu sözdən düzəlmiş ueli-du sözü lu - ‘el’ sözü ilə bağlıdır. (14; 322) Bundan əlavə, biayn yazılarında bu sözdən törəmiş Lullu-bi ölkə adı tez-tez işlənmişdir (II fəslə bax).
7.*ta - düz, çöl, səhra, dərə, təpə, dağ, dərin.
Bu söz dünya dillərində yer, məkan mə’nası ifadə etmiş, sonrakı inkişaf prosesində ‘düz’, ‘səhra’, ‘çöl’ mə’nalarını saxlamaqla yanaşı, ‘dərin’, ‘dərə’ və ‘təpə’, ‘dağ’ antonim qarşılaşdırmasının yaranmasına səbəb olmuşdur.
Alt.: türk. Azərb. dü-z, di-k, tə-p-ə, da-ğ, da-m, də-r-ə, di-b, də-r-in, də-l-ik, de-ş-ik, də-l-mək, də-mək, de-mi (yer); xakas tağ - dağ, tizik - deşik, tiren - dərə, dərin, töp, turey - təpə, tüs - düz (doğru və düz yer); başq. tau - dağ, tübə - təpə, tərən, yırtık - dərin; tuvin deşpik - deşik, daq - dağ, daq-daş, daq-daşdıq - dağ-daş; monq.teqş - düz, səhra, teq - dairə, kruq, tusaq - düşmək, tam - dərin çuxur, taq - qapaq, doroqş - aşağı;
H.-A.: lat. tektum - dam, tavan, tequla - kirəmit, terebra - burğu, terebro - quyu qazmaq, terra - torpaq, quru yer, montani - dağlı, dağ əhalisi, montuogug - dağlıq, montana - dağlıq yer; ing. deep, deeply - dərin, mountain - dağ, girder - dərə, qobu; N.D. Andreyev Avestanın dilində dar, eston dilində tor-kama, ulç dində dür-a sözlərini yarmaq, parçalamaq mə’nasında izah etmişdir (11; 5-6); qəd. slav. qora - dağ, fin quori - dağ, evenk hör-öqö - dağ, mansi ur-ala - dağ təpəsi, evenk ur-ədi - dağlıq, yun. bor-ees - dağ küləyi, krit der-aş - çöl, təpə, orok xur-ən - dağ, dağ meşəsi, xantı ur - təpə, nanay xur-əktə - çöl yeri. (11; 25) N.D.Andreyev bu sözlərin əksəriyyətinin arxetipində ilk samitin g olduğunu qeyd etmişdir: UwR - GwR, XUR-əktə - GwR-əkt və s. Rus dilində də bu silsilədən olan sözlərin ilk samiti Q ilə başlayır: qora, qlubina, qlubokiy, qrəda və s. Bu hal göstərir ki, sözlərin ilkin formalaşma dövründəki ilk samiti düşmüş, Hind-Avropa dillərinin bir qismində ikinci samit qalmışdır.

Söz *tə, də. di, dü, de, da, *ta, tu, to, ti, yı; ilk samitin itirilməsi ilə: gor, gir, hör, kir, ur, qor şəkillərində inkişaf yolu keçmişdir.

V.M.İlliç-Svitıç, N.D.Andreyev, A.S.Melniçuk arxetipləri müəyyənləşdirərkən, qeyd etdiyimiz kimi, onları, başlıca olaraq, CVC şəklində təsəvvür etmişlər. Lakin şumer dili materialları və türk dillərinə məxsus söz kökləri göstərir ki, sözü sağ tərəfdən bağlayan, qapayan samit sonrakı hadisədir və ola da bilər ki, bunların bir qismi kök dildən - ulu dildən dil ailələrinin yarandığı protodillərə keçmiş, bir qismi qohum protodillərdə ulu dilin parçalanmasından sonra inkişaf etmişdir. Lakin bə’zən ikinci samitin dünya dillərində möhkəm mövqeyi onların bir qisminin hələ ulu dildə mövcudluğuna inamı artırır. Bizim rast gəldiyimiz faktlar içərisində belələri də vardır. CV quruluşlu bir neçə nümunə ilə tanışlıqdan sonra CVC tipli bir-iki nümunəyə də nəzər salmağı lazım bildik.
8.*bar, *ber - almaq, vermək, yığmaq, toplamaq, var, mal-dövlət;
Bu söz də eyniköklü, lakin antonim mə’na istiqamətində inkişaf edən sözlərdəndir: ümumi ‘var’, ‘mal-dövlət’, ‘mülk’ mə’nası ilə yanaşı, ‘almaq’ və ‘vermək’ antonim mə’nalarını ifadə edən sözlər də bu köklə bağlıdır.
Alt.: türk Azərb. bar (meyvə), var (mal-dövlət və mövcud olmaq mə’nalarında), bar-ın-maq; ver (H.-A.: rus dilindəki beri, bratğ sözləri ‘al’, ‘götürmək’ mə’nalarını verir və bizim ver (ber) sözünə antonim mə’na qazanmışdır. Qədim slavyan dillərində bğrati - alıram; lat. parum - az, əhəmiyyətsiz, fero, ferre - aparmaq, daşımaq, göndərmək, gətirmək, təqdim etmək; ing. property - var (imuşestvo), bear, perform - aparmaq;
H.-S.: çad birre - qapmaq, qarmalamaq;
Dravid: tamil perukku - toplamaq, yığmaq; (bax: 9; 176-177) V.M. İlliç-Svitıç bari və berhu sözlərini iki müstəqil söz kimi izah etmişdir: bari - bratğ (almaq, götürmək), berhu - datğ (vermək) (9; 176-177);
Söz qədim biayn dilində paru və aru şəkillərində işlənmişdir. İlk və kök samitinin düşməsi ilə işlənən formada (aru) İ.İ.Meşşaninov ‘davatğ, prinositğ’ (vermək, gətirmək) mə’nalarında söz kökünün ar olduğunu (-u - aoristin göstəricisidir) qeyd etmiş, ‘dar, pomoşğ, blaqovolenie’ (hədiyyə, kömək, iltifat) mə’nalarında ar-uşe isminin də həmin sözdən düzəldiyini göstərmişdir. ‘Bratğ, uvoditğ, uqonətğ’ (götürmək, aparmaq, qovub aparmaq) mə’nalarında paru sözünün aru sözü ilə eyni köklü olduğu, örtüsüz hecalı sözdə p samitinin düşdüyü aydındır. Bu söz assur mətnlərində aşBAt (bratğ, xvatatğ - almaq, yapışmaq, tutmaq) şəklində işlənmişdir.(14; 239-240)
Söz *par, bar, ber, var, ver (b>v), br, bir, per, ar, (p>f) fer, per, bear şəkillərində inkişaf yolu keçmişdir.
9.*bur - burmaq, burulmaq, burulğan, boran.
Söz iki istiqamətdə - burmaq, qazmaq, deşmək, çuxur açmaq və burula-burula hərəkət edən təbiət hadisələrini (boran, çovğun, burulğan) bildirmə istiqamətlərində inkişaf etmişdir.
Altay: türk Azərb. bur-mag, bur-ul-mag, bur-ğu, bur-ul-ğan, bor-an; b -v - f keçidi ilə: fır-la-mag, fır-t-ı-na; qəd. türk.bor - boran; monq. burgi - tozun fırlanması, nanay. borkali - tufan, çovğun;
V.M.İlliç-Svitıç bura - ‘burmaq, deşmək’, bur - ‘boran, fırtına’ sözlərini müstəqil söz kökləri kimi qeyd etmiş (9; 186, 188) və nostratik dillərdən zəngin misal vermişdir: qırğız, qaraqalp., noğ., qumıq, türkmən bur - burmaq; tunqus, evenk buru - girdab, burulğan;
Ural: fin pura - burğu, komi purnol - burğu, macar fur - burmaq, deşmək, xantı pori - burmaq, deşmək, saam borga - tufan, çovğun, mordov porf - çovğun, tufan;
Dravid: tamil porai - deşik, koğuş, teluq borre - deşik, çuxur;
Kartvel: gürcü. borbal - təkər, qazança dairəsi;
S.-H.: aramey brz - burmaq, qəd. misir vbr (v- önlük) - burmaq, somali booraan - çuxur (qoşa saitlər uzunluğu bildirir); ərəb baarih - isti səhra küləyi;
H.-A.: Avesta barantiauan - fırtınalı, boranlı gündə, alban bire - deşik, lat. for - deşirəm, furo - guruldayıram, vıyıldayıram (buşuö), terebra - burğu, terebro - deşmək, burğulamaq; qəd. yux. alman boran - burmaq, deşmək (9;186); rus. burnıy - boranlı, tufanlı, burovik - qazmaçı, burovoy - buruq (sifət), buritğ - qazmaq, b>v keçidi ilə: vrahatğ - fırlandırmaq, vrahenie - hərlətmə, fırlatma; ing. bore - quyu qazmaq, brovn - fırtınalı.
Söz *pur/bur, bor, boor, bar, baar, bir, br, por, for, fur, fır, vr şəkillərində (b>v, p>f) inkişaf yolu keçmişdir.
10.*si - sinə, ürək, orta.
Bu söz s - k - y və s - ç keçidləri ilə nostratik dillərdə geniş işlənməkdədir.
Alt.: qəd. türk yürək, başq. yörək, künel, xakas. çürek, türkm. yürek; Azərb. ür-əkKartvel: m-kerd - ürək, qəd. gürcü mkred (m -prefiksdir), meqrel. kədər, kidir;
H.-A.: erm. sirt, xet. kir, yun. kardia, lat. kar, qəd. irland kride, litva sirdis, latış sirds; alman herts, sansk. hrdaya, Avest. zərəd - ürək, golh -ürək, orta (12; 341);
Tibbdə işlədilən kardiamin sözü eyni kökdən olsa da, çox qədim deyil - latın formasıdır. Sözün ilkin formalaşma dövrünə si, zə daha yaxındır. Şumer dilində şa şəklində işlənmişdir.
Beləliklə, söz kökü *şa, si, zə, *ke, kə, ki, ka, yü, ü, o, kö, he şəkillərində inkişaf yolu keçmişdir.
Ş>s və k>y keçidləri təbiidir; ör - yuxarı qalxmaq, görünmək (16; 388), orun - yer (19; 177), oru - çuxur (18; 87), oruq - yol (16; 372) sözləri göstərir ki, or/ör kökü həm yuxarı, həm aşağı, həm də düz yer mə’nasında işlənmişdir; or sözündə kökün ilk samiti s düşmüşdür, söz kökü əslində indiki halda o səsidir: so-l, sa-ğ (Azərb.), se-redina, se-rdüe (rus); (s)o(r) - sözü s>z, s< ş keçidləri ilə şumercə şa sözünə daha yaxındır; k>y keçidi ilə könül və yürək bir kökdəndir. Şa (sa) və ka formaları ulu dildən gələn dialekt fərqi kimi də izah oluna bilər.
Alimlərimiz dünya dillərinin vahid kök üzərində yarandığını nəzərə almadıqları üçün tipoloji cəhətdən müxtəlif dillərdə türk dillərində işlənən bir sözü gördükdə həmin sözün türk dillərindən yayılmış olduğunu güman etmişlər. Məsələn, demək olar ki, bütün dünya dillərində işlənən ər sözü haqqında F.Cəlilov yazır: «Bu sözü Avropaya aparan macarlar onun hersoq (knyaz) derivatını slavyan və german dillərinə ötürmüşlər. Ola bilsin ki, alman dilindəki herr (knyaz), latın dilindəki erus/herus (knyaz) sözlərinin kökündəki er/her sözü həmin dillərə daha qədim dövrdəki kontaktda keçmişdir. Bu sözü geniş regiona çıxaran sakatlar (skiflər) ola bilərdi, çünki Herodot ər (eor) sözünün sakat dilində «kişi» anlamında işləndiyini qeyd edir (Qerodot,I,105).
Qədim Ön Asiyada ər sözü geniş yayılmışdı. Məsələn, şumer dilində eren (ərən), urartu dilində erelı (başçı) və s. Erməni dilində isə bu söz daha dərin iz buraxmışdır: arnanal/ayranal (ərləşmək), arutyun (kişilik), aru (erkək), ari (igid), ayr (ər), araqan (ər kimi) və s. Şərqə gedən türk tayfaları isə ər sözünü evenk (ur) və monqol (ere) dilinə ötürmüşlər. Göründüyü kimi, ər sözü bütöv Avrasiyaya yayılmışdır ki, bu da qədim türkdilli tayfaların müxtəlif miqrasiyaları ilə bağlıdır.» (15; 141-142)
Bu cür araşdırmaların bir xeyiri odur ki, tədqiqatçılar sözün dünya dillərində yayılma arealını müəyyənləşdirə bilirlər. Təhsil, tədris prosesində yunan, latın mənşəli söz kimi izah edilən bir çox sözlərin xalis yunan və ya latın sözü olmadığı, dünya dillərinə məxsus ulu dildən gəldiyi aydınlaşır. Və eyni zamanda aydın olur ki, o sözün kökü elə bizim dildə, türk dillərində də işlənməkdədir. Lakin bir şey də danılmazdır ki, həmin sözün elmi termin kimi yayıldığı forma latın və ya yunan formasıdır. Məsələn, ‘uşaq ötürən’, ‘uşağı müşayiət edən’ mə’nasında pedaqoq (yunanca paidagogos) sözünün əvvəli paida ‘uşaq’ deməkdir (pediatriya sözü də bu sözdəndir). Paida sözünün pa kökü p - b keçidi ilə ba - ‘balaca’ sözüdür; go sözü isə gi - ‘getmək’, ‘gəlmək’ sözüdür. İndiki halda söz-forma yunancadır, lakin sözün komponentləri yunan dilinin öz məhsulu olmayıb ulu dilin yadigarıdır və hər iki komponenti dünya dillərində yaşamaqdadır.

Tariyel Vəli Nüvədili «Əcdad» kitabında bu cür bir sıra sözlər haqqında yazmışdır: «Yunanların Arxeoloq sözünü ulularımızdan almalarına şübhə yoxdur. Arxeoloq - Arxayos və Loqos sözlərinin birləşməsidir. Arxayos - qədim, ön, arxa, Loqos - bilik, öyrənmək, danışmaq deməkdir. Arxayos-un üstünə yunan ‘yos’u əlavə edilmiş bizim Arxa sözü olduğuna inam bəslərsiniz hər halda. Kökündə bizim lağı (indiki hənəyi, zarafatı) saxlayan Loqos həm də bizim laf-la da (söhbət, danışıq) eyni səsləşir.

Həmçinin Arxaik - arxalaşmış, qocalmış sözündə də həmin qrammatik əmsalımızın durduğu göz önündədir. Görürsünüzmü? Homo-nun «həm»lə (məs.: həmcins) səsləşib eyni mə’na verməsi də maraqlıdır. Baxıın: homogen - həm və ya həmingen - eyni tərkibli; homoseksualist- hamanseksualist (eyni cinsdən olanla cinsi əlaqədə olan şəxs).
Yunan seks-inin kökündə də söyüş zamanı çox işlətdiyimiz feilin durduğunu qorxmadan təbliğ edə bilərsiniz». (20; 39) «...insanda daban sümüyü öz forması ilə qalxana bənzəyir, onun da adı Şumer - Azəri mənşəlidir. Belə ki, anatomiyada bu sümük yunanca kalkaneus adlanır. Kalkaneus-da ‘kalkan - qalxan’ sözünü görməmək ədalətsizlikdir. ...Yunanların tibbi termin kimi verdikləri «kafalon» - baş, kəllə sözünün də kökündə bizim «kafa» - baş, kəllə sözünü görməmək insafsızlıqdır. Tarixə əfsanə kimi daxil olmuş «Androkafalon»larda da (adambaşlı öküz, şir, at, balıq və s. əfsanəvi varlıqlarda Andreos - adam, kafa - baş, -lon - lı - onların da Şumer Türklərindən gəlmə olduğu çoxlu tarixi fiqurlarla sübut edilib) kafa geniş işlədilir, amma Anatolu Türklərinin ən çox sevdikləri kəlmədir. Əlbəttə, Şumeri özümüzünkü etməmişdən, bizdən «qoca» Yunanların bizdən söz aldıqlarını söyləmək «gülüncdür».(20;89) (Müəllifin orfoqrafiyası saxlanmışdır).
Bu cür kommentariyalar başqa alimləri
mizin əsərlərində də müşahidə olunur. Sözlərin müqayisəsi düzgündür, qarşılığı göstərilən kəlmələr həqiqətən eyni köklü sözlərdir. Lakin bunlar nə türkün, nə latının, nə yunanın, nə də başqa bir dilindir; bunlar dünya dillərində ulu dilin izləridir.
T.V.Nüvədili tipoloji cəhətdən fərqli dillərdə eyniköklü sözlər üzərində müşahidələrini ümumiləşdirərək yazır: «Bu mətnlərdən bircə şey Gün kimi aydındır: indi bizim lüğət fondumuzda 60-65 faiz ərəbin, farsın saydığımız sözlərin hamısı özümüzündür, onlar bizim dopdoğmalarımızdır. Çünki gil yazılar yazılanda dediyim dillərin hələ heç daşıyıcıları belə dünyaya gəlməmişdilər. Bu da tarixin danılmaz olqusudur... Dünyaya gələndən sonra babalarımızın dilində oxuyan, onların məktəblərində elmin müxtəlif sahələrində dərs alan ərəblər, farslar, yəhudilər, rumlar, ermənilər və həmçinin qədimdə ölüb getmiş bir sıra xalqlar (elamlar, assurlar, aramilər, akkadlar...) minlərlə sözümüzü də öz dillərinə qatıb, sonra acizləşdirildiyimizdən istifadə edərək, başımıza döyüb onları bizə ərməğan verdiklərinə inandıra biliblər. Onu da qeyd edim ki, bizdən aralı düşsələr də, yəni din cəhətdən bizimlə təmasda olmadıqlarından bizə yad olan İbruda da, elə Yunan dilində də nə qədər istəsəniz Şumer Azəri sözlərinə rast gələrsiniz». (20; 286) Burada bir neçə məsələ bir-birinə qarışdırılıb. Mühüm bir məsələ ondan ibarətdir ki, müəllif şumer dilini azəri türk dilinin əcdadı hesab edir. Bu, müəllifin qəti inamıdır və tarixdən aldığı zəngin təəssürat əsasında onda bu inam yaranmışdır, saysız şumer mətnləri üzərində illərlə apardığı müşahidələr əsasında bu qənaətə gəlmişdir (bu bizim də inamımızdır). Müəllifin açıq e’tirafı bundan ibarətdir ki, şumer mətnləri düzgün transkripsiya edilib, lakin düzgün mə’nalandırılmayıb. Tədqiqatçılar ya bilərəkdən, yaxud da türk dilini bilmədikləri üçün sözləri bir-birinə bitişdirməklə, yaxud parçalamaqla mətnləri tamamilə başqa istiqamətdə oxumuşlar; əslində isə mətnlər türkcə oxunur və müəllif xeyli şumer mətnini türkcə oxumuş, Azərbaycan, türk, rus, ingilis dillərinə tərcümə etmişdir. Bu qənaət, qeyd etdiyimiz kimi, müəllifin öz qənaətidir və bir çox dəlillər bizi də buna inandırır. Lakin bir sıra digər məsələlərə gəldikdə müəllifin elmi-metodiki baxışları ilə razılaşmaq olmaz. Müəllif bu qənaətdədir ki, Yer üzərində ilk insanlar şumerlər olub, başqa xalqlar da onlardan törəyib. Müəllif güman edir ki, bütün bu dillərdəki sözlər də şumerlərdən onlara ərməğan edilib: «Şumer deyilib ölü sayılan dil Azəri Türküsüdür! Və bu dil dünya dillərinin ilkinidir. «Bizim eranın X-XIII əsrlərində bir millət kimi təşəkkül tapmış (!)» Azəri xalqı (Azərbaycan xalqı yox!) dünya xalqlarının ilkinlərindən biri yox, ən ilkinidir. Adamın bilavasitə, birbaşa, düz xətt boyu törəməsidir. Türük - Turuk - törədən, tirik - dirrik - bitki, heyvan, insan aləmi, ümumiyyətlə, canlı deməkdir». (20; 336) Nə sitat daxilində dırnaqda verilən, nə də bütövlükdə sitatdakı fikirlə razılaşmaq mümkündür. Bu cür aludəliklə xalqın və dilin tarixini obyektiv müəyyənləşdirmək olmaz.
Nəzərə almaq lazımdır ki, müəllif tərəfindən adı çəkilən ərəblər də, assurlar da, elamlar da... şumerlərin yaşıdıdır, lakin sivilizasiyanın mərkəzində şumerlər durur; şumerlər Yer üzünün yeganə tayfaları deyil, çox inkişaf etmiş tayfalarıdır. Ona görə də müəllifin «bizim» hesab elədiyi şumer sözləri ulu dildən gələn, ulu dilin həmin dillərin hamısına və eyni zamanda şumer dilinə səpələnmiş sözləridir. Alınmalar məsələsində də müəllif yanlış fikir söyləyir. Biz Nüvədilinin o sözlərini xüsusilə ona görə qeyd etdik ki, dünya dillərinin qohumluğu (monogenez) problemi alınmalara tamamilə yeni nəzərlə baxmağı tələb edir. Bu problem dilçilikdə hələlik heç kimin nəzərini cəlb etməsə də, düşünülməli məsələlərdəndir. «Şumerlər bizim əcdadımızdır, bu sözlər şumerdə var, ona görə də alınma sayıla bilməz!» - tezisi ilə məsələni həll etmək olmaz. Eyni bir söz ulu dildən bütün dil ailələrinə səpələnmişdir. Hər bir dil ailəsi daxilindəki dillər həmin sözə fərqli (fərdi) fonetik don geydirmişdir. Məsələn, od sözü rus dilində oqonğ, fars dilində atəş, sanskritdə aqnih şəklindədir. Bu sözlər mənşə e’tibarilə bir kökdəndir - ulu dilin sözüdür, lakin onun, məsələn, atəş forması fars dilinə məxsusdur. Biz həm od, həm də atəş işlədiriksə, bunlardan birincisi türk, ikincisi fars formasıdır və bu formanı (atəş) alınma hesab edirik. Eləcə də pedaqoq, arxaik, morfologiya tipli sözlər alınmadır.

Bir sıra elmi ədəbiyyatın qısa xülasəsi və verdiyimiz misallar sübut edir ki, müqayisəli-tarixi metod əsasında aralarına möhkəm sərhəd qoyulmuş dil ailələri və ümumən Yer üzərində mövcud olan bütün dillər bir mənşədəndir, bir ulu dilin törəmələri, bir gövdənin budaqları, yarpaqlarıdır - doğma Yer kürəsinin bütün xalqları, bütün dinləri kimi, dilləri də bir kökdəndir.