Bir gün Cəfərin kefinin kök vaxtı olur. Arvadı çağırıb deyir:
– Gəl mənim üstümü ört, vay-şivən sal ki, guya mən ölmüşəm.
Arvadı onun dediyi kimi edir. Çığır-bağır salıb qonşuları haraya çağırır. Səs kəndə yayılır. Hərə bir iş görür: kimi su qızdırır, kimi ölünü yumaq ücün tədarük görür. Arvad-uşaq, qohum-əqrəba ağlaya-ağlaya kişinin “ölüsünü” yumağa aparmaq üçün götürəndə Cəfər gülə-gülə qalxaraq əlini əlinə vurur və onları ələ saldığını deyir. Camaat deyinə-deyinə öz işlərinin ardınca gedirlər.
