Мавзу: болалар боғчасида тасвирий фаолият машғулотларини ташкил этиш ва уюштириш

Mashg‘ulot davomida tarbiyachining ko‘rsatmalari va tushunchalari.
Tarbiyachining ko‘rsatmalari barcha ko‘rgazmali usullarni o‘z ichiga oladi, hamda o‘zi mustaqil o‘rgatish usuli sifatida xizmat qiladi. Bu bolalarning yoshi va topishmoqlariga bog‘liqdir. Kichik yoshdagi bog‘cha bolalari uchun og‘zaki ko‘rsatmalar kamdan-kam beriladi. Bolalarning tasvirlash malakalari yetarli bo‘lmay, sezgi analizatorining ishtirokisiz tarbiyachining ko‘rsatmasini tushunmaydilar (ko‘rish, eshitish, qo‘l, tam bilish sezgilari). Agarda bolalar mustahkam ko‘nikmaga ega bo‘lsalar, tarbiyachi ko‘rgazmali ko‘rsatmasiz tushuntirishi mumkin. 5-6 yoshli bolalar uchun bir so‘zning o‘zi xotiradagi chizish usuli haqidagi tasavvurni eslashga yordam beradi. Tarbiyachining ko‘rsatmalari butun guruh bolalariga va alohida bolalarga qaratilgan bo‘lishi mumkin. Butun guruh uchun beriladigan ko‘rsatmalar mashg‘ulotning boshida beriladi. Ular qisqa, lo‘nda, tushunarli bo‘lishi kerak. O‘rta va katta guruhlarda tarbiyachi bolalar topshiriqlarini qanday o‘zlashtirganliklarini bilish uchun biror boladan topshiriqning ketma-ketligini va qaysi usullardan foydalanib bajarish kerakligini so‘raydi. Bunday qayta so‘rash yaxshi tushinishlariga yordam beradi.
Kichik guruhda tushintirib, ko‘rsatgandan so‘ng, tarbiyachi yana ishni nimadan boshlash kerakligini qayta esga soladi. Katta guruhda esa bolalarga: nimani chizishini yoki yasashini, asosiysi nimadan iborat, predmetlarni qanday joylashtirish kerakligi haqida o‘ylashni taklif qiladi. Bolalar ishga kirishgandan so‘ng, tarbiyachi har bir bolaga ko‘rsatma berishga kirishmasdan, balki ishga kirisha olmayotgan bolalarga nima tushunarli bo‘lmaganini so‘rashi lozim, bunday bolalarga qaytadan vazifa tushintiriladi va ko‘rsatma beriladi. Hamma bolalarga ham ko‘rsatma berish zarur emas. Ko‘rsatma ikkilanuvchan, uyalchang, o‘ziga ishonmaydigan bolalarga kerakdir. Yuzaga keladigan qiyinchiliklarni tarbiyachi har doim ham oldindan aytib berishi kerak emas. Tarbiyachining ba’zi bir bolalarni berilgan topshiriqni o‘zi mustaqil bajarishiga ko‘zi yetsa, u holda tarbiyachi ko‘rsatma berishdan bosh tortishi ham mumkin. Asosiysi, tasviriy faoliyatda bola qiyinchilikka duch kelib, uni bartaraf etishga yo‘l topa olishi kerak. Ko‘rsatma shakllari hamma bolalar uchun har xil bo‘lishi kerak. Ayrim bolalarga maqtovli ton bilan ko‘rsatma berilsa, o‘ziga ishongan bolalarga esa ko‘prok talab qo‘yiladi. Tarbiyachining ko‘rsatmalari to‘g‘ridan-to‘g‘ri, buyruq shaklida bo‘lishi kerak emas. U bolani o‘ylashga, fikrlashga undashi kerak. Bola qilgan xatoni ko‘rsatish bilan birga, tasvirning ma’nosi o‘zgarayotganiga diqqatni qaratish lozim. Masalan: «Qizchaning ko‘ylagi huddi g‘ijimga o‘xshaydi» (yaxshi bo‘yalmagan), «Daraxtlar yiqilib ketayotganga o‘xshaydi» (yaxshi joylashtirilmagan), «Bu odam biram katta, ammo uyga kira olmayapti» (rasmdagi proporsional holat). Shu bilan birga xatoni qanday qilib to‘g‘rilash kerakligini aytib bermaslik lozim. Bolaning o‘zi fikr yuritsin. Ko‘rsatma yoqimli tovush bilan berilishi bolalarning qiziqishini orttiradi. Yakka tartibdagi ko‘rsatmalar boshqa bolalarning diqqatini jalb qilmasligi uchun pastroq tovushda, yakka holda beriladi. Mashg‘ulot davomida qachon ko‘rsatma beriladi? Qachonki, ko‘pchilik bolalar xatoga yo‘l qo‘ysalar va tarbiyachi barcha bolalarning diqqatini o‘ziga jalb qiladi va qaytadan tushuntiradi. Bunday mashg‘ulot davomida beriladigan ko‘rsatmalarni kamroq berish kerak, negaki u ijodiy faoliyatini buzadi.