Mavzu: Nisbiylik nazariyasi postulatlari Reja: Nisbiylik nazariyasi Enshteynning postulatlari Nisbiylik nazariyasi

Mavzu: Nisbiylik nazariyasi postulatlari


Reja:
1.Nisbiylik nazariyasi
2.Enshteynning postulatlari

Nisbiylik nazariyasi — fazo va vaqtning har qanday fizik jarayon uchun oʻrinli boʻlgan xususiyatlari haqidagi hozirgi zamon fizika taʼlimoti. Albert Einstein yaratgan nisbiylik nazariyasi 2 qismdan: maxsus nisbiylik nazariyasi va umumiy nisbiylik nazariyasidan iborat boʻlib, maxsus nisbiylik nazariyasi 1905-yilda, umumiy nisbiylik nazariyasi 1916-yilda nihoyasiga yetkazilgan.
Fazo va vaqt haqidagi tushunchalar turli davrda turlicha boʻlgan. Klassik fizikada vaqtning fazo bilan materiyaga hech qanday dahli yoʻq. Fazo va vaqt haqidagi klassik mexanika taʼlimotini Galileo Galilei nisbiylik prinsipi asosida fizik ravishda ifodalash mumkin. Fazoning aniq nuqtasida aniq vaqtda roʻy beruvchi hodisani voqea deyiladi. Mexanik hodisalar barcha inersial sanoq sistemalarda bir xil roʻy beradi, demak, harakat tenglamasining yozilish shakli barcha inersial sanoq sistemalarda bir xildir. Bu xususiyat Galilei almashtirishlariga nisbatan Isaac Newton harakat tenglamasining invariantligi deyiladi. Nisbiylik nazariyasiga koʻra, fizik jarayonlarda fazo va vaqt xususiyatlari oʻzaro bogʻliqdir. Fazo va vaqtning oʻzaro bogʻlanishi harakat tufaylidir. Jism turli harakatda ekan, fazo va vaqt xususiyatlari ham turlichadir. Maxsus nisbiylik nazariyasi uchun 2 prinsip (asosiy qonun) zamin hisoblanadi: birinchisi nisbiylik prinsipi, ikkinchisi yorugʻlik tezligining doimiyligidir. Nisbiylik prinsipiga asosan, fizik qonuniyatlarni ifodalovchi matematik tenglamalar bir xil koʻrinishga ega, yaʼni ular turli inersial sanoq sitemalarga nisbatan invariantdir. Ikkinchi prinsipni quyidagicha ifodalash mumkin: yorugʻlikning boʻshliqdagi tezligi barcha inersial sanoq sistemalarda bir xil qiymatga ega boʻlib, yorugʻlik manbaining harakatiga bogʻliq emas. Gravitatsiya, fazo va vaqt haqidagi hozirgi zamon fizik nazariyasi, asosan, Esinstein tomonidan yaratildi va umumiy nisbiylik nazariyasi nomini oldi. Umumiy nisbiylik nazariyasining yaratilishida ekvivalentlik prinsipi asos boʻlib xizmat qildi.
Nisbiylik nazariyasidan kelib chiquvchi xulosalar juda koʻp tekshirishlar, kuzatishlar va tajribalar asosida tasdiqlangan. Hozirgi kungacha nisbiylik nazariyasining kamchiliklari mavjudligini koʻrsatuvchi biror dalil yoki tajriba natijalari maʼlum emas. Albert Einstein 1905-yilda Albert A. Michelson, Hendrik Lorentz, Henri Poinar va boshqalar tomonidan olingan koʻplab nazariy natijalar va empirik topilmalar asosida maxsus nisbiylik nazariyasini eʼlon qildi. Max Plank, Hermann Minkovskiy va boshqalar keyingi ishlarni bajarishdi. Enshteyn 1907-1915-yillar orasida umumiy nisbiylikni ishlab chiqdi, 1915-yildan keyingi koʻpchilikning hissalarini qoʻshdi. Umumiy nisbiylikning yakuniy shakli 1916-yilda chop etildi. „Nisbiylik nazariyasi“ atamasi 1906-yilda Plank tomonidan ishlatilgan „nisbiy nazariya“ iborasiga asoslangan boʻlib, u nazariyaning nisbiylik tamoyilini qanday ishlatishini taʼkidlab oʻtdi. Xuddi shu yozuvning munozarali qismida Alfred Bukerer birinchi marta „nisbiylik nazariyasi“ (nemischa: Relativitätstheorie) iborasini ishlatgan
1920-yillarga kelib fizika jamiyati maxsus nisbiylikni tushunib, qabul qildi. Atom fizikasi, yadro fizikasi va kvant mexanikasining yangi sohalarida teorisyenler va eksperimentalistlar uchun juda muhim va zaruriy vositaga tezda aylandi. Taqqoslash uchun, umumiy nisbiylik Nyuton tortishish nazariyasi mazmuniga kichik tuzatishlarni kiritmasdan ham foydali koʻrinmaydi. Eksperimental test uchun juda kam imkoniyatni taklif qilgandek tuyuldi, chunki uning koʻpchiligi astronomik miqyosda edi. Uning matematikasi juda kam sonli odamlar tomonidan murakkab va toʻliq tushunilgan edi. Taxminan 1960-yillarda umumiy nisbiylik fizika va astronomiyaga katta eʼtibor qaratdi. Yangi riyoziy texnika umumiy nisbiylik darajasini sodda hisoblash uchun qoʻllash va uning kontseptsiyalarini yanada osonroq namoyon qildi. Kvazarlar (1963), 3-kelvin mikrodalga fon radiatsiyasi (1965), pulsarlar (1967) va birinchi qora tuynuk nomzodlari (1981), kabi astronomik hodisalar aniqlangach, ular yana nazariyani tasdiqladi. Nisbiylik nazariyasi va kvant mexanikasi, olam tuzilishini odatiy kundalik kuzatishlar natijalaridan kelib chiqib tavsiflovchi, ya'ni, vaqt maromining bir xilligi, kuzatuvchining makondagi joylashuvi va tezligiga asoslanib tushuntiruvchi g’oyalarni jahon ilm-fan ayvonidan butunlay quvib yubordi. Kvant mexanikasi, avvalboshdanoq o’ta maxsus soha bo„lgani uchun, keng miqiyosda ommalashmagini tabiiy. Nisbiylik nazariyasi esa koinot eshiklarini ochdi, zamon va makon maslalari, harakat mobaynida siqiladigan jismlar, hamda, ko’rsatkichlari sekinlashadigan soatlar haqida hikoyalar qildi. U olam haqida anchayin noodatiy va shu sababli ham g’oyat qiziqarli tarafdan yangicha tushunhchalarni taqdim etdi. Shu sababli ham bu nazariya odamlarda o’rnashib qolgan va sodda tushunchalarga asoslangan dunyoqarashga nisbatan kuchli ta’sir ko’rsatdi hamda ular mazkur yangicha ta’limotdan cho’chishmadi. Agar Nyuton bizni o„rab turgan atrofni soat mexanizmiga aylantirib, uni xoxish va yoki sanoat inqilobi talablari doirasida boshqarish mumkin bo„ladigan ko„rinishga keltirgan bo’lsa, Eynshteyn esa, ilgari orzu ham qilib bo„lmagan narsalarni ham real voqe’likka aylantirdi. Shuningdek uning g’oyalari kimlar uchundir qay darajada tushunarli yoki tushunarsiz bo„lishidan qat’iy nazar, hozirgi zamon madaniyatining har jabhasida o’z aks-sadosini berib kelmoqa.
Maydon tushunchasi nafaqat bir jismning boshqasiga ta’sir ko’rsatishi haqidagi savollarga javob berdi, balki, u shunchaki, qulay bo’lganligidan, keng qo„llanila boshladi. Lekin uning asosida fizika uchun boshqa bir yangi muammo kelib chiqdi: shu choqqacha oniy harakat ta’sirlarga asoslangan deb hisoblab kelingan tortishish nazariyasini qayta ko„rib chiqish mumkinmi? Bu muammoga yechim topish uchun Eynshteyn yangi namunanadagi nazariyani – umumiy nisbiylik nazariyasini ixtiro qilishiga to’g’ri keldi