45
saat 19
20
-dən sabah saat 10
55
-dək davam edəcəkdir.
Təəccüblənirəm. 15 saat uzunluğunda fasiləsiz uçuş. Mənə
dedilər ki, sabah günorta vaxtı Tokioda olacaqsınız.
Təyyarə biletindəsə çatacağımız vaxt 10
55
göstərilmişdir.
1985-ci ilin noyabr-dekabr aylarında bir neçə gün
Yaponiyada olmuş Bəkir müəllimin məqaləsinə göz
gəzdirirəm. Akademik yazır: «İlk möcüzə elə yolda özünü
göstərdi. Biz Moskvanın Şeremetyevo təyyarə meydanında
Tokioya uçan hava gəmisinə daxil olanda axşam
düşmüşdü. Qarşıda təqribən 10 saat davam edən fasiləsiz
uçuş dururdu. Güman etmək olardı ki, biz mənzil başına
çatanda səhər açılacaqdı. Lakin bu dəfə Aeroflotun
sərnişinləri üçün səhər... gecə yarısı açıldı. Məsələ
burasındadır ki, müxtəlif coğrafi en dairələri üzərində
yerləşən Moskva və Tokio şəhərləri arasında günəşin
doğması və batması baxımından altı saatlıq zaman fərqi
var. Buna görə də cəmi 10 saat yolda olduğumuza
baxmayaraq, qarşımıza çıxmış ev sahibləri kiçik bir
rahatlıqdan sonra bizi səhər çayı içməyə yox, nahar üçün
restorana də’vət etdilər...» (Bax: «Çətin yollarda» kitabı,
Bakı, 2000, səh.683).
Bəli, Bəkir müəllim üçün gecə yarısı açılan səhər
mənim üçün günorta vaxtı açıldı.
Mərhum
yazıçımız
Həsən
Seyidbəyli
də
Yaponiyada olub və orada 15 gün qalıb. Bəkir müəllim,
Yasif Nəsirli və mən gedəcəyimiz bu ölkəyə Bakı-
Moskva-Tokio marşrutu ilə uçduğumuz halda, məşhur
yazıçımızın səfər marşrutu bir neçə ölkənin ərazisindən
keçməklə onu Tokioya aparıb çatdırıb: Özbəkistan-
Əfqanıstan-Pakistan-Hindistan-Tayland-Yaponiya. (Bax:
Şahin Fazil
46
Həsən Seyidbəyli. On beş gün Yaponiyada, Bakı, 1966,
s.7-26).
Mən isə hələlik Moskvadayam, tranzit zalda. Zal
dolur, boşalır. Ağ dərililər, qara dərililər, sarı dərililər,
qıyıqgözlər qarışıblar bir-birlərinə. Hamı tələsir və
gözləyir. Vaxtını buradakı kafe-barlarda keçirənlər kim,
bardaş qurub oturanlar kim, skamyada uzanıb yatanlar
kim. Mənsə, bu geniş tranzit zalda, dəmirdən düzəldilmiş
skamyaların üstündə gah uzanır, gah da zalın müxtəlif
salonlarında gəzirəm. Ümumiyyətlə, gəzməyi, ayaq üstdə
olmağı
çox
sevirəm.
Bakıdakı
«İzmir
bağı»nda,
Akademiyamızın qarşısındakı iri hovuz ətrafında, «Hüseyn
Cavid bağı»nda o qədər addımlamışam ki. Ayaqlarımla o
qədər yer ölçmüşəm ki (geodezistlərin yerölçən cihazları
kimidir ayaqlarım sanki).