«мл т*'1шн» «* иа Alisher Navoiy

Seni, yuz tuman shukrkim, kirdigor,
Xirad ganjidan ayladi komgor».
Buqrotdan so'ng Xurmus duo bilan so'zga oglz 
ochdi: «Ey gulidan ayrilib, kuzga duch kelgan bog‘, 
yorug‘ nuridan judo bolgan chirog‘! Bilasanki, bog‘ 
ichida gul ochilsa, boglson oxiri undan ko'nglini 
uzadi. Chirog' har qancha majlisni yoritsa ham, 
oxiri qorayib qoladi. Olamning xosiyati shunday. 
Buning uchun iztirob chekish foydasiz, foydasiz- 
gina bolmay, ziyon ham keltiradi. Senga Tangri 
bilimdonlik baxsh etgan. Shuning uchun bizning 
nasihat qilishimiz, chiroyli so'zlar bilan pand berishimiz 
ortiqcha ishdir».
Xurmus so'zini tugatgach, Farfunyusga navbat 
yetdi. U dedi: «Ey hikmat ilmidan bahramand ona! 
So‘zing gavhar-u, gavharing qadrlidir. Bugun sen 
dur-u gavharidan mahrum bolgan uluglik koni 
dengizisan. Lekin Xudo o‘z duridan judo bolmagan 
biron daiyoni yaratganmi? Qaysi kon bag‘ri oyilib, 
o‘z gavharidan judo bolmagan?
Aql seni shunday ulugVorlikka erishtirganki, 
felingning barchasi olam ahliga maqbuldir. Bu 
senga Haq baglshlagan saxovatdirki, uning uchun 
ko‘pdan ko‘p shukr qilmoq zarurdir».
Olimlarning so'zlarini Arastu yakunladi: U 
dilini tirnayotgan alamlardan tinmay ko‘z yosh 
tolcar ekan, shunday dedi: «Bu voqea sababidan

---

ko'zlarimdan durlar to'kilib, ko‘p so'zlarimni ayta 
olmayapman. Senga pand berish xohishim emas, 
balki menga yuz kishi pand berishi kerak. Istagim, 
Sening dard-u g'amingni so‘rash, cheksiz motam- 
ing dardkashi bolmoqdir.
Netayki, so‘rashga tilim lol-u, ahvolim oshufta- 
dir. Bu g‘amda Haq Bonuga madad qildiki, barcha 
undan saboq olishi kerak.
Ki bizlarcha ham iztirob etmadi,
0 ‘zin dard o ‘tig‘a kabob etmadi.
Ichi g ‘unchadek tah-batah qon ЬоЧиЬ,