«мл т*'1шн» «* иа Alisher Navoiy

0*11
 oltinchi maqolat 
MAQTANCHOQ KISHILAR HAQIDA
Ey, mardlik ko'zgusida otini shijoat maydoni 
aro surib yurgan, otini chaqmoqdan kam sana- 
may, ko‘ziga Rustamni ham ilmay, hammasidan 
o'zini yuqori tutib, osmongacha «boshimdan to'rt

---

ilik, xolos» deb keriluvchi inson! Yurish chog‘i oti 
kattalashib, ustida o'zini qoplon kabi pahlavon 
sanovchi, el oldida maqtanib, o'zingni zulmat 
g‘ori ichidagi qora qoplon kabi sezasan. Kibr bilan 
qoshlaringni chimirib, atrofga zimdan gerdayib 
boqasan. Xayolida o'zgacha kibr - maqtanish. 
Gerdayishi har qoshi uchidagi girih - tugunlardan 
ham ko'rinib turadi. Quloqlariga temir qalpoqcha- 
lar kiyib olgan. Bularning maqsadi - odamlarda 
o'ziga ehtirom qo‘zg‘atish, zulmda Zahhokligini -
zolimligini bildirish uchun ikki yelkasidan ikki ilon 
chiqarib qo^gan. Ikki mo'ylabi ikki yonga dahshat 
solayotgandek ko'rinadi, ular go у о nafs-u havo 
qushlariga halqa - yumaloq ov sirtmog'ini eslata- 
di. Boshida o‘tag‘asi - jig'asi parpirab turadi. O'zi 
uni ruhul-aminning - Jabroilning shohpari deb 
maqtansa ham, aslida u iblisi la’inning tashlab 
yuborgan junidan. Boshiga taqib olgan parlarini 
boyqushdan uzib olgan b olsa ham, tovus toji 
deb da Vo qiladi. Sallasi oxirini yelkasiga tushirib 
qo Vganidan tebranganida gardaniga urilib turadi. 
Bo'rki uchini ichkari qilib tikdirgani hirs-u havo 
qushlariga oshyon qilmoqchi bolganidan - maqtan- 
choqligidan.
To'ni ipakdan tikilgan bolm asa ko‘ngli tolmay- 
di, eng nozik ipaklardan ko^lak tiktiradi.
Beliga zarrin kamar, uning ostidan zarrin bel- 
bog‘ boglangan, to‘ni boshdan oyoq oltin bilan 
tikilgan, hatto, etigining taqasi zarga bo*yalgan, 
otidagi egam i ham zar qoplagan.
Dev jamolini parinikidek yasatib, tikanniyangi 
gulbargidan yasab, shohidi ra’nodek jilva qilib, 
bog‘da ichib gulruhi zebo kabi maydonda namoyon

---

boladi. Atrofida bir necha yalqovlar, birida bolsin 
aql-u idrokdan zarracha yo‘q nojinslar gulxan atrofi- 
ga tekinxo'rlardek, olimlik atrofida to^langan mur- 
dorlardek «bahodir»ni begim-u mirzam deb, o‘zini 
chiroyli-yu zebo deb ertadan kechgachaxushomad 
qilishib, aslida o‘zi oVtada dev-u atrofida shayton- 
lar to'dasi ko'rinadi. Ichkilik icha boshlaganicha 
bu ifioslik darajasiga yetmagan edi, choglm i mol- 
k ol ichib, yeb-ichari harom-u harish, ichkilikni 
qadah-qadah ichib olgach, gurzi bilan Bahrom 
boshini yanchib tashlagandek boladi xayolida. 
Filni pashshacha, ajdahoni chivindek ko‘radi-da, 
odamlariga zo‘rlik - zulm qilib, shohga ta’na qilardi: 
«Menga yuz ming beradi, yuz ming-ikki yuz ming 
menga loyiqmi? Holim bu holda kechadigan bolsa, 
boshqa mamlakat, boshqa shoh topilmaydimi?» -
deb xafa boladi.