Muhammad al-Xorazmiy nomidagi Toshkent axborot texnologiyalari universiteti kompyuter arxetekturasi fanidan

\n
"
); 
return
0
; 
} 

---

Dastur kodi: 
#include "iostream" 
#include "omp.h" 
#include  
using namespace std; 
int main() { 
int a, b, c; 
cout << "a="; 
cin >> a; 
cout << "b="; 
cin >> b; 
cout << "c="; 
cin >> c; 
#pragma omp parallel default(none) shared(a, b, c) 
printf("((a*b*0.5)+(b*c*0.5)) - a*c = %d\n", ((a*b/2)+(b*c/2))-a*c); 
getchar(); 
return 0; 
} 

---

Xulosa:
Men bu ishni qilish davomida OpenMP texnologiyasi haqida batafsil 
ma’lumotlarga ega bo’ldim. Bundan tashqari superskalyar tizimlarida ijro uchun 
ko'rsatma berish to'g'risida qaror juda ko'p resurslarni talab qiladigan protsessor 
yadrosining o'zi tomonidan qabul qilinishini o’rgandim. Keyinchalik Elbrus-3 va 
Itanium kabi tizimlarda stat rejalashtirish qo'llanila boshlagan , ya'ni kompilyator 

---

qaysi ko'rsatmalarni bir vaqtning o'zida bajarilishini hal qiladigan bo’lgan; 
kompilyator mustaqil ko'rsatmalarni topadi va ularni bitta uzun yo'riqnomaga 
birlashtiradi (VLIW arxitekturasi). 
Zamonaviy protsessorlarda ko'proq tugun mavjud. Masalan, PowerPC 970 
protsessorida to'rtta ALU, ikkita FPU va ikkita SIMD tugun mavjud. Agar tugun 
identifikatori o'z ishiga dosh berolmasa (barcha tugunlarni ish bilan yuklamasa), 
superskalyar protsessorining ishlashi skaler protsessorning ishlashidan yaxshiroq 
bo'lmaydi.