Mundarija kirish I bob. Nazar Eshonqul asarlarida yangicha tasvir va bayon usuli II bob. Adib asarlarida qahramon ruhiyatidagi evrilishlar Xulosa Foydalanilgan adabiyotlar ro‘yxati kiri sh mavzuning dolzarbligi

Bitiruv malakaviy ishining tarkibi. Bitiruv malakaviy ishi kirish, ikki asosiy bob, xulosa va foydalanilgan adabiyotlar ro‘yxatidan tarkib topgan.

I BOB. NAZAR ESHONQUL IJODIDA YANGICHA TASVIR VA BAYON USULI
Inson tafakkurining yangilanishida, uning ongiga ma’lum bir g‘oyani singdirishda hech qaysi soha adabiyotchalik imkoniyatga ega emas. Shu nuqtayi nazardan qaraganda, yangi XXI asr inson tafakkuri taraqqiyotiga, uning tez o‘sishi va yangilanishiga jiddiy ta’sir ko‘rsatdi. Chunki adabiyot badiiy so‘z va obrazlar vositasida omma ruhiyatida tubdan o‘zgarish yasaydi. Buning uchun ijod ahli erkin nafas olish, xohlagan mavzusida qalam tebratish, istagan muammosini ko‘tarish va, albatta, ko‘ngliga ma’qul keladigan qahramon timsoli orqali tasvirlash huquqiga ega bo‘lishi kerak. Qariyb chorak kam bir asr mobaynida qog‘ozda bor-u amalda bo‘lmagan bunday “erkinlik” adiblarimiz tafakkurini tushovga solib qo‘ygandi. Mustaqillik tufayli bu tushov uzildi. Adabiyotga – so‘z san’atiga chinakam erkinlik berildi va u qonun asosida mustahkamlab qo‘yildi. Natijada, adabiyotda juda katta ijobiy o‘zgarishlar yuzaga keldi.
Mustaqillik davri hikoyalarini o‘rganar ekanmiz, F.Kafka, A.Kamyu singari XX asr jahon adabiyotining buyuk yozuvchilari ijodidan ta’sirlanish, ayrim hollarda ularga taqlid natijasida o‘zbek nasrida yangicha uslubdagi hikoyalar dunyoga kelayotganligini kuzatamiz. Xususan, Nazar Eshonqulning “Muolaja” hikoyasi F.Kafkaning “Jazo kaloniyasi”ni esga soladi; “Bevaqt chalingan bong”, “Istilo”, “Tobut” hikoyalari esa ifoda tarzi va talqini jihatidan o‘zbek nasrida yangi hodisa bo‘ldi. Milliy adabiyotdagi bu kabi jiddiy hodisalarning sabablari-yu ildizlarini qayerdan izlamoq kerak? – degan savolga adabiyotshunos va munaqqid Umarali Normatov quyidagi javobni berganlarida tamomila haq edilar: “Milliy adabiyotdagi har bir jiddiy hodisaning sababini tashqi omillardan emas, avvalo, shu milliy zaminning o‘zidan, real voqelikdan, zamona ehtiyojlaridan izlamoq darkor. Absurd adabiyotining bir muhim xususiyati shundaki, unda aql-idrok etish, taftish qilish ustuvor, shuning uchun ham unda fojiaviylik kuchli. Inson zoti o‘zining haqiqiy ahvolini anglab yetmasa, uning uchun hech qanaqa fojia yo‘q. Inson o‘z mehnatining ma’nisiz ekani, ahvol-holati va hayoti absurddan iborat ekanini anglab yetgan daqiqalardan uning uchun fojia boshlanadi. 80-yillar oxiri, 90-yillarning boshlaridagi vaziyat bizda absurd adabiyotining absurd inson obrazining tug‘ilishi uchun zamin tayyorladi. Yetmish yillik va’da, orzu-umidlarning puchga chiqishi, jahonda eng adolatli, baxtli boqiy tuzum deb jar solingan tuzumning istiqbolsiz, eng ilg‘or, birdan-bir to‘g‘ri qarash sanalgan markscha-lenincha ta’limotning yaroqsiz bo‘lib chiqishi ko‘plarni sarosimaga solib qo‘ydi. Bu hol hayotni, bor zakovatini shu ma’nisiz ta’limotga, yo‘lga tikkan, adashgan, endilikda aqlini tanib mudroq vujudi uyg‘ongan odamlar uchun mislsiz fojia bo‘ldi. To‘g‘ri, avvallari, turg‘unlik yillarida ham sovet davri hayotining salbiy jihatlarini, adolatsizlik va shafqatsizliklarini ko‘rsatuvchi, fosh etuvchi asarlar yaratilgan edi. Biroq butun boshli ijtimoiy tuzumning, shu tuzum uchun hayotini tikkan shaxs faoliyatining bema’niligini izchil tarzda tag-tugi bilan ochib beruvchi asarlarning paydo bo‘lishi uchun mana endi sharoit yetildi. Bu tamoyillar ayniqsa Nazar Eshonqul ijodida yaqqol namoyon bo‘lmoqda”¹. Albatta, bugungi nasrdagi yangicha uslubiy izlanishlarni realizm bag‘ridagi yangi uslubiy yo‘nalish sifatida baholash zaruriyati adabiyotshunosligimizning dolzarb vazifalaridan biridir.
Mustaqillik yillarida hayotga, inson shaxsiga munosabatning o‘zgarganligi sabab an’anaviy realizmga mansub asarlar ifoda tarzida, shaklida ham qator yangiliklar, xususan, modernizm alomatlari ko‘zga tashlanmoqda. Shukur Xolmirzayev, Murod Muhammad Do‘st, Tog‘ay Murod yaratgan hikoya va qissalar orqali ayni shu xususiyatni ko‘ramiz. Ular qatorida yozuvchi Nazar Eshonqul ijodi shu uslubdagi izlanishlar hamda ularning natijalarini, bu yo‘nalish istiqbollarini o‘rganishda boy manba bo‘lib xizmat qiladi².
Yaxshi bilamizki, so‘z san’ati rivojida yaratilgan asarlarning soni emas, sifati hal qiluvchi ahamiyat kasb etadi. Shu ma’noda bugungi nasrimizning ichki rivojida ham hayot, inson va uning qalbi haqidagi haqiqatni kashf etish, yangi tasviriy ifodalarni ixtiro qilish bobida ham qator yangi alomatlarni kuzatish mumkin. Adabiyotdagi ushbu yangilik va hodisalar yozuvchi Nazar Eshonqul hikoyalarida o‘zgacha ma’no-mazmun kashf etgan holda namoyon bo‘layotganini adabiyotshunos olimlar, adabiy jamoatchilik va munaqqidlar allaqachon sezishgan. U.Normatov³, N.Xudoyberganov, Q.Yo‘ldoshev⁴, A.Rasulov⁵, R.Qo‘chqorov, A.Ulug‘ov, M.Mansur, B.Axmedov; ijodkorlardan Xurshid Do‘stmuhammad⁶ yozuvchi yaratgan hikoyalarni tadqiq etuvchi maqolalar, ilmiy tadqiqotlar yaratganlar. “Jahon adabiyoti” jurnali sahifalarida mazkur muammo tevaragida jiddiy bahs-munozaralar ham bo‘lib o‘tdi. Shunday bo‘lsa-da, ijodkorning “Shamolni tutib bo‘lmaydi”, “Maymun yetaklagan odam”, “Xayol tuzog‘i”, “Tobut”, “To‘zon”, “Og‘riq lazzati” kabi hikoyalarini har jihatdan ilmiy-estetik tahlil va tadqiq qilish, ular orqali o‘zbek hikoyachiligida g‘arb modern adabiyotiga xos xususiyatlarning shakllanishi va o‘ziga munosib o‘rin egallash jarayonini o‘rganish mumkin. Yozuvchi asarlaridagi qahramonlarga xos milliylik, voqealarning sirli tarzda vositalar orqali, ba’zan sahna ortida imo-ishoralar bilan ko‘rsatilishi, eng asosiysi, asarlaridagi voqealar “men” tilidan hikoya qilinishi va doimo o‘zini-o‘zi taftish-u tahlil etib borishi, o‘z gunohlariga iqrorligi adabiyotdagi, nainki milliy mustaqillik davri o‘zbek hikoyachiligi, balki butunicha nasrimizdagi yangicha uslubiy yo‘nalish sifatida o‘rganishga sazovordir.
Atoqli ingliz adibi Jorj Oruell o‘zining 1941-yilda yozilgan “Adabiyot va totalitarizm” maqolasida shunday fikr bildiradi: “Totalitarizm bizni bu tasavvurimiz tumandek tarqab ketishini tan olishga majbur etayotir. Totalitarizm fikr erkinligi shunaqa hamla qildiki, buni hech qachon xayolga keltira olmasdik. Tan olish kerakki, uning fikrni nazorat qilishi faqat ta’qiqlash maqsadlari emas, balki nimalar haqida o‘ylash lozimligini uqtirib turadi; shaxs qabul qilishi lozim bo‘lgan mafkura yaratiladi. Uning his-tuyg‘ularini boshqarishga tirishadi va axloq namunasini belgilab beradi. Mafkura shaxsni iloji boricha sun’iy muhitga solish, taqqoslash imkonidan mahrum etish uchun tashqi olamdan ajratib, o‘rab tashlaydi. Totalitar davlat, albatta, o‘z fuqarolarining fikr va tuyg‘ularini xuddi ularning xatti-harakatlarini nazorat qilgandek nazorat ostiga olishga urinadi”⁷. Adib maqolasini davom ettirib, o‘z oldiga “Biz uchun muhimi, ana shunday muhitda adabiyot yashay oladimi, degan muammodir”, deya haqli savol qo‘yadi va oddiy qilib “nazarimda javob lo‘nda va aniq bo‘lishi lozim: yo‘q! Agar totalitarizm umumbashariy hodisaga aylansa, uzluksiz davom etsa, biz bilgan adabiyot yashashdan to‘xtaydi”, degan qat’iy qarorga kelgan edi.
Inson yoki biron jonzot jisman tutqunlikka ko‘nikishi mumkin. Biroq uning eng inja tuyg‘ulari, o‘ziga va faqat o‘ziga tushunarli o‘y-xayollari, orzu-armonlarini o‘zida mujassam etgan, uni asirlikdan, do‘zaxiy azoblardan ozod, erkin va baxtli his qildira oladigan fikrdan, orzu qilish tuyg‘usidan mahrum qilishsa, bunga ham chegara yoki devor tiklashsa, unda bu – insonning, insoniyatning, tanazzuli. J.Oruell buning natijasini quyidagicha izohlaydi: “Axir ijod bu eng avvalo tuyg‘u, tuyg‘uni esa abadiy nazorat qilish mumkin emas. Ayni daqiqa uchun ko‘rsatmalarni tushunish oson. Lekin qandaydir qadr-qimmatga ega bo‘lgan adabiyot, yozuvchi yozayotgan narsasi haqqoniyligi his etgan sharoitdagina mavjud bo‘ladi, agar bunga imkon bo‘lmasa ijodiy instink yo‘qoladi. To‘plangan barcha tajribalar ko‘rsatadiki, totalitarizm o‘z tarafdorlaridan talab etuvchi keskin ehtirosli o‘zgarishlar psixologik jihatdan amalga oshirib bo‘lmaydigan ishlarki, avvalo, ana shu sababdan, menimcha, biz bilgan adabiyotning, agar dunyoning hamma joyida totalitarizm o‘rnatiladigan bo‘lsa, kuni bitadi”.
Nazar Eshonqul ijodi bilan yaqindan tanishib borar ekansiz, beixtiyor yozuvchi tug‘ilib o‘sgan makon, u yerning odamlari, ularning xarakterlari, o‘y-fikrlari bilan tanishib borasiz. Masalan, Nazar Eshonqulning “Shamolni tutib bo‘lmaydi” hikoyasida Tersota qishlog‘ining nomi keltirib o‘tiladi. Bundan tashqari adibning “Yalpiz hidi” turkumidagi “Bahor gullari”, “Xazonrez” hamda “Yalpiz hidi” hikoyalarida qishloqning toza va beg‘ubor tabiati quchog‘ida tug‘ilib, hasharga kelib yashayotgan asar qahramoni Samandar tilidan qishloq manzaralari mahorat bilan gavdalantiriladiki, o‘quvchi beixtiyor o‘zini ona-tabiatning ajralmas bir bo‘lagi ekanligini anglab boradi.
Shuni ta’kidlash lozimki, adib hali talabalik yillaridayoq kichik-kichik hikoyalar, qissalar mashq etib turdi. Bu esa uning adabiyot maydoniga kirib borishi va o‘z o‘rnini topishida muhim ahamiyat kasb etdi. Uning dastlabki asari “Urush odamlari” qissasi hisoblanib, u 1986-yilda, ya’ni N.Eshonqulov endi 23 bahorni qarshi olgan chog‘ida “Yoshlik” jurnalida e’lon qilingan edi. Albatta, mazkur qissa yozuvchining keyingi asarlari darajasida bo‘lmasa-da, yosh iste’dodning adabiyot maydoniga yana-da puxta, mukammal bir qator hikoya va qissalari dunyo yuzini ko‘ra boshladi. E’tiborlisi, yozuvchining 1989-yili “O‘zbekston adabiyoti va san’ati” gazetasida e’lon qilingan dastlabki hikoyasi “Maymun yetaklagan odam”ning chop etilishi o‘zbek nasrida unutilmas voqea bo‘ldi. Hikoyaning avvalgi davrlar o‘zbek hikoyachiligidan butunlay farq qiladigan o‘zgacha ohang, tarovat kasb etganligi, shakl-mazmunining yangiligi, asar syujeti va obrazlarning yangicha talqin va ruhda namoyon bo‘lganligi barchani birdek hayajonga soldi. Bu o‘zbek adabiyotida yangi buloq ko‘z ochganidan darak berdi. Maqola yuzasidan qator tanqidiy fikrlar, mulohazalar bildirildi.
Nazar Eshonqul asarlaridagi qahramonlarning o‘ziga xos jihati shundaki, hayotda odamlararo qanday gapirsa, shu tarzda so‘zlatilmaydi. Balki kishilar qanday gapirishni istasa, ko‘nglida qanday o‘ylasa, shu tarzda gapirtiriladi. Yozuvchi bu orqali ularning tasdiq va inkor iskanjasidagi “men”ining ta’sirchan qiyofasini gavdalantiradi. To‘g‘risini aytmoq lozim, sho‘ro davri adabiyotida “men” xususida bu tarzda chuqur mulohaza yuritishga, uning qalbidagi inkor-u isyonlarni ochib ko‘rsatishga to‘siqlar mavjud edi. Azal-azaldan tasdiq va inkor iskanjasida o‘z “men”ini izlagan qahramon ko‘rsatilgan asarlargina haqiqiy san’at namunasi sanalgan⁸. Qadim Sharqning mumtoz adabiyotida ham, hozirgi G‘arbning zamonaviy adabiyotida ham shaxsning o‘z fe’l-atvorini taftishlab, hayot mohiyatini, inson umri ma’nosini anglashga eltadigan yo‘l ekanligi ko‘rsatilgan. Nazar Eshonqulning “Xayol tuzog‘i”, “Tobut”, “Yalpiz hidi” turkumidagi bir necha hikoyalari, “To‘zon”, “Lazzat ortida qolgan yurak”, “Og‘riq lazzati”, “Zulmat saltanatiga sayohat” hikoyalaridagi va “Qora kitob”, “Tun panjaralari” qissalaridagi “men”, “Maymun yetaklagan odam” va “Shamolni tutib bo‘lmaydi” hikoyalaridagi chol va Bayna momo obrazlari Abdulla Qahhor ta’riflagan “men” emas. Ular qilmish-qidirmishlariga iqror bo‘ladigan, o‘zini taftish-u tahlil qilib, azoblanadigan, tasdiq-inkor iskanjasida turgan qahramonlardir.
“O‘zgarayotgan adabiyotimizning hozirgi holatidan qanoatlanmayotgan Nazar Eshonqulning “Qora kitob” qissasida ana shunday “men”ning erkin namunasi yaratilgan, – deya xulosa beradi, A.Ulug‘ov o‘zining “O‘zgarayotgan adabiyot manzaralari” maqolasida,– mazkur asar hodisalarni ramzlashtirish darajasi, inson ishonch-e’tiqodining o‘zgarishlar jarayonini obrazli gavdalantirishi, iztirob ichidagi qahramon ruhiy dunyosini ta’sirchan qiyos, chog‘ishtirmalar bilan falsafiy tadqiq etishi jihatidan adabiyotimizning o‘ziga xos hodisasi sanaladi. Chunki qahramon iqrori, tavba-tazarrusi, izhori sifatida bitilgan ushbu qissa, avvalo, ifoda tarzi, jozibali tili bilan diqqatni jalb qiladi.”⁹ To‘g‘ri, asar an’anaviy bayon usulida yozilganday ko‘rinadi. Biroq, “Qora kitob” qissasi, shunigdek, “Xayol tuzog‘i”, “To‘zon”, “Lazzat ortida qolgan yurak”, “Zulmat saltanatiga sayohat” hikoyalari an’anaviy asarlar singari bir kishi taqdiri tafsilotlari tavsifidan iborat emas. Ular mislsiz azobda o‘rtanayotgan, bor bisotidan, o‘zligidan ajralgan, dunyoga qo‘l siltagan inson ichki olamining so‘zda chizilgan suratiday bo‘lib ko‘rinadi.


Yozuvchining keyingi yillarda yaratgan “Qultoy” hikoyasida ham insonning butun umr azoblangan va shunga duchor mavjudot sifatidagi manzarasi chiziladi. Hikoya qahramonining nomi Uljon. U mol izidan tayoq sudrab, umri qir-u adirlarda o‘tayotgan bir barzangi yigit. “Shundan so‘ng tog‘ Chit ustidagi, goh Tollidagi yaylovlarda oylab qolib ketishar, ota-bola poda ketidan yurib,o‘z izlaridan xuddi o‘z umrlarining yorqin va navqiron davrlarini birma-bir yoqib, keyin o‘chirishayotgandek tutab yotgan o‘choqlar bilan birga mol tezaklari qoldirgancha, gavronlari bilan sigir oyoqlari-yu o‘zlariga yoqmagan odamlar yelkasiga jizzaki fe’llarining asoratlarini chizib, o‘zlarining goh yuvvosh, goh zardali kayfiyatlari kabi o‘zgaruvchan fasllar-u yillarni bu tog‘ yaylovlari va dasht-u dalalarga birma-bir almashtirib chiqishardi. Uljon maktabda o‘qimadi, uning borligini birov eslamadi ham. Shuning uchun xuddi dasht bo‘risi kabi jizzaki va sirkasi suv ko‘tarmaydigan qiziqqon bo‘lib o‘sdi. Oradan yillar o‘tib, balog‘at yoshiga yetgandagina, hujjat kerakligi yodiga tushdimi, Rajab cho‘pon bir qo‘zili qo‘yga eski tanishi orqali tug‘ilganlik guvohnomasini to‘g‘rilab oldi.” Uljon shu qadar hayvonlashganki, odamga ham moldan past nazar bilan qaraydi. Xotin zotini haqoratlash va urishdan ich-ichdan maroqlanadi. Bir gal kaltakka chidolmagan xotini otasinikiga ketib qoladi va birmas, ikkimas, to‘rt qaynisi kelib, uni “xuddi paxta savalashayotganday biri qo‘yib, biri savalaydi”¹⁰. Shu payt maymoq bir ayol kelib, uning boshiga o‘zini tashlaydi-da, bor ovozi bilan qishloqdoshlarini yordamga chaqiradi. Bu mushtipar, haqorat va xo‘rlikdan jussasi kichrayib boryotgan ayol Uljonga “xola” – Arzixol edi. Shunda g‘alati bir holat ro‘y beradi: Uljon naq burniga tegib turgan ayolning ko‘kragidan “o‘ziga juda tanish” bir hidni tuyadi. “...Uljonning boshini tovon-u barmoqlari birlashib ketgan mayib oyoqlar bilan tug‘ilgani va ayni shu nuqsoni uchun sog‘lom va nuqsonsiz odamlar dunyosida bir umrga bo‘ynini qisib, boshini egib yurishga mahkum etilgani beri boshidan arimagan haqorat va xo‘rlikdan yilma-yil kichrayib borayotgan mittigina jussasi bilan to‘sib olgandek. Uljon naq burniga tegib turgan ayolning ko‘kragidan achimsiq ter va o‘ziga juda tanish bo‘lgan ko‘krak hidini tuydi: bir zum u bu hid qayerdan kelayotganini va bu hid dimog‘ida qachon va qanday o‘rnashib qolganini anglolmay, o‘zini kaltaklashayotganini ham unutib, beixtiyor xuddi emayotgandek tamshandi. Tamshandi-yu, keyinchalik shu holatini eslab jahli chiqdi, sal bo‘lmasa, ikkita sigirning oyog‘ini gavroni bilan urib sindirayozdi. Ikki-uch oydan keyin xotini uyga qaytib, bolasini emizib turganini ko‘rdi-da, yana o‘sha hid esiga tushdi. Bu hid juda tanish, shu bilan birga notanish edi. Qisir sigirdan farqi yo‘q, bir maymoq to‘qolning ko‘krak hidi o‘ziga tanish bo‘lishi g‘azabini keltirdi....”¹¹ Lekin, “bu hid dimog‘ida qachon va qanday o‘rnashib” qolganini fahmlolmaydi. Kaltaklanayotganini ham unutib tamshanib ketadi... Xullas, shu hid uni ta’qib eta boshlaydi. Negadir bundan u g‘azablanadi. Bahona topib, Arzixolning yelkasiga gavron tushiradi. Ayol esa g‘irq etmasdan chidaydi. Chunki hammasiga : kaltak, tahqir, haqoratga allaqachon ko‘nikkan. Nima uchun degan haqli savol tug‘ilishi tabiiy. Asosiy jumboq va fojia ham ana shunda. Arzixol Uljonga xola emas, aslida ona. Pochchasi Rajab cho‘ponga esa asrandi o‘g‘il. Bu haqda hech kim, hech nima demagan. Rajab cho‘pon fe’l-atvoridagi qo‘rslik, odamovilik, jizzakilik asrandi bolaga shundoq ko‘chib o‘tgan. Uljon maktabda ham o‘qimagan–g‘irt avom.
Rajab cho‘pon o‘zi o‘g‘il ko‘rganida, uning xotini Rohat bir haftalik chaqaloqning onasini o‘ldiga chiqarib, uni uyiga olib kelmas, kasal bo‘lib yotib qolgach esa badbaxt Arzixolga ham muhtojlik sezmasligi mumkin edi. Lekin, hayot insonning xohish-irodasi bilan hisoblashmagan va hisoblashmaydi ham. Shu uchun Arzixol opasinikida yashar ekan, ko‘z ko‘rib, quloq eshitmagan qiynoqlar boshiga tushadi. Qaynilar bilan bo‘lgan janjalda Uljonni u qotillikdan saqlab qoladi. “birdan ayolning chinqirig‘ini eshitdi-qaydandir maymoqlanib Arzixol paydo bo‘lgandi: u qaynilarning ataylab uchiga qotirilgan teri o‘rnatilgan qamchilari momataloq qilayotgan Uljonning boshiga o‘zini tashladi: endi qamchilar ayolning yelkasi aralash vizillar, Arzixol bor ovozi bilan qishloqdoshlarini yordamga chaqirgancha, xuddi yosh go‘dagini bag‘riga olib, bostirib kelayotgan balo-qazolardan asrayotganday Uljonning boshini tovon-u barmoqlari birlashib ketgan mayib oyoqlar bilan tug‘ilgani va ayni shu nuqsoni uchun sog‘lom va nuqsonsiz odamlar dunyosida bir umrga bo‘ynini qisib, boshini egib yurishga mahkum etilgani beri boshidan arimagan haqorat va xo‘rlikdan yilma-yil kichrayib borayotgan mittigina jussasi bilan to‘sib olgandek”¹². Uljon esa urib, uning qo‘lini sindiradi. Shunda ham u o‘zini aybdor sezadi. O‘ziga o‘lim tilaydi. Tersotaliklardan birontasi Uljonni koyiy boshlasa va u haqda yomon fikr bildirsa, Arzixol birdan “Aslida ayb menda...” deya uni himoya qilishga tushadi.
Nima jabr-u jafo ko‘rmasin, u shu Uljonni deydi. Qashqirsifat shu yigit uchun jonini fido aylab kun o‘tkazadi. Uning bu holatini tasavvur etish mumkin. Qiz chog‘ida qir ortidagi qishloqlik bir chavandoz yigitni yaxshi ko‘rgan. Bot-bot to‘qayzorda uchrashib turgan. Yigitning ota-onasi cho‘loq bir qizni kelin qilishga ko‘nishmagan. Shu sababli “qamchisiga bandak to‘qib bergani” chavandoz yigit g‘oyib bo‘lib, oradan oylar o‘tsa-da, qorasini ko‘rsatmagan. Qiz esa yurak yutib... Hech birovga gapirolmagan.
Arzixol malomatlarga chidab o‘g‘il tug‘adi. Xolasi chaqaloqni olib ketgunga qadar va keyin ham uni emizadi. Nihoyat ajablanarli hol: yoshi ulg‘aygan sayin Arzixoldan Uljon jirkanadi. Ko‘rdimi, g‘azablanib, nafrati oshib-toshaveradi. Uning qo‘rs-qo‘pol muomalasini davom ettirgan xotini va bolalarining bir mushtipar, g‘ussakash ayolga munosabatlari har qanday odamni achintiradi.
“Tovushi do‘rillay boshlagan Uljonning bolalari ham uni xuddi otalariday jerkir, kelin esa tinim bermay ishga ko‘mib tashlar, u esa yaroqsiz bo‘lib qolgach, tashlab yuboriladigan uyumga o‘xshab uydan haydalishdan cho‘chigandek hech bir ishdan bo‘yin tovlamas, o‘zini keraksiz bo‘lib qolyapman deb o‘ylagani sayin Uljonning bolalaridan tortib, o‘zi ham kampirga suyanib borar, uning og‘rib yo kasal bo‘lib yotib qolishini tasavvur ham qilisholmasdi”.¹³
Oradan uncha ko‘p vaqt o‘tmay, shunday kun keladi: Arzixol birdan yotib qoladi. Shu yotishda xazonrezgini o‘tkazib, qishning naq chillasida joni uziladi. Uni so‘nggi manzilga kuzatishga o‘ntacha tersotalik va bir necha qarindroshlari yig‘iladi. Aza ham azaga o‘xshamaydi. “Maymoq” endi yo‘q – tuproqqa eltib ko‘miladi. Uljon shunda ham undan noroziligini yashirmaydi. Hikoyaning asosiy kulminatsion nuqtasi xuddi shu yerga qurilgan. Butun asar davomida Arzixolning kim ekanligi, ya’ni Uljonning onasi ekanligi bobosi tomonidan oshkor etiladi.
“– Onam deb yo‘qlang, bolam. Onam deng.

•