ARA
(Şahbuzkənd) – gah (bağlayıcı). -Qonşumuzdu,
ara kişidən, ara da mənnən gileylənir.
ARAÇAR (Aza, Nüsnüs, V
ənənd) – balaca rəndə. –Bı
n
əxişdərin hammsını araçarnan abam özü eliyip.
ARAFA
(Şahbuz, Şərur) – köhnə illə təzə ilin arası. –
İlaxırdan sora bayrama qədər olan vaxd arafadı.
ARAKƏSMƏ (Şahbuz) – quzu saxlamaq üçün ağılın
bir t
ərəfində taxta ilə kəsilib ayrılmış yer, ağac çəpər. –
Quzuların yerinə arakəsmə vırmışıx.
ARA QAZAN (Bab
ək, Kəngərli, Sədərək) – nə böyük,
n
ə də kiçik, orta ölçülü qazan. –Yekə qazanı qonax-zad
g
ələndə işdədərix'. Özümüzə həmməşə ara qazanda pişirərix'
xor
əyi.
ARANBASAR (Ç
ənnəb) – aran, düzənlik yer. –
Aranbasar yerr
ərində çeşməni külügnən çıxarallar.
ARANNAMAX (Keçili, Külüs) – utanmaq, x
əcalət
ç
əkmək. –Mən bı sifətsizin yerinə arannadım, bı:n heş eyninə
d
ə dəyil.
ARAŞQIN (Türkeş) – baş geyimi, parçadan toxunan,
b
əzən üzü rəngli sapla işlənən, bəzən isə sadə tikilən və isti
vaxtlarda başa qoyulan geyim. –Araşqını qoyurux başımıza.
Dostları ilə paylaş: 
