Naxçivan dialekt və ŞİVƏLƏRİNİn lüĞƏTİ

VƏLLİХ'  (Daylaqlı) – vələ qоşulаn cаvаn öküz, dаnа. 
VƏNƏNDİ (Ordubad) – qoz növü. 
VƏR (Yaycı) – qazılmış torpaq xətti. 
VƏRBƏVƏR (Naxçıvan, Şahbuz) – get-gedə, tədricən. 
–M
əmiş kişi vərbəvər setqanı çəkir qoyur bizim tərəfə. 
VƏRDƏNƏ (əksər şivələrdə) – yoğun oxlov. –Vərdənə 
də axlovdu, əmə yoğun olur. 
VƏRDİC//VƏRDİŞ (Tivi) – evin dаmınа qоyulаn tir. –
Vərdic dаm üsdə оlur. 
VƏRAĞASIN BÜX'MƏX' (Biçənək) – qurtarmaq, son 
qoymaq, bir daha h
əmin məsələyə  qayıtmamaq.  –Kərəm ta 
əvlənməyin vərağasın pükər bınnan sora. 
VƏRƏMUM  (Babək, Culfa)//BƏRƏMUM  (Sədərək, 
Şahbuz) – arı mumu. –Vərəmum dərmandı. 
VƏRƏNGALAN//VARANGALAN  (Babək,  Şahbuz, 
Şərur) – xalça toxuyan zaman ərişi tənzimləyən ağac.  
VƏRƏVÜRD ELƏMƏ (Biçənək) – diqqətlə baxmaq, 
279 
 

---

n
əzər salmaq. –Əvvəl girən kimin bir vərəvürd elədi, sohra 
otdu. 
VƏRƏZƏN (Şərur) – üzüm qurudulan yer. –Vərəzəndə 
mev s
əririx'. 
VƏRYAN  (Culfa, Ordubad, Şahbuz)  –  tarlanın  ayrı-
ayrı  hissələrini suvarmaq üçün əkin sahəsinin  baş  tərəfindəki 
arxdan  ayrılan  su.  –Bıralara  suyun  gəlməyinnən yana vəryanı 
çönd
ərməx' lazımdı.