Ədəbi dilin normaları kütləvi xarakterdədir. Yəni hamı tərəfindən anлaşılan, hamının dil ünsiyyəti üçün yararlıdır. Ədəbi diлin normalaşdırılması о deməkdir ki, onun lüğət tərkibi ümumxalq dilinin zəngin söz xəzinəsindən seçiлиr, ayrılır, sözlərin mənası və işlənmə məqamları, tələffüz tərzi və yazılış qaydası müəyyən prinsiplərə tabe edilir, sözdüzəltmə ümumi ənənəvi qaydada aparılır, ədəbi dil dialektlərə, loru dilə, jarqonlara qarşı qoyuiur. Məhz bu normaların sayəsində nitqin bütün şəraitndə - мəişətdə, istehsalatda, ictimai-siyasi mühitdə, təhsildə və s. yerlərdə dil özünün müxtəlif ünsiyyət fəaliyyətini lazımi səviyyədə yerinə yetirə bilir.
Ədəbi dilin normaları onun bütün səvиyyəsini əhatə edir: fonetik, leksik, qrammatik, orfoqrafik, orfoepik вя üslub normaları. Bu normalardan, xüsusilə dilin leksik vahidlərindən yerində, məqamında məqsədəuyğun istifadə edüdikdə mədəni nitqə nail olmaq mümkündür. Nitq fəaliyətində dil normalarынın və məqsədəuyğunluq normasının ittifaqı nitqdə aşağıdakı üslubi keyfiyyətləri yaradır: düzgünlük, dəqiqlik, aydınlıq, məntiqük, ardıcıllıq, ifadəlilik, məqamlıq, ahəngdarlıq. Məhz bu keyfiyyətlərlə malik olmaqla dil öz funksiyasını (anlaşma, məlumat vermə və təsir göstərmək) lazımi səviyyədə, üslubu meyarlara uyğun şəkildə yerinə yetirə bilər.
