DAŞ YUXULAR 114
kişilәrinin adını bildirәn "Әrmәn" sözü Qafqaza heç bir
aidiyyatı olmayan bir xalqın - ermәnilәrin adına çıxılıb.rkl
Babaşın palaz boyda mәqalәsi şair Uluruh
Türkmәnmәkanın yeni zamanın himninә çevrilәn bu
misraları ilә birtirdi:
Azәrbaycan - mәn qәhr olum, sәn yaşa.
Sәn dirisәn, demәk oğlun diridi.
Can istәsәn kim vermәsә birbaşa,
Demәk, o şәxs şәrәfsizin biridi.
Babaşın bu cәfәngiyatını oxuyanda artist xәyalәn
Әylisi küçә-küçә, ev-ev dolaşdı. İstazınadan (Astvasduna)
Vuraqırda - Vardaketә qәdәr keçib getdi, mәqalәni oxuyub
bitirәndә isә, nәdәnsә ağlına gәldi ki, o bir daha Әylisi
görmәyәcәk, Әylisin bağlarına, küçәlәrinә ömürlük hәsrәt
qalacaq.
Gözünün qabağında Әylisdә anasının müsәlman
qәbristanlığındakı tәnha mәzarı canlandı. Bir hәftә idi ki,
hәr axşam anası Sadayın yuxusuna girirdi. Gәlib otururdu
çarpayısının böyründә, istәyirdi onunla danışsın vә hәr
dәfә dә bir kәlmә kәsmәdәn qeyb olurdu. Niyә susurdu,
nәdәn narazı idi? Saday bu susqunluğun sәbәbini ondan
soruşa bilmirdi. Lap düzü, bacarmırdı, dili batırdı. Yuxudan
oyananda isә ağlına gәlәn bu olurdu ki, bәlkә anasının
narazılığının, nigaran qalmağının vә dinib danışmamağının
sәbәbi oğlunun Eçmiәdzinә getmәk fikri ilә bağlı idi. Yalnız
buna görә ola bilәrdi, axı bundan ayrı elә bir hәrәkәti yox
idi ki, anası onu dindirmәsin.
Birdәn ona elә gәldi ki, ümumiyyәtlә işıqlı dünyada
Әylis adlı bir yer yoxdu vә heç zaman olmayıb. Nә Babaş
olub, nә Camal, nә Lüsik...Nә o kilsә, nә dә onun