əccüblə soruşdu. - Yox, əşi, sən m ənə nə demisən ki? - Bəs niyə mısmırığım sallamısan? Tahir acığını unudub, gözlərini mochul bir nöqtəyə zillədi: - Ürəyim danxır, - dedi, — evdən Ötrü bumumun ucu göynəyir. 78 C 2 V
6
Cəmil Tahirin zahirən çox sakit söylədiyi bu sözlərdəki əsəbi ni dam dərhal hiss etdisə də, onun ürəyinə yenidən toxunmamaq üçün səsinə mehriban və mülayim bir ifadə verdi. - Axı, bu kənddə nə görmüsən? Hər şey... - Tahir əsəbi bir tərzdə onun sözünü kəsdi. - Nəyim çatışmırdı? Bir atım var idi ki, üstünə qalxanda ürəyim tel-tel olurdu. Bulaq baş nida səhənglərini dolduran qızların yanından səyirdib ke çəndə, hamısı gözünü mənə zilləyib həsrətlə baxırdı... Cəmil, onun xətrinə dəym əm ək üçün sözlərini zarafat tərzində demək istədi: - Balam, qızlarda, golinlərdə işim yox, amma kolxozun atını niyə öz adma çıxırsan? Tahir dostunun sözlərino etiraz edib, “kolxoz da elə monım deyil?” demək istərkən, arxa tərəfdən addım səsləri gəldi. Onlar hər ikisi dönüb baxdı. Buruq ustası müavini Vasilyev, əlində Tahirin sazı onla ra tərəf yeriyirdi. Briqadanın üzvləri arasında Sergey Tımofeyeviç Vasilyevin çox böyük hörməti vardı. O, yeddi-səkkiz ildi ki, usta Ramazanla birgo iş ləyirdi. Özü Bakıda doğulmuş, ta uşaqlıqdan azərbaycanlılarla qapı bir qonşu olmuşdu. Atası 1918-ci ildə alman-türk silahlılan ilə vuruşma zamanı fəhlə dəstəsinin komissarı sifətilə cəbhoyə getmiş vo Bakının qəhrəman müdafiəsində əsil igid kimi döyüşüb həlak olmuşdu. Sergey Timofeyeviç özü hələ atası ölməmişdən fəhlə idi. Həmişə də azərbay canlılarla durub-otururdu. Onun həyat tarixçəsində daima həzin kə dərlə xatırladığı bir hadisə baş vermişdi: on altı-on yeddi yaşında ikən
