Nağıl edirlər ki, öz tabelərinə rəhm edən və yoldaşlarına xe-
yirxahlıq göstərən bir vəzir var idi. Təsadüfən bir gün hökmdarın
qəzəbinə məruz qaldı. Dostları onu qurtarmağa çalışdılar, cəza
məmurları mülayimliklə rəftar etdilər, mənsəb sahibləri isə hər yerdə
onun yaxşı xasiyyətlərindən danışdılar. Nəhayət hökmdar onun
təqsirindən keçdi. Arif bir şəxs bu hadisədən xəbərdar olub dedi:
Şer
Dostların qəlbini qazanmaq üçün,
Ata bostanını satsan yaxşıdır.
Xeyirxah insanın işi uğrunda,
Var–yoxun sonuna çatsan yaxşıdır.
Hətta pislərə də yaxşılıq elə,
İtə də bir sümük atsan yaxşıdır.
34. Hekayət
Harunərrəşidin oğlanlarından biri hirslənmiş halda atasının
yanına gəlib dedi ki, filan sərhənkin oğlu anamı söydü. Harun dövlət
başçılarından soruşdu:
–Belə adamın cəzası nədir?
Biri öldürməyi, dikəri dilini kəsməyi, üçüncüsü isə qovmağı
67
məsləhət gördü. Harun isə oğduna müraciət edib dedi:
–Oğlum, mərdlik odur ki, bağışlayasan. Bağışlaya bilməsən, sən
də onun anasını söy, lakin elə etmə ki, intiqam həddini aşsın, çünki
belə olduqda biz müttəhim olarıq, o, müddəi.
Şer
O adam, mərd deyil aqil yanında,
Ki, qızmış fillərə oxuya meydan.
Bəli, mərd odur ki, düzlüyü sevə,
Acıqlı zamanda deməyə hədyan.
Şer
Bir nadan, alimə eyib tutanda,
O dözüb dedi: ey nöqsan göstərən!
Çalışıb məndə çox nöqsan axtarma,
Mən qədər bilməzsən nöqsanımı sən.
