Yaşlilikta Tedavi Kilavuzu indb

YAŞLIDA DİYABET EPİDEMİYOLOJİSİ
 Fonksiyonel açıdan bağımlı yaşlı diyabetli bireylerde, kolay değiştirilebilir risk faktörleri 
üzerinde durulmalıdır.  Demansif grupta hasta bakıcıların eğitimine destek verilmelidir.
 Yaşamın sonunda ve bakımda olan yaşlı bireylerde ise risk belirlemesi gereksizdir. 
Yaşlı Diyabetli Bireylerde Kan Basıncı Yönetimi
 Hipertansiyon, diyabetli bireylerde yaygın bir ko-morbiditedir ve diyabeti olmayanlara 
göre 1.5-3 kat daha fazla görülür.
 Hipertansiyon, diyabetli bireyde kardiyovasküler olaylardan sorumlu olduğu kadar, 
nefropati ve retinopati gibi mikrovasküler komplikasyonların da hem oluşum hem de 
ilerlemesine yol açabilir.
 Hipertansiyon tedavisinin inme ve kardiyovasküler olayları azalttığı gösterilmiştir. 
 75 yaş üzeri popülasyonda antihipertansif tedavi kardiyovasküler morbidite ve mortalite-
yi, kalp yetersizliği insidansını azaltmış; ancak total mortaliteyi etkilememiştir.
 ACCORD çalışması, 65 yaş üzeri grupta sistolik kan basıncının 140 mmHg yerine 120 
mmHg ve aşağısına indirilmesinin ek bir yarar sağlamadığını göstermiştir.
 Kan basıncı her klinik vizitte ölçülmelidir. 
 Yaşlı diyabetli bireyde, hipertansiyon tanısı en az  iki ayrı vizitte, en az 3 farklı (toplam 6 
kez) kan basıncı ölçümü sonucuna dayanılarak konmalıdır. 
 Hipertansiyon tanısı için en az iki kez, sistolik kan basıncının ≥140 mmHg ve/veya diyas-
tolik kan basıncının ≥90 mmHg olması şartı aranmalıdır.
 Özellikle nöropatisi bulunan ve anti-hipertansif tedavi alan yaşlı diyabetli bireylerde ayak-
ta kan basıncı ölçümü ortostatik hipotansiyonu belirleme açısından önemlidir.
 Tuz alımının azaltılması (günlük maksimum 2.4 gram sodyum alınması), sigaranın bı-
rakılması, alkol kısıtlaması ve düzenli fiziksel aktivite gibi nonfarmakolojik önlemler ön 
plana çıkarılmalıdır.
 Kan basıncı, fonksiyonel açıdan bağımsız ya da demanslı vakalarda <140/90 mmHg iken; 
yaşam beklentisi düşük, ağır demanslı olgularda ise <150/90 mmHg olarak hedeflenebilir.
 6 haftalık yaşam tarzı düzenlemesine yeterli yanıt alınamaz ise farmakolojik tedaviye 
başlanmalıdır.
 Farmakoterapi sırasında renal fonksiyonlar ve elektrolitler mutlaka takip edilmelidir.
 Diyabetik böbrek hastalığı varlığında, başlangıç tedavisinde anjiyotensin dönüştürücü 
enzim -inhibitörleri (ACE-i), ilk seçenek olmalıdır.
 Anjiyotensin reseptör blokerleri (ARB’ler), ACE-i’lerini tolere edemeyen bireylerde baş-
langıç tedavisinde düşünülebilir.
 ACE-i ya da ARB başlanan yaşlı diyabetli bireylerde, 2 hafta sonra renal fonksiyonlar ve 
serum potasyum düzeyi kontrol edilmelidir.
 ACE-i veya ARB tedavisi ile kan basıncı hedeflerine ulaşılamıyor ise diüretikler veya kal-
siyum kanal blokerleri ilk eklenecek tedavi ajanlarıdır.
 Tiyazid grubu veya furosemid verilen yaşlı diyabetli bireylerde, 1-2 hafta sonra mut-
laka elektrolit kontrolü yapılmalıdır. Her doz artırımında serum elektrolit kontrolü 
yapılmalıdır. 
 Beta blokerler, kombinasyon tedavisinde taşikardi veya koroner arter hastalığı bulunan 
bireylerde düşünülmelidir.
 Alfa blokerler, özellikle prostat büyümesi olan yaşlı erkeklerde yarar sağlayabilir.

---

36