Çocuk Kalbi

KAR TOPU
16 Cuma
Kar durmadan yağdı. Bunun sonucu da, bugün okuldan çıkarken çok çirkin
bir olay meydana geldi. Kalabalık bir çocuk topluluğu, meydana varır varmaz
kardan  yaptıkları  taş  gibi  sert  ve  ağır  topları  ona  buna  atmaya  koyuldular.
Kaldırımlardan pek çok yaya geçiyordu.
Bir bey:
– “Durun bakalım, yumurcaklar!” diye bağırdı.
Tam  bu  sırada  yolun  öbür  tarafından  gelen  keskin  bir  çığlık  işitildi.
Şapkasını  kaybetmiş,  sendeleyen  yaşlı  bir  bey  yüzünü  elleriyle  kapamıştı,
yanındaki çocuk da:
– “İmdat, İmdat!” diye sesleniyordu.
Hemen,  dört  bir  taraftan  yardıma  koştular.  Atılan  kar  toplarından  biri
adamın  gözüne  gelmişti.  Meydandaki  bütün  çocuklar  yıldırım  gibi  gözden

---

kayboldular.  Ben  kitapçı  dükkanının  önünde  duruyordum,  babam  da  içeride
alışveriş  yapıyordu.  Pek  çok  çocuk  koşuşarak  geldiler  ve  yanımda  duran
diğerlerinin  arasına  karışıp,  vitrine  bakarmış  gibi  yaptılar.  Cebinde  parça
ekmeğiyle Garrone, Coretti, küçük duvarcı ustası ve pul meraklısı Garoffi de
oradaydılar.  Bu  zaman  içinde  yaşlı  beyin  etrafında  büyük  bir  kalabalık
toplanmıştı.  Polis  ve  yoldan  geçenlerden  birkaç  kişi  çocukları  tehdit  edip,
soruşturarak sağa sola koşuşuyorlardı.
– “Kim yaptı bunu?”
– “Kim yaptı bunu?”
– “Kimdi?”
– “Sen misin”
– “Söyleyin bunu kim yaptı!”
Böyle söylüyorlar ve acaba kardan ıslanmış mı diye de çocukların ellerine
bakıyorlardı.  Garoffi  benim  yanımdaydı:  Tir  tir  titriyordu  ve  yüzü  ölü  gibi
bembeyazdı.
– “Kim, bunu kim yaptı?” diye halk bağırmaya devam ediyordu.
Bunun üzerine Garrone Geroffi’ye yaklaşıp ve yavaşça:
– “Git de onlara suçlu olduğunu söyle boş yere bir başkasının suçlanmasına
sebep olmak çok kötü bir şey” dedi.
Yaprak gibi titreyen Garoffi:
– “Ama, ben isteyerek yapmadım ki!” diye karşılık verdi.
Garrone :
– “Önemi yok, sen görevini yap” diye tekrarladı.
– “Ama, benim o kadar cesaretim yok!”
– “Sen cesaretini toplamaya bak, ben de seninle geliyorum.”
Polisle diğerleri daha hızlı, yüksek sesle sesleniyorlardı.
–  “Kim,  bunu  kim  yaptı?  Adamın  gözünü  çıkardılar!  Onu  kör  ettiler!
Haydutlar!”
Garoffi olduğu yere yığılı verecek sandım. Garrone kararlı bir sesle:
– “Gel, ben seni savunacağım” dedi.
Onu  kolundan  tuttu  ve  öne  doğru  itti,  Garoffi  hasta  gibi  ona  dayanmıştı.
Halk  bunu  gördü  ve  hemen  anladı,  içlerinden  bazıları  yumruklarını  sıkıp
onlara doğru koştular. Ama, Garrone bağırarak durdu:
– “Bir çocuğa karşı on kişi mi saldıracaksınız?”
Bunun  üzerine  halk  olduğu  yerde  kaldı,  bir  polis  geldi,  Garoffi’yi  elinden
tuttu  ve  halkı  yararak  onu,  yaralıyı  taşımış  oldukları  yufkacı  dükkanına

---

götürdü.  Yaralıyı  görür  görmez  tanıdım:  Bizim  evin  dördüncü  katında
yeğeniyle  oturan  yaşlı  memurdu.  Gözünde  bir  mendil,  sandalyelerin  üzerine
uzanmıştı.
Garoffi, korkudan yarı ölü, hıçkırarak:
– “İsteyerek yapmadım! İsteyerek yapmadım!” diyordu.
İki, üç kişi iteleyerek onu dükkana soktular ve:
– “Diz çök! Özür dile!” diye bağırdılar ve onu yere ittiler.
Ama, birden iki güçlü kol onu ayağa kaldırdı ve kararlı bir ses:
– “Hayır, beyler!” dedi.
Bu her şeyi görmüş olan müdürümüzdü.
–  “Madem  ki  gelip  suçunu  itiraf  etmek  cesaretini  gösterdi,  kimsenin  ona
hakaret etmeye hakkı yoktur!” diye ekledi.
Herkes sustu.
Müdür Garoff’ye
– “Özür dile” dedi.
Garoffi  hıçkırıklara  boğularak  yaşlı  adamın  dizlerine  kapanıyordu.  Beriki
de elleriyle onun başını arıyor, saçlarını okşuyordu. Herkes:
– “Git, oğlum, git, evine dön!” dedi.
Babam beni kalabalığın arasından çekti ve yolda ilerlerken bana:
–  “Enrico,  böyle  bir  durum  senin  başına  gelse,  ödevini  yapmak,  gidip
suçunu itiraf etmek cesaretini gösterebilir miydin?” diye sordu.
Ona: “evet” dedim. O da bana:
– “Sana söz veriyorum, bakacağım!” dedi.

---