Shayboniylar davlatining vujudga kelishi, ijtimoiy-siyosiy tuzumi va huquqi

1.2. Shayboniylar davrida Movoraunnahrda madaniy taraqqiyot uchun shart-sharoitlarning vujudga kelishi

Shunday qilib, ko’chmanchi o’zbeklar davlati inqirozga uchradi. Lekin bu davlatning inqirozi vaqtincha bo’lib, oradan ko’p vaqt o’tmasdan XV asrning 80- yillarida Muhammad Shayboniyxon bu davlatni qayta tiklaydi.

Abulxayrxondan keyin bu parchalanib ketgan saltanatni qayta tiklash va yanada ulkanroq davlatga aylantirish uchun hech bir hukmdor harakat qilmadi. Qabilalarni birlashtirishga urinmadilar.
Muhammad Shayboniyxon bir qancha tarqoq qabilalarni birlashtirdi. Abdulxayrxonning o’limidan keyin Shayboniylar xonadonidagi ichki ziddiyatlar sabab sulola zaiflashishiga qaramay Muhammad Shoxbaxt davriga kelib Shayboniylar yana bir bor qadlarini tiklashga ega bo’ldilar. Muhammad Shoxbaxt Abulxayrxonning Shohbudog’ nomli o’g’lidan tug’ilgan nabirasi bo’lib, biz uni asosan Muhammad Shayboniyxon (1451-1510) nomila yaxshi bilamiz.
Abulxayrxon davlatining inqirozga uchrashiga quyidagilar sabab bo’ldi:
O’troq aholi bilan ko’chmanchi aholi o’rtasida mustahkam iqtisodiy aloqalar yo’q edi. Ko’chmanchi o’zbeklar davlatiga kirgan G’arbiy viloyatlar Volga bo’yidagi shaharlarga Sharqiy viloyatlar esa Movarounnahrga tortim edi;
Qabilalar o’rtasida ham mustahkam aloqalar yo’q edi;
Ko’chmanchi feodallarning mustaqilligi kuchli bo’lgan holda markaziy davlat apparati nisbatan kuchsiz edi;
O’rda, Ichin, Shaybon va To’qay Temur avlodlari o’rtasida toju-taxt uchun feodal kurash benihoya katta edi;
XV asrning o’rtalariga kelib Movarounnahrda Temuriy shaxzodalar o’rtasida toju-taxt kurashi kuchayib ketdi. Samarqand taxtiga Ibrohim Sultonning o’g’li Abdullo Mirzo o’tiradi. Buxoroda podsholikka ko’tarilgan Mironshohning o’g’li Abu Said unga raqib sifatida maydonga chiqadi. U ko’chmanchi o’zbeklar xoni Abulxayrxondan yordam so’raydi va juda ko’plab yerlar berishni va’da qiladi. 1451-yilning yozida Samarqand atrofidagi Sheroz qishlog’ida Abdulla Mirzo hamda Abu Said Mirzo o’rtasida qattiq jang bo’ladi. Bu jangda Abdulla Mirzo mag’lubiyatga uchraydi va halok bo’ladi. Abulxayrxon yordamida Abu Said Mirzo Samarqand taxtini egallaydi. Shu tariqa Movarounnahr xokimi bo’ladi. Abu Said Mirzo davlatining chegaralarini kengaytirish niyatida edi. U avvalo Xurosonni egallashni maqsad qilib qo’ygan edi. Xuroson taxtida bu paytda Abulqosim Bobur Mirzo Samarqand hukmdori Abu Said Mirzoga qarshi yurish qiladi. Bu yurish muvaffaqiyatli amalga oshmagach, ikki o’rtada sulh bitimi imzolanadi. 1457-yili Abulqosim Bobur Mirzo to’satdan vafot etadi. Abu Said Mirzo bunday qulay vaziftdan foydalanib, Hirotni egallaydi va Temuriylar davlatining ikki qismini yana birlashtirdi. Abdullatif Mirzoning o’g’illari Axmad va Muxammad Jo’chi Mirzolar ham taxt uchun kurashni boshlab, Abu Said Mirzoga juda katta xavf tug’diradi. Bular o’rtasidagi jang 1455-yil Balx yaqinida bo’lib o’tadi. Bu jang Abu Said Mirzoning g’alabasi bilan yakunlanadi. Jangda Axmad Mirzo vafot etadi, Muhammad Jo’ychi Mirzo qochib qutiladi. U ko’chmanchi o’zbeklar xoni Abulxayrxondan yordam so’raydi. Bu haqda Abulg’ozi shunday yozadi:
“Abdullatif Mirzoning o’g’li Muhammad Jo’chi qochib Abulxayrxonga borib turar, Abulxayrxonning xotini Abdullatif Mirzoning singlisi ekandur.
Muhammad Jo’chining ammasi bir necha vaqt xon eshigida turg’on so’ng Movarounnahrdin bir kishi borib turur. Sulton Abu Said Mirzo Samarkanddin otlanib Xurosonga ketdi. Andin nari Mozondarang’a ham borurman deb bu so’zni eshitkandan so’ng Mirzo Muhammad Jo’chi bizdan ko’mak iltimos qilib turur. Xon Berka Sultonni chaqirib aytib turur. Mirzo Muhammad Jo’chi bizdan ko’mak so’rayturur. Mening – o’g’lonlarimni va yaqin ishlarimda bu ishni boshqarutek kishi yo’q. Sen mening o’g’limsen. O’z cherigingdin bilan otlan. Men ham cherik qo’shayin. Birka Sultonning so’zini qabul qilib Muhammad Jo’chi Mirzoni o’ttiz ming kishi birlan otlanib Toshkent kelib turur. Otasindin va o’zidan qolg’on Abu Said Mirzodin Jo’chi Mirzog’a keldilar. Andin Toshkentga borib kirdi. Andin Shoxruxiyani borib oldi”.
Muhammad Jo’chi Mirzo shu yerda vafot etdi. Abu Said Mirzo tez orada Jo’rjon, Seyiston, Kirmon, Afg’oniston va Eronning katta territoriyalarini bosib oldi. Qora quyunli Turkman sulolasining vakili Xasan Ali Abu Said Mirzo g’uzuriga kelib, Uzun Xasan bilan bo’ladigan urushda unga yordam berishini so’radi. Abu Said Mirzo katta qo’shin bilan Marvdan harakat boshlab, Ozarbayjonga yo’l oldi. 1469-yilda Qorabog’da uning qo’shinlari Uzun Xasan bilan bo’lgan to’qnashuvda mag’lub bo’ldi. Abu Said Mirzo Samarqand taxtini qo’ldan boy beradi. Abu Said Mirzo to’qnashuvda asirga olinadi va qatl etiladi. Shu yili Xusayn Boyqaro Xuroson taxtini egalladi va 1506-yilgacha hukmronlik qildi. Abu Said Mirzo Samarqand taxtini o’zi tiriklik vaqtidayoq katta o’g’li - Sulton Ahmadga bergan edi. Farg’onani yana bir o’g’li Umarshayx Mirzo boshqarar edi. Bu davrda ham Temuriy Mirzolar o’rtasida to’qnashuvlar bo’lib turdi. Sulton Axmad Mirzo Toshkentni egallash maqsadida Umarshayx Mirzo ustidan qo’shin tortdi. Umarshayx Mirzo ham qaynotasi Yunusxon ko’magiga ishonib o’z qo’shini bilan Sirdaryo yoqasiga keladi. Bu yerda unga Sayramdan yo’lga chiqqan qaynotasi Sulton Mahmud ham raxbarligida mug’ullar qo’shini kelib qo’shiladi. Endi jang boshlanay deb turgan vaqtda oraga o’sha davrning eng nufuzli din arbobi Xo’ja Nasriddin (Xoja Axror) tushib qon to’kilishiga yo’l qo’ymaydi.
Sulh bitimi tuzilib unga binoan Toshkent Sulton Mahmudxonga beriladi. Lekin bu sulh uzoqqa bormaydi. Umarshayx Mirzo va Sulton Axmad Mirzo Sulton Mahmudxonga qarshi urush boshlaydi. Dastavval Umarshayx Mirzo Toshkentga yurish boshlab, Xavos qal’asini egallaydi. Lekin Sulton Mahmudxondan akasi Sulton Axmad Mirzodan mag’lubiyatga uchrab Andijonga qaytib ketadi. Bu voqea 1487-yil bo’lib o’tadi. Oradan bir yil o’tgach, Sulton Axmad Mirzo Toshkentga yurish boshlaydi. Chirchiq bo’yidagi jangda Sulton MahmudxonSamarqand qo’shiniga jiddiy shikast yetkazdi. Sulton Axmad Mirzo juda ko’p odamni yo’kotib, qochishga majbur bo’ldi. 1494-yilda Sulton Ahmad Mirzo inisi Umarshayx Mirzoga qarshi yurish boshlaydi. Toshkent xoni Sulton Mahmudxon ham Farg’onani egallash uchun yurish boshladi. Ayni shu paytda Umarshayx Mirzo fojiali xalok bo’ladi. Bobur bu haqda shunday yozgan edi: “Bu asnoda G’arb voqe’ dast berdi, mazkur bo’lib edikim, Axsi qo’rg’oni baland jar ustida voqe’ bo’lubtur, imoratlar jar yoqasida edi. Ushbu tarixda Dushanba kuni Razamon oyining to’rtida Umarshayx Mirzo jardin Kabutar va Kaburxona bila uchib, shunqor bo’ldi”.
Taxtga uning o’g’li 12 yoshli Bobur Mirzo o’tiradi. Sulton Axmad Mirzo qo’shini Quva yonida daryodan o’tishda ko’prik sinib ketib katta talofat ko’radi. Askarlarning ko’pi suvga cho’kib ketadi. Buning ustiga ot ulati boshlanib, otlar tappa-tappa yiqilib jon berayotganini ko’rgan lashkar dilidagi vahima o’rnini qo’rquv egallaydi. Shu sababdan ham Sulton Axmad Mirzo, Bobur Mirzo bilan sulh tuzib, orqaga qaytishga majbur bo’ldi. Sulton Mahmudxon boshliq mo’g’ullar qo’shini Axsini qamal qildi. Qanchalik urinmasin Axsini olishga qurbi yetmadi. Axsilik ximoyachilarning matonat bilan jang qilayotganini ko’rgan Sulton Mahmudxon ham orqaga qaytishga majbur bo’ldi. Andijon yurishidan qaytayotgan Sulton Axmad Mirzo O’ratepa qo’rg’oni yaqinida Oq suv degan joyda to’satdan vafot etadi.
Sulton Axmad Mirzoning o’g’li bo’lmaganligi sababli taxtga uning inisi Maxmud Sulton o’tiradi. Ammo uning hukmronligi uzoqqa bormaydi. U xokimiyatni olti oy ham boshqarmasdan to’satdan vafot etadi. Sulton Mahmudxon o’rniga 1495-yili Samarqand taxtiga ikkinchi o’g’li Boysung’ur Mirzo o’tiradi. Movarounnahrdagi vaziyat keskinlashgan yillar ayni shu zamonda ro’y bergan, desak to’g’ri bo’ladi. Zero, mahalliychilik avj olib Samarqandlik va buxorolik beklar Boysung’urni Xisorlik beklarga yon bosganlikda ayblab, oliy taxtga uning ukasi Sulton Alini (1483-1501) o’tkazish payiga tushadilar. Mazkur qarama- qarshilikka din peshvolari ham aralashadilar. Vaziyatning nechog’liq murakkab bo’lganini shundan ham bilib olsa buladiki, Xoja Axror avlodlaridan Muhammad Xojani Boysung’urni yoqlasa Xoja Yaxyo Sulton Ali tomonida edi. Bobur ta’biri bilan aytganda, “Xazrati Xoja Ubaydullo (Axror) avlodining orasida bu sababdan taassuf tushdi, ulug’i – ulug’iga murabbiy bo’ldi, kichigi-kichigiga muqavviy”¹ bo’ldi. Bir so’z bilan aytganda mamlakat nafakat siyosiy jihatdan ham ikkiga bo’linadi. Boshqa tomondan esa Xuroson hukmdori Sulton Xusayn Xisor va Qunduzga intilishini kuchaytiradi. 1496-yili Samarqand taxti atrofidagi mazkur mash-mas’halar xabari Farg’onaga ham yetib boradi. Bu yerda esa otasi o’limidan so’ng xokim maqomida Zahiriddin Muhammad Bobur (1483-1530) faoliyat boshlagan edi. Bu haqda uning o’zi shunday yozgan edi: “(Xabar) kelgach biz ham Samarqand davosi... o’q cherik otlanduk”. Boshqacha aytganda Samarqand taxti uchun ya’ni bir da’vogar kupaydi.
Boysung’urning akasi Sulton Ma’sud (1475-1506) bilan ittifoqga kirgan Bobur 1497-yili Samarqandni qamal qiladi. Boysung’ur yordam so’rab Turkistonga (Yassiga) odab yuborib, Muxammad Shayyuoniyxonni da’vat qiladi.
Paytdan foydalangan Muxammad Shayboniyxon tezlikda lashkar tortib kelgan bo’lsa-da, ammo so’nggi pallada Boysung’ur aynib uni qabul qilmaydi. Muxammad Shayboniyxon tezlikda lashkar tortib keladi. Boysung’ur ham Samarqandni tark qilgach, shu yili Bobur ilk bor Samarqandga kirib taxtni egallashga muvaffaq bo’ldi. Ammo bu yutuq uzoqqa cho’zilmay tez orada Bobur o’zi yo’qligida Andijonni egallab olgan raqiblari bilan kurashish uchun Farg’onaga jo’nashga majbur bo’ldi. Bir so’z bilan aytganda, Temuriylar xonadonida boshbodohlik avjiga chiqqan, mahalliy beklar mavqe oshib rasmiy sulolani tan olmay qo’yganlar. Bunday sharoitda Muxammad Shayboniyxon uchun Samarqandga intilish tabiiy bir xol edi. Kamoliddin Binoiy shu munosabat bilan temuriylar o’rtasida qarama-qarshilik ortib borayotganidan bu sulolaning umri tez orada bitishini bildi deb yozgandi1. Haqiqatdan ham kuchga to’lib kelayotgan Muxammad Shayboniyxonning mo’ljali to’g’ri chiqadi.
1500 yilning qishini Shayboniyxon urush hozirligi bilan o’tkazdi. U qish ichida Qorako’l qal’asini Abul Muhsin Mirzodan tortib oladi. G’uzor va Qarshini qamal qilib olishga muvaffaq bo’lishga ulgurmadi. Vabo boshlangach u yerdan qochdi. Tez orada Dabusiya qal’asi xon qo’liga o’tdi.
Shayboniyxon yana Samarqandni egallash uchun yurish boshladi. Bobur va Shayboniyxon o’rtasida jang 1500-yilda Samarqand yaqinida Sariko’l degan joyda bo’lib o’tdi. So’nggi jang juda qisqa va bag’oyat dahshatli bo’ldi. Ikki qo’shin bir- biriga jadal yaqinlashib kelayotib, kutilmaganda Shayboniyxon Bulon g’orining uchi Bobur Mirzo asakarlarini aylanib o’tib, orqadan siquvga ola boshladi. Bobur Mirzo o’sha zaxoti askarlarini orqaga yuz o’girtirdi. Buning oqibatida shunday bo’ldiki, jang ko’rgan yigitlardan tuzilgan Qirovul o’ng qo’lda - jang markazidan chetda qolib ketdi. Bobur Mirzo qo’shini jon holatda jang qilib, g’anim Barong’orini g’o’ma tiqa boshladi.
Buni ko’rib Shayboniyxonning tajribali sarkardalari “Xujumni kuchaytirish kerak, to’xtab emas, chopib jang qilish kerak” – deb jangga maslahat beradi. Ikki tarafdan siquvga olingan Bobur Mirzo askarlari tutday to’kila boshladilar. Ko’chmanchilarning temuriylar qo’shinini yengishda juda qo’l kelgan jang uslubi bor edikim, Shayboniyxon uni bu jangda uni ham ustalik bilan qo’lladi. Bu to’lg’ama edi. To’lg’ama ichida qolganlarning omon chiqishi qiyin edi. Bobur jangda yengilib ozgina lashkari bilan Samarqand qal’asiga qochib kirdi. Shayboniyxon tezda shaharni qamal qildi. Shahar axli uchun qamal oylari juda og’ir kechdi. Qamalning to’rtinchi oyi tugab, beshinchi oyi boshlandi. Shayboniyxon qo’shinining bir to’dasi Qarshi bilan Kesh tarafga yo’l oldi. Qamalni davom ettirish uchun katta o’lja ko’p zahira kerak edi. Xon qoshida juda oz askarlar qolganidan xabar topgan shayxul islom odamlari Bobur Mirzoni g’animga to’satdan xujum qilish imkoniyatini qo’ldan chiqarmaslikka da’vat qildilar. Bunday qulay vaziyatdan foydalanmoq zaruratini Bobur Mirzo ham tushunardi.
Muhammad Solihning yozishicha: “Ming kishilik yaqin odam qurollanib tashqariga chiqdilar. Temur Sulton, Xamza Sulton, Sulton Bahodir, Maxmud boshchiligidagi dushman ularga qattiq zarba berdi. Qamalning oltinchi oyida qamalchilarning ko’pchiligi shahardan qocha boshladilar. Shayboniyxon Boburga sulh tuzishni taklif qildi. Sulhning birinchi talabiga ko’ra, Shayboniyxon Boburning opasi Xonzodabegimni xotinlikka so’ragan edi. Ikkinchi talabiga binoan Bobur shaharni tark etishi kerak edi. Shayboniyxon Boburni shahardan eson-omon chiqarib yuborishga va’da berdi. Bobur bu haqida shunday yozadi: “Zarurat bo’ldi, sulh guna qilib kechadin ikki pakr yovulib edikim, Shayxzoda darvozasidan chiqildi. Volidam xonimni olib chiqdim, yana ikki xotun kishi chiqti. Biri Birka xalifa edi, yana biri Minglik Ko’kaltosh edi. Mening egachim Xonzodabegim ushbu chiqqonda Shayboniyxonning iligiga tushdi”.
Bobur Samarqanddan chiqib ketgach, Shayboniyxon shaharni egalladi. 1501- yili qishida Shayboniyxon Shoxruxiya va Pskent qal’alarini egalladi. Toshkent xoni Sulton Mahmudxon Andijonni bosib olish uchun Sulton Axmad Tanbal bilan urush olib borayotgan edi. Mana shu to’s-to’polondan foydalangan Shayboniyxon O’ratepani qo’lga kiritdi.
Shu fursat Andijon taxtini qo’lga kiritgan Sulton Axmad Tanbal Shayboniyxon huzuriga og’asi Bektalbani yuborib itoat izhorini qildi va xon xokimiyatini Qur’on ustida tan olganini ma’lum qildi. Bu xabarni olgan Shayboniyxon Tanbalga o’z nishonlarini yubordi.
Sulton Mahmudxon Shayboniyxonga ko’p yordamlar berganini aytib, uning bu xatti-xarakatlaridan noroziligini bildiradi. Shayboniyxon Sulton Mahmudxon maktubini olib sulh tuzishga rozi bo’ldi. Biroq bu kelishish vaqtincha ekanligini har ikkala tomon ham bilardi. Shayboniyxonga sulh tuzish Xorazmni qo’lga kiritish kerak edi. Xorazmga yuborilgan qo’shinga xonning inisi Sulton Mahmud boshchi bo’ldi. U yoniga Ubaydulloxonni ham qo’shib oldi. Xorazm o’sha yili - 1502-yilda zabt etildi.
Shayboniyxon Samarqand, Buxoro va ularga tobe bo’lgan yerlarda o’z mavqeni mustahkamlab olgandan keyin Xuroson va Amudaryoning so’l sohilidagi boshqa viloyatlarni tasarrufiga kiritib olishga qaror qildi. BIRinchi navbatda u Amudaryoning yuqori oqimida uning ikki sohilida joylashgan ulkan hududga hukmronlik qilayotgan va unga jiddiy ravishda tahdid solayotgan Xusravshoxning yo’q qilishga axd qildi.
Xusrav shox katta harbiy kuchga tayanib va Shayboniyxonning O’ratepaga yurish qilishidan foydalanib, ellik ming kishilik lashkari bilan Xisordan chiqib yurish boshladi. U mashhur Temur darvoza mavzedan o’tib Qarshi ustiga otlandi. Lekin yo’lda uning qo’shinlari tarqalib ketgan va Xusrashoh orqaga qaytishga majbur bo’lgan. Keyinchalik u Xisordan ham qochib Ayvoch degan yerda Amudaryoning o’ng sohiliga o’tib Arxang mavzeda Balx xokimi Temuriy Badiizzamon lashkari bilan birlashgan. Shayboniyxonning qo’shinlari Xusravshohni Arxangacha ta’qib etib bordi. Va boy o’lja bilan qaytdilar. Shayboniyxon sovuq bo’lganiga qaramay Xusravda qoldi va Xisori shodmon qal’asini qurshab oldi. Uzoq davom etgan qurshov vaqtida Xisori Shoxmonga Xurosondan madad kuchlari yetib keldi. Biroq ular kutilgan natijasini bermadi. Amir Vali Xusravshohning buyrug’i bilan 80 ming kishilik qo’shini bilan bu yerda hozir bo’ldi. Biroq qo’lidan bir ish kelmay mahlubiyatga uchrab qochdi. Mazkur jangda Amir Vali tomonidan turib urishdan Muhammad Xusayn Ko’ragonning ko’p amirlari va askarlari xalok bo’lib o’zi Oloyga u yerdan esa Farg’ona tog’lariga qochadi. Biroq o’shanda Toshkent xokimi Sulton Mahmudxon mavqeining kuchayishi natijasida Shayboniylar Xisor va Badaxshonda mustaxkam o’rnasha olmadilar. 1503-yilning bahorida Shayboniyxon Toshkentni bosib olish uchun yurish boshlaydi. Sulton Mahmudxon jangda mag’lubiyatga uchrab inisi Sulton Ahmadxon bilan asirga tushadi. Shayboniyxon xonlarni avf etib, ularni ozod qilib yubordi.