So‘nggi ashtarxoniylardan bo‘lgan Abdulfayzxon hukmronligi davrida markaziy hokimiyat

ma’razaga (ekinzor) bo‘lingan. Bunday tartibda bo‘linish bo‘yicha xiroj,zakot va boshqa turdagi 
soliqlarni yig‘ish va olish qulay bo‘lgan. 
Tadqiqotlar natijalariga ko‘ra, mahalliy ma’muriyat namoyondalari mavzeni qishloq va masjidlardan 
kat
taroq hududiy bo‘linma deb ta’riflanganlar. Misol uchun, Karki viloyati mavzelarga bo‘linsa ham ular 
o‘z navbatida bekchalarga bo‘lingan, bekcha qishloqlardan iborat bo‘lgan. Pomir viloyatlaridagi Ro‘shon 
va Shug‘non ma’muriy tumanlari oqsoqollik deyilgan. Aholi yashaydigan punktlar manbalarda uchta 
atama- qishloq, mavze, daha nomlari orqali qayd etilgan. 
Ma’lumotlarga ko‘ra,Buxoro amirligi aholisi XVIII asrning ikkinchi yarmidan boshlab tez ko‘paya boshlaydi. 
XIX asrning boshlariga kelib amirlik aholisi taxminan 2 mln.dan oshiq, 50-yillariga kelib taxminan 
2,5mlndan ortiq kishini tashkil etgan. Buxoro shahrida taxminan 60 mingdan ziyodroq, Samarqanda 
shahrida esa taxminan 50 mingdan ortiq aholi istiqomat qilgan. 
Amirlik aholisning katta qismini o‘zbeklar 
t
ashkil qilgan bo‘lib,juda ko‘plab o‘zbek urug‘lari vakillari amirlikning deyarli barcha hududlarida 
yashaganlar. Aholi tarkibidagi tojiklar Samarqand,Buxoro, Nurota, Urgut, Kitob kabi shaharlarda, tog‘li 
tumanlarda, jumladan, Panjikent, Vaxsh, Hisor, Qorat
egin, Ko‘lob, Shahrisabz, Qobadiyon, Yakkabog‘ 
bekliklarida, Zarafshonning yuqori qismida istiqomat qilganlar. Turkmanlar ham Buxoro amirligi aholisining 
son jihatdan katta qismini tashkil etganlar. Ular amirlikka qarashli bo‘lgan Amudaryoning ikki qirg‘og‘ida 
joylashgan yerlarda, ya’ni, amirlikning janubiy va g‘arbiy hududlarida istiqomat qilishgan. Buxoro amirligi 
hududida aholining kichik qismini arablar tashil etgan bo‘lib,ular asoan Qarshi va Sherobod bekliklarida 
yashaganlar.