Söz köNLÜMÜ QƏLƏm etdi (publiSİSTİk düŞÜNCƏLƏR)
Yüklə 1,12 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Bir yer var ki, o köksümü dağ edir,
Bu gecə görüşdük, ay məzar daşı. Bir yer var ki, zaman-zaman köhnəlir, Bu gecə öpüşdük, ay məzar daşı. Doğmasıyla daşların harayı ilə dilləşən, sükutdan səs qoparan şair məzarı təkcə ölənin yatdığı yer təki deyil, həm də tarix təki dilə gətirir. Doğrudan da qəbiristanlıqlar həm də insanların milliyyətini, tarixini, dini inancını isbat edən tarixi bir ocaqdır. Onlara həddindən artıq bəzək-düzək gəlmək də olmaz, dilsiz məzar daşları yazısız-pozusuz da olmaz: Alov-alov günlər keçir gözümdən, Həyatımdan, dünənindən, özümdən. Keçən günün o səs-küyü sözümdən – Dolub qalar səslər qardaş qardaşı Bu gecə dirilik, ay məzar daşı. Şair demiş: Burası bir cənnət, bura gülüstan, Burası son mənzil, yer azaddırsa. Burası səninlə bir görüş-məkan, Bu kənd ikimizin tək yol qovşağı, Bu gecə birləşdik, ay məzar daşı. Bəli, məzarlıq itirdiyin doğmaların sığındığı məkan deyil, həm də tarixin əsl həqiqətləri bizə diktə etdiyi bir ocaqdır, oralar ölüb getmiş insanların varlığından xəbər verir. Öz susub durmuş lal sərdabələri, göyün gürşadlarına qucaq açan, sükuta boyanmış daşlarıyla birlikdə… 248 Tapdıq Əlizamanoğlu övlad sevincini, bala istəyini misralarında ata məharətilə təsvir edir. “Gördüm onun gözlərində” şerini bütünlüklə dəyərli oxucuların diqqətinə yetirmək istəyirəm: Sanki duyub düşüncəmi, Yanıma gəldi oğlum. Sarıldı boynuna qolum. Baxdım onun gözünə, Sevinc qondu üzümə. Elə həmin hərarəti – Gördüm onun gözlərində. Təravət də gül üzündə, Şükür sənə, uca Tanrı! Hər işdə bir xeyir vardı… Şairin “Öyrədir mənə” şeri həyatın ağrılarıyla üzbəüz qalan insanın ürəyindən qopan yaşam sədalarıdır. Bu sədalar adamı özüylə birlikdə ünyetməz, əlçatmaz ənginliklərə aparır. Həyatda itirdiklərinin ağrısını çəkən insan daima nəyinsə ümidindədir, nələrəsə nail olmaq arzusu, istəyi, diləyilə yaşayır. Əzabın özü də insanı bərkdən, boşdan keçirir. Yaşamaq eşqini alovlandırır, duyğularını çiçəkləndirir, sabahın eşqilə coşdurur. Bu coşqunluq olmayanda insan özünə qapılır, hər şeydən, hər kəsdən küsür, in- ciyir. Ona görə istəkli oxuculara şairin bu misralarını əzbərləməyi tövsiyə edərdim: Nəyə gərək dayaz yerdə üzüm mən, İstəyirəm gedə bilim dərinə. Könlüm əzabların yuvası olsun, Əzab yaşamağı öyrədir mənə. Doğrudan-doğruya sözün qiymətdən düşdüyü dövrdə, zamanda yaşa- yırıq. İnsan əqli bəzən kəşf etdiklərinin acı-ağrısını çəkir, insan şüurunda robotlaşma gedir, ünsiyyət, mehribanlıq, səmimiyyət arxa plana keçir. Üzdə dost deyib can yaxanların sırası çoxalır. İnternet, sosial şəbəkələr doğmaları bir-birinə yadlaşdırır, adamın yavaş-yavaş təbiətlə sevdası arxa pla- na keçir, saatlarla elektrotexnikaya əsir olan gənclik kitabdan, dərgidən uzaq düşür, gözlər baxa-baxa baxışlarda bir soyuqluq, bir ögeylik müşahidə olunur. 249 Şair elə bil “Dostlar” şerində, sanki bu dərdləri nəzmə çəkir: Daş atır ayrı düzə, Qiymət verən yoxdur sözə, Qurd tək durarlar göz-gözə, Rəqiblik edən dostlar. Mərhum şairimiz Tapdıq Əlizamanoğlunun “Dünya” şeri özünəməxsus bənzətmələri ilə diqqət çəkir. Kimi üçün kiçik dünya, kimi üçün böyük dünya nə qədər acılardan keçib. Şair insan taleyini ovuc içində olan xətlərlə müqayisə edir. Şair bu acıları həyatın gözəlliyi qarşısında çökdürür: Yüklə 1,12 Mb. Dostları ilə paylaş:
|