TÜrklüK ÇAĞDAŞliq

4. Fəlsəfi məsələlər
Fəlsəfə (yun. “philo”-“sevirəm”, “sophia”-“müdriklik”) – varlığa ən umumi baxışlar sistemi, təbiətin, cəmiyyətin və təfəkkürün ən ümümi inkişaf qanunları haqqında elmdir. Fəlsəfə bəşər tarixində mifologiya və dinlərdən sonra daha mükəmməl və elmi dünyagörüşü kimi meydana çıxmış, ilk yaranan elm, “elmlər elmi”, “elmlərin şahı” kimi qiymətləndi-rilmişdir. Həqiqətən də qədim dövrdə fəlsəfə çoxsahəli (təbiət, cəmiyyət, iqtisadiyyat, hüquq və s.) bilikləri ehtiva edən universal elm kimi mövcud olmuşdur. Bəşəriyyətin sonrakı inkişafında ayrı-ayrı elm sahələri (fizika, riyaziyyat, coğrafiya, tarix, sosiologiya, iqtisadiyyat, hüquq, psixologiya və s.) fəlsəfədən ayrılaraq müstəqil elmlər kimi formalaşmışdır. Fəlsəfə isə həmin elmlərin birbaşa öyrənmədiyi ən ümumi varlıq və inkişaf məsələlərini öyrənən elm kimi qalmışdır. Hətta XIX əsrin əvvəllərində digər elm sahələrinin mövcud olduğu halda fəlsəfəyə ehtiyacın olmadığı ideyasını irəli sürən “pozitivizm” (O.Kont (1798-1857), C.S.Mill (1806-73), Spenser (1820-1903), M.Şlik (1882-1936), F.Frank (1884-1966), R.Karnap (1891-1970), H.Reyxenbax (1891-1953) və b.) cərəyanı da meydana çıxmışdır. Lakin bəşəriyyətin sonrakı inkişafı fəlsəfənin cəmiyyətin həyatında və inkişafında yenə də böyük rol oynadığını göstərmişdir.

Şüurun varlığa münasibəti fəlsəfənin əsas məsələsi hesab olunur. Bu məsələ iki tərəfdən araşdırılır: 1) Materiya birincidir, yoxsa ideya? 2) Varlıq şüur tərəfindən dərk olunandırmı? Bu məsələdə fəlsəfə materialist və idealist cərəyanlara ayrılır. Materializmə görə materiya (maddilik), idealizmə görə ideya (qeyri-maddilik, mənəvilik, şüur, ilahi qüvvə) birincidir. Materializmə (E.Heraklit (e.ə.544-483), Demokrit (e.ə.460-370), Epikür (e.ə.341-270), F.Bekon (1561-1626), Lamerti (1709-51), Didro (1713-84), P.A.Holbax (1723-89), K.A.Helvetsi (1715-71), L.Feyerbax (1804-72), K.Marks (1818-83), F.Engels (1820-95) və b.) görə qeyri-maddi nə varsa (məsələn, müxtəlif qüvvə sahələri, elektromaqnit qalğaları, şüur və s.) mənbəyi maddədir, maddiliyin məhsu-ludur. İdealizmin isə obyektiv və subyektiv formaları fərqlən-dirilir. Obyektiv idealizmdə (Sokrat (e.ə.469-399), Platon (e.ə.428/7-348/7), Leybnist (1646-1716), Şelleinq (1775-1858), Hegel (1770-1831), A.Şopenhauer (1788-1860) və b.) ideya materiyanın (maddiliyin) əsasında dayanan obyekt kimi qəbul olunur. Subyektiv idealizmdə isə (C.Berkli (1685-1753), D.Yum (1711-76), İ.Q.Fixte (1762-1814) və b.) birinci olan ideya fərdiləşdirilir, subyekt kimi qəbul olunur.

Fəlsəfədə idealizmlə materializm arasında “aralıq” möv-qeli fəlsəfi cərəyanlar da meydana çıxmışdır. Bunların ən geniş yayılmışlarından dualizmi və panteizmi göstərmək olar. Du-alizmə görə (Dekart (1596-1650), Kant (1724-1804) və b.) maddilik və qeyri maddilik biri-birindən asılı olmayan, ayrı-ayrılıqda müstəqil başlanğıclara malik substansiyalardır. Panteizmdə isə (C.Bruno (1548-1600), Spinoza (1632-77), İ.Q.Herder (1744-1803), İ.Göte (1749-1832), İ.S.Eruigena (810-77), N.Malbranş (1638-1715) və b., Şərqin sufi mü-təfəkkirləri: M.Həllac (858-920), B.K.Bakuvi (933/4-1074), E.Həmədani (1099-1131), Ş.Təbrizi (1185-1248), C.Rumi (1207-1273), M.Şəbüstəri (1287-1320), Y.Qarabaği (?-1645) və b.) Allahla təbiət (materiya, varlıq) eyniləşdirilir. Burada Allah anlayışı ilə təbiət (materiya, varlıq) anlayışının ortaq əlamətləri (yaradılmazlıq, əbədilik, qanunlarının hakimliyi, dəyişməzliyi, hər yerdə həmişə mövcudluğu, dərkolunmazlıq, qeyri-maddiliyə bağlılıq və s.) əsas rol oynamışdır. Panteizm bəzən materializmə (“Allah təbiətdədir” prinsipi ilə), bəzən də obyektiv idealizmə (“təbiət Allahdadır” prinsipi ilə) aid fəlsəfi cərəyan kimi özünü göstərir.

İstər idealist, istər materialist, istərsə də dini dünyagörüşü-nün ən ümumi cəhəti ondan ibarətdir ki, bu dünyagörüşlərinin hər birində yaradılmaz başlanğıc (idealizmdə mütləq ideya, materializmdə materiya, dində Allah) qəbul olunur. Deməli “yaradılmazlıq problemi” heç bir halda həll olunmur, çünki yoxluq təsəvvür olunan deyil. Bu isə əslində varlığın insan şüuru tərəfindən dərkolunmaz olduğuna gətirib çıxarır.

Umumilikdə fəlsəfi görüşlərin ideologiyalarda rolu böyük olsa da, fəlsəfənin əsas məsələsinin necə həll olunmasının, baş-qa sözlə, idealist və ya materialist olmağın bir çox ideologiya-ların əsas ideyalarının qəbul olunması və həyata keçirilməsi baxımından o qədər də əhəmiyyəti yoxdur. Yəni, həmin ideolo-giyalar bu məsələdə neytral və ya pozitivist mövqedə dayanır. Lakin, fəlsəfənin əsas məsələsinin həllində neytral olmayan ideologiyalar da var. Məsələn, aydındır ki, dini təmayüllü ideo-logiyalar idealist fəlsəfi görüşlər tələb edir. Çünki, materialist (ateist) fəlsəfi görüşlər dini dünyagörüşünə tamamı ilə ziddir.

Fəlsəfənin əsas məsələsinin həllində neytral olmayan ide-ologiyalardan biri də marksizmdir. Burada materialist fəlsəfə əsas götürülür və hətta bu ideologiyanaın əsas ideyasının (inqilab yolu ilə ictimai mülkiyyətə əsaslanan sinifsiz cəmiyyət qurmaq) həyata keçirilməsinin yalnız materialist (ateist) dün-yagörüşü ilə mümkün ola biləcəyi də nəzəri cəhətdən əsaslan-dırılmağa çalışılır. Guya idealist dünyagörüşlü insanların in-qilabçı-sosialist ideyalarını qəbul etməsi mümkün deyil. Çünki, idealist dünyagörüşü insanlarda təslimçilik yaradır, kapitaliz-mlə barışmağa, ona bəraət qazandırmağa gətirib çıxarır. Əs-lində isə bu prinsip marksizmin zəif tərəfi olmaqla kifayət qədər cəlbedici ideyalar olan inqilabçı-sosialist ideyalarının daha geniş yayılmasına tarixən süni bir əngəl olmuşdur. Belə ki, idealistlərin inqilabçı-sosialist ideyalarını qəbul etməsində nəzəri cəhətdən elə bir ziddiyyət yoxdur. Təsadüfi deyil ki, tarixən inqilabçı-sosialist ideyalarını qəbul etmiş insanların heç də hamısı ateist olmamışdır, əksinə, bəlkə də çoxu idealist düşüncəli insanlar olmuşdur.

Milli ideologiyaları, o cümlədən türk millətçiliyini fəlsə-fənin əsas məsələsinin həlli baxımında neytral ideologiyalara aid etmək olar. Belə ki, bu ideologiyaların ideoloqları arasında həm materialist, həm də idealist dünyagörüşlü mütəfəkkirlər olmuşdur. Eyni zamanda milli ideologiyanın həm materialist, həm də idealist dünyagörüşlü daşıyıcıları ola bilər. Əsas şərt isə fikir azadlığını və tolerantlığı gözləmək, məcburiyyətə və qadağalara yol verməməkdir.

5. Dini məsələlər
Din – fövqəltəbii qüvvələrin (bir və ya bir neçə Allahın) varlığına inama əsaslanan dünyagörüşü, sitayişlər, ayinlər, ehkamlar, qaydalar və davranışlar sistemidir. Bnunla da din həm də bir ictimai şüur formasıdır.

Dinlərin ibtidai icma quruluşunun (İİQ) üst poliolit dövründən (35-40 min il bundan qabaqdan) meydana çıxdığı ehtimal edilir. Dinlərin tarixən meydana çıxmasının ilkin şərtləri təbiət hadisələrinin və təbiət qüvvələrinin insanlar üzərində hökmranlığı olmuşdur. Bu hökmranlığın təsirindən insanlarda dünya haqqında müəyyən fantastik təsəvvürlər və sitayışlər formalaşmağa başlamışdır. Dinlərin hələ forma-laşmadığı dövrlərdə onun ilkin ünsürləri kimi fetişizm (əşyalara sitayiş), totemizm (müəyyən canlılara – bitkilərə və ya heyvanlara sitayiş) və animizm (ruhlara sitayış), həmçinin, sehr və ovsunçuluq mövcud olmuşdur. Bu ünsürlərin daha da inkişaf etməsi nəticəsində mifologiyalar formalaşmışdır. Mi-fologiya (yun. “mifos”– əfsanə, əsatir, “loqos” – söz, təlim) – dünya və yaranış haqqında fantastik təsəvvürlərə əsaslanan əfsanələr və rəvayətlər sistemidir. Mifologiyalarda ehkamçı-lığın və ayinlərin inkişafı öncə çoxallahlı (politeist), sonra isə təkallahlı (monoteist) ənənəvi dinlərin formalaşmasına gətirib çıxarmışdır. Təkallahlı dinlərin əsasən tayfa birlikləri və döv-lətlərin meydana çıxması ilə eyni vaxtda formalaşdığı ehtimal edilir.

Dinlər yaranma formasına və öz xarakterinə görə iki qrupa bölünür: Səmavi və qeyri-səmavi (ənənəvi) dinlər.

Səmavi dinlər Allah elçilərinin (peyğəmbərlərin) Al-lahdan aldıqları vəhy ilə yaratdıqları təkallahlı dinlərdir. Hər bir səmavi dinin ehkamları onun müqəddəs kitabında əks olunur. Dinşünaslıqda qəbul olunan məlum səmavi dinlər bunlardır: İslam (peyğəmbəri – Məhəmməd (s.), müqəddəs ki-tabı – Quran), Xristianlıq (peyğəmbəri – İsa (s.), müqəddəs ki-tabı – İncil), İudaizm (peyğəmbəri – Musa (s.), müqəddəs kita-bı – Tövrat), Davud peyğəmbərin (s.) dini (müqəddəs kitabı – Zəbur), İbrahim peyğəmbərin (s.) dini (müqəddəs kitabı – Sü-huf). Bəzən Zərdüştlüyü də səmavi din kimi (peyğənbəri – Zərdüşt, müqəddəs kitabı – Avesta) qiymətləndirirlər. İslamda yeni din yaratmayan və kitab nazil edilməyən, yalnız Allahın əmrlərini və onaqədərki səmavi dinin ehkamlarını insanlara çatdıran minlərlə peyğəmbərin olduğu da qəbul olunur.

Qeyri-səmavi dinlər xalqın mifologiyasından gələn şifahi ənənələr şəklində yaranan dinlərə deyilir. Yəni, qeyri-səmavi dinlər xalq yaradıcılığına – folklora əsaslanır. Belə dinlərin şifahi ənənələri yazıya da köçürülə, müqəddəs kitab halına da salına bilər. Bu dinlərə Şamançılığı, Sintoizmi, Konfusizmi, Buddizmi, bütpərəst və çoxallahlı dinləri və s. misal göstərmək olar. Bu dinlərin xadimləri müxtəlif adlarla (“kahin”, “şaman” və hətta “peyğəmbər”) adlandırılır.

Qeyri-səmavi dinlər daha çoxsaylı və daha qədimdir. Tarixən ilk olaraq məhz qeyri-səmavi dinlər yaranmışdır. Həmçinin, qeyri-səmavi dinlərdə olan müəyyən ənənələrin (rəvayətlərin, ehkamların, ayinlərin və s.) sonradan yaranmış səmavi dinlərdə də mövcud olduğu məlumdur. Ümumiyyətlə, bütün dinlər ortaq kökünü ən qədim mifologiyalarda tapır. Yazılı mənbəyə malik ən qədim mifologiya kimi Şumer mifologiyası buna əyani misaldır. Belə ki, dini kitablardakı bir çox rəvayətlərin analoji variantının hələ qədim şumer mifologiyasında mövcud olduğu məlumdur.

Qeyri-səmavi dinlərın ənənələri daim dəyişilir və çoxşaxəli olur. Hətta bir xalqın başqa dini qəbul etməsi nəticəsində bu ənənələr dini xarakterdən çıxıb sadəcə digər milli ənənələr kimi yaşaya bilər.

Dinlər insan cəmiyyətində bir tarixi zərurət kimi meydana çıxmışdır. Dinsiz cəmiyyət və millət yoxdur. Dinsiz cəmiyyət və millət olmadığından, bütün millətlər öz milli ideo-logiyalarında millətin dini etiqadına xüsusi yer vermişdir. Bu bir zərurətdir. Hətta milli ideyaların yayılmasında və həyata keçirilməsində din ocaqlarının, məscidlərin, kilsələrin xüsusi rolu olmuşdur və bu gün də var. Təsadüfi deyil ki, xristian aləmində kilsələrin məhz millətin adı ilə adlanması (“rus kilsəsi”, “erməni kilsəsi”, “fransız kilsəsi” və s.) mövcuddur. Bu müəyyən mənada millətçiliklə dinin birləşməsidir. Mil-lətçiliyin dinlə birləşməsi isə, milli ideologiyanın təsir gücünü daha da artırır.

Uzaqgörən milli ideoloqlarımız da türk xalqlarının əsrlər boyu yaşatdığı və yüksəltdiyi islam dinini milli ideologi-yamızda türklük və müasirliklə birgə bir prinsip kimi qəbul etmişlər. Lakin, milli ideologiyamızda dinin bir prinsip kimi qəbul olunması heç də dini ideologiya demək deyil. Çünki, hədəf dini təmayüllü dövlət qurmaq deyil.

Ümumiyyətlə, islam dininin türk millətçiliyində bir prinsip kimi qəbul olunması bu günə qədər də birmənalı qəbul olunmur. Hətta bunun ziddiyyətli olduğunu iddia edənlər və əleyhinə çıxanlar da var. Türkçülükdə islamın bir prinsip kimi qəbul olunmasını ziddiyyətli hesab edənlərin əsas arqumentləri aşağıdakılardır:

1. Millətçiliyin dinlə bir araya sığmadığının, başqa sözlə, millətçinin dinçi, dinçinin isə millətçi olmasının qeyri mümkün oldığının iddia edilməsi. Öncə qeyd etdiyimiz kimi dinsiz millət yoxdur və millətin mütləq bir dini etiqadı olmalıdır. Hətta bir çox qeyri-səmavi dinlər xaraktercə folkor olmaqla onları yaradan xalqların MMD-nə birbaşa daxildir. O ki qaldı millətin sonradan qəbul etdiyi səmavi dinlərə (türklərin qəbul etdiyi islam), bu dinləri də millət qəbul edib yaşatdıqca öz mənəvi dəyərləri ilə, folkloru ilə zaman-zaman çulğalaşdırır, hətta bəzi milli ənənələr sonradan qəbul edilmiş dinin ənənəsi kimi qəbul olunur. Belə olan halda dinçinin millətçi olmasında nə ziddiyyət ola bilər? Burada ziddiyyətin olub-olmaması yal-nız dinin necə qəbul olunmasından asılıdır. Əgər milli haqların tanınması və milli dövlətlərin qurulması dinə zidd hesab olunmursa, millətçiliyin dinlə heç bir ziddiyyəti ola bilməz.

Milli ideologiyanı qəbul etmək, millətçi olmaq dindən imtina etmək demək deyil. Başqa sözlə, milli mənsubiyyəti yüksəltmək dini mənsubiyyəti inkar etmir, çünki onlar biri-birinə alternativ deyil. MMD dini əvəz edə bilməz, əksinə onlar paralel mövcud olur və öz dini ilə millət daha güclü və mütəşəkkildir. Milli ideologiyamızdakı islam prinsipi də islam dəyərlərini qoruyub yaşatmağı əks etdirir ki, bu da türk millətinin daha güclü millət olmasına xıdmət edir.

2. İslam dininin “türkün milli dini” olmadığından milli ideologiyaya daxil edilməsinin yanlış hesab edilməsi. Öncə qeyd edək ki, islam dini səmavi din olmaqla heç bir millətin (o cümlədən ərəblərin) folkloru deyil. İslamın ehkamlarının isə türk xalqlarının MMD-nə və islamaqədərki əsas dini eti-qadlarına (Göy-Tanrıçılıq, Zərdüştlük) uyğunluğu ilə seçilir (1.19, 3.64 və s.). Digər tərəfdən, sonuncu səmavi din olmaqla islamın, elmiliyi ən yüksək səviyyədə olan mükəmməl din olduğu təsdiq edilir. Türklərin islamaqədərki dini etiqadlarını qaytarıb bu səviyyədə bir din formalaşdırmaqdan isə (bu versiya ilə çıxış edənlər də var) söhbət gedə bilməz. Əslində həmin etiqadlardan qalma bir çox ənənələr bu gün islamla birləşdirilir (islam dininə aid ənənə kimi tanınır) və ya milli ənənə kimi yaşadılır.

Türk milləti islam dinini 14 əsrdən çoxdur ki, şüurunda və ənənələrində yaşadır. İslam türk folkloru və türk tarixində özünə yer etmişdir. İslam dininə söykənən xeyli sayda türk dövlətləri qurulmuşdur. Ona görə də bu gün islamı türk millətinə yad bir din hesab etmək qətiyyən doğru deyil. Əksinə, bu din Ərəbistanda yaransa da, onu yaşatmaqda və yüksəlt-məkdə türklər heç də ərəblərdən geri qalmayıblar, bəlkə də daha irəli gediblər.

3. “İslam” prinsipinin “müasirlik” prinsipinə zidd hesab olunması. Türkçülükdə “islam” prinsipi dini təmayüllü dövlət qurmağı, yəni dini ehkamların dövlət qanunları ilə məcburi-ləşdirilməsini nəzərdə tutmur. Bu dinin öz mahiyyətinə də zidd hesab olunur. Belə ki, insanların dövlət cəzasından qorxduğuna görə dini ehkamlara məcburi riayət etməsi həqiqi möminlik sayıla bilməz. Dini ehkamlara riayət etməyin əsasında dövlət cəzasından qorxmaq yox, yalnız və yalnız iman dayanmalıdır. Ona görə də milli ideologiyamızda islam dininin elmi əsaslarla, xurafatdan və təriqətçilikdən kənar öyrənilməsi və təbliği nəzərdə tutulur.

Cəmiyyətin və dövlətin inkişafında ən mühüm məsə-lələrdən biri də mürtəce dini təriqətlərdən qorunmaqdır. Dini ehkamlar həddən artıq “sürüşkən”dir. Yəni, bu ehkamlar ən müxtəlif mənalarda yozula – təfsir oluna bilər. Bu xüsusiyyət bəlkə də dinlərin ən zəif cəhətidir. Dini ehkamlar “sürüşkən” olduğundan və dini ideyaların cəmiyyətdə təsir gücü yüksək olduğundan imperialist qüvvələr tarixən dinlərdən öz imperia-list siyasətlərində istifadə etmişlər və bu gün də etməkdədirlər. Belə ki, imperialist qüvvələr tərəfindən müxtəlif mürtəce dini təriqətlər uydurulmuşdur ki, bu təriqətlərin fəaliyyəti dövlət-lərin inkişafdan qalmasına, təsir altına düşməsinə və hətta parçalanmasına xidmət edir. Ona görə də dinin öyrənilməsində və təbliğində ilk növbədə elmi yanaşma olmalıdır.

I I I BÖLMƏ. Türk milli varlığının

ünsürləri
Öncə qeyd etdiyimiz kimi, hər bir millətin varlığını onun MMD-i (dili, folkloru və tarixi) müəyyən edir. MMD-i qoru-yub-yaşatmaq və yüksəltmək isə milli şüuru yüksək səviyyədə inkişaf etdirir, güclü millətin formalaşmasına səbəb olur, bun-lar isə cəmiyyətin inkişafına və rifahın yüksəlməsinə böyük sti-mul verir. Türk milləti dünyada MMD-i ən zəngin və çoxşaxəli olan millətlərdən biridir. Bu qədim kültürü daha çox mühafizə etmiş və bu gün də yaşadan türk xalqlarından biri də məhz Azərbaycan türkləridir. Bu da Azərbaycanın ən qədim türk məskənlərindən biri olması ilə əlaqədardır.

Türk milli varlığının ünsürlərinin ümumi strukturu Sxem–1-də göstərilmişdir. Burada olan hər bir element ayrıca tədqiqat mövzusudur. Bu sahədə indiyədək müəyyən toplama işləri və tədqiqatlar aparılmışdır. Millət üçün bu müqəddəs işi görmüş mərhum və bu gün aramızda olan dəyərli ziyalılarımız, böyük şəxsiyyətlərimiz qarşısında baş əyirik. Lakin bu hələ çox zən-gin kültürümüz qarşısında kifayət deyil, bu sahədə görüləsi iş-lər çoxdur. Bu gün inkişaf etmiş qüdrətli dövlətləri olan millət-lər (ingilis, fransız, alman, yapon və s.) bu milli problemlərini artıq həll ediblər. Onlar öz milli kültürlərini mədəni səviyyəyə yüksəldərək həmişəyaşar ediblər, ölməzliyə qovuşdurublar. Ana dillərini xeyli inkişaf etdiriblər, xalq yaradıcılığı nümunə-lərini yazıya köçürüblər, dərindən tədqiq ediblər, xalq musiqi-lərini notlaşdırıblar, öz tarixlərini özlərinə qürur verəcək şəkil-də yazıblar.

Bu bölmədə türk milli varlığının ünsürlərini (Azərbaycan türk kültürü əsasında) qoruyub-yaşatmaq və yüksəltmək prob-lemləri, o cümlədən onların tədqiqi və təbliğinin mövcud duru-mu, həmçinin MMD-imizin cəmiyyətin həyatında və inkişafın-dakı rolu haqqında danışacağıq.


Sxem-1

1. Türk dili
Türk dilinin yaranması və inkişafı

tarixi haqqında.
Hər hansı bir dilin yaranma tarixi araşdırıldıqda istər-istə-məz bəşər tarixində nitqin meydana çıxması və inkişafı məsə-lələri qarşıya çıxır. Bəşər tarixində nitqin “ağıllı insan”ın for-malaşdığı üst paleolit dövrünün (m.ö. ≈40-12-ci minilliklər) əv-vəllərində meydana çıxdığı ehtimal edilir. Eyni zamanda bu gün dünyada mövcud olan bütün dil ailələri arasında leksik, fo-netik və qrammatik müqayisələr əsasında onların məhz eyni bir “ulu” (kök) dildən təşəkkül tapdığı sübut edilir. Lakin artıq üst paleolit dövrünə qədər insan dəstələrinin biri-birindən kifayət qədər uzaq məsafələrdə (qitələrdə) yayıldığı da məlumdur. Be-lə olan halda vahid “ulu dil” necə formalaşa bilərdi? Burada ehtimal edilir ki, uzaq ərazilərə yayılmış insan nəsilləri məhv olmuş və yalnız “ulu dil”i formalaşdıran insan nəsilləri öz var-lığını sürdürmüşdür (3.56).

İnsanların irqlərə ayrılmasının da üst paleolit dövründə baş verdiyi ehtimal edilir. Tarixi məntiqlə yanaşsaq ulu dil mütləq irqlərdən öncə yaranmış olmalı idi. Çünki, irqlər insan dəstələ-rinin xeyli uzaq ərazilərə yayılmalarından sonra fərqli iqlim-lərin təsirindən yaranmışdır. Bu hadisədən sonra isə xeyli uzaq ərazilərdə yaşayan biri-birlərindən xəbərsiz insan dəstələrində vahid ulu dil yarana bilməzdi.

“Ulu dil” nəzəriyyəsi müasir dilçilikdə əsasən qəbul olu-nur. Burada əsas dəlil kimi dünyadakı bütün dil ailələrində ən ümumi ortaq xüsusiyyətlərin aşkara çıxarılmasıdir. Özü də son tədqiqatlarda “Ulu dil”in məhz ilkin türk dili olduğu əsaslan-dırılır. Burada isə əsas dəlillərdən biri əşyaların çıxardığı səsin və ya formasının həmın əşyanın türkcə adlandırılmasında işlə-nən səslərə və yaranan ağız formasına uyğun olmasıdır. Türk dilinin bu xüsusiyyəti hələ XX əsrin əvvəllərində üzə çıxarıl-mışdır (1.9, s. 47).

Lakin təbiətin və insan təfəkkürünün ümumi qanunauy-ğunluqlarının təsirindən biri-birindən xəbərsiz yaranmış dil-lərin də ortaq xüsusiyyətlərə malik ola bilmələri bir ehtimal kimi irəli sürülə bilər (“ulu dil” nəzəriyyənə qarşı dayanan bu amilə nədənsə elmdə diqqət yetirilmir). Yəni məsələn, insan-lardakı anadangəlmə (şərtsiz) reflekslər, instinktlər, o cümlədən müəyyən emosiyaları müəyyən səslərlə ifadə etmək, ağlamaq, gülmək dilindən asılı olmayaraq bütün insanlarda eynidir. Bu-rada yeni dil açan uşaqlar üzərində müşahidələr də çox önəm-lidir. Nədənsə dilçilikdə bu məsələyə də diqqət yetirilmir. Halbuki uşağın dil açması prosesi bəşəriyyətin nitqə yiyə-lənməsi prosesinin güzgüsü ola bilər. Təzə dil açan uşağın han-sı səsləri daha tez ifadə edə bilməsi, hansı səsləri ifadə etməyi daha gec öyrənməsi, əşyaları ilkin mərhələdə necə adlandır-ması bu baxımdan çox önəmlidir. Məsələn, təzə dil açan uşaqlar əşyaları çıxardıqları səsə uyğun (saata “çık-çık”, itə “ham-ham”, maşına “qığın/dığın”, fısqıran şeylərə “pıs-pıs” və s.) adlandırmağa meyllidirlər, “d”, “t”, “s” “b”, “y”, “ə”, “a” kimi səsləri daha tez, “g”, “k” (“kişi” sözündəki birinci səs), “c”, “r”, “ş”, “o”, “f” kimi səsləri daha gec öyrənirlər. Yalnız bu faktlar hətta biri-birindən xəbərsiz yaranmış dillərin də biri-birinə yaxın ola bilməsi ehtimalını istisna etmir.

Bəşər tarixində üzə çıxarılmış ilk səsli yazılı abidələr m.ö. III minilliyin birinci yarısına aid olan şumer mixi yazılarıdır. Daha sonra akkad, babil, qədim fars mixi yazıları gəlir. Son vaxtlara qədər şumer dili yanlış olaraq “ölü dil” kimi qəbul olunmuş, şumer mətnləri isə bu mətnlərin ondan sonra gələn ölməmiş dillərə (əsasən sami mənşəli akkad dilinə) tərcümələri vasitəsi ilə mənalandırılmışdır. Son tədqiqatlar isə şumer di-linin əslində ölü dil olmadığı, əksinə müasir türk dillərinin sələfi olduğu sübut edilməkdədir (3.29, 3.56 və s.). Buna qədər isə ilk türkdilli yazılı abidələr kimi bir müddət VIII əsrə aid olan Orxon-Yenisey abidələri qəbul olunmuş, daha sonra Al-ma-Ata yaxınlığında Esik kurqanında m.ö. V əsrə aid olan türkcə qısa mətn aşkar olunmuşdur. Ən son tədqiqatlarda (3.110, 3.111 və s.) isə bundan daha qədim, özü də məhz Ön Asiyada (İşquz, Manna, Midiya, alban və s. mədəniyyətlərə aid) türkcə yzılı abidələr üzə çıxarılmaqdadır. Nəticədə Şumer yazılarından Orxon-Yenisey yazılarına qədər olan böyük boşluq zaman və məkan baxımından doldurulmaqdadır. Bu isə türk xalqlarının etnik və dövlətçilik tarixi haqqında indiyə qədərki yanlış görüşləri alt-üst etməkdədir. Belə ki, əvvəllər türklərin qədimdə yalnız Orta Asiyada məskun olduqları, Ön Asiyaya, o cümlədən Azərbaycan və Anadoluya isə əsasən son orta əsrlərdə köç etdikləri qəbul olunur, türk dövlətçiliyi tarixi isə Orta Asiyada m.ö. III əsrin sonlarında yaranmış Hun imperatorluğundan, Ön Asiyada isə XI əsrdə yaranmış Səlcuq impertorluğundan götürülürdü (türk dövlətçiliyi tarixi və bu-rada təhrif olunmuş məqamlar haqqında növbəti bölümlərdə daha geniş məlumat verəcəyik).

Uzun müddət türk dilinin və türk xalqlarının ən qədim vətəninin Orta Asiya (əsasən Altaylar) olduğu qəbul olunsa da, yuxarıda qeyd etdiyimiz yeni tapıntılar və tədqiqatlardan sonra bu məsələdə ikili baxış yaranıb. Ən qədim türkcə yazıların məhz Ön Asiyadakı Şumer yazıları olduğu bu gün demək olar ki, əksəriyyət tərəfindən qəbul olunsa da, Şumerləri həm yerli, həm də Orta Asiyadan gəlmə etnos hesab edən tədqiqatçılar var. Lakin bəşər tarixində Şimal-Şərqi Afrika və Ön Asiyanın daha qədim olduğunu nəzərə alsaq, istənilən halda insanların Orta Asiyaya həmin ərazilərdən köçmüş olduğunu deyə bilərik. Eyni zamanda “Ulu dil” nəzəriyyəsini qəbul etsək, bu dil yuxarıda qeyd etdiyimiz kimi insanların uzaq məsafələrə köçündən öncə yaranmalı idi. Deməli, “Ulu dil” də Ön Asiyada yaranıb. “Ulu dil”ın məhz ən qədim türk dili olduğunu qəbul etsək, türk dilinin məhz Ön Asiya ərazilərində yarandığını deyə bilərik. Başqa sözlə, türk dilinin Orta Asiyada yarandığını qəbul etmək üçün ya “Ulu dil” nəzəriyyəsi, ya da “Ulu Dil”in ən qədim türk dili olması nəzəriyyəsi inkar olunmalıdır.

Türk dili dünyanın ən qədim və qədimliyini daha çox mühafizə etmiş dillərindən biridir. Bu gün türk xalqları fərqli ədəbi dillərə malikdirlər. Bu ədəbi dillərdən biri-birinə xeyli yaxın olanları və xeyli fərqlənənləri var. Bu ədəbi dillərin son, yüksək səviyyədə formalaşma mərhələsi XX əsrdə baş ver-mişdir. Kifayət qədər lüğətlər, qrammatika kitabları, bu sahədə tədqiqat əsərləri yazılmış və yazılmaqdadır.

Türk dilləri ən geniş təsnifatda Ural-Altay dilləri ailəsinə bir qrup kimi daxil edilir (bax, Sxem-2). Türk dillərinin ayrıca bir dil ailəsi təşkil etdiyini qəbul edənlər, həmçinin, türk xalq-larının dillərini əslində vahid dilin ləhcələri olduğunu deyənlər də var. İstənilən halda türk xalqlarının etnik-mədəni və dövlətçilik tarixi vahiddir və vahid əsasda da öyrənilmə-lidir.

Türk ləhcələrinin təsnifatına gəldikdə, burada da müxtəlif variantlar var. Məsələn, Kazan, Başqırd və Şimali Qafqaz türk-cələri daha öncəki variantlarda (3.118, 3.44 və s.) ayrıca “bul-qar qrupu”nda birləşdirilmiş, daha son variantlarda isə qıpçaq qrupuna aid edilmişdir. Həmçinin bəzi türk ləhcələrinin (Altay, salar və s.) müxtəlif qruplara aid edildiyini görürük. Qeyd olu-nan sxemdə türk dillərinin təsnifatının müxtəlif variantlarının ən ümumi cəhətlərini nəzərə almış və daha yeni variantlara üstünlük vermişik. Sxemdə sıradan çıxmış (koman, cığatay, qaraxanlı, bulqar və s.) və bəzi az insanın danışdığı (karayım, yuqur, dolqan, şor və s.) türk ləhcələrini istisna etmişik.

Ləhcələrdəki fərqliliyə baxmayaraq XX əsrin əvvəllərinə kimi bütün türk xalqları digər xalqlar tərəfindən eyni ad altında – “türk-tatarlar” deyə adlandırılmışdır. Hətta orta Asiya bölgəsi “Türküstan” adı ilə tanınmışdır. Sonradan türk xalqlarının bö-yük əksəriyyəti sovet imperiyası tərkibinə keçdiyindən vahid adlandırma sovet rəhbərliyi tərəfindən qəsdən sıradan çıxarıl-mış, türk xalqları fərqli adlarla tanıdılmağa başlamışdır. Azər-baycan türklərindən başqa SSRİ-dəki bütün türk xalqları uyğun etnik adla (özbək, qazax, qırğız, türkmən, tatar, başqırd, yakut və s.) adlandırılmış, Azərbaycan türkləri üçün belə bir etnik ad tapmaq mümkün olmadığından (bu dövrə qədər Azərbaycan türkləri “Qafqaz tatarları” və ya sadəcə “türklər” adlandırıl-mışdır) 1937-ci ilə qədər “türklər” və “türk dili” ifadələri saxlanılmış, 1937-ci ildə Stalinin iradəsi ilə etnik ad kimi yer adı götürülmüş, “Azərbaycanlılar” və “Azərbaycan dili” kimi saxta anlayışlar yaradılmışdır. Xalq və dil adı kimi “türk” ifadəsi yalnız Türkiyədə və Güney Azərbaycanda qalmışdır. Bu da SSRİ-də yaşayan türk xalqlarının milli şüuruna böyük zərbə olmuşdur.

Sxem-2

Türk dilinin bəzi fonetik, qrammatik və

leksik özəllikləri.
Türk dilinin əsas fonetik xüsusiyyəti onun ahəng qa-nunudur. Bu qanuna görə sözlərdə qalın və incə saitlər biri-birini izləyir. Həmçinin, şəkilçi qəbul etməmiş variantda vurğu sözün sonuncu hecasına düşür. Hətta əksər şəkilçilər də vurğunun sonuncu hecaya düşmə qaydasını dəyişmir.

Türk dilində digər mühüm fonetik xüsusiyyət sait səslərin uzanmamasıdır. Hətta vurğulu açıq hecalarda da sait səslər uzadılmır. Sait səslərin uzanması yalnız xüsusi hallarda (sual, vergül, nida kimi durğu işarələrindən əvvəl) sözün sonuncu hecasında baş verə bilər (nədənsə elmdə bu xüsusi hal nəzərə alınmır).

Qrammatikaya gəldikdə, türk dili iltisaqi dildir və şəkil-çilərlə kifayət qədər zəngindir. Burada əsas özəllik istisna halların (sözlərin şəkilçi qəbul etmə qaydalarında və s.) çox az, hətta yox dərəcəsində olmasıdır. Yəni, dilimizin qrammati-kasını öyrənmək üçün ümumi, vahid qaydaları öyrənmək demək olar ki, kifayətdir, başqa dillərdə olduğu kimi ümumi qaydalara tabe olmayan, yalnız yadda saxlanılmalı çoxsaylı xüsusi hallar yoxdur. Bu da dilimizi öyrənməyi xeylı asanlaşdırır. Türk dilinin bu xüsusiyyəti bu dili “ulu (kök) dil” kimi qəbul etməyə əsas yaradan amillərdəndir.

Türk dilində ən mürəkkəb nitq hissəsi feildir. Daha doğrusu feilə əlavə olunan şəkilçilər çox zəngindir. Xüsusən, feilin keçmiş zamanla bağlı halları xeylı diferensasiyaya uğramışdır. Əcnəbilərin dilimizi öyrənməkdə ən çox zorlandığı məsələ də məhz keçmiş zamanla bağlı şəkilçilərin öz yerində düzgün işlətməkdir. Bu məsələyə “Azərbaycan türkcəsində rusdillilik xəstəliyi” məqaləsində geniş toxunmuşuq. Həmin məqalədə həmçinin dilimizin digər dillərdən fərqli bir neçə başqa xüsusiyyəti də qeyd olunmuşdur.

Dilimizdə feilin mühüm özəlliklərindən biri də onun məsdər formasının ismin demək olar ki, bütün xüsusiyyətlərinə malik olmasıdır. Məsdər isim kimi hallana, hətta qoşmalarla da işlənə bilər. Feilin bu xüsusiyyətinə digər dillərdə rast gəlinmir. Məsdərin isim xüsusiyyətinə malik olması fikri ifadə etməyi asanlaşdırmaqla bərabər, yazılan və ya deyilən cümlənin daha asan başa düşülməsinə şərait yaradır.

Türk dilində cins kateqoriyası əsasən yoxdur (bəzi heyvan adları istisna olmaqla). Bu xüsusiyyət də dilimizin daha asan öyrənilməsinə şərait yaradır.

Dilimizin leksik xüsusiyyətlərinə gəldikdə onu qeyd edə bilərik ki, dilimizdə sözlərin çoxmənalılığı orta səviyyədədir. Məsələn, ingilis dilində sözlərin çoxmənalılığı xeylı inkişaf etmişdir. Rus dilində isə əksinə, yaxın mənalı, hətta eyni kökdən gələn çoxsaylı düzəltmə sözlər vardır ki, onların hər birinin öz işlənmə yeri var və birini digərinin yerində işlətmək olmaz. Hər iki xüsusiyyət bu dillərin öyrənilməsini çətinləşdirən amillərdir. Türk dilinin isə bu məsələdə orta mövqedə dayanması bu dilin leksikasının öyrənilməsini ingilis və rus dillərinə nisbətən daha asan edir.

Azərbaycan türkcəsində

“rusdillilik xəstəliyi”

Rus imperiyası dönəmində, xüsusən sovet dövründə orta və ali təhsilini rus dilində almış, ədəbi türkcəmizi yaxşı bilməyən (hətta bəzən heç bilməyən) Azərbaycanlı ziyalılar nəsli yetişmişdir. Qeyri-rus xalqlarını rus məktəblərində oxumağa cəlb etmək və öz dillərini tədricən onlara unutdurmaq imperiyanın assimilyasiya siyasətinin tərkib hissəsi olmuşdur. Eyni zamanda elmi ədəbiyyatlar rus dilinin inhisarında saxlanılmış, elm və tədris mərkəzləri, elm tutumlu sənaye sahələri əsasən mərkəzdə yerləşdirilmiş və qeyri-rus xalqlarının ziyalıları daha çox bura cəlb edilərək onların zehni əməkləri istismar olunmuşdur. Şərait elə olmuşdur ki, qeyri-rus xalqlarının ziyalıları maddi maraq və karyera naminə mərkəzdə ali təhsil və elmi dərəcə almağa, orada işləməyə meylli olmuşlar. Nəticədə müstəmləkə respublikalarda, o cümlədən Azərbaycanda ETT, elm tutumlu sənaye sahələri, iqtisadi və mədəni inkişaf səviyyəsi mərkəzdən xeyli geri qalmışdır. Bunun nəticəsində də, xalqımız müstəqillik qazandıqdan sonra iqtisadiyyatda və bir çox digər sahələrdə inkişaf üçün demək olar ki, “sıfır”dan başlamalı oldu.

Nə qədər qəribə olsa da, müstəqillik əldə etdiyimizdən sonra yeni yazılan kitablarda, rəsmi yazılarda, müsahibələrdə və s. ciddi dil xətalarına daha çox rast gəlinir. Sovet imperiyası dövründə isə, ədəbi dilimizin daha az işlənməsinə baxmayaraq, dilimizdə leksik və qrammatik səhvlərə demək olar ki, yol verilmirdi. Bunu onunla izah etmək olar ki, sovet dövründə yazılı və şifahi nitqdə ədəbi dilimizdən yalnız bu dili təmiz bilən insanlar istifadə edirdilər və səhvə yol vermirdilər. Dilimizi yaxşı bilməyənlər isə bir qayda olaraq rus dilində yazır və danışırdılar. Çünki, rus dili həmişə hər yerdə keçərli olduğundan türk dilində yazmaq və danışmaq zərurəti yox idi. Müstəqilliyimizdən sonra bu zərurət meydana çıxdığından rusdilli insanlar türkcəmizdə yazmağa və danışmağa məcbur oldular. Lakin təəssüflər olsun ki, bu insanlar türkcəmizdə leksik, fonetik və qrammatik səhvlərə çox tez-tez yol verərək müqəddəs milli dəyərimizi korlayırlar. Bu isə millətimizi alçaldan, milli qürurumuza toxunan bir haldır. Qəribədir ki, müstəqilliyimizdən 22 il keçməsinə baxmayaraq, bu insanların böyük əksəriyyəti hələ də doğma türkcəmizi öyrənmək məsuliyyətini hiss etmirlər. Sanki, elə belə də olmalıdır. Bəzən elə alimlər, bir neçə xarici dil bilən ziyalılar, dövlət məmurlarına rast gəlirik ki, bu qədər titulu qazana bildikləri halda öz ana dillərini bilmək qarşısında sanki aciz qalıblar. Halbuki onlar istəsələr qısa müddətdə, asanlıqla bu qüsurlarını aradan qaldıra bilərlər.

Ən qorxulusu odur ki, rusdillilərin dilimizə gətirdikləri bu “yeni qaydalar”, tədricən kütləvi xarakter alaraq normal hal kimi qəbul oluna bilər. Halbuki, bu “yeni qaydalar” minilliklər boyu qoruyub-yaşatdığımız gözəl dilimizin ana prinsiplərinə, qrammatik özəlliklərinə zidd, rus dilinə məxsus ünsürlərdir.

Yazılı və şifahi nitqdə ədəbi dilimizi korlayan bu rus ünsürləri özünü həm leksik, həm fonetik, həm də qrammatik xətalarda göstərir.