TÜrklüK ÇAĞDAŞliq

4. Türk millətçiliyində üçlü sistem
Türk millətçiliyinin formalaşdığı dövrdən bu günə qədər üç əsas prinsip bir sistem şəklində bu ideologiyanın özülündə dayanmışdır: Türklük, Müasirlik, İslam. Mahiyyətcə bu üçlü sistemə uyğun ilkin fikirlərə XIX əsr Azərbaycan (H.Zərdabi, S.Ə.Şirvani, C.Əfqani və b.) və Osmanlı (Əli Suavi, İ.Şinasi və b.) maarifçilərində rast gəlmək olar. Sonradan bu ideoloji prinsiplər artıq bir şüar şəklində Ə.Hüseynzadə, Z.Göyalp, M.Ə.Rəsulzadə və b. ideoloqlar tərəfindən inkişaf etdirilmiş və türk millətçiliyinin ən ümumi prinsipləri kimi təsbit olun-muşdur. Hətta ilk türk respublikası olan Azərbaycan Xalq Cümhuriyyətinin dövlət bayrağında da həmin prinsiplər uyğun olaraq mavi, qırmızı və yaşıl rənglərlə öz əksini tapmışdır. Bu gün də həmin üçrəngli bayraq respublikamızın dövlət rəmzidir. Tarixi təcrübə bu üç prinsipin nə qədər doğru və mükəmməl bir sistem təşkil etdiyini sübut etmişdir.

Birinci prinsip olan türklük – türk milli varlığını qoru-maq, yaşatmaq və yüksəltməyi, milli şüura və milli dövlətə sa-hib olmağı əks etdirir. Belə ki, burada türk dili, türk folkloru və türk tarixinin qorunması, yaşadılması və yüksəldilməsi ilə türk milli varlığını yüksəltmək, milli şüura sahib güclü, bütöv bir millətə çevrilmək nəzərdə tutulur. Bu proses başqa millətlərin milli haqlarına toxunmamaq şərti ilə həyata keçirilməlidir. Aydındır ki, milli varlığı qorumaq, yaşatmaq və yüksəltmək bütün millətlərin milli ideologiyasinin baş prinsipidir.

İkinci prinsip olan müasirlik – elmi-texniki tərəqqi, iqtisa-di inkişaf, hüquqi-demokratik və dünyəvi dövlət quruculuğunu əks etdirir.

Bəzən müasirlik anlayışı yanlış mənalarda qəbul olunur və müasirlik məsələsi daim mübahisələrə səbəb olur. Ərəb mənşə-li “müasir” sözü hərfi mənada çağdaş, əsrə/dövrə uyğun, indiki, bugünkü mənasını verir. Bu mənada bu gün nə mövcuddursa ona müasir demək olar: müasir (bugünkü) Afrika, müasir (bugünkü) Əfqanıstan, müasir (bugünkü) Avropa və s. İdeoloji baxımdan isə, “müasir” sözü fərqli məna daşıyır. Bu mənada inkişafdan geri qalmış xalqlar (məsələn, bəzi Afrika qəbilələri), dini təmayüllü və ənənəvi idarəçiliyə malik dövlətlər (İran, Əfqanıstan, Vatikan, bəzi Afrika və Asiya ölkələri və s.) müasir sayılmır. Göründüyü kimi, ideoloji mənada “müasirlik” anlayışı inkişaf anlayışı ilə bağlıdır. İnkişafın əsas göstəri-cilərinə isə elmi-texniki və iqtisadi tərəqqi, hüquqi, demokratik dövlət quruculuğu və s. daxildir. Yəni, milli ideologiyamızdakı müasirlik prinsipi elmi-texniki və iqtisadi tərəqqidə, hüquqi, demokratik dövlət quruculuğunda inkişaf etmiş dünya ilə ayaqlaşmağı əks etdirir. Qeyd olunan göstəricilərə görə dün-yanın üç böyük inkişaf mərkəzi mövcuddur: Şimali Amerika (ABŞ və Kanada), Qərbi Avropa (Avropa Birliyinin aparıcı dövlətləri: Almaniya, Böyük Britaniya, Fransa, İtaliya) və Şərqi Asiya (Yaponiya və Cənubi Koreya). Bu mərkəzlərdən bizə ən yaxını Avropa olduğundan “müasirlik” prinsipini “Avropalaşma” kimi də ifadə edirlər. Yəni elmi-texniki və iqtisadi inkişafda, hüquq sistemində, demokratik cəmiyyət quruculuğunda Avropa dövlətləri bizim üçün nümunədir və biz onların təcrübəsindən yararlanmalıyıq. Bu zaman milli mənəvi dəyərlərimizi qorumaq zəruri şərtdir. Belə ki, dövlətimizi gücləndirmək və inkişaf etdirmək üçün Avropadan yalnız elmi-texniki tərəqqini, təhsil, iqtisadiyyat və hüquq sistemini, demokratiyanı götürməliyik, onların milli mənəvi dəyərlərini yox. Təəssüflər olsun ki, millətimizə düşmən olan qüvvələr tərəfindən belə bir təbliğat aparılır ki, guya bizim milli mənəvi dəyərlərimiz (ailə ənənələrimiz, hətta musiqimiz, dilimiz, geyimimiz) inkişafımıza mane olur. Düşünülmüş şəkildə belə bir fikir aşılanır ki, guya Avropa kimi inkişaf etmək üçün məhz Avropa xalqlarının milli mənəvi dəyərlərini götürməliyik. Hətta bu gülünc fikri “elmi cəhətdən əsaslandırmağa” da ça-lışırlar, hətta insanlarımızı inandırıb, onlarda aşağılıq kom-pleksi yaratmağa da nail olurlar. Guya milli dəyərlərimiz müa-sirliyə və inkişafa ziddir, inkişafa nail olmaq üçün Avropa xalqlarının milli dəyərlərini də qəbul etməliyik. Yəni, məsələn, qadınlar açıq-saçıq giyinməli, ailə ənənələrinin “buxov”undan azad olmalı, insanlar xarici dildə danışmalı, əcnəbi musiqiyə qulaq asmalıdırlar və s. Bir sözlə, milli varlığımızı itirməliyik. Bütün bunların adını “müasirlik”, milliliyın adını isə “gerilik” qoymaqla mənəvi-psixoloji üsulla düşüncəmizə təsir göstərilir və insanlarda yanlış müasirlik düşüncəsi yaradılır. Əslində isə belə “müasirləşmə” yalnız əsarətə və geriliyə səbəb ola bilər. Bu məsələ haqqında kitabın növbəti bölmələrində daha geniş danışacağıq.

Üçüncü prinsip olan islam – türk millətinin əsrlərdən bəri qəbul etdiyi və şüurunda yaşatdığı islam dininin dəyərlərini qoruyub-yaşatmaq və yüksəltməyi əks etdirir. Lakin bu dini təmayüllü dövlət qurmağı nəzərdə tutmur. Əksinə, dini dövlət qurmağın (dini ehkamların qanunla məcburiləşdirilməsinin) dinin əsl mahiyyətinə zidd olduğu qəbul olunur.

Bəzən islam prinsipinin də mahiyyəti düzgün başa düşülmür, belə ki, bu prinsipi türklüyə və ya müasirliyə bir alternativ kimi qəbul etməklə sistemin ziddiyyətli olduğunu iddia edirlər. Əslində isə cəmiyyətin milli və dini mənsubiyyəti biri-birinə heç vaxt alternativ ola bilməz, əksinə onların paralel mövcud olması labüddür. Bu məsələyə növbəti bölmədəki “dini məsələlər” məqaləsində geniş toxunacağiq.

Milli ideologiyamızın görüşlər sistemində ayrı-ayrı məsə-lələri araşdırdıqca bu üçlü sistemin mahiyyəti və əhəmiyyəti daha da aydınlaşır. Həmin məsələləri isə kitabın ikinci və üçüncü bölmələrində araşdıracağıq.


5. Türk millətçiliyinin səviyyələri
Türk milləti böyük millət olmaqla, tarixən çox geniş ərazilərdə yayılmış və bu ərazilərdə eyni vaxtda bir neçə türk dövləti mövcud olmuşdur. Bununla da müstəqil dövlətçilik tarixinə malik ayrı-ayrı türk xalqları meydana çıxmışdır. Bu gün də 7-si müstəqil olmaqla 20-yə yaxın türk dövlət qurumu mövcudur. Aydındır ki, türk millətçiliyi bir milli ideologiya kimi bütün türk xalqlarını əhatə edir. Yəni, bu ideologiyanın hədəfi ən yüksək səviyyədə türk dövlətlərinin müəyyən formada birliyidir. Lakin, bu hədəfə qədər ayrı-ayrı türk xalqları və dövlətləri səviyyəsində milli hədəflərə çatmaq zəruridir. Bu hədəflərə uyğun olaraq türk millətçiliyinin üç səviyyəsi müəyyən edilir.

Türkçülüyün birinci səviyyəsi ayrı-ayrı türk xalqlarında milli məsələlərin həllini əks etdirir. Yəni, birinci səviyyədə hədəf ayrı-ayrı türk xalqlarının türk milli dəyərlərinə söykənən bütöv və müstəqil dövlətə sahib olmasıdır. Milli ideologiya-mızın bu səviyyəsi uyğun olaraq bir türk xalqının (və ya dövlətinin) adı ilə adlandırılır. Məsələn, Azərbaycan türkləri üçün “Azərbaycançılıq”, Türkiyə türkləri üçün “Türkiyəçilik”, türkmənlər üçün “Türkmənçilik” və s.

Türkçülüyün ikinci səviyyəsi müəyyən xüsusiyyətlərinə (ərazi, mənəvi dəyərlər və s.) görə daha yaxın türk xalqlarını əhatə edir və onların müəyyən birliyini hədəf ğötürür. Milli ideologiyamızın bu səviyyəsi Oğuz xalqları üçün “Oğuzçuluq”, Qıpçaq xalqları üçün “Qıpçaqçılıq” və s. adlandırıla bilər.

Türkçülüyün üçüncü səviyyəsi bütün türk xalqlarını əhatə edir. Türk millətçiliyinin bu səviyyəsi “Turançılıq” və ya “Bütün Türkçülük” (“Pantürkizm”) adlandırılır. Bəzən “Türk-çülük” ifadəsi milli ideologiyamızın məhz üçüncü səviyyəsi mənasında işlədilir. Burada hədəf bütün türk xalqlarının siyasi-mədəni birliyinə nail olmaq və dünyada bir güc mərkəzinə cevrilməkdir. Öncə qeyd etdiyimiz kimi üçüncü səviyyədə türkçülük ideyalarını əsaslı şəkildə irəli sürən tarixə məlum ilk mütəfəkkir İ.Qaspıralıdır (1851-1914). Bu ideyaların ilkin ün-sürlərinə isə XIX əsr Azərbaycan maarifçilərində (M.F.Axund-zadə, H.Zərdabi və b.) də rast gəlinir. Turançılıq ideyaları sonradan Ə.Hüseynzadə, Y.Akçura, Z.Göyalp və b. ideoloqlar tərəfindən inkişaf etdirilmişdir. Onu da qeyd edək ki, türk-çülüyün səviyyələri türkçülük siyasətinin mərhələləri demək deyil, yəni bu siyasət hər üç səviyyədə eyni vaxtda, paralel olaraq aparılmalıdır.

Hazirda birinci səviyyədə milli ideologiyamızın hədəfinə çatmış türk xalqı kimi yalnız Türkiyə türklərini göstərmək olar. Belə ki, bu gün Türkiyə xeyli inkişaf etmiş, müstəqil siyasət yeridən, bütöv və güclü milli dövlətidir. Lakin təəssüflər olsun ki, bu dövlətdə daha yüksək səviyyələrdə türkçülük (“Oğuz-çuluq”, “Turançılıq”) nə dövlətin, nə də siyasi partiyaların si-yasətində demək olar ki, yoxdur. Təkcə onu demək kifayətdir ki, “İran” adlanan dövlətdə milli haqları taptanan qırx milyon-luq türkün problemi Türkiyədəki heç bir siyasi hərəkat tə-rəfindən səsləndirilmir, Türkiyə sərhədlərindən kənardakı türkçülük yalnız Şimali Kipr və qismən də İraq türkmanları ilə məhdudlaşır. Bir sözlə, Türkiyə dövlətində türkçülük “Türki-yəçilik” səviyyəsindən yuxarı qalxmır.

I I BÖLMƏ. Çağdaş milli ideologiyamızın

məsələləri
1. Milli məsələlər
Millət və Vətən anlayışları
Milli məsələlər araşdırılarkən ilk növbədə “millət” anlayışı öyrənilməlidir. “Millət” nədir? Bu sula zaman-zaman müxtəlif cavablar verilmişdir və bu gün də bu məsələdə ciddi fikir ayrılığı mövcuddur. Aydındır ki, millət insanların birlik forma-larından biridir. Amma hansı birlik forması? Bu məsələdə mövcud görüşlər əsasən üç istiqamətdə inkişaf edir:

1. Millət etnik birlik formasıdır. Burada ortaq dil və mədəniyyətə əsaslanan birlik forması nəzərdə tutulur.

2. Millət siyasi birlik formasıdır. Burada bir dövlətin vətəndaşlarının birlik forması nəzərdə tutulur.

3. Millət etnik-siyasi birlik formasıdır. Burada etnik birliyin (etnosun, xalqın) milli dövlətə və milli şüura (ilk növbədə milli dövlətçilik şüuruna) malik olduqdan sonrakı forması nəzərdə tutulur.

Millətə etnik birlik forması kimi yanaşıldıqda ortaq dil və mədəniyyət amili əsas götürülsə də, bu anlayışların özünə də müxtəlif baxışlar var. Dil nisbətən sadə, hamı tərəfindən başa düşülən anlayış olsa da, mədəniyyət çox geniş anlayışdır və hamı tərəfindən eyni mənada qəbul olunmur. Elmdə mə-dəniyyətə verilən ümumi tərif aşağıdakı kimidir: Mədəniyyət – insanların tarixən yaratdıqları maddi və mənəvi nemətlərin məcmusudur. Deməli, məişət adət-ənənələrindən tutmuş elmi-texniki tərəqqinin nailiyyətlərinə qədər hər şey (dil özü də) mədəniyyət anlayışına daxildir. Amma mədəniyyətin bu çoxsaylı ünsürlərinin hamısını millətləri biri-birindən fərq-ləndirən, başqa sözlə, milli varlığı müəyyən edən amillər kimi qəbul etmək olarmı? Təbii ki, yox. Bəs bu ünsürlərdən hansıları məhz milli varlığı müəyyən edən amillər kimi qəbul etmək olar? Bu məsələdə xüsusi mövqeyi olan mütəfəkkir-lərdən biri milli ideoloqlarımızdan olan Ziya Göyalpdır. O, fərdi iradə ilə yaradılmayan dəyərləri (toplum (xalq) yaradıcılığını) fərdi iradə ilə yaradılan dəyərlərdən ayıraraq, birinciləri “kültür” (və ya “hars”), ikinciləri “mədəniyyət” anlayışına daxil etmiş və milli varlığı mədəniyyət yox, məhz kültürün müəyyən etdiyini demişdir (1.26). Z.Göyalp bu cür fərqləndirmə ilə milli varlıq məsələsinə xeyli aydınlıq gətirmişdir. Doğrudan da, millət fərd yox, fərdlərin birliyidirsə, onun varlığı fərdi yox, toplum iradəsi ilə yaradılan dəyərlərlə müəyyən edilə bilər. Yəni məsələn, fərdi yaradıcılıq nümunələri – alimlərin elmi əsərləri, müəllifi olan bədii əsərlər, istehsal olunan maddi nemətlər və s. beynəlmiləl dəyərlərdir və milli varlığı müəyyən edə bilməz. Milli varlığı yalnız toplum yaradıcılığının (xalq yaradıcılığının) məhsulu olan dəyərlər müəyyən edə bilər. Lakin, hazırda nə Türkiyədə, nə də Azərbaycanda “mədəniyyət” və “kültür” ifadələri Z.Göyalpın verdiyi tərifə uyğun mənada həmişə işlədilmir. Adətən “mədəniyyət” ifadəsi ümümi mənada (yuxarıda qeyd olunan ümumi tərifə uyğun) işlədilir. Ziya Göyalpın “kültür” anlayışına daxil etdiyi (milli varlığı müəyyən edən) ünsürlər isə daha çox “milli mədəniyyət”, “milli mənəvi dəyərlər” və s. kimi ifadə olunur. Z.Göyalpın “mədəniyyət” anlayışına daxil etdiyi ünsürlər isə adətən “sivilizasiya” termini ilə ifadə olunur. Lakin necə ifadə olunmasından asılı olmayaraq milli varlığı müəyyən edən amillər kimi məhz ictimai yaradıcılığa (“xalq yaradıcılığı” anlayışının ən geniş mənası) məxsus dəyərləri qəbul etmək ən doğrusudur. Bu dəyərlərə isə ilk növbədə dil və folklor (xalq ədəbiyyatı, xalq musiqisi, adət-ənənələr, mentalitet və s.) aiddir ki, onlar da bir fərd tərəfindən yaradılmır və tarixi inkişaf prosesində toplum daxilində bir növ öz-özünə formalaşır və nəsildən nəslə ötürülür. Bu dəyərlərin varlığı maddi deyil, daha çox mənəvi xarakter daşıyır (məsələn, sözlər, adətlər, qaydalar, musiqi və s.) və əsasən yaddaş vasitəsiylə nəsildən nəslə ötürülür. Ona görə də bu dəyərlərin məhz milli mənəvi dəyərlər (MMD) adlandırılması tamamı ilə yerinə düşür. Lakin bu mənəvi dəyərlərin maddi daşıyıcıları (yazılar, əşyalar və s.) da ola bilər

Millət ortaq mənəvi dəyərlərə malik insanların məhz ən böyük birlik forması kimi qəbul olunur. Aydındır ki, bu birlik forması birdən birə yaranmamışdır. Millətlərin meydana çıxmasına qədər tarixən ortaq mənəvi dəyərli insanların daha kiçik birgə yaşayış formaları – qəbilələr və tayfalar mövcud olmuşdur.

Qəbilələr ibtidai icma quruluşunda (İİQ) qohum ailələrin birgə yaşayışı nəticəsində meydana çıxmışdır. İİQ-da qəbilələrin meydana çıxması təxminən orta paleolit dövründən (e.ə. 100-30-cu minilliklər) götürülür. Ərazi və mənəvi dəyərlərə (dil və ənənələr) görə yaxın olan qəbilələrin birləşməsi (təsərrüfatla birgə məşğul olması) nəticəsində isə tayfalar meydana çıxmışdır. Yaxın tayfaların birləşməsi nəticəsində isə tayfa birlikləri və millətlər formalaşmışdır. Tayfa və tayfa birliklərinin formalaşması həmçinin dövlətin ilkin ünsürlərinin (xüsusi mülkiyyət, siniflər, təbəqələşmə və s.) meydana çıxması ilə müşahidə olunmuşdur. Millətin foralaşmasını həmçinin, insan birliyinin “topluluq”dan daha mükəmməl formaya – “toplum”a (“cəmiyyət”ə) çevrilməsi ki-mi də qiymətləndirirlər (1.26. və s.).

Millətə siyasi birlik forması kimi yanaşma Qərbi Avropa yanaşması (fransız alimi E.Renan və b.) da adlanır. Bu yanaşma kifayət qədər ziddiyyətlidir və zaman-zaman hakim millətlərin şovinizminə, imperializminə və assimilyasiya siyasətinə bəraət qazandırmışdır (1.47).

Millətə etnik-siyasi birlik forması kimi yanaşıldıqda milli dövlətçilik və milli şüur (bu anlayışlar haqqında bir az sonra geniş məlumat verəcəyik) milli varlığın zəruri ünsürü kimi müəyyən edilir. Belə ki, milli dövlətçiliyi olmayan və milli şüuru formalaşmamış etnik birliklərin “millət” adlandırılması doğru sayılmır. Bu cür etnik birlikləri “millətləşməmiş”, “mil-lətə çevrilməmiş” xalqlar (və ya “milliyyət”lər) adlandırırlar. Millət haqqında marksist, modernist və başqa bir çox nəzəriyyələr əsasən etnik-siyasi yanaşmaya uyğundur. Həmin nəzəriyyələrdə eyni zamanda millətlər (və milli dövlətlər) – kapitalizmin (həmçinin ETT-nin), “millətə çevrilməmiş xalq-lar” (və ya “milliyyət”lər, etnoslar) isə – feodalizmin məhsulu hesab olunur.

Lakin etnik-siyasi yanaşma da kifayət qədər ziddiyyətlidir və xeylı mübahisə doğurur və fikrimizcə, məsələni daha da mürəkkəbləşdirir. Belə ki, bu gün öz dili və folkloru ilə fərqlənən, öz adı ilə tanınan, kifayət qədər saya malik, lakin milli dövlətçilik tarixi olmayan etnoslar (qaraçılar və s.) vardır ki, onları millət adlandırmamaq düzgün olmaz. Həmçinin, kapitalist münasibətlərinin meydana çıxmasına qədər də yetərincə inkişaf etmiş etnoslar, onların öz mənəvi dəyərlərinə söykənən dövlətləri və fərqli etnik kimlik düşüncələri mövcud olmuşdur. Yəni, qədim və orta çağlarda da millətlərin mövcud olduğunu danmaq olmaz. Bir sözlə, millətlərin varlığını siyasi (dövlətçilik), sinfi, elmi-texniki, ictimai quruluş və s. amillərlə deyil, məhz etnik amillərlə (mənəvi dəyərlərlə) müəyyən etmək daha düzgündür.

Hər bir millətin formalaşdığı dövrdən bu yana onun bir inkişaf yolu – tarixi mövcud olur ki, bu da dil və folklor kimi fərdi iradə ilə yaradılmayan, mənəvi xarakter daşıyan və bununla da milli varlığı müəyyən edən amildir. Deməli dil və folklor kimi tarix də MMD-in bir ünsürüdür. Beləliklə, MMD-in üç böyük ünsürünü müəyyən etmiş oluruq: dil, folklor və tarix. Bu baxımdan millətə aşağıdakı kimi tərif verə bilərik:

Millət – vahid dilə, folklora və tarixə malik ən böyük in-sanlar toplumudur.

Millət anlayışına yaxın mənalı “etnos” və “xalq” termin-ləri də məlumdur. Bəs bu anlayışlar necə başa düşülməlidir?

Etnos (yunanca “etnos” – “xalq” deməkdir) anlayışını bö-yüklüyündən asılı olmayaraq ortaq mənəvi dəyərlərə malik insanların istənilən birliyini ifadə edən ümumi anlayış kimi qəbul etmək olar. Yəni, qəbilə, tayfa və millət ayrı-ayrılıqda insanların etnik birlik formalarıdır.

Xalq isə daha geniş və çoxmənalı ifadədir. Bu ifadə termin kimi əsasən aşağıdakı 3 mənada işlədilir:

1. Millət sözünün sinonimi kimi;

2. Etnik mənsubiyyətindən asılı olmayaraq müəyyən tarixi ərazidə və ya bir dövlətin ərazisində yaşayan insanların birlik forması kimi;

3. Tayfa formasından millət formasına keçid mərhələsi olan, insanların tarixi etnik birlik forması kimi. Belə ki, burada “xalq” (bəzən də “milliyyət”) dedikdə hələ müstəqil milli döv-lətə və milli dövlətçilik şüuruna sahib olmamış, tayfa birlik-lərindən üstün etnik birlik forması başa düşülür. Göründüyü kimi xalq anlayışına verilən bu tərif millətə etnik-siyasi yanaşmada müəyyən edilir. Bu mənada “xalq” (“milliyyət”) anlayışı etnik yanaşmada “millət” kimi qəbul olunur.

Millət anlayışı ilə sıx bağlı olan Vətən anlayışı da xüsusi əhəmiyyətə malikdir. Bəs Vətən nədir? Hansı əraziləri bir millətin vətəni hesab etmək olar? Aydındır ki, millətin formalaşması və yaşaması müəyyən coğrafiyada baş verir, yəni müəyyən ərazidə millətin MMD-i yaranır və inkişaf edir. Bu halda MMD həmin əraziylə müəyyən formada bağlanır. Məsələn, həmin ərazidə millətin dilində olan yer adları yaranır, millətin həyat tərzi yaşadığı ərazinin iqliminə uyğun formalaşır, bu ərazilər haqqında müəyyən məlumatlar folklora keçir və s. Həmçının həmin ərazidə yaşayan millət özünə dövlətlər də qurur. Bununla da həmin ərazi millətin doğma məkanına – vətəninə çevrilir. Bu baxımdan vətənə aşağıdakı kimi tərif verə bilərik:

Vətən – millətin tarixən üzərində yaşadığı, maddi və mə-nəvi dəyərlər yaratdığı və dövlət qurduğu ərazidir.

Onu da qeyd edək ki, işğal olunmuş ərazilərdə aparılan etnik təmizləmə, kütləvi soyqırım və ya assimilyasiya siyasəti nəticəsində yerli xalq yox edildikdə və gəlmə xalq bu əra-zilərdə dövlət qurub uzun müddət yaşayıb-yaratdıqda, artıq həmin ərazi gəlmə xalqın vətəninə çevrilmiş olur. Dünya tarixində bu cür hadisələr (məsələn, Amerika qitəsinın in-gilislərin və latın xalqlarının vətəninə çevrilməsi s.) az baş verməmişdir. Belə ki, imperialist dövlətlər öz ərazilərini genişləndirmək, vətənlərini böyütmək üçün ədalətsiz olsa da bu üsuldan həmişə istifadə etmiş və bu gün də etməkdədirlər. Ona görə də bir ərazidə milli varlığı (MMD-i) qoruyub saxlamaq (müstəmləkə olduqda belə) vətənin özgəninkiləş-məsininin qarşısını alır.

Milli mənəvi dəyərlər və

elmi-texniki tərəqqi
Yuxarıda qeyd etdiyimiz kimi MMD ictimai (toplumsal) yaradıcılığın məhsulu olmaqla milli varlığı müəyyən edir. MMD-in birinci və ən mühüm elementi DİLdir. Dil MMD-lərin bir elementi olmaqla yanaşı onun digər elementlərini (folkloru və tarixi) də müəyyən qədər özündə daşımaq xüsu-siyyətinə malikdir. Ona görə də folklor və tarix unudulduqda belə, dil yaşayırsa, millət varlığını qoruyub saxlamış olur. Hər bir dildə minlərlə söz, on minlərlə lüğət vahidi olur ki, bunlar da məhz fərdi iradə ilə yaradılmayan ictimai yaradıcılıq məhsuludur. Bütün dünya dilləri ən ümumi xüsusiyyətlərinə görə dil ailələrində qruplaşdırılır. Dil ailələri isə qruplara və yarımqruplara bölünür. Bir dilin isə ləhcələri və şivələri olur.

Dilin danışıq (xalq) və ədəbi formaları fərqləndirilir. Millətin bəzi təriflərində (məsələn, sovet ideologiyasında verilən tərifdə) yanlış olaraq məhz ədəbi dil milli varlığın zəruri şərti kimi qəbul olunur. Yəni, ortaq ədəbi dili for-malaşmamış toplum millət hesab olunmur. Aydındır ki, öncə danışıq dili yaranır, sonra isə onun əsasında ədəbi dil yaradılır. Belə ki, ədəbi dil yerli ləhcələrin ən ümumi cəhətlərini özündə birləşdirən, müəyyən qədər onlardan fərqlənən və əsasən yazı üçün müəyyənləşdirilmiş, normalaşdırılmış dildir. Eyni zamanda şifahi nitq üçün də ədəbi normalar (şifahi ədəbi dil) müəyyən olunur. Hazırda bir çox dünya xalqlarının (qaraçılar, bəzi Afrika, Cənubi Amerika və Okeaniya xalqları və s.) hələ də ədəbi dilləri formalaşmamışdır. Lakin həmin xalqları millət hesab etməmək düzgün deyil. Bir millətin ədəbi dilinin formalaşmasını onun varlığının zəruri şərti kimi götürmək yanlışdır. Çünki, ədəbi dil sonradan fərdi iradə ilə yaradılır. Milli varlıq isə fərdi iradə ilə yaradılan amildən asılı ola bilməz. Əslində ədəbi dili formalaşmamış xalqlar dünya ictimaiyyəti tərəfindən millət kimi qəbul olunur.

Milli varlığın dildən sonra ikinci zəruri ünsürü olan folklor (yunanca “folk”–xalq, “lore”–bilik, hikmət) çoxşaxəli anlayış-dır. Bu terminin sinonimi kimi “xalq yaradıcılığı” termini də iş-lədilir. Ümumiyyətlə, folklor termini dar və geniş mənalarda iş-lədilir. Dar mənada folklor yalnız xalq ədəbiyyatı kimi qəbul olunur. Geniş mənada isə bu termin həm də xalq musiqisi, adət-ənənələr, mifologiya, mentalitet, xalq geyimləri, xalq rəqsləri, xalq mətbəxi, xalq təbabəti və s. anlayışları özündə ehtiva edir.

Bəs folklor necə yaranır? Folklorla fərdi yaradıcılıq arasında dəqiq bir sərhəd müəyyən etmək mümkündürmü? Folklor əsasən mənəvi (qeyri-maddi) xarakter daşıyan (deyimlər, ənənələr, qaydalar, formalar, musiqi və s.) dəyərdir və əsasən yaddaş vasitəsiylə, şifahi şəkildə nəsildən nəslə ötürülür. Maddi əşyalar (bəzək əşyaları, musiqi alətləri, geyimlər, heykəltəraşlıq nümunələri, kitablar, lent/dısk yazıları və s) isə bu mənəvi dəyərlərin yalnız daşıyıcısı ola bilər. Bəs bu dəyərlər toplum – yüzlər, minlər tərəfindən necə yaradılır? Aydındır ki, bir dəyəri yüzlərlə, minlərlə insan birdən-birə “oturub müştərək şəkildə” yarada bilməz. Hər hansı folklor nümunəsinin ilkin yaranışı mütləq fərdi iradə ilə bağlıdır. Bu nümunə isə müəyyən dövr ərzində insanlar arasında yayılaraq və müəyyən dəyişikliklərə məruz qalaraq toplumun ortaq yaradıcılığına çevrilir. Həmin dəyişikliklər nümunənin dəyərinin daha da artmasına, onun daha da ictimailəşməsinə xidmət edir. Folklor nümunələrinin çoxvariantlılığı da buradan yaranır. Həmin dəyişikliklərdən sonra adətən nümunənin ilkin variantı və ilkin müəllifi bilinmir. Aydındır ki, hər fərdi yaradıcılıq nümunəsi folklora çevrilə bilməz. Yalnız o nü-munələr folklora çevrilə bilər ki, insanların həyatına, ba-xışlarına, onaqədərki ənənələrə uyğun olsun. Bu baxımdan fo-lklor insan cəmiyyəti yarandığı gündən bu yana “qırılmaz zəncir” şəklində inkişaf edir.

Fikrimizcə, müəllifin dəqiq bilinməməsi nümunənin folk-lora aid edilməsinin zəruri şərtlərindən biri kimi götürülə bilər. Çünki, bu təsadüfi hadisə deyil. Əgər bir yaradıcılıq nümunəsi müəllifi bilinmədən şifahi şəkildə xalq tərəfindən yaşadılıbsa, deməli xalqın ruhuna uyğun olub, xalq onu sınağından keçirib və bəyənib, xalq üçün müəllifinin kimliyindən çox nümunənin mahiyyəti önəmli olub. Digər tərəfdən, xalq onu müəyyən qədər dəyişdirib, cilalayıb, daha da gözəlləşdirir. Bir sözlə, xalq o nümunəyə öz müəllifliyini verib. Yox, əgər bir yaradıcılıq nümunəsi şifahi şəkildə olsa da, müəllifinin adı ilə yaşadılıbsa, deməli xalq ona öz müəllifliyini verməyib və folklora aid edilməməlidir. Bəzən səhvən folklor toplularına müəllifi dəqiq məlum olan aşıq şeirlərini (qoşma, gəraylı, bayatı və s.) da daxil edirlər. Bu nümunələrin yalnız forması, janrı, yəni yazılış qaydaları xalq yaradıcılığının məhsulu ola bilər, özü isə yox.

Onu da qeyd edək ki, müəllifin adı müəyyən səbəblərdən hətta yazılı ədəbiyyatda da itə bilər. Bu hallar istisnadır və aydındır ki, həmin nümunələr folklora aid edilə bilməz. Yəni, müəllifin dəqiq bilinməməsi xalq yaradıcılığı üçün kafi yox, zəruri şərtdir.

Folklorda professional və kütləvi yaradıcılıq biri-birindən fərqlənir. Yaradılmasında yalnız xüsusi sənət, peşə sahiblərinin (xanəndələr, aşıqlar, instrumental musiqiçilər, toxucular və s.) iştirak etdiyi folklor nümunələri professional (yəni, hansısa peşə ilə bağlı) folklor nümunələri sayılır. Lakin bu fərdi yaradıcılıq demək deyil, çünki, bu nümunələr çoxsaylı sə-nətkarlar arasında dildən-dilə, əldən-ələ keçərək dəyişilir, ci-lalanır və ilkin variantı və müəllifi dəqiq bilinmir. Elə folklor nümunələri (məsələn, atalar sözləri, məsəllər, bayatılar, rəva-yətlər, lətifələr, sadə xalq mahnıları, adət-ənənələr və s.) də var ki, onların yaranmasında xüsusi peşə sahiblərinin iştirakı zəruri deyil. Belə folklor nümunələri kütləvi yaradıcılığa aid edilir. Bəzən yanlış olaraq xalq yaradıcılığı kimi yalnız kütləvi folklor qəbul olunur, yuxarıda professional folklora aid etdiyimiz nümunələr isə fərdi yaradıcılığa (müəllif yaradıcılığına) aid edilir. Lakin, nəzərə almaq lazımdır ki, yuxarıda da qeyd etdiyimiz kimi, xüsusi sənət sahibləri arasında olsa da, həmin professional yaradıcılıq nümunələri də əldən-ələ, dildən-dilə keçərək dəyişilir və ictimailəşir, həm-çinin, şifahi və ənənəvi xarakter daşıyır.

Folklorun cəmiyyətin inkişafında və ictimai münasi-bətlərin tənzimlənməsində rolu böyükdür. Folklorumuzun çoxşaxəli elementləri və cəmiyyətin həyatındakı rolu haqqında kitabın 3-cü bölməsində daha geniş məlumat verəcəyik.