Çocuk Kalbi

NİSAN
İLKBAHAR
1 Cumartesi
Bir  nisan!  Yalnız  üç  ay  daha.  Bu  sabah  yılın  en  güzel  günlerinden  birini
yaşadım. Okulda çok neşeliydim, çünkü öbür gün Coretti ve babasıyla gidip

---

Kralın  gelişini  göreceğiz.  Babası  onu  tanıyormuş.  Sonra,  gene  aynı  gün
annem  beni  Corso  Valdocco’daki  çocuk  yuvasını  gezmeye  götüreceğini
söyledi. Çok sevinçliyim, çünkü “küçük duvarcı ustası” iyileşmeye başlıyor,
öğretmenim de dün akşam babama rastlamış ve ona artık daha iyi çalışmaya
başladığımı  söylemiş.  Dün  sabah  çok  güzel  bir  ilkbahar  havası  hüküm
sürüyordu.  Sınıfın  pencerelerinden  masmavi  gökyüzü,  bahçelerin  yemyeşil
tomurcuk  kaplı  ağaçları,  evlerin  ağzına  kadar  açık  pencerelerinin  önünde
daha  şimdiden  yeşerip  çiçeklenmeye  başlayan  saksılar  görülüyor.  Öğretmen
gülmüyordu,  çünkü  hiç  gülmezdi  ama,  çok  neşeliydi;  öyle  ki  alnındaki  düz
çizgi bile kaybolmuştu. Bir yandan bizlerle şakalaşıyor, bir yandan da tahtada
bir  problem  çözümlüyordu.  Açık  pencerelerden  sınıfa  giren  bahçenin  taze
bahar havasını koklamaktan zevk aldığı seziliyordu. Havadaki bu taze toprak
ve  ot  kokusu  insana  kırları  hatırlatıyordu.  Öğretmen  ders  anlatırken,  bitişik
sokakta  demir  döven  bir  demircinin  çekiç  sesleri,  karşı  ki  evde  çocuğunu
uyutan  bir  annenin  söylediği  ninni  duyuluyordu.  Uzakta,  Cernaia  kışlasında
borular  çalınıyordu.  Stardi’ye  kadar  herkes  mutlu  görünüyordu.  Bir  an
demirci demiri daha hızlı dövmeye, çocuğunu uyutan kadıncağız daha yüksek
sesle ninni söylemeye başladı. Öğretmen sözlerine ara verdi ve kulak kabarttı.
Sonra pencereden bakarak, ağır ağır:
– “Güneşin ışıklarıyla parıldayan gökyüzü, ninni söyleyen bir anne, çalışan
namuslu bir adam, öğretmeni dinleyen öğrenciler... Ne güzel!” dedi.
Sınıftan  çıktığımız  zaman  diğerlerinin  de  bizler  gibi  neşeli  olduğunu
gördük.  Öğrencilerin  hepsi  ayaklarını  hızla  yere  vurarak  ve  şarkılar
mırıldanarak yürüyorlardı. Herkes sanki dört günlük bir tatilin arifesindeymiş
gibi  mutluydu.  Öğretmenler  de  kendi  aralarında  şakalaşıyorlardı.  Kırmızı
kalemli  öğretmen  de  çocuklarının  arkasından  küçük  bir  öğrenci  gibi
zıplayarak  gidiyordu.  Çocukların  ana  babaları  gülerek  aralarında
konuşuyorlardı.  Creossi’nin  annesi,  sebze  satıcısı  kadın,  sepetlerine  o  kadar
çok  menekşe  doldurmuştu  ki,  çiçeklerin  kokusu  etrafa  yayılıyordu.  Bugün
öğleyin  okuldan  çıktığımda  annemi  sokakta  beni  bekler  görünce  öyle
sevindim  ki;  şimdiye  kadar  hiç  bu  kadar  sevinmemiştim.  Anneme  doğru
ilerlerken ona:
–  “Çok  sevinçliyim.  Bu  sabah  neden  bu  kadar  neşeli  olduğumu
bilemiyorum.” dedim.
Annem  gülümseyerek  sevincimin  güzel  havadan  ve  vicdanımın  rahat
oluşundan ileri geldiğini söyledi.

---