|
ÇİNGİZ ABDULLAYEV
İlk qaçqınlar axını… axı onlar hökumət idarələrinin qapısına üz tutmamışdılar…var-
yoXunu itirmiş,əzildmiş,xəstəhal,əli uşaqlı zavallılar…onlar yalnız birbaşa Yazıçılar
Birliyinə üz tutur, çünki yaşadıqları ölkənin iqtidarından əllərini üzmüşdülər. Onlar
Anarın yanına gedir,Anar da saatlarla onları qəbul edirdi,hər gün, on,on beş, iyirmi
biçarəni. Bacardıqlarını əsirgəmirdilər,əncam axtarırdılar,baş sındırırdıldar, pul
yığırdılar,ayın-oyun toplayırdılar.Onda mən başqa Anarı görürdüm «-əgər hökumət onlara
yardım göstərə bilmir ya istəmirsə,gəlin biz,yazıçılar əlimizdən gələni edək,darda
qoymayaq insanları» -yana-yana deyən Anarı. Sözdən,təsginlik ürək-dirək verməkdən
başqa o, praktiki işləri təşkil etməyə çalışır,kiməsə məskunlaşmaqda köməklik
göstərir,kimisə işə düzəltməkdə…mənim heç ağlıma gəlməzdi ki, o,belə qətiyyətli
inzibatçı ola bilər.
583
Anarı ön cərgələrə can atan kimi təsəvvür etmək mümkün deyil. Adətincə hardasa
kənarda,aralı oturub özünü gözə soxmağa çalışmır, amma qeyri-ixtiyarı olaraq baxışlar onu
axtarır,ona yönəlir.
Dostları ilə paylaş: |
