Xalq dramasining janr xususiyatlari. Xalq dramasida aksiya va lof janrlarining belgilari. Xalq dramalarining babiiyati

XALQ DRAMASINING JANR XUSUSIYATLARI. XALQ DRAMASIDA AKSIYA VA LOF JANRLARINING BELGILARI. XALQ DRAMALARINING BABIIYATI.


REJA:

1. 
   Xalq dramasining janr xususiyatlari
   
2. 
   Xalq dramasida aksiya va lof janrlarining belgilari.
   
3. 
   Qo’g’irchoq va qo’g’irchoqbozlik istilohlari izohi.
   
4. 
   Qo’g’irchoq teatri tabiati va undagi ijrochilik xususiyatlari.
   

Drama (qadimgi yunoncha: drama — „harakat“) — 1) badiiy adabiyotning 3 asosiy turidan biri (epos, lirika bilan bir qatorda). Drama teatrga ham taalluqli. Syujetlilik, harakatlarning ziddiyatga asoslanishi va ularning sahna, epizodlarga boʻlinishi, bayonning yoʻqligi, personajlar munosabatlarining oʻzaro soʻzlashuvga asoslanishi D.ning oʻziga xos xususiyatidir. Ijtimoiy (konkret tarixiy va umuminsoniy) muammolarni aks ettiruvchi dramatik ziddiyatlar qaxramonlarning xatti-harakatlarida, avvalo dialog va monologlarda ifodalanadi. Drama matni koʻrishga (imo-ishora, harakat), shuningdek, eshitishga moʻljallanadi; u sahnaviy makon, zamon va teatr texnikasi (mizanssenalar qurilishi) imkoniyatlariga ham muvofiq keladi. Drama adabiy asar sifatida aktyor, rejissyor tomonidan sahnada oʻz talqinini topadi. Drama tufayli teatr sanʼati yuzaga kelgan va u kino sanʼati uchun ham asos boʻlgan (qarang Kinodramaturgiya).
Drama janrlari: tragediya, komediya, drama (janr sifatida) va tragikomediyalardir. 2) Dramaturgiya janrlaridan biri. Maʼrifatparvarlik davri (Didro, Lessing)dan boshlab Drama badiiy adabiyotning yetakchi janrlaridan biriga aylangan. Unda insonning ziddiyatli hayoti ifodalanadi. Tarixiy Dramaga fojiaviylik xos. Oʻzbek dramaturgiyasi 20-asr boshlarigacha ogʻzaki shaklda mavjud edi. 20-asrning 1-yarmida dastlabki yozma milliy sahna asarlari yaratildi: „Padarkush yoki oʻqimagan bolaning holi“ (Behbudiy), „Toʻy“ (Nusratulla Qudratulla va Hoji Muʼin), „Boy ila xizmatkor“, „Koʻknor“, „Mazluma xotin“ (Hoji Muʼin), „Juvonmarg“, „Ahmoq“ (Abdulla Badriy), „Baxtsiz kuyov“ (Abdulla Qodiriy), „Zaharli hayot“, „Ilm hidoyati“ (Hamza), „Pinak“, „Advokatlik osonmi?“ (Avloniy) va b. Bular Drama janri imkoniyatlarini oʻzida toʻla ifodaladi. 20—30-yillarda oʻzbek dramaturgiyasi Gʻulom Zafariy, Fitrat, Choʻlpon, Ziyo Said, Sobir Abdulla va b. dramaturglar ijodi tufayli yanada rivojlandi. 40-yillar dramaturgiyasi Ikkinchi jahon urushi va urushdan keyingi davr vazifalariga muvofiq taraqqiy etdi. Zamonaviy dramatik asarlarda oʻzbek xalqi tarixi, buyuk siymolar koʻproq yoritildi. H. Olimjon, Izzat Sulton, Uygʻun, Shayxzoda kabilar insonparvarlik va vatanparvarlik ruhi bilan sugʻorilgan „Muqanna“, „Jaloliddin“, „Alisher Navoiy“, „Mirzo Ulugʻbek“ kabi tragediya va dramalar yaratdilar. Oʻzbek dramaturgiyasining yetuk namunalari bu janrning eng yaxshi anʼanalari asosida yaratildi. D.da davr muammolari va hayotiy ziddiyatlarni ichki ruhiy kechinmalar asosida ifodalash oʻzbek sahna asarlarining yetakchi xususiyatiga aylandi. Abdulla Qahhorning „Shohi soʻzana“, „Tobutdan tovush“, I. Sultonning „Imon“, Uygʻunning „Parvona“, Oʻ. Umarbekovning „Qiyomat qarz“ pyesalari shular jumlasidan.
Drama (qadimgi yunoncha: drama — „harakat“) — 1) badiiy adabiyotning 3 asosiy turidan biri (epos, lirika bilan bir qatorda). Drama teatrga ham taalluqli. Syujetlilik, harakatlarning ziddiyatga asoslanishi va ularning sahna, epizodlarga boʻlinishi, bayonning yoʻqligi, personajlar munosabatlarining oʻzaro soʻzlashuvga asoslanishi D.ning oʻziga xos xususiyatidir. Ijtimoiy (konkret tarixiy va umuminsoniy) muammolarni aks ettiruvchi dramatik ziddiyatlar qaxramonlarning xatti-harakatlarida, avvalo dialog va monologlarda ifodalanadi. Drama matni koʻrishga (imo-ishora, harakat), shuningdek, eshitishga moʻljallanadi; u sahnaviy makon, zamon va teatr texnikasi (mizanssenalar qurilishi) imkoniyatlariga ham muvofiq keladi. Drama adabiy asar sifatida aktyor, rejissyor tomonidan sahnada oʻz talqinini topadi. Drama tufayli teatr sanʼati yuzaga kelgan va u kino sanʼati uchun ham asos boʻlgan (qarang Kinodramaturgiya).
Drama janrlari: tragediya, komediya, drama (janr sifatida) va tragikomediyalardir. 2) Dramaturgiya janrlaridan biri. Maʼrifatparvarlik davri (Didro, Lessing)dan boshlab Drama badiiy adabiyotning yetakchi janrlaridan biriga aylangan. Unda insonning ziddiyatli hayoti ifodalanadi. Tarixiy Dramaga fojiaviylik xos. Oʻzbek dramaturgiyasi 20-asr boshlarigacha ogʻzaki shaklda mavjud edi. 20-asrning 1-yarmida dastlabki yozma milliy sahna asarlari yaratildi: „Padarkush yoki oʻqimagan bolaning holi“ (Behbudiy), „Toʻy“ (Nusratulla Qudratulla va Hoji Muʼin), „Boy ila xizmatkor“, „Koʻknor“, „Mazluma xotin“ (Hoji Muʼin), „Juvonmarg“, „Ahmoq“ (Abdulla Badriy), „Baxtsiz kuyov“ (Abdulla Qodiriy), „Zaharli hayot“, „Ilm hidoyati“ (Hamza), „Pinak“, „Advokatlik osonmi?“ (Avloniy) va b. Bular Drama janri imkoniyatlarini oʻzida toʻla ifodaladi. 20—30-yillarda oʻzbek dramaturgiyasi Gʻulom Zafariy, Fitrat, Choʻlpon, Ziyo Said, Sobir Abdulla va b. dramaturglar ijodi tufayli yanada rivojlandi. 40-yillar dramaturgiyasi Ikkinchi jahon urushi va urushdan keyingi davr vazifalariga muvofiq taraqqiy etdi. Zamonaviy dramatik asarlarda oʻzbek xalqi tarixi, buyuk siymolar koʻproq yoritildi. H. Olimjon, Izzat Sulton, Uygʻun, Shayxzoda kabilar insonparvarlik va vatanparvarlik ruhi bilan sugʻorilgan „Muqanna“, „Jaloliddin“, „Alisher Navoiy“, „Mirzo Ulugʻbek“ kabi tragediya va dramalar yaratdilar. Oʻzbek dramaturgiyasining yetuk namunalari bu janrning eng yaxshi anʼanalari asosida yaratildi. D.da davr muammolari va hayotiy ziddiyatlarni ichki ruhiy kechinmalar asosida ifodalash oʻzbek sahna asarlarining yetakchi xususiyatiga aylandi. Abdulla Qahhorning „Shohi soʻzana“, „Tobutdan tovush“, I. Sultonning „Imon“, Uygʻunning „Parvona“, Oʻ. Umarbekovning „Qiyomat qarz“ pyesalari shular jumlasidan.Og’zaki drama — xalq ijodining mustaqil janri.
Qo’g’irchoq teatrining shakllanish tarixi va tasnifi: chodir jamol, chodir xayol va fonus xayol teatrilarining asosiy belgilari, repertuarlari va personajlari.
«Askiya» atamasining mohiyati, jam tabiati va o’ziga xos ijro xususiyati, ichki turlari.
Xalq orasida og’zaki tarzda yaratilgan va xalq san’atkorlari tomonidan sahnada namoyish etiladigan asariar og’zaki drama deb ataladi. Og’zaki drama —xalq ijodining mustaqil janri sifatida juda qadim zamonlarda shakllangan.
Og’zaki drama turli xil o’yin-kulgulardan, dramatik holatlardan, har xil qiyofaga kirgan tomoshachilaming monolog va dialoglaridan, sahna harakatlari-yu ovoz ohanglaridan tashkil topadi. Bular og’zaki dramaning eng muhim janriy belgilari hisoblanadi.
Og’zaki dramani folklor teatri deb ham yuritadilar. Davr uchun muhim axloqiy normalar, mavjud tuzumga doir muammolar xususida tomosha ko’rsatish og’zaki dramaning asosiy vazifasi sanaiadi. Bundan tashqari og’zaki drama o’z ichiga turli xil o’yin, to’y, bazm, marosim, sayllarni hamda ertakchi, baxshi, qissaxon va roviylarning ijrochilik san’atini ham qamrab oladi.
Og’zaki dramani sahnada professional qiziqchi va masxarabozlar ijro etadi. Shu sababli, odatda, u askiyaboz, qiziqchi, masxarabozlar yashagan joylarda tashkil topgan hamda satira va yumorga asoslangan.
O’zbek folklorshunosligi og’zaki dramani ikki shaklga bo’lgan holda o’rganadi:
Masxaraboz va qiziqchilar teatrida dramaturgiya, sahna bezagi, qiziqchi aktyorlar, musiqa asosiy o’rin tutadi.
Sirasini aytganda, masxarabozlik va qiziqchilik - asrlar davomida shakllangan og’zaki an’anadagi professional teatr hisoblanadi. Uni havaskorlik harakatidan farqlovchi xususiyati ham an’anaviy xalq teatri sanalganligi bo’lib, XX asrning boshlaridayoq yuzaga kelgan yevropacha tipdagi o’zbek professional teatrining sarchashmasiga aylanganligidir.
O’zbek an’anaviy xalq teatri o’ziga xos dramaturgiyaga ega. Bu og’zaki drama deyilib, undagi personajlar o’z individual qiyofasiga, mijozi (temperamenti)ga, aql-u zakovatiga, hissiyot va kechinmasiga, tanasi va unga mos harakatlariga ega. Bu teatrning ijrochi - artisti masxaraboz (masxara), qiziqchi (qiziq) va taqhdchi (muqallid) nomlari bilan yuritiladi. Artist faoliyatining asosini satira va yumor, aniqrog’i, hajv va tanqid, hazil, tanqid va piching, istehzo va kesatiq, qahqaha va xanda tashkil etgani bois u nomiga mazkur so’zlarni laqab sifatida qo’shib olgan. Demak, uning ijrochilik faoliyati shu yo’nalishga qat’iy yo’naltirilgandir.
Qolaversa, «masxaraboz» arabcha va tojikcha so’zdan yasalgan bo’lib, kulish, mazax va taqlid qilish asosida ish ko’ruvchi komik aktyorni anglatadi. Bu so’z arablar istilosidan so’ng tilimizga o’zlasha boshlagan esa-da, arablarning o’zlari komik aktyorni «muhabbiz» deb ataganlar. Shunday bo’lsa-da, «masxara» so’zi o’zbek tilida ham komik aktyor, ham kulgili hajviy tomosha ko’rsatuvchi ma’nosida qo’llaniladi. Taxminan XY1 asrning oxiri va XY1I asrning boshlaridan e’tiboran arabcha «masxara» so’ziga fors-tojik tilidagi «bozi» (o’yin) so’zidan -»i» tovushi qisqargan holatda «-boz» shaklida qo’shilib, «masxaraboz» istilohi bunyod etilgan. Lekin aktyor ma’nosida ham masxara, ham masxaraboz istilohlari baravar qo’llanib boravergan. Shu ixtisosdagi ijrochilar nomlari esa shu istiloh bilan sifatlangan holda yuritilishi an’anaviy tus olgan. Binobarin, masxaraboz yoki masxara — xalq teatrining komik aktyori bo’lib, mazax vositasida voqeani muayyan matnga solib, hajviy tomosha ko’rinishida ijro etib beruvchi kulgi ustasi sanaladi. U o’z tomoshalarini, asosan, ochiq maydonlarda, sayllarda namoyish etgan. Masxarabozlar ijrosidagi tomoshalarda ijtimoiy adolatsizlikni, erksizlikni, an’anaviy qoloqlikni, ishyoqmaslikni, tekinxo’rlikni, uquvsizlikni fosh qiluvchi ijtimoiy ruh g’oyat baland bo’lgan. Shu sababli ular ijrochiligi «xalq teatri» sifatida e’tirof etilgan.
O’zbek an’anaviy xalq teatri uch lokal guruh doirasida tashkil topgan va rivojlangan:
Buxoro masxarabozligi ikki tipga bo’lingan: birinchisi — qishloq masxarabozligi bo’lib, ko’pincha 3-5 kishidan iborat holda tomoshalar ko’rsatgan. Ular kichik guruhdan tarkib topganlari sababli kichik hajmdagi maishiy mavzudagi tomoshalarni ko’rsatishda so’zga emas, asosan, harakatga va mimikaga zo’r berib ijro etishgan.
Shahar masxarabozligiua ham, asosan, mehmonxonalarda kichik hajmli maishiy komediyalar o’ynalgan bo’lsa-da, sayllarda, katta to’ylarda yirikroq tomoshalarni namoyish etishgan. Shahar masxarabozligida, ayniqsa, buxorolik To’la masxara (1842-1916) to’pi ajralib turgan. U, xususan, salbiy personajlarga ijtimoiy tavsiflar berib, ularni fosh etishda ayricha mahorat ko’rsatgan.
Xorazm masxarabozligiua «Xatarli o’yin» turkumi ko’p o’ynalgan. Bunda dialog, kuy, qo’shiq, raqs va muallaq, pantomimadan unumli foydalanilgan. Ular orasida, ayniqsa, Quwat kalta, Boltaqul masxara, Matyoqub ko’r, aka-uka Eshmat va Do’smatlar shuhrati butun Xorazmni tutgan.
Xalq teatrining keng rivoj topgani Farg’ona qiziqchiligi bo’lib, ular, asosan, Qo’qon va Marg’ilon shaharlari va ularning atrofida yashagan Zokir eshon (1815-1885), Sa’di Maxsum, Mulla Hoshim, Usmon qiziq, Abulhasan Qashg’ariy, Marasul qora, Normat og’zi katta, Abduaziz qiziq. Bahromboy, Hasan bukri, Kalsariq, Mo’min qishloqi, Rizo kiyik, Rahimbek hez, Davlat novcha, Yusufjon qiziq Shakarjonov, Oxunjon qiziq Huzurjonov, Tesha qiziq, Muhiddin qiziq Darveshov, Zaynobiddin qiziq, Hojiboy Tojiboev va boshqaiar tomonidan muvaffaqiyat bilan davom ettirilgan. Bulardan tashqari dorbozlar, huqqibozlar va nayrangbozlar ham xalq teatrining xodimlari sanalib, ular tarkibida yana sozanda-yu o’yinchilar ham bo’lgan.
Xalq teatri tomoshalari ikki xil ko’rinishda tashkil etilgan. Aytaylik, ba’zi tomoshalar ma’lum matn (og’zaki dramaturgiya) asosida ikki yoki uch aktyor ijrosida tashkil etilsa, ba’zilarida faqat birgina aktyor matnni ijro etib bergan. Bu yakka aktyor teatri deyilgan. U matndagi ijobiy va salbiy obrazlarni bir o’zi ijro etgan. Yoki u turli qushiar, jonivorlar ovoziga, xatti-harakatiga taqlid qilib, pantomimalar ko’rsatgan. Pantomimalar ma’lum va taniqli shaxslarning fe’1-atvori, qiliqlariga taqlid qilib ham yaratilgan. Biroq xalq teatrlarida ko’pincha og’zaki hikoyalar inssenirovka qilingan. Masalan, «Namoz», «O’lik yuvish» kabi inssenirovkalarshularjumlasidandir.
Masxarabozlar, asosan, erkaklardan iborat bo’lgan. O’tmishda Buxoro, Xorazm va Farg’onada maxsus masxarabozlar teatrlari mavjud bo’lgan. Ularda buxorolik aka Buxor, To’la va Gadoy masxarabozlar, farg’onalik Yusufjon qiziq Shakarjonov, Orifjon Toshmatov singari professional qiziqchi va masxarabozlar faoliyat ko’rsatgan.
Qiziqchilar orasida xotin-qizlar ham bo’lgan. Xotin-qizlarning qiziqchilik teatri mustaqil faoliyat yuritgan. Ular shakl va mazmuniga ko’ra masxarabozlar teatriga o’xshagan.
Xotin-qizlar teatrining muhim belgilari shundaki, uning ijrochilari va tomoshabini faqat ayollardan iborat bo’lgan. Erkak kishi rolini ham ayollar erkakcha kiyinib, soqol-mo’ylov yasab ijro etadi. O’z tomoshalarini erkaklardan uzoqroq, chetroq, pana joylarda namoyish qilganlar.
Xalqimiz orasida professional qiziqchi ayollardan samarqandlik Zulfi Suydiyeva, pskentlik Kuydiniso Rasulmatova, toshkentlik Salomat Mutalova kabilarning nomlari mashhurdir.

Qiziqchi ayollar o’z tomoshalarida zolim, bevafo erlarning kirdikorlari, kundoshlik azobi, sof muhabbat haqida tomoshalar ko’rsatganlar. Jumladan, «Bozorda to’lg’oq tutib qolgan xotin», «Cho’pon va uning xotini», «Kundoshchilik», «O’sma qo’yish» kabi og’zaki dramalar xotin-qizlar teatrida mahorat bilan ijro etilgan.

Og’zaki drama asarlari mazmun-mundarijasi va sujetining uzun-qisqaligiga ko’ra har xil bo’lgan. Ularda satira va yumor yetakchi o’rin tutgan. Agar og’zaki dramada sinfiy munosabatlar, hukmdor amaldorlar, boylar, ruhoniylar zulmi, adolatsizligi, poraxo’rligi tanqid qilinsa, u satirik xarakter kasb etadi. Mabodo og’zaki dramada qoloq urf-odatlar, ayrim shaxslar xarakteridagi yoki xatti-harakatidagijuz"iy kamchiliklar tanqid qilinsa, u yumoristik asar hisoblanadi. Masalan, «Mudarris» komediyasida o’tmishdagi madrasa mudarrisi, o’qish va o’qitish masalasi, mudarrisning poraxo’rligi, yulg’ichligi, ikkiyuzlamachiligi o’tkir satira bilan fosh etilgan bo’lsa, «Sudxo’r akam jon berdi», «Sudxo’rning o’limi», «Hindibozlik» komediyalarida sudxo’rlik deb atalmish — mehnatsiz daromad topuvchilar xatti-harakati, riyokorligi keskin tanqid qilingan.
Xullas, satirik og’zaki dramalarda, asosan, poraxo’r amaldorlar, dindorlik niqobi ostida yurgan ayrim riyokor eshon-u domlalar, islom dinining chalasavod nazoratchilari, sudxo’rlar, maishiy buzuq kimsalaming kirdikorlari ro’y-rost ochib tashlanadi. Bunday asarlarni xalq ommasi maroq bilan qiziqib tomosha etadi.
Yumoristik pyesalarda voqea-hodisalar yumor vositasida badiiy talqin etiladi. Ularda, asosan, o’z mehnati evaziga kun kechiruvchi shaxslar faoliyatidagi nuqsonlar, ijtimoiy hayotdagi ayrim kamchiliklar, qoloq fikr va urf-odatlar, go’llik, dangasalik oqibatida kelib chiquvchi kulgili vaziyatlar ko’rsatib beriladi. Masalan, «Sartarosh», «Podachi», «Yog’och polvon», «Hasan-Husan», «Bo’zchilik», «Olacha to’qish» kabi og’zaki dramalar o’z mavzu yo’nalishiga ko’ra yumoristik pyesalar qatoriga kiradi. Bu asarlar xushchaqchaq yumor qo’zg’atuvchi badiiy detallarga boyligi bilan ajralib turadi. Ularning sujet voqealari sodda, qisqa va sermazmundir.

Og’zaki dramatik asarlar yo monolog, yo dialog shaklida yaratiladi. Ularni ijro etuvchi qiziqchi va masxarabozlar turh ovoz ohanglari, qiliqlar, shartli harakat va pantomimalarni bajarib, turli xushchaqchaq va hazil qo’shiqlarni aytib, raqsga tushib, voqealar rivojini ta’minlab borganlar. Shu orqali ajoyib ta’sirchan sahna asari yuzaga kelgan.

Og’zaki drama va pyesalarda, komediyalarda xalqning qochirimlaridan, xalq iboralaridan ustalik bilan foydalanganlar. Personajlar nutqida ko’chma ma’noli so’zlarni, iboralarni ko’p ishlatganlar. Personajlar xarakterini ochib berishda zid qo’yish san’atidan unumli foydalanilgan. Voqealarning bo’lib o’tgan o’rni va vaqti aniq ifodalanmay, keng badihago’ylikka erishilgan.
Xullas, og’zaki drama xalq ijodining mustaqil janrlaridan biri sifatida an’anaviy ijroda hozirgacha yashab kelmoqda.
Qo’g’irchoq teatri. Qo’g’irchoq qadimiy turkiy so’Z sifatida Mahmud Koshg’ariyning «Devonu lug’otit turk» asarida «Oxshanchik, oxshog’u, kuzurchik, qoborchuq» shakllarida qo’llangan bo’lsa, sug’diylarda «zocha va zochak» shaklida, A.Navoiy davri adabiyotlarida esa «lo’bat, lo’batak» shakllarida istifoda etilgan. «Zochak» hozir ham buxoroliklar lafzida qo’g’irchoqni anglatadi.
Qo’g’irchoq o’yini shunchaki qiz bolalar ermagi bo’lmay, xalqimizning qadimiy og’zaki teatri sifatida qaror topgan an’anaviy san’at hamdir. Uning qadimiyligini Umar Xayyom (1048-1123)ning tubandagi ruboiysi ham tasdiqlaydi:
Shuningdek, ruboiynavislikda uning an’analarini davom ettirgan Pahlavon Mahmud (1247-1326) ruboiysidagi tubandagi satrlarda ham shu fikrning rivojlantirilganligini kuzatish mumkin:
M.Qodirov garchi qo’g’irchoq teatrini «qo’g’irchoq o’yini» deb ta’riflab, uni dorboz, nayrangboz, chavandoz, ayiq, ilon, maymun o’ynatish va yog’och o’yini kabilar bilan bir qatorda qo’ysa-da, aslida jonli so’zlashuvda «Qo’g’irchoq o’yini» ifodasi bolalarning qo’g’irchoq o’ynashini anglatishini, binobarin, u nisbiy ma’nodagina qo’g’irchoq teatri hodisasini ifodalashi mumkinligiga u qadar ahamiyat bermaydi.78 Qolaversa, qo’g’irchoq o’ynayotgan qizaloq qo’g’irchoq­boz ham emas. Qo’g’irchoq vositasida biror hayotiy voqelikni ko’rsatish nfyatida qo’g’irchoqlarni o’ynatuvchi, ya’ni boshqarib turuvchi kishilar qo’g’irchoqborfar yoki korfarmonlar deb yuritiladi. Ular sahna oldida, yo sahna ortida turib, qo’g’irchoqlarning o’zaro munosabatiga aralashadilar, aniqrog’i, ularni harakatga solib, o’zaro munosabatga kirishuvlarini ta’minlaydilar. Наг bir qo’g’irchoqning ruhiyatiga, ko’rinishiga moslab ovoz beradilar, bunda ovozni turlantirish uchun tillari tagiga maxsus safil (kichkina plastinka moslama) qo’yib oladilar. Binobarin, qo’g’irchoqlarni jonlantirib, voqelik mantiqiga mutanosib harakatga omuxta ovozda so’zlash uchun korfarmon (qo’g’irchoqboz)larda alohida aktyorlik iste’dodi shakllangan bo’lmog’i zarur. Qolaversa, ularning o’z leksikasi mavjuddir. So’z ularning asosiy quroli hisoblanadi. Ular jonli xalq tilidan ustalik bilan foydalanib, qo’g’irchoq ijro etayotgan personajning individualligini ta’minlaydilar.
Qo’g’irchoqbozlik san’ati sirlari esa o’tmishda avloddan-avlodga o’tishi uchun korfarmonlar o’z hunarlarini bolalariga o’tkazish asosida an’anaviylik kasb etgan. Buning uchun esa o’tmishda yurtimizda qo’g’irchoqbozlar alohida mahallalarda yashagan, hatto chetdan qiz ham olmagan va chetga qiz ham chiqarmay, o’z kasblarini farzandlariga o’rgatishgan. Faqat ko’rsatgan tomoshalaridan tushgan daromad evaziga ro’zg’or tebratishgan. Buxoroda o’g’lon darvozasi mahallasida qo’g’irchoqboz va sozandalarning yuzga yaqin oilasi yashagani ma’lum. Toshkentda ham Ko’kcha, Sebzor, Beshyog’och va Shayxontohur dahalarida qo’g’irchoqbozlar oilalari istiqomat qilishgaa
Qo’g’irchoq teatri o’ziga xos o’yin-kulgi vositasi bo’lib, xalqning ijtimoiy-maishiy turmush tarzi, axloq normalari, turli munosabatlarini satira va yumor orqali namoyish etish san’ati sanaladi. Qo’g’irchoq teatrining tarixiy-genetik ildizlari juda qadimga borib taqaladi. Uning ilk ildizlari ajdodlarimizning o’tmishdagi urf-odatlari va marosimlariga bog’liq bo’lib, ibtidoiy insonning tabiat hodisalari oldida o’zini ojiz sezib, turli ma’budlarga sig’inishi, tabiiy ko’ringan hodisalarni ta’riflash maqsadida yasalgan ramziy shakllarga, totem sanalgan hayvonlar qiyofasini aks ettiruvchi niqoblarni kiyib, ritual raqsga tushishi hodisalari pirovardida qo’g’irchoq teatri yuzaga kela boshlagan. Tadqiqotchilarning aniqlashicha, qo’g’irchoq teatrining paydo bo’lishi dunyodan o’tgan ajdodlami teatrlashtirilgan holda yodga olish marosimi asosida yuz bergan. Bu marosim qoidasiga ko’ra, marhumning eng yaqin kishisi uning niqobini kiyib, xuddi o’sha marhumga o’xshab va o’xshatib gapirgan, harakat qilgan. Keyinchalik esa, bu marosim o’zidagi urfiy belgilarini yo’qotib, oddiy tomoshaga aylana borgan, ibtidoiy-mifologik ishonchlarning kuchsizlanishi va yo’qola borishi natijasida mazkur ramziy shakllar qo’g’irchoqbozlar qo’liga o’tib, tanqidiy vazifani ado eta boshlashi tufayli qo’g’irchoq teatri shakllangan. Qo’g’irchoq teatrining mavzulari kengaya boshlashi oqibatida niqoblar arsenali ham turfalashib ko’paya borgan. XI-X1I asrlarda O’rta Osiyoda qo’g’irchoq teatri juda tez rivojlangan. Temuriylar davriga keUb qo’g’irchoq teatri yanada gullab-yashnaganki, buni Alisher Navoiyning «Xamsa» asarida odamlar hayotini qo’g’irchoq teatriga o’xshatib ta’riflagani ham yaqqol tasdiqlaydi. Qolaversa, XY asrda yashagan Husayn voiz Koshifiy «Futuvvatnomayi sultoniy yoxud juvonmardlik tariqati» asarining to’rtinchi fasli ikkinchi qismini maxsus «Qo’g’irchoqbozlar bayonida»gi sarlavha bilan xalq qo’g’irchoq teatrining tabiati va turlarini tavsiflashga bag’ishlagani bejiz emas. Jumladan, u yozadi: «Agar qo’g’hchoqbozlikning shartlari nimadan iborat, deb so’rasalar, aytgil: asosiy sharti shuki, qo’g’irchoq o’ynatuvchi dono bo’lsin va haqiqatdan bahra topsin. Qo’g’irchoq o’ynatuvchilarga xos narsalar nima deganda, chodir va peshband (peshtaxta), deb aytgil. Chodirda kunduzi, peshbandda esa kechasi o’yin ko’rsatiladi. Peshband deb sandiqni aytadilar. Sandiq ustida qo’g’irchoqlarni o’ynatadilar. Kunduzgi o’yinlarda qo’g’irchoqni qo’l bilan o’ynatadilar. Kechki o’yinlarda esa sandiq ustida bir necha iplar orqali qo’g’irchoqlarni harakatga keltiradilar».79 Bu mulohazalardan shu narsa ayonlashayotirki, XY asrdayoq qo’g’irchoq teatrining ikki turi keng rivoj topgan. Ayni zamonda esa uning uch ichki turi keng taraqqiy etayotir:
«Chodir jamol» qo’g’irchoq teatri. Bunda qo’g’irchoqlar qo’lga kiyihb, barmoqlar vositasida harakatga keltirilgan. Bu teatrda, asosan, uch ko’rinishli «Kachal Polvon sarguzashtlari» xalq komediyasi o’ynalgan. O’z-o’zidan ayonlashayotirki, bu teatming (komediyaning ham) bosh qahramoni Kachal Polvon bo’lib hisoblanadi. «Kachal» so’zining lug’aviy ma’nosi kal bo’lib, ko’chma holda «maymoq, qaltiroq, qo’rqoq» degan ma’nolarda qo’llanilib, istehzo va pichingni ifodalaydi.
Shu ma’noda Kachal Polvonni maymoq Polvon, qaltiroq Polvon, qursoq Polvon deya kesatish, unga istehzo qilish va piching urish mumkin. Shu asosda Kachal uning laqabiga aylanib, bu bilan xalq unga hazil qilgan, uning ustidan tabassum etgan, muloyimgina jilmaygan. Aslida bunga uning bug’doy rang, qirg’iy burun, qayrilma mo’ylov, qora munchoqdan qilingan va yiltirab turuvchi qop-qora ko’zlari, yashil va ko’k rangli qalpog’i tagidan chiqib turgan qora sochlari, to’q qizil yoki sariq ko’ylagi, hamisha xushchaqchaq va sho’x qiyofasi hamda ziddiyatli va murakkab xarakteri muhim rol o’ynagan. Chindan-da, u bir tomondan, ozgina yengiltak, maishatparast, urishqoq, hovliqma, yalqov, boqibeg’am, maqtanchoq, kamuquv, ikkinchi tomondan, sodda. sho’x. beg’ubor. qo’rqmas, jasur, to’g’rilik va haqiqat yo’lida tolmas kurashchi. U xarakteridagi ana shu ikkinchi qutb tufayli hamisha g’olib chiqib, maqsadiga yetishadi, qolaversa, xuddi shu fazilatlari tufayli inglizlardagi Ponch, fransuzlardagi Polishinel, ruslardagi Petrushka, nemislardagi Gonivurt yoki Gansvurt, chexlardagi Kashparon yoki Kashparak, italyanlardagi Pulchinello, turklardagi Qorago’z yoxud Qora qiz va eroniylardagi Pahlavon Kachalga safdoshdir. M.Gorkiy to’g’ri ta’kidlaganidek, «u har kimni va hamma narsani, politsiya, poplar, hatto shayton va o’limni yengib chiqadi, o’zi esa o’lmay qolaveradi. Mehnatkash xalq bu qo’pol va sodda obrazda o’z xususiyatlarini, oqibat-pirovardida hamma narsani va barcha dushmanni yengib chiqishga bo’lgan ishonchini mujassamlashtirgan».80
O’xshatmasa uchratmas deganlaridek, uning xotini Bichaxon ham o’ziga mostushgan, tabiatan ular bir-birini to’ldirib tursa-da, Bichaxon ham (ba’zan Oyimchaxon, Buvichaxon yoki Oyxonim nomlari bilan harakat qiladi) mazkur xalq komediyasining ikkinchi bosh qahramoni. U goh Kachal Polvonning xotini, goho esa*ma’shuqasi qiyofalarida harakat qiladi. U shahloko’z, bodomqovoq, qayrilmaqosh, oq badan. Yosh va suluv juvon. Yuzida bir dona xoli bor. Ikki yuzi qip-qizil. Egnida odmigina guldor ko’ylak (ba’zida rangdor, adras-shoyidan), boshida shoyi ro’mol va peshonabog’, bo’ynida bir shoda marjon. Tabiatan sho’x va o’ziga yetar darajada tannozligi ham bor. Xuddi shu xususiyatlari tufayli tomoshabinni o’ziga jalb eta oladi.
«Chodir jamol»da o’ynovchi qo’g’irchoqbozning kamida 20 ta qo’g’irchog’i bo’lgan. Spektakljarayonida shulardan 8-12 tasini qo’lga kiyib, 4-6 epizodni namoyish qilgan. U, asosan, kunduzi o’ynalganligi sababli «ro’z bozi» deb ham atalgan.
Professor M.Qodirov «Chodir jamol»da lOOdan ortiq qo’g’irchoq qatnashganini ta’kidlab, ularni tubandagicha to’rt guruhga taqsimlab tasvirlaydi:
Satirik personajlar. rais, yasovul, sudxo’r, hoji kampir, tergovchi, ko’knori, dalla-sovchi...
Xalq tiplari: o’zbek, rus, qozoq, yahudiy, turkman, Abram mujik va Oyqiz Shura.
San’at ahli: sozanda, yallachi, masxaraboz, raqqosa, dorboz, maymunboz, tosboz..
Hayvonlar va afsonaviy maxluqlar. yalmog’iz kampir, ajdaho, shayton, qoravoy it va boshqalar.
Bu personajlarning har biri betakror qiyofaga ega va xalq komediyasida o’zigagina xos ijtimoiy-estetik vazifani bajarishlari tufayli asarning g’oyaviy-badiiy maqsadini ochishga xizmat qilgan va tomoshabinlarga zavq va saboq berishgan.
«Chodirxayol» qo’g’irchoq teatri. Bunihozir zamonaviylashtirib marionetka teatri deyiladi. «Chodir xayol» teatrida qo’g’irchoqlar harakati iplar yordamida amalga oshiriladi. Qora iplarga bog’langan qo’g’irchoqlar kechasi qora parda fonida harakatlantirilgani uchun iplari ko’zga tashlanmaydi va qo’g’irchoqlar go’yo o’zi harakatlanayotganday ko’ringani uchun tomoshabinlarda katta qiziqish hamda estetik zavq uyg’otgan. Bu teatrda, asosan, «Sarkardalar» xalq komediyasi o’ynalgan. Hozirgacha bu teatr repertuaridan bizga ma’lum bo’lgan yagona asar shu komediya bo’lib, uni 1927-yilda M.F.Gavrilov yozib olgan.
«Chodir xayol»da ham 100 ta qo’g’irchoq — personaj mavjud. P.A.Kamarov kolleksiyasida shulardan 47 tasi mavjud, qolganlari esa hanuzgacha noma’lum.

«Chodir xayol» spektaklida voqea, asosan, xon saroyida kechadi. Shu vajdan unda harbiylarni ifodalovchi qo’g’irchoq — personajlar ko’p. Chunonchi yasovul, rus sarbozlari, xitoy sarbozlari va xalq komediyasining bosh qahramoni Yo’ldosh yasovul shu silsilaga kiradi.

Yo’ldosh yasovul boshida qora popugi osilib turgan qizil qalpoq kiyib olgan, ikki beti ham anordek qip-qizil, qirrador burni dumaloq yuzi ustida savlat to’kib turibdi. Yashil shalvor va havorang mundir kiyib olib, belini oq-qizil yo’1-yo’l tasma bilan mahkam bog’lagan, oyog’ida qora etik, chap qo’lida qamchi. Yuzlarida qo’rquv va dahshat ifodasi bor. Hayronlikdan og’zi ochilib qolgan, g’oyat siqilgannamo, birmuncha sodda, zahmatkash va dilkash qiyofadagi kishi sifatida harakat qilsa, boshqa personaj — qo’g’irchoqlar uning shu xatti-harakatini to’ldiradi. Bularni uch guruhga bo’lish mumkin:
San’at ahli. Bular aslida mehnatkash xalq vakillari bo’lib, Toshpo’lat dorboz, Parda karnaychi, raqqosalar — Lazokat poshsha, Saodat poshsha, Ernazar maymunchi, Orif jarchi ko’zaboz, Oysha xotin olmaboz, erkak-ayol parangi muallaqchilar, Shodmon botir qilg’izlardan iborat.
Satirik personajlar. Bular asli real tarixiy shaxslar bo’lib, Xudoyorxon, Puchuq oftobachi (ba’zan Abdurahmon oftobachi), O’ratepa begi Abdug’afforbek, Saydulla yuzboshi, Iso avliyo, Haraid qiyshiq o’g’ri, Said Botir qalandar, Qo’ng’irboy ko’mirchi singari personaj- qo’g’irchoqlar harakat qiladi.
Shuni ta’kidlash joizki, «Chodir xayol» spektaklida kamida 50 tacha qo’g’irchoq ishtirok etganligi tufayli ularni ip bilan boshqarish zaruriyatga aylangan. Bu tomosha, asosan, kechqurun o’ynalganligi tufayli «Shab bozi» deb ham yuritilgan.
«Fonus xayol yoki soya» qo’g’irchoq teatri. Bu teatrda tomoshalar qo’g’irchoq yoki qo’l barmoqlarining soyasini devorga tushirib, turli-tuman shakllar hosil qilish orqali namoyish qilingan.
Ana shu uch turdan tashqari qo’g’irchoq teatrining yana bir shakli ham borki, unda ijrochi hamda qo’g’irchoq teng turishib tomosha ko’rsatishadi. Tomosha ularning dialogidan tashkil topadi. Har qalay bu hodisani qo’g’irchoq teatrining to’rtinchi turi sifatida e’tirof etish oyinga aylanib bormoqda.
Biroq mazkurto’rt turning faoli va keng tarqalgani hamda qadimiysi «Chodir jamol»va «Chodir xayol» bo’lib, ulardagi chodir va peshtaxta (sandiq) mohiyatini Husayn voiz Koshifiy snunday ta’riflaydi: «Agar chodir (xayma) nimaga ishora qiladi, deb so’rasalar, bu inson badaniga ishora, deb javob bergil. Chunki inson ichidan har lahzada yuz xil qo’g’irchoqlar bosh ko’taradi va tilga kiradi. Bu xayma, ya’ni badan ichida turli fe’1-ravishlar bo’lsa-da, biroq bularning hammasi yagona qudratning san’ati, ijodidan boshqa narsa emas.
Agar peshtaxta (sandiq) nimaga ishora etadi, deb so’rasalar, odamizod qalbiga ishoradir, deb aytgil. Zero, qalb ajoyib sandiq bo’lib, odamning ahvoli, xislatlaridan nishona berib turadi».81 Demak, chodir va peshtaxta (sandiq) inson tashqi va ichki olamini ifodalovchi ramziy vositalar sifatida qo’g’irchoq teatrining falsafiy-estetik mohiyatining zuhuroti sanaladi.
Qo’g’irchoqbozlarning repertuari rang-barang. Ularda, asosan, zulm va zo’rlik, hukmron tabaqa vakillarining noxush kirdikorlari, tovlamachi, ikkiyuzlamachi va munofiq kishilar hajv qilinadi. Shu bilan birga, qo’g’irchoqbozlar repertuarida xalq orasida ba’zan ertak, hajviya, hikoya va latifalar sujeti, qolaversa, mavjud hayot voqeligini aks ettiruvchi zamonaviy yangi pyesalar ham uchrab turadi. Ular yuksak g’oyaviyligi, o’tkir hajviy vazifani o’tashi bilan e’tiborni o’ziga tortib turadi. Yangi pyesalarda ham an’anaviy Kachal Polvon va uning xotini Bichaxonlar bosh obraz sifatida faoliyat ko’rsatmoqda. Bu esa, xalq komediyasining yozma adabiyotga ko’rsatayotgan samarali ta’siri natijasidir. Sh.Sa’dullaning «Kachal Polvon yoxud yog’och qo’g’irchoqning sarguzashtlari» ertak-qissasi va shu asosda yaratilgan multfilm buning yorqin dalili sanalishi mumkin.
Qo’g’irchoq teatri jahon xalqlarining barchasida mavjud umumfolkloriy hodisadir. Har bir xalqning o’z milliy ruhiyatini ifodalovchi milliy qahramoni bor. Endilikda xalqona qo’g’irchoq teatrlari ham professional teatrlarga aylana bormoqda. Ular qo’g’irchoq teatrlari arboblarining xalqaro ittifoqi (UNIMA) atrofiga uyushganlar. UNIMAning esa hozirgacha XII kongressi va qator festivallari bo’lib o’tdi. Ularda qo’g’irchoq teatrlari taraqqiyotining o’ziga xos tamoyillari belgilanib, ijro mahoratini tobora takomillashtirish va tajriba almashtirishga qaratilgan tanlov — ko’riklar ijobiy natijalar bermoqda.
Askiya. Askiya istilohi arabcha «zakiy» so’zidan olingan bo’lib, «so’zamol zakovatli, o’tkir zehnli» degan ma’nolarni anglatadi. Askiya istilohi «zakiy» so’zini ko’plik shaklida «azkiyo» deb qo’llashdan va keyinchalik talaffuzda «z» tovushining jarangsizlanishi oqibatida kelib chiqqan.
Askiya - o’zbek folklorigagina xos jam. Bu jam boshqa xalqlar folklorida uchramaydi. Shu jihatiga ko’ra askiya o’zbek folklorining janrlar tizimida alohida diqqatni tortadi hamda o’zbek folklorining milliy o’ziga xos tarkibini belgilaydi. U, asosan, to’y-tomoshalarda, xalq yig’inlarida, sayllarda, bayramlarda, gap-gashtaklarda ijro etiladi.
Askiya — so’zga chechan, hozirjavob, hazil-mutoyibaga moyil, zakovatli, topqir, badihago’y kishilar ma’naviy musobaqasidir. Shuning uchun askiya professional ijroga moslashgan. Askiya ijrochilari askiyaboz, askiyachi deb yuritiladi. Askiya aytishuvida har kirn ham ishtirok etavermaydi, chunki askiyachilikda so’z o’yiniga usta, so’z va jumlalardagi ko’chma ma’noni ilg’ab olishga qodir, hozirjavob, shama’ va piching qila bilish san’atkorligiga ega bo’lish talab etiladi. Zero, askiya so ‘z va jumlalardagi tagdor kesatiq, istehzo, piching, pisanda, mazax, shama’ va boshqa yumorga moyil rang-barang ko’chma ma’nolarni ilg’ab olib, unga munosib javob topa bilishdan iborat so ‘z о yini san ‘atidir.
Askiya tarafma-taraf bo’lib ijro etishga asoslangan. Tarafma-taraf bo’lib askiya aytishni boshlagan askiyabozlarni tinglovchilar ommasi kuzatib turadi va tomonlardan qay biri mantiqli ilmoqli luqmasi bilan ustun kelsa, kulgi-qahqaha bilan ularni ma’qullab, chapak chalib, oiqishlab boradi. Shu xususiyati tufayli askiya tomonlar tortishuviga aylanib boradi.

Askiyaning badiiy qurilishi tugallangan ikki fikrning bir-biriga qarshi qo’yilishidan tashkil topadi. Undagi har bir fikr o’ziga xos tugunga va yechimga ega bo’ladi. Qarshi qo’yilayotgan fikrlar o’zaro bir-birini inkor etishi yoki tasdiqlashi, yoxud kuchaytirishi kerak.

Har bir askiya asosida satira va yumor teng yotadi. Chunki askiyada, albatta, ikki xil kulgi tug’iladi. Ya’ni tomonlardan biri yaramas illatlarni ochish uchun ramziy yoki ko’chma ma’nodagi so’z va iboralarni qo’Uaganda, zaharxanda (satirik kulgi) ko’tarilsa, shu paytda uning fikri qaratilgan ikkinchi tomondagi askiyachilardan biri noqulay holatga tushib qoladi. Bu kulgi - yengil, beg’ubor yumonstik kulgini tashkil etadi. Bunday kulgini hosil qilish uchun kinoya ishlatiladi, u yoki bu so’z, ibora kuchaytiribroq, bo’rttirib qo’llaniladi. Raqib tomon askiyachisi kulgili narsa yoki hodisalarga qiyoslanadi.
Askiyaning har xil turlari mayjud. Shulardan eng keng tarqalgan, an’anaviylashgani payrovdir. Payrov — muayyan mavzu atroflda ijro etiladi. Masalan, mevalar nomi, kino nomlari, parranda, qushlar, fasllar, badiiy asarlar nomi payrovlarga mavzu qilib keltirilishi an’anaga aylangan.
Payrovlaming hajmi har xil, sujeti sodda bo’ladi. Payrovda biror-bir so’z, atama chertib aytiladi va u garchi o’z ma’nosida qo’llanayotgandek tuyulsa-da, aslida ko’chma ma’noni bo’rttirib ifodalab keladi.
Payrovlar boshlama va tugallanma qismlardan iborat bo’ladi. Uning boshlamasida, asosan, tarafkashlar belgilanadi. Haqiqiy payrov esa mavzu oydinlashgandan keyin boshlanadi.
Payrovda belgilangan mavzudan uzoqlashmaslik shart. Bu payrovda bellashayotgan, tortishayotgan tarafkash askiyabozlar uchun ma’lum qoidaga aylangan. Shuning uchun askiyaboz belgilangan mavzudan uzoqlashsa, pala-partish so’z aytsa, payrov buzilgan va yengilgan hisoblanib, askiya to’xtatib qo’-yiladi.
Payrovda yana askiyachining «raqib»iga aytgan so’z va jumlasi ko’chma ma’no kasb etishi shart. Shuningdek, askiyachi o’z nutqida turli badiiy tasvir vositalaridan ham unumli foydalana olmog’i Iozim.

Askiya payrovlaridan askiyaboz o’z «raqibi»ning fe’li — sajiyasiga, xulq-atvoriga, qiliqlariga, tashqi ko’rinishiga, portretiga mos laqabni topa olishi va ularni so’z o’yini orqali sha’ma qilib o’tishi kerak. Bularning bari payrov askiyaning tabiatini belgilab turadi.

Askiyaning ichki turlarini «Bo lasizmi?», «O’xshatdim», «Gulmisiz, rayhonmisiz, jambilmisiz?», «Safsata», «Qofiya», «Radif» kabi kichik, ixcham, savol-javob shakliga ega bo’lgan namunalar tashkil etadi.
Payrovga nisbatan oldinroq shakllangan askiyaning bu turida dialog kompozitsion asos hisoblanadi. Ulardagi savol-javoblarining har biri kichik hajmdagi epizodlardan tashkil topadi.
«O’xshatdim», «Bo’lasizmi?», «Gulmisiz, rayhonmisiz, jambilmisiz» tipidagi askiyalar bir xil xarakterda bo’lib, ularda o’xshatish orqali bir-birini tanqid qilish shakli namoyon bo’ladi. Tanqidga mo’ljal bo’lgan askiyaboz kulgili narsalarga - jonivorlarga, gul turlariga o’xshatiladi. Unga qarshi tomon ham shu xilda javob qaytaradi. Ularda satira, tanqid alohida o’rintutadi. «Safsata» tipidagi askiyalarda tarafkashlarning piching yo’lida aytgan hazili namoyon bo’ladi. Askiyaning yana bir turi «Tutal», «Rabbiya» shakllari hisoblanadi.
«Tutal» va «Rabbiya» ko’pincha she’riy yo’lda aytilishi bilan askiyaning boshqa turlaridan ajralib turadi. Askiyaning tutal usulida yumshoq kulgi hukmronlik qiladi.
Askiyalar mavzusi va g’oyaviy yo’nalishi jihatidan ikkiga bo’linadi:

• 
  Ijtimoiy-siyosiy ma’nodagi askiyalar.
  
• 
  Maishiy-tarbiyaviy mazmundagi askiyalar.
  

O’tmishda yaratilgan askiyalarning aksariyati ijtimoiy-siyosiy ma’no kasb etganligi kuzatiladi. Ularda ko’proq o’tmishdagi og’ir hayot, insonning insonga zulm o’tkazishi, yuqori tabaqa vakillarining, amaldorlarning xalqqa yetkazgan jabr-u jafosi, turli nayranglari hajv qilingan.

Askiyalar hozirgi davrda ham faol yaratilmoqda. Hozirgi davr askiyalarida, asosan, istiqlol zamonasi bunyodkorligi, milliy hurlik baxsh etgan farovon hayot haqida gapiriladi.

Askiya kishining ruhini ko’taradi, uni ma’naviy g’alabalar sari da’vat etadi. Shu sababli xalq askiyani sevadi.
Askiyada badiiy ko’chimning har xil turlarini, bundan tashqari, istiora, o’xshatish, sifatlash kabi badiiy tasvir vositalarini hamda tanosib, tajnis, mubolag’a singari ifoda vositalarini uchratish mumkin. Masalan: G’oyib aka: — Qanday o’rik yeyman axir, siz bog’ninng o’rtasida turib, olma, olma, deysiz-u!
Askiyada majoziy ma’noni kuchaytirish maqsadida omonim so’zdan unumli foydalanilgan. Omonim so’zlar vositasida iyhora san’ati qo’llangan. Askiyadagi «Olma» so’zi bir o’rinda meva nomini, ikkinchi o’rinda esa buyruq fe’lini bildirib kelmoqda va lining yordamida, birinchidan, kulgi obyekti aniqlanayotgan bo’Isa, ikkinchidan, holat komizmi vujudga keltirilgan.
Ba’zan askiyalarda ayrim so’zlarning o’rni ataylab almashtiriladi yoki buzib aytiladi. Bunday holatda u yoki bu belgiga shama’ qilinadi. Urg’u tushgan so’z yoki jumla esa kulgi qo’zg’aydi. Masalan: «Mamayunus aka uxlab yotgan Erka qorini asta turtib:
Askiyada «kurort» so’zi ataylab buzib aytilgan. «Sho’rtepa» so’zi esa gap boshlagan askiyachining kal ekanJigiga ishora qiladi. Shu so’zlar yordamida askiya yengil, xushchaqchaq kulgi qo’zg’aydi. Bunday askiyalarda askiyachilaming portreti, fe’1-atvoriga aloqador ayrim chizgilarni ham bilib olish mumkin bo’ladi. Jumladan, yuqoridagi askiyaning birinchi qismida askiyachining ko’zi ojiziigiga ishora qilingan bo’Isa, ikkinchi qismida raqib askiyachining kal ekanligiga shama’ qilingan.
Ba’zi askiyalarda bir narsaning turli belgilariga ishora qilinganligini kuzatish mumkin. Masalan:
Tursun buva: — Paxta terimi normangizni nega bajarmaysiz desam, eski «vavag’» ekansiz-da.

Qodirjon aka: — O’zlari qora taxtani qo’noqqa aylantirib olibdilar-u, yana bizga tullaklik qiladilar.»

Askiya payrovida ishlatilayotgan «vavag», «tullak» so’zlarining har ikkalasi ham bedanani anglatadi. Payrovda ular o’z ma’nosida emas, ko’chma ma’noda qo’llanib, tortishuvda majoziy ma’no kasb etib, ish o’rniga gap sotadigan dangasalarning safsatasi bedana sayrashiga o’xshashligini hamda o’ta mug’ambir, ayyor kimsalar tullak bedana kabi ekanligini ta’kidlash uchun xizmat qilmoqda.
Askiya professional ijroga asoslangan janrdir. Xalq orasida o’tkir didli askiyachilar yashab o’tganligi ma’lum. Jumladan, marg’ilonlik Yusufjon qiziq Shakarjonov (1869-1959), qo’qonlik Erka qori Karimov (1880-1956), Mamayunus Tillaboev, Komiljon Pvahimov (1905-1964),
Xullas, askiya ijtimoiy hayot hodisalari, ayrim siyosiy muammolar, odamlarning turmush tarzi, o’zaro muomala-munosabati, yaxshi-yomon odatlari, orzu-istaklari asosida yaratiladigan ixcham va kulgili asarlardir. U aytuvchi va tinglovchilarga cheksiz zavq-shavq, ta’limiy-tarbiyaviy ozuqa baxsh etadi, kishilarni hozirjavoblikka, badihago’ylikka etaklaydi.
Lof. Lof — o’zbek xalq og’zaki ijodining o’ziga xos, alohida mustaqil janrlaridan biridir. Uning tabiatida epiklik va dramatiklik o’zaro uyg’unlashib ketganligi tufayli lof epizodik og’zaki drama namunasi sifatida ko’zga tashlanadi. Loflar sahnaga mo’ljallangan, satira va yumorga asoslangan, tomoshabinlar guruhining mavjud bo’lishini taqozo etadigan asarlar bo’lib, ular o’ziga xos ijro usuliga ega. Loflar askiyalar kabi so’zga chechanlik va hozirjavoblikni talab etadi. Harakatning kontrast asosida qurilganligi-yu, kuchli mubolag’aga asoslanishi bilan alohida ajralib turadi.
Loflar kishida bir lahzalik kulgu uyg’otib, unga cheksiz zavq-shavq bag’ishlashi bilan diqqatga sazovordir. Ularning sujeti dialog asosida quriladi. Lof aytish mubolag’ali savol-(epizod)ga undan kuchliroq mubolag’aviy mantiqiy javob qaytarishdan iborat so’zga chechanlik musobaqasi shaklida namoyon bo’ladi. Lofchilarning so’zamollik bobidagi tortishuvi bevosita lofni yuzaga keltiradi. Loflar hech qanday kirishlarsiz boshlanadi. Sujet yechimi esa latifalarnikidek favqulodda yuz beradi.
Loflar odatda ikki qismdan tashkil topadi: Birinchi qismida biror voqea yo hodisa boshlovchi tomonidan bo ‘rttirilgan holda bayon etilsa, ikkinchi qismida esa ikkinchi lofchining undan-da oshirib-topilgan javobi keltiriladi. Shu tariqa loflar sujeti birikib, yaxlit kompozitsiyali asarni tashkil etadi.
Loflarda badiiy shartlilik asar sujetining epizodik shaklda bo’lishi, voqealarning kechish vaqti, personajlarning xatti-harakati, nuqtalarning yagona maqsadga yo’nalganligi, yagona g’oyani ifodalashga bo’ysundirilganligida namoyon bo’ladi.
Lof janri, asosan, qiziqchi va askiyabozlar, shuningdek, talantli, hayotiy tajribaga boy kishilar orasida shakllangan va ijro etilgan.
Loflarda ko’pincha notabiiy voqealar, salbiy belgilar kulgi ostiga olinadi.
Lofchilik, lof urish, lof aytish, lofbozlik o’z sajiyasiga binoan xalq og’zaki san’atining askiya, qiziqchilik masxarabozlik, latifago’ylik turlariga juda yaqin turadi.
Lofchilar ustoz-shogirdlik munosabati orqali maxsus tayyorgarlikdan keyin yetishib chiqqan. Hozir so’zga chechan kishilar tomonidan u keng ijro etilaveradi. Lof kishilarning o’zaro suhbatida ham tez-tez ishlatiladi. Bu esa loflarning kelib chiqish tarixi ijtimoiy zaruriyat bilan bog’liqligini ko’rsatadi. Masalan, sovchilar nutqida lof ko’p uchraydi. Ular kelin va kuyovning maqtovini keltirishda lofdan obdon foydalanishadi.
Loflarning mavzu ko’lami keng qamrovlidir. Ular mazmunan ijtimoiy hayotning barcha tomonlarini qamrab oladi. Loflarda insonlarga xos go’zal fazilatlar ulug’lansa, ayrim shaxslarga xos yaramas xatti-harakatlar hajv ostiga olinadi. Jamiyatda uchraydigan illatlar ham loflarda satira tig’i bilan fosh etiladi.

Loflar tuzilishiga ko’ra sodda va murakkab bo’ladi. Sodda tuzilishdagi loflarda sujet qisqa va favqulodda yechim topish xarakterida bo’ladi. Personajlar ikkitadan oshmaydi. Bayon qilinayotgan voqealar bir joyda yuz beradi. Masalan:

« - Yangi yilni oyda kutmoqchiman! - *debdi lofchi maqtanib.
- Oyga borsangiz, - debdi dehqon lofchi bo’sh kelmay, - men
ekib kelgan qovun-tarvuzlardan mazza qilib eng-u, o’zimga ham
ikkatasini ola keling».
Bu lof sodda tuzilishga ega bo’lib, unda faqat ikkita lofchining mubolag’ah dialogi keltirilgan, xolos. Murakkab tuzilishdagi loflarda ikkitadan ortiq lofchi ishtirok etadi. Shu bilan murakkab loflar sodda loflardan farq qiladi.
« - Qo’shnim xotinining zulmiga chiday olmay, o’zini 6-qavatdan tashladi, - debdi zo’r gap topganday maqtanchoq Ali lofchi. -Lekin bechora qo’shnim norasida bolalarini o’ylab, 4-qavatga yetganda yana ortiga qaytdi.
He, bu gap hech narsa emas. Xotinini ko’rsa dag’illaydigan bir qo’shnim o’zini 30-qavatdan tashladi-yu, yarmiga yetganida parashyut esiga tushib, qaytib chiqdi, —debdi Vali lofchi.
Shu ham gap bo’ldi-yu, - deb gapni ilib ketibdi Soli lofchi. -Xotinidan o’lguday qo’rqadigan bir tanishim o’zini endi 7-qavatdan yerga otaman deb turganida, xotini ko’rib qolib: —«Hoy, ortingga qayt!» — degan ekan, u 2-qavatga yetganida, yana bir sakrab, 7-qavatga, xotinining oldiga chiqib ohbdi».
Ana shunda loflami eshitib turgan Mamarayim: « O’sha sen ko’rgan odaming men edim»,— degan ekan.
Ko’rinib turibdiki, har bir lofchi o’ziga xos mubolag’a yo’lini tanlab, bir-birini yengishga, gapda g’olib chiqishga harakat qiladi. Shu holat lofning asosiy mohiyatini tashkil etadi.
Murakkab loflar sodda loflarga qaraganda juda kam uchraydi.
Loflami mavzu yo’nalishiga ko’ra ikkiga bo’Ub o’rganish mumkin:

Siyosiy loflarlarda xalq vakillaridan tanlab olingan Boqi-Soqi yoki Esboy-Bekboy obrazlari orqali siyosiy tus olgan voqealar mubolag’alashtirilib keltiriladi. Ularda siyosiy ruh, siyosiy kayfiyat, voqelikka siyosiy munosabat ustunlik qiladi:

«Amerikalik» sug’urtachi lofchilar bilan toshkentlik lofchi sug’urtachilar uchrashib qolishibdi:
Ijtimoiy-maishiy loflar uyda, ko’cha-ko’yda, o’zaro qo’ni-qo’shnichilikda, ma’lum qishloq aholisi o’rtasida do’st-birodarlar orasida bo’ladigan mubolag’ali hangomalardan tashkil topadi.
Lof uzoq — yillar davomida o’zbek folklorshunosligida epik tur tarkibiga kiruvchi mustaqil janr sifatida e’tirof qilindi. Lekin bu talqin asossizdir. Chunki lofda askiya va latifaga o’xshash hozirjavoblik, zukkolik yetakchilik qilishini, umumjanrmiqyosida hajv va yumoming hukmronligini e’tiborga olsak, uning xalq qiziqchilik san’ati tarkibida rivoj topganligini, aniqrog’i, dramatik turga mansub bo’lganligini kuzatish mumkin. Qolaversa, lof kompozitsiyasining dialog shaklida qurilganligi, ijro jarayonida ijrochi va tomoshabin — tinglovchilarning mavjudligi kabi xususiyatlar ham uning dramatik turga mansubligini tasdiqlab turadi.
Loflarning badiiyati o’ziga xosdir. Unda mubolag’aning har uchala turi — g’uluv, tablig’, ig’roq, o’xshatish, litota, jonlantirish, qarshilantirish behad serob. Ayniqsa, mubolag’a loflarda alohida o’rin tutadi. Lofdagi mubolag’alash usuli ertak va dostonlarda ham uchrab turadi.
Loflarda aksariyat hollarda qahramonlarning ismi o’zaro qofiyalangan bo’ladi. Ali, Vali, Soli kabi. Tovushlarning bunday uyg’unligi zamirida ham yumonstik kulgi yotadi. Xullas, lof — xalq qiziqchilik san’atining nodir namunasi bo’lib, hozirgi davrda ham faol yaratilmoqda.