Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu



Yüklə 3,88 Mb.
Pdf görüntüsü
səhifə4/58
tarix29.11.2016
ölçüsü3,88 Mb.
#461
1   2   3   4   5   6   7   8   9   ...   58

 

“Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Ədəbi söhbətlər. Müsahibələr.”.

 

Ə

dəbi-kulturoloji tərcümə e-Antologiyası 



Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu

 



 

www.kitabxana.net

 



 

Milli Virtual Kitabxana 

 

25 


Alan Mecilin təbirincə desək, bu dörd "peyğəmbərin  ekstremistliyi" hazırkı 

postmodernistləri modernizmə qarşı çıxmağa ruhlandırır. Bu geneologiya bizdə 

postmodernizmin kökləri barədə az da olsa, təəssürat yaradır, lakin postmodernizmin özü 

barədə az şey deyir.  Buna görə də biz kələfin ucunu postmodern yazarların əsərlərində  

axtaraq.  

 

Kələfin ucu 



 

Fikrimcə, kor-təbii postmodernist adlandırılan Nitsşedən tutmuş Derridaya qədər, 

həmçinin müasir postmodernistlər hesab olunan Cean Baundrill, Cean-Françoys Lyotard, 

Qayatri Spivak və Yuliya Kristeva kimi yazarları  birləşdirən ümumi cəhət onların anti-

essensialist və anti-fundamentalist olmalarıdır. Bundan çıxış edərək deyə bilərəm ki, 

onlar mahiyyəti, təbiəti və varlıqda bu və ya digər dərəcədə rol oynayan səbəb və mənanı, 

bir sözlə, istənilən universallığı inkar edirlər. Beləlkiklə, postmodernist perspektivdən 

baxdıqda üstünlük, transtarix və interpretasiya üçün vahid transmədəniyyət yoxdur. 

Radikal anti-essensialist postmodernistlər modernistlərin əsaslandırıb  rahatlıqla irəli 

sürdüyü bir çox anlayışları tənqid edib  fərdiliyi, orijinallığı aradan qaldırmağa çalışırlar. 

Bunların bir neçəsini burada Migel Fukonun əsərlərinə istinad edərək qeyd edəcəyəm. 

Anti-essensialistlərin izini aşkarlayan birinci konsepsiya əksər postmodernistlərin   

transsendent prizmadan dəyərləndirdiyi  insan təbiəti ideyasıdır. Misal üçün, tarixi 

qanunauyğunluğa görə biz belə güman edirik ki, bəşəriyyət keçmişdə də indiki kimi olub. 

Biz həmçinin belə fərz edirik ki, müxtəlif mədəniyyətlərə məxsus xalqlar içərisində öz 

mədəniyyətimizə uyğun gələn  insanlar vardır. Bu  fərziyyə insanların məqsəd və 

fəaliyyət cəhətdən bir-birinə keçmişdə uyğun gəlməsi inamını aşılayaraq tarixi 

araşdırmağa imkan verir. 

Lakin postmodernistlər sübut etməyə çalışırlar ki, bəşəriyyətin heç  bir ümumi 

essensiyası yoxdur. Bunun qəbulu yalnız fərdlərin müxtəlifliyini, özünəməxsusluğunu  

inkar etməyə gətirib çıxarır. Postmodernistlərə görə, dünya gərək  son dərəcə müxtəlif 

cinsli təsəvvür edilsin; keçmiş indidən tamamilə fərqlidir və bütün mədəniyyətlər bir-

birinə bənzəmir.  

Postmodernistlər faktla fantaziya  arasındakı fərqi qəbul etmirlər.  Onlara görə, söz və 

əşya, məna və mənalandıran, subyekt və obyekt arasında heç bir mühüm əlaqə yoxdur. 

Bu mülahizə tarix kimi reallığın da təsvirini tələb edir.  Postmodernizmdə həm tarixi, 

həm də bədii əsərlər onların yaxşı və pis nüsxələrindən daha çox reallıq üçün əvəzlənib 

yenidən işlənilir. Bu Migel Fukonun başqa bir tələbinin bazisidir: ―Yaxşı bilirəm ki, 

indiyədək fantastikadan özgə nəysə yazmamışam. Çox da uzağa gedib fantastika 


 

“Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Ədəbi söhbətlər. Müsahibələr.”.

 

Ə

dəbi-kulturoloji tərcümə e-Antologiyası 



Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu

 



 

www.kitabxana.net

 



 

Milli Virtual Kitabxana 

 

26 


həqiqətin arxasındadır deməyi nəzərdə tutmuram. Mənə belə gəlir ki, həqiqətin içərisində 

fantastik əsər yaratmaq mümkündür‖. 

Tarixin fundamental kateqoriyası hadisə konsepsiyasıdır. Bu konsepsiya tarixi olayların 

xüsusiyyətinə əsaslanmağı nəzərdə tutur. Bundan fərqli olaraq postmodernistlər sübut 

etməyə çalışırlar ki, hadisə termini ümumi ilə nisbətdə aktual hadisələrin  spesifikliyini 

inkar edir. Onlar bildirilər ki, olayları bir-biri ilə bağlayan heç bir ümumi mahiyyət 

yoxdur  və hadisə ideyası dəyərsiz konsepsiyadır. Fuko hadisə terminini  çoxçalarlı 

nizamsız hadisələrin  ―fantaziya‖sı  kimi dəyərləndirir və bildirir ki, o, aktual olaylarda 

heç bir oxşarı olmayan mənanın effektidir. 

Postmodernistlərin anti-essensialist analizləri vasitəsilə inkar esdilən anlayışlar çoxdur. 

Lakin əsas nöqtə  budur ki, postmodernistlər mahiyyəti və təbiəti şübhə altına alırlar. 

Fikrimcə, bu, onların ən səciyyəvi  cəhətidir. 

 

Nəticə 


 

Postmodernizmin fəlsəfi və tarixi prinsipləri dəyərsiz hesab edib   nihililist mövqe 

nümayiş etdirməsindən bir çoxları narazılığını bildirir. Əksəriyyət isə postmodernizmin 

əxlaqi və mənəvi dəyərləri aradan qaldırmaq cəhdlərindən şikayətlənir. Fikrimcə, bu 

iradlar tutularkən bir şey nəzərdən qaçırılır.  Nəzərimcə, postmodernistlər əxlaqi və 

mənəvi dəyərlərə  lazımsız, qiymətsiz hökmünü israrla vermirlər.  Onlar sadəcə zəruri 

əsasların və bir şey  üzərində  konkret bir  mövqenin seçim zərurətinin yerini dəyişdirilər.  

Bu bizə şəxsi mövqeyimizi yaratmaqda  azadlıq imkanı verir. Lakin azadlıq elə bir 

meyardır ki, o bizim hamımızın arzusu ilə hesablaşmır və hesablaşması da  mümkün 

deyil.   

Fukonun aşağıdakı fikirləri ilə yazımı bitirmək istərdim: 

―Zəif, mütərəddid, xəyal və illüziya olmayan hər hansı bir cərəyan, fərdi bir zamanlar 

inandığı həqiqətdən ayırıb onu başqa qaydalar axtarmağa təhrik edir: bu,   fəlsəfədir. 

Düşüncə tərzinin, dəyərlərə, incəsənət əsərlərinə münasibətin yerdəyişməsi və 

transformasiyası fərqlənmək və daha artıq  nəyəsə nail olmaq üçün başqa cür düşünməyə 

gətirib çıxarır: bu isə daha çox fəlsəfədir... Bəzi insanların hazırkı boşluq və ehtiras 

əvəzinə, bir balaca məhdudiyyətdən sonra ideyalar dünyasında narahatçılıq keçirməsi 

başadüşüləndir. Mən inanıram ki, kimsə öz həyatında bir dəfə də olsa yeni ahəng, yeni 

baxış bucağı, yeni fəaliyyət üsulu tapıbsa, belə insanları dünyanın düzənsizliyi, tarixin 

lazımsız insanlarla dolu olması heç vaxt gileyləndirməyəcək‖. 



 

İngiliscədən çevirən: Elmar Vüqarlı   

 

“Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Ədəbi söhbətlər. Müsahibələr.”.

 

Ə

dəbi-kulturoloji tərcümə e-Antologiyası 



Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu

 



 

www.kitabxana.net

 



 

Milli Virtual Kitabxana 

 

27 


Nərmin Kamal 

 

―Umberto Eko və Postmodernizm fəlsəfəsi‖ 

 

Kitabın adındakı hər iki açar-söz – Umberto Eko və Postmodernizm fəlsəfəsi XX əsrin 



ikinci yarısının hadisələridir, deməli, zamanca müasirlərimizdir. Postmodernizm - 

Avropa fəlsəfi, bədii-estetik düşüncə tarixində keyfiyyətcə yeni mərhələ sayılır. Bizim 

Qərbə inteqrasiyamız yalnız onun klassik sistemləri çərçivəsində qala bilməz, Qərbə necə 

varsa, olduğu kimi yanaşmamız üçün onun ən yeni ideyalarını, ən yeni dünyagörüşünü 

öyrənməli və diqqətə almalıyıq.  

Umberto Eko bu fəlsəfənin daha çox akademik qanadına məxsus bir düşüncə adamıdır. 

O, çoxunuza ―Qızılgülün adı‖ roman-traktatı ilə tanışdır. U.Eko, Postmodernizm 

fəlsəfəsinin banilərindən biri kimi, onun hazırda həyatda olan azsaylı 

nümayəndələrindəndir. II Dünya Müharibəsindən sonrakı filosoflar nəslinin son 

nümayəndələrindən biri olaraq Eko öz ideyaları ilə yaşadığımız dünyaya birbaşa təsir 

göstərmək gücündə olan şəxsiyyət, mədəniyyətlərarası üfüqi dialoq, çoxkültürlülük, 

insansevərlik (humanizm), barış kimi bəşəri önəmli mövzularda aparıcı düşüncənin 

simvolu sayılan bir ideoloqdur.  

Hər bir ideya cərəyanına qarşı olduğu kimi Postmodernizmə də münasibət birmənalı 

deyil. U.Eko yazır: Bizim dövrümüzdə Postmodernizm termininə Avropada hər dəfə 

nəyisə tərifləmək istəyəndə müraciət olunur [87, 75]. Yəni bu termin bir növ ―yaxşı‖ 

sözünün sinoniminə çevrilib. Keçmiş Sovet ölkələrində və Azərbaycanda isə əksinə (bu 

ideyanı mənimsəmiş az sayda insanı çıxmaqla), o daha çox neqativ-ironik şəkildə 

yorumlanır. Postmodernin qəbul olunmamasının səbəbi onun mədəniyyətin alışılmış 

estetik mahiyyəti və ölçülərini dağıdan virus kimi təfsir olunmasıdır. Lakin bizim 

məqsədimiz elmi bir yanaşma olduğundan, bu başdan mənfi köklənmiş rəylərə önəm 

vermədən məsələlərin mahiyyətinə varmalıyıq. Son bir neçə ildə Postmodernizmin 

miqrasiyası nəticəsində bu fəlsəfə mövzusunda müzakirələr və eksperimentlər Avropadan 

Rusiya və Türkiyəyə, oradan isə Azərbaycan cəmiyyətinə, xüsusən bədii üslub kimi 

ədəbiyyat və sənət sahələrinə daxil olub. Ancaq Azərbaycanda bu müzakirə və 

eksperimentlərin əsaslandığı heç bir fəlsəfi-elmi tədqiqat olmadığı üçün, həmin bədii 

çalışma və dartışmalara bir kor-koranəlik xasdır. Postmodernistlər məzarları təhqir 

edənlər, vampirlər, özünü təsdiq edə bilməyən qrafomanlar, estetikanı etikadan üstün 

görənlər, əxlaqsızlar, ―modernizmsiz postlar‖ və s. kimi qınaqlarla sıxışdırılır. 

Azərbaycanda müasir ədəbi prosesi izləyənlərə məlumdur, bizim ölkəyə Postmodernizm 

müzakirələri son on ildə ədəbiyyat dəhlizindən ayaq açandan sonra mətbuatda çoxlu 

qeyri-peşəkar tənqidlə qarşılanıb, ilk aşamada dumanlı bir imaj qazanıb. Lakin, 

Postmodernizmi Azərbaycanda ilk dəfə fəlsəfə sahəsində elmi tədqiqata çəkərkən, ona 

ciddi hadisə kimi yanaşdığımı, bu gün dünya ensiklopediyalarında Postmodernizm 



 

“Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Ədəbi söhbətlər. Müsahibələr.”.

 

Ə

dəbi-kulturoloji tərcümə e-Antologiyası 



Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu

 



 

www.kitabxana.net

 



 

Milli Virtual Kitabxana 

 

28 


kəlməsinin qarşısında ―müasir fəlsəfə və incəsənətin əsas istiqaməti‖ kimi sanballı 

təyinlər yazılmasını nəzərə alıb, ona Qərb fəlsəfə və bədii təfəkküründə göstərilən ciddi 

münasibəti davam etdirdiyimi burada ifadə etmək istəyirəm. ABŞ, Avropa elmi 

dairələriylə tanışlıq sırasında onlarda Modernizm və Postmodernizm fəlsəfəsi üzrə 

ixtisaslaşan alimlər olduğunu görürük. Postmodernizm sərlövhəsi altında onlar 

Postmodern dünyagörüşü, Postmodern feminizm, Postmodern estetika, Postmodern 

linqvistika kimi bir çox sahələrdə tədqiqat aparırlar. ―Postmodern‖ sözü Qərb alimi üçün 

mürəkkəb açar-söz, konsepsiya, xüsusilə bizim kimi ölkələri anlamaq funksiyası yerinə 

yetirdiyi halda, bizim yerli auditoriyada bu söz anlaşılmaz assossasiyalar doğurur. Biz 

keçid dövründən danışırıq, bu dövrün bütün problemlərini yaşayırıq, dünyanın 

virtuallaşdığını, informasiya hakimiyyəti dövrünün başladığını görürük və hiss edirik ki, 

ənənəvi binar dünyagörüşümüz, xeyir və şər, həqiqət və yalan anlayışlarımızla bu dövrü 

dindirə bilmirik, elə isə ənənəvi xeyir-şər, ağ-qara, həqiqət-yalan – anlayış aparatımızın 

özündə dəyişiklik etmək, müvafiq keçid dövrü fəlsəfəsi kimi Postmodernizmi 

mənimsəməliyik. 

Azərbaycan Postmodernizmin fikir budaqlarından olan, 1970-ci illərdə meydana çıxmış 

Postkolonializmin maraq dairəsinə daxildir. Postkolonializm vaxtilə müstəmləkə olmuş 

ölkələrə, Afrika və Asiyadakı üçüncü dünya dövlətlərinə, həmçinin keçmişdə konkret 

olaraq müstəmləkə olmasa da, bu günə qədər mədəniyyəti kölgədə qalmış cəmiyyətlərə 

işıq salan bir fəlsəfədir. Postkolonializm Modernizm dövründə Fransa, Britaniya, 

İspaniya, Rusiya kimi güclü dövlətlərin müstəmləkəsi olmuş ölkələrin mədəniyyətini 

tədqiq edir, ona özünü tanıtmaq imkanları verir və müstəmləkəçiliyin mirasıyla savaşır. 

Bu gün Britaniya, Fransa, ABŞ və s.-də incəsənət, elm kimi sahələrdə asiyalılar, 

afrikalılar, başqa sözlə, üçüncü dünya ölkələrindən olan incəsənət adamları, alimlər, 

filosoflar bir əsr əvvəlkindən fərqli olaraq, mədəniyyətin ən vacib tədarükçüləri 

arasındadır. Bu baxımdan, Azərbaycan mədəniyyətinin tərəqqi etməsi və özünü tanıtması 

üçün postmodern dövrdə heç vaxt olmadığı qədər münbit şərait yaranıb. Bu və digər 

amillər postmodern sözünə yad bir şey kimi baxmamağı, bu dövrün fəlsəfəsini öyrənməyi 

zəruri edir. 

Kitabda Postmodernizmlə yanaşı Modernizmə də yer verilib. Çünki dövrümüzün aparıcı 

fəlsəfəsi olan Postmodernizm ―özündə şey‖ deyil, onun digər fəlsəfələrlə ideya varislik 

əlaqəsi var. Postmodernizmin sələfi Modernizmdir, Postmodernizm Modernizmin 

nailiyyətlərini həm inkar, həm də inkişaf etdirir, üstünlüyü birinciyə verir. Bu iki mərhələ 

tarixən ard-arda müşahidə olunsa və bağlı olsa da, bir-birindən mütləq surətdə asılı deyil. 

Hər biri ayrılıqda hər hansı əsərin, şəxsin və ya cəmiyyətin mədəni inkişaf modeli ola 

bilər. Məsələn, fikrimizcə, Azərbaycan Postmodernizm fəlsəfəsinin əsas tezislərindən 

bəhrələnməlidir. Modernizm iki prinsip – yenilik və keçmişin inkarı prinsipləri üzərində 

qurulubsa, Postmodernizm fəlsəfəsinin başlıca prinsipi dəyərlərin yenidən 

dəyərləndirilməsidir. Azərbaycanlılar öz keçmişlərinə bağlı, bu gün unutqanlığı mənfi 

etik kateqoriya kimi görən bir xalq olduğundan, Modernizm fəlsəfəsinin əsas tezislərinin 

bizim ölkədə geniş bəraət alması inandırıcı görünmür. Postmodernizm isə keçmişi silib 


 

“Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Ədəbi söhbətlər. Müsahibələr.”.

 

Ə

dəbi-kulturoloji tərcümə e-Antologiyası 



Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu

 



 

www.kitabxana.net

 



 

Milli Virtual Kitabxana 

 

29 


atmadan, köhnəlmiş stereotip və dəyərlərin yenidən dəyərləndirilməsi yolu ilə 

Azərbaycan cəmiyyətinin düşüncə sahəsindəki bir çox problemlərinə aydın çözümlər 

təklif edir. ―Postmodernizm plüralizmin əleyhinə olan hər şeyə qarşı yönəlib. O, monizm, 

unifikasiya, totalitarizm, utopiya və despotizmlərin gizli formaları ilə vidalaşır, əvəzində 

müxtəliflik və paradiqmaların rəqabətinə keçir‖. Bu sözlər alman Postmodernizm 

nəzəriyyəçisi Volfqanq Velşin ―Bizim postmodernist modern‖ (1987) əsərinin 

girişindəndir. Postmodernizmin uğrunda savaşdığı nemətlərdən biri mədəni yekcinsliyin 

(təkkültürlülüyün) əksi olan mədəni müxtəliflikdir (çoxkültürlülük). Mədəniyyətdə 

Postmodernizm – insan inkişafının əsası kimi mədəni müxtəlifliyin zərurəti ideyasına 

əsaslanır. O, alternativ seçimlər deməkdir. Universalizmə və eynicürlüyə meylli 

Modernizmdən fərqli olaraq, Postmodernizm fikir müxtəlifliyini alqışlayır. 

Postmodernizm Azərbaycan cəmiyyəti və mədəniyyətinin yenilənməsi, bir sıra düşüncə 

böhranlarından çıxarılması üçün bu və ya digər konkret mexanizmlərə malikdir ki, onlar 

haqda söz açacağıq. 

- Kitabda Postmodernizm ideyasının sələfləri, bu cərəyanın meydana gəlməsinin ictimai, 

siyasi, fəlsəfi, bədii gerçəkliyi araşdırılıb; 

- Postmodernizmin tarixi, mahiyyəti, bu fəlsəfənin əsas nümayəndələrinin ideyaları 

araşdırılıb; 

- U.Ekonun fəlsəfi dünyagörüşünün formalaşması, düşüncə qaynaqları, onun 

medievistikası, semiotikası, interpretasiya nəzəriyyəsinin əsas cizgiləri araşdırılıb; 

- Bütün bunların fonunda U.Ekonun Postmodernizm fəlsəfəsinin prinsipləri 

müəyyənləşdirilib, Ekonun romanlarındakı postmodernist spesifika təhlil olunub. 

Postmodernizm boş şüar, trafaret mülahizələr toplusu deyil, müasir varlıq üçün prinsipial 

əhəmiyyətə malik dünyagörüşü, həyat tərzi, fəlsəfə, gerçəkliyin fəlsəfi və bədii inikasının 

ən yeni metodologiyasıdır - kitab bu mövqedən çıxış edir. 

Çağdaş Qərb düşüncəsinin ayrılmaz parçası olan Postmodernizmi və U.Ekonu 

Azərbaycanda elmi cəhətdən araşdıran bu ilk işi yazdığım və artıq oxucuya çatdırdığım 

üçün özümü xoşbəxt hiss edirəm. Ən xoş arzularla, müəllif. 

 

P.S. Kitabın müəllifinin istəyi ilə onun adı kitabda göstərilmir. Postmodern düşüncəyə 



görə, yazan yox, yazılan önəmlidir. Mətn, mətn və başqa heç bir şey. Kitab haqda 

fikirlərinizi bu ünvana bildirə bilərsiniz: arashdirma@gmail.com 

 

 

 



 

“Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Ədəbi söhbətlər. Müsahibələr.”.

 

Ə

dəbi-kulturoloji tərcümə e-Antologiyası 



Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu

 



 

www.kitabxana.net

 



 

Milli Virtual Kitabxana 

 

30 


Qorxmaz Quliyev 

 

"Postmodernizm..." 

 

XX əsrdə qlobal kataklizmlər şəklində özlərini büruzə verən inqilablar və dünya 



müharibələri ilə bağlı bəşər cəmiyyəti dərin böhranlara məruz qalmış, uzun yüzilliklər 

boyu cilalanmış əxlaqi prinsiplərin və mənəvi-ruhani dəyərlərin məhvi ilə səciyyələnən 

qeyri-sabit bir durumla üzləşmişdir. Bu arasıkəsilməz aşınma prosesi bir-birilə rəqabət 

aparan, ―həqiqət yalnız məndədir‖ deyə bir-birinin dünyaduyum prinsiplərini və 

dünyagörmə bucaqlarını və təbii ki, bədii təcəssüm üsul və vasitələrini qətiyyətlə inkar və 

rədd edən, bir-birini kaleydoskopik rəngarəngliklə əvəz edən modernist estetik 

konsepsiyaların meydana gəlməsinə və meydandan çıxmasına səbəb oldu. Bütün XX 

yüzillik ərzində modernist cərəyanların başgicəlləndirici sürəti uzun əsrlər boyu 

formalaşmış estetik dəyərlərin iyerarxiya sisteminin dağılması ilə nəticələndi. 

Mərkəzdənqaçma meylləri cəmiyyətin bütün səviyyələrində, o cümlədən insanlararası 

münasibətlər sahəsində labüd atomlaşmaya aparırdı. Bu prosesin qarşısını almaq üçün, 

nəyin bahasına olursa-olsun, klassik dəyərləri bərpa etmək zəruriyyəti meydana gəlmişdi. 

Bunun üçünsə ən kəsə yol, demək olar ki, bütün modernist estetik konsepsiyalarda 

aparıcı kateqoriyalara çevrilmiş eybəcərlik, disqarmoniya və sairədən imtina edib 

yenidən gözəllik, harmoniya kimi klassik kateqoriyalara qayıtmaqdan keçirdi. Lakin bu 

da bir həqiqətdir ki, müxtəlif modernist cərəyanların yaranmasına rəvac verən humanitar 

böhran XX əsrin sonlarında nəinki səngiməmişdi, bəlkə də burjua insan konsepsiyasının 

ardınca sosialist insan konsepsiyasının da süquta uğraması nəticəsində tarixi perspektivin 

birdəfəlik itməsi ilə bağlı daha da dərinləşmişdi. Əlbəttə ki, belə bir şəraitdə klassik 

estetik durumu bərpa etməkdən söhbət gedə bilməzdi. Odur ki, postmodernizm klassik 

ənənə ilə hadisələrə və insana modernist baxışları çulğaşdırmağa, klassik və modernist 

ovqatları bardırmağa məcbur idi.  

―Postmodernizm‖ anlayışının məzmunu ilə bağlı heç bir xüsusi təhlil aparmadan elə onun 

adı vasitəsilə mahiyyəti, əhatə dairəsi, funksional özümlüyü haqqında xeyli informasiya 

əldə etmək olar: söz özü haqqında çox şey deyir. Məlum olur ki, birincisi, 

postmodernizm humanitar fikrin inkişafında öz yerini modernizmdən sonrakı dövrə 

(―post‖) aid edir. İkincisi, postmodernizm modernizmlə münasibətlərinin dialektik 

xarakter daşıdığını bəyan edir: bir tərəfdən postmodernizm modernist ənənələri davam 

etdirir (əks təqdirdə tərkibindəki ―modernizm‖ sözündən imtina edərdi), digər tərəfdən o, 

modernist konsepsiyaların sıra fundamental müddəalarından imtina edir, yoxsa yenə də 

elə həmin ―post‖ sözü vasitəsilə özü ilə modernizm arasında məsafə yaratmaz, ondan 

fərqli statusa malik olduğunu nəzərə çapdırmazdı. 

 


 

“Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Ədəbi söhbətlər. Müsahibələr.”.

 

Ə

dəbi-kulturoloji tərcümə e-Antologiyası 



Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu

 



 

www.kitabxana.net

 



 

Milli Virtual Kitabxana 

 

31 


―Postmodernizm‖ anlayışı eyni zamanda birbaşa ifadə etməsə də, dolayısı ilə 

modernizmdən əvvəl mövcud olmuş konsepsiyalarla sələf-xələf münasibətində olduğunu 

ifadə edir. Yeri gəlmişkən, bəşər nəslinin bütün tarixi boyu yaratdığı dəyərləri saf-çürük 

etmədən həzm-rabedən keçirmək istəyi ən yeni postmodernist konsepsiyaların aparıcı 

xüsusiyyəti kimi özünü büruzə verir. 

Lakin anlayışda ―modernizm‖ sözünün xüsusi olaraq vurğulanması hər halda onun 

klassik ənənələrə nisbətən modernizmə daha yaxın olmasına, onunla daha sıx əlaqədə 

olmasına dəlalət edir. 

Heç də təsadüfi deyildir ki, postmodernizmin ən tanınmış ideoloqlarından biri olan 

J.Liotar ―Postmodern uşaqlara izah qismində‖ kitabında postmodernizmin modernizm 

içərisində gizlənərək onun tərkib hissəsinə çevrilməsi faktını vurğulayırdı. 

Bununla yanaşı, postmodernizmin ideoloqları öz proqram səciyyəli əsərlərində həm 

ümumfəlsəfi, həm də estetik fikir sahələrində həm klassik, həm də qeyri-klassik 

(modernist) dünyaduyum və dünyagörüş konsepsiyalarından fərqli prinsiplərdən çıxış 

etdiklərlni iddia edirlər. Lakin postmodernistlərin konseptual yönümlü mülahizələrinə 

fikir verdikdə məlum olur ki, postmodernizm dünyagörüş sistemi kimi genetik baxımdan 

ondan əvvəl bu və ya digər kombinasiyalar şəklində modernizmin nəzəri bünövrəsini 

təşkil etmiş poststrukturalizm, struktur psixoanaliz, semiotika, dialoq fəlsəfəsi kimi qeyri-

klassik konsepsiyalara əsaslаnır. 

Dünyaduyum və dünyagörüş kimi postmodernizmin modernizm ilə yaxınlığı onların 

ikisinin də eyni qaynaqdan - XX əsrin əvvəllərindən başlayaraq get-gedə dərinləşən və 

kəskinləşən insan böhranından bəhrələnməsi ilə bağlıdır. İntəhası, modernizm yeni-yeni 

özünü büruzə verən fəlakətə ilkin reaksiya qismində mübarizədir, barışmazlıqdır, 

dağılmaqda olan şəxsiyyəti hətta onu inkar edərək hər vəchlə xilas etmək cəhdidir. Bu 

baxımdan ―Ultramanifestlər‖ əsərinin müəllifi Q.Torrenin aşağıdakı deyimi səciyyəvidir. 

―Mən özüm. Sən özün. O özü. Cəm halı rədd edərək Mənəmliyi vəsf edək. Bizi təkrar 

etmək olmaz. Bizi məhdudlaşdırmaq olmaz. Başlıcası isə biz tayı-bərabəri olmayan 

Mənimizdən inadla yapışmışıq. Mən özüm özümün səbəbiyəm. Mən özüm özümün 

tənqidçisiyəm. Mən özüm özümün hüduduyam. Mən mənəmliyin yüksəkliyini və 

əvəzolunmazlığını təsdiq edirəm. Mənəmlik həmişə novatorun və üsyankarın mənəvi 

məziyyətlərindən birincisi olmuşdur və birincisidir‖. Bu deyimdə bütün modernist insan 

konsepsiyaları üçün səciyyəvi olan bir şəkildə, nəyin bahasına olursa-olsun, amansız 

kataklizmlər dönəmində ―Mən‖i qorumaq əzmi ilə bunun qeyri-mümkünlüyündən doğan 

ümidsizlik hissi birləşib üzvi vəhdət təşkil edir. 

Postmodernizm isə mübarizədən imtinadır, böhranla barışıqdır. Postmodernizmin insan 

konsepsiyasının mahiyyətini səciyyələndirərək A.Turen belə hesab edirdi ki, əgər 

modernizm ―Mən‖in müstəsna dəyərə malik olması ideyasını bəyan edirdisə, 

postmodernizm onun parçalanması fikrini ön plana çəkir. Postmodernistlərin fikrincə, 

―Mən‖ fenomeninin özü tarixin müəyyən mərhələsində meydana gəlmişdir və məhz buna 


Yüklə 3,88 Mb.

Dostları ilə paylaş:
1   2   3   4   5   6   7   8   9   ...   58




Verilənlər bazası müəlliflik hüququ ilə müdafiə olunur ©azkurs.org 2024
rəhbərliyinə müraciət

gir | qeydiyyatdan keç
    Ana səhifə


yükləyin