1. Tarmoq pog’onasi

Oldindan aloqa o’rnatishga asoslangan xizmatni amalga oshirish. Oldindan aloqa o’rnatishga asoslangan xizmatni amalga oshirish uchun virtual kanal kerak bo’ladi. Uning ishlashini ko’rib chiqamiz. Virtual kanallar g’oyasi 4.2-rasmda ko’rsatilganidek, har bir paketning boshqa marshrutni tanlashiga yo’l qo’ymaslikdan iborat. Buning o’rniga yuboruvchidan qabul qiluvchigacha bo’lgan marshrut aloqa o’rnatish jarayonida tanlanadi va marshrutizatorning maxsus o’rnatilgan jadvalida saqlanadi. Ushbu marshrut berilgan ulanish orqali o'tadigan barcha trafik uchun ishlatiladi. Telefon tizimi ishlashi xuddi shunday ishlaydi. Bog’lanish uzilsa, virtual kanal ham o’z ishini yugatadi. Oldindan aloqa o’rnatishga asoslanagan xizmatdan foydalanganda, har bir paket virtual kanal identifikatoriga ega bo’ladi.
Misol sifatida 4.3-rasmda tasvirlangan holatni qaraymiz. H1 xost H2 xost bilan bog’lanish o’rnatgan. Bu bog’lanish eslab qolinadi va barcha marshrutlash jadvallari uchun birinchi yozuvga aylanadi. Demak, A marshrutizatorning birinchi satri shuni bildiradiki, agar bog’lanish identifikatori 1 bo’lgan paket H1 xostdan kelgan bo’lsa, demak uni 1 bog’lanish identifikatori bilan C marshrutizatorga yo’naltirish kerak. C marshrutizatorning birinchi yozuvi ham xuddi shu kabi paketni 1 bog’lanish identifikatori bilan E marshtutizatorga yo’naltiradi.

4.3-rasm. Virtual kanal tarmoqlarida marshrutlash.
Endi, agar H3 xost H2 bilan aloqa o’rnatishni hohlasa nima bo’lishini ko’rib chiqamiz. U bog’lanish identifikatorni sifatida 1 ni tanlaydi (unda boshqa tanlash imkoniyati yo’q, sababi bu ayni vaqtda yagona mavjud bo’lgan bog’lanish) va tarmoqdan virtual kanalni o’rnatishni so’raydi. Shunday qilib jadvalda jadvalda ikkinchi yozuv paydo bo’ladi. Shunga e’tibor qaratingki, ayni vaqtda bu yerda konflikt kelib chiqadi, sababi agar A marshrutizator H1 xostdan kelgan bog’lanish identifikatori 1 bo’lgan paketni, H3 xostdan kelgan paket bilan hali farqlay olgani bilan, C marshrutizator bunday imkoniyatga ega emas. Shu sababli A cchiquvchi trafikka yangi indentifikatorni biriktiradi va xuddi shunday ikkinchi bog’lanishni o’rnatadi. Bunday ko’rinishdagi konfliktlarni oldini olish, nima uchun marshrutizatorlarga chiquvchi paketlarda bog’lanish identifikatorini o’zgartirish imkoniyati kerak eganligining sababi hisoblanadi. Ba’zida bu jarayon belgili kommutatsiya (label switching) deb nomlanadi. Bo’glanishga yo’naltirilgan tarmoq xizmatlaridan biriga MPLS (MultiProtocol Label Switching, “multiprotokolli belgili bog’lanish”) misol bo’lib xizmat qiladi. U internet-provayderlar tarmog’ida ishlatiladi; bunda IP-paketlar 20 bitli bog’lanish indentifikatori yoki belgidan tarkib topgan MPLS-sarlavha olishadi. Agar internet-provayder katta hajmli ma’lumotlarni uzatish uchun uzoq bog’lanish o’rnatsa, MPLS ba’zan mijozlar uchun ko’rimas bo’lib qoladi. Ammo hozir u taqdim etilayotgan xizmat sifati birinchi o’rinda tursa, shuningdek, katta hajmli ma’lumotlarni uzatish bilan bog’liq muammolarni hal qilish uchun ko’proq kerak bo’ladi.