Alisher Navoiy (1441 -1501)

«HAYRAT UL-ABROR» DOSTONIDA TO‘G‘RILIK VA EGRILIK TO‘G‘RISIDA

Alisher Navoiyning «Xamsa» asariga kirgan birinchi doston «Hayrat ul-abror», ya’ni «Yaxshi kishilarning hayratlanishi» deb nomlanadi. Mazkur doston 63 bob, 20 ta maqolatdan tashkil topgan. Har bir maqolat bir mavzuga bag‘ishlangan bo‘lib, shoir, avvalo, o‘quvchini bu mavzu bilan tanishtiradi. So‘ngra o‘sha mavzuga munosabat bildirib, uni har jihatdan tasvirlaydi. O‘quvchining tasavvurlari aniq bo‘lishi uchun juda ko‘p qiyoslar, obrazli o‘xshatmalar keltiradi va eng so‘ngida mavzuga mutanosib ibratli hikoyat bayon qiladi.

Biz ko‘rib o‘tmoqchi bo‘lgan o‘ninchi maqolat ham xuddi shunday qurilishga ega. Dostonning bu maqolati rostlik, to‘g‘rilik tushunchalariga bag‘ishlangan.

Bobomiz har bir inson o‘ziga to‘g‘rilikni odat qilmog‘i haqida so‘z yuritarkan, turli narsa va hodisalarning, kundalik turmushda ishlatiladigan juda ko‘p buyum va jihozlarning to‘g‘ri va egri xususiyatlarini solishtiradi. Masalan, biron manzilga bormoqchi bo‘lsangiz, o‘sha yerga eltuvchi to‘g‘ri yo‘l bo‘lsa-yu, Siz aylanma yo‘ldan yursangiz, albatta manzilga kechroq yetasiz. Sham o‘zi to‘g‘ri bo‘lgani holda, uni tikka qo‘yib yondirasiz. Atrofga shu’la sochib, kishilarga uzoq vaqt yorug‘lik beradi. Shuning uchun ham u kerakli narsa sifatida e’zozlanadi, ehtiyot qilinadi. Shu’laga intilgan parvona - maydagina kapalak uning atrofida aylanib, egri harakatlar qilgani uchun o‘sha shu’laga urilib yonib ketadi. Yoki rubob, dutor, tor kabi cholg‘ularga e’tibor qilsangiz, cholg‘uchilar ulardan yoqimli kuylar chiqarish uchun sozlab olishadi. Ya’ni torni tarang tortishadi. Tor egri holatda tursa, cholg‘u sozlanmagan bo‘ladi, demak unda kuyni yaxshi ijro etib bo‘lmaydi. Shoir bu qiyos orqali odamlar to‘g‘ri yurib, to‘g‘ri ish tutsalar, o‘zgalarga ham, o‘zlariga ham foyda keltiradilar; ulardan manfaat ko‘rgan kishilarning hurmatini qozonadilar; qayerda bo‘lmasin, izzat ko‘radilar, deydi. Aksincha, to‘g‘ri ish yuritmay, biror yomon g‘araz bilan har xil aylanma, egri harakatlar qilsalar, ularning holi voy, xuddi parvonadek kuyib-yonib qoladilar. Egrilik borib-borib har xil yomon illatlarga yetaklaydi. Fikri egri bo‘lgan, Xudodan, qonundan qo‘rqmaydigan odam hamma ishni o‘zim xohlaganimcha qilaverishim mumkin, deb hisoblaydi. Birovlarning narsasiga, mol-mulkiga ko‘z tikadi, o‘g‘rilikdan hayiqmaydi.

Islom dini aqidalari bilan yashagan davlatlarda qadim zamonlardanoq qo‘li egri, o‘g‘ri odamlarni (o’g’ri odamlarning) qo‘lini kesib, jazolashgan. Navoiy bobomiz yashagan davrda ham shunday tartib hukmron bo‘lgan. Shoir dostonda ana shu jazo usulini nazarda tutib, qo‘li egri odamlarni (egri odamlarning) xalq qo‘lini kesib «to‘g‘rilaydi», deydi. Kimki to‘g‘rilik yo‘li qanday ekanligini bilmoqchi bo‘lsa, bu yo‘l ikki xil bo‘ladi, deb aytadi. Birinchisi, to‘g‘ri so‘z odam. Agar u to‘g‘ri so‘zli bo‘lsa, uning ishi, o‘zi ham to‘g‘ri bo‘lishi kerak. Ikkinchi toifa kishilar andisha bilan, betgachoparlik qila olmay, «to‘g‘ri» deguvchilardir. Navoiy birinchi toifani to‘liq ma’qullagan holda, ikkinchisi ham «yomon emas» deya inkor qilmaydi. Chunki bunday kishilar asli egri maqsadlilar emas. Ular yaxshilik ko‘zlab, murosa-madora ma’nosida, azbaroyi ezgu niyatda yolg‘onni «to‘g‘ri» deydilar. Albatta, iloji boricha yolg‘onni gapirmagan ma’qul. Ammo sharoit majbur etsa, toza ko‘ngilda ish bitmog‘i uchun yolg‘onni tasdiqlash ayb emas. Shu o‘rinda shoir o‘z zamonasidan biroz noliydi. Odamlar rostgo‘ylikdan chekinayotgani, yolg‘on-yashiq kuchayib ketayotganidan xavfsiraydi. Xudoning buyurgan amallari, to‘g‘ri deb bandalariga ko‘rsatgan yo‘riqlarini noto‘g‘ri tushunuvchilar bor. Xato gapirishga o‘rgangan odam noto‘g‘ri fikrni to‘g‘ri deb qabul qiladi. Shundanmi, shoir o‘z atrofini qamragan odamlardan to‘g‘ri, rost gapirgani qashshoqlik, yetishmovchilikdan boshqa narsani bilmaydi, deydi. Barcha jamoa istagi egrilik bo‘lsa, sen o‘z haqligingni isbotlashga har qancha urinma, baribir hech narsa qilolmaysan hamda ularga yoqmaysan. Zero, egrilikning ham, to‘g‘rilikning ham o‘z ta’rifi bor. Egrilik yolg‘ondan paydo bo‘ladi, to‘g‘rilik haqiqatdan. Demak, muallif, yolg‘on so‘zlash, yolg‘on harakat qilish egrilikka olib keladi, deb hisoblaydi. So‘zining isboti uchun bog‘bon va dehqonning ishini misol keltiradi. Bog‘bon yaratajak bog‘ini reja bo‘yicha, ya’ni daraxtlarni bir tartibda ekib, parvarish qilmasa, har yerda tarvaqaylab, qiyshiq-qing‘ir o‘sgan daraxtlar bog‘ni changalzorga aylantiradi. Dehqon esa urug‘ sochadigan yerini shudgor qilib, so‘ng mola bosmasa, ya’ni tekis qilib olmasa, sochgan urug‘i bir xilda unib chiqmaydi. Chunki notekis yerda ekinlar bir xil sug‘orilmaydi. Ba’zi joylarga suv ko‘proq tushadi, ba’zi joylarga esa kamroq. Xuddi quyosh ham sokin turgan suvda to‘g‘ri va to‘la aks etsa, chayqalgan suvda nurlar sinib egri ko‘ringandek. Demak, hamma tirik jonzot batartiblikdan, reja va to‘g‘ri parvarishdan quvvat olsa, nega insonlar shulardan o‘rnak olmaydi?! Yolg‘on gapiradi va egri yuradi. Agar bilmagan holda yolg‘on so‘zlansa, so‘ng bilgach, undan qochilsa, buni ayb deb bo‘lmaydi. Chunki o‘sha odam baribir to‘g‘ri yo‘lga tushib oladi-da. Bu bilan hazrat Navoiy inson hayotda adashishi, chalg‘ib qolishi mumkin; lekin vaqti bilan o‘z xatosini anglasa va bundan afsuslanib, uni tuzatishga urinsa, u holat kechiriladi, deb tushuntiradi.

Ammo yolg‘on gapirish odatga aylangan bo‘lsa, mana bu yomon, kechirilmaydigan gunoh. Musulmon odam, mard kishi hech qachon yolg‘on so‘zlamaydi. Yolg‘on so‘zlaydigan odamni musulmon demaydilar. Yolg‘onchining gapi hech qachon e’tibor topmaydi. Agar u xalqni yolg‘on gaplari bilan aldab yurgan bo‘lsa ham, Xudoni aldolmaydi-ku! Navoiy bunda «Kasalni yashirsang, isitmasi oshkor qiladi» degan xalq maqoliga monand fikr aytadi. Ya’ni yolg‘onni xaloyiq ko‘zidan qancha yashirmasinlar, maxfiy saqlashga urinmasinlar, bari bir oxirida yolg‘on o‘zini ma’lum qiladi. To‘g‘ri, kishi qattiq qizishib ketib, aql chekinib, ehtiros holatida qasam ichsa, uning onti yuvilishi mumkin. Ammo ongli holatda qasam ichib, u bajarilmasa unday odam «qasamxo‘r» deyiladi va bu oxiratda katta gunoh sanaladi. Unday odam endi qancha rost gapirsa ham xalq uning gapini jiddiy qabul qilmaydi. Bundan u kimsa iztirob chekishi mumkin. Ammo uni hech kim bu iztirobdan, ma’naviy azobdan qutqara olmaydi. Ulug‘ mutafakkir bobomiz shu so‘zlarni yozarkan, yolg‘on gapirib el nazaridan qolgan odamlar bir yuzi qaro bo‘lganlar, deb hisoblaydi. Agar majbur bo‘lib qolganingda ham rost gapni aytish iloji bo‘lmasa, yolg‘onni ham gapirma, deydi. Shu tariqa yolg‘onning kishilar tabiatidagi yaramas va badbin illatligini, uning oqibatlarini qator qiyos-u o‘xshatishlar bilan qoralab kelib, muallif, asar badiiy qurilmasiga ko‘ra bu o‘rinda ham majoziy bir hikoyatga murojaat qiladi. Ya’ni «Sher bilan durroj» haqidagi ramziy rivoyatni keltirib, o‘z fikrlarini yanada ta’sirliroq bo‘lishiga erishadi.