Alisher navoiy nomidagi samarqand davlat universiteti

 
Tayanch so’z va iboralar 
Mudarris,  mutavali,  qozi,  fikx,  Farg‘ona,  Marg‘ilon,  Qoshg‘ar,  «Odob  as-solihin» 
(Yaxshi  kishilar  odobi),  «Zubdat  al-masoyil»  (Masalalarning  qaymog‘i),«Durr  al-muzohir» 
(Ko‘makdoshlarning durdonasi), otinoyi maktabi, Uvaysiy, Nodira. 
 
XV asrning oxiri  XVI asr boshlarida Movarounnahr bir  yuz ellik  yil xukmronlik qilgan 
temuriylar  sulolasi  inqirozga  uchradi.  Uning  o‘rniga  Shayboniylar  xukmronligi  o‘rnatildi. 
Shayboniyxon  (1451-1510)  Movarounnahrda  kuchli  markazlashgan  davlat  barpo  qilishga 
uringan bo‘lsa ham, uning o‘limidan so‘ng o‘zaro urushlar avj olib ketdi va bu huqudda uchta 
xonlik,  avvalo  Buxoro  va  Xorazm,  XVIII  asr  oxiriga  kelib,  Qo‘qon  xonligi  qaror  topdi.  Bu 
xonliklar  orasidagi  beto‘xtov  urushlar  fan-madaniyat  sohasiga  ham  salbiy  ta‘sir  ko‘rsatdi. 
Iqtisodiy axvol ham tobora yomonlashib bormoqda edi. Buning oldini olish maqsadida bir necha 
bor pul islohati o‘tkazildi. 1502 yilda Zarafshon daryosiga suv ayirgich qurildi. 
Buxoro  xoni  Abdullaxon  chet  davlatlar  bilan  aloqalarni  yaxshilash  chora-tadbirlarini 
ko‘radi.  Bu  davlat  o‘rtasida  do‘stona  munosabatlarni  va  aloqalarni  mustahkamlanishiga  olib 
keldi. Abdullaxon o‘z atrofiga yozuvchi, shoir va olimlarni to‘plab ularga homiylik qila boshladi. 
Shoirlar orasida, ayniqsa Mushfiqiy o‘z madhiyalari bilan, lirik she‘r va hajviyalari bilan shuhrat 
qozondi.  Abdullaxon  ko‘plab  madrasa,  masjid,  ko‘prik,  suv  omborlari  va  boshqa  inshoatlarni 
qurdirdi. Saroy muarrixlaridan Hofiz Tanish dalillar asosida «Abdullanoma» nomli katta tarixiy 
kitob yozdi. 
Tibbiyot  sohasida  Sultonali  Samarqandiy  «Dastur  al  iloj»,  Muhammad  Yusuf  maxxol 
«Taxqiq al-humayyot», «Zubdat ul-kahqolin» asarlarini; shoir va adiblardan Samarqandiylar esa 
barakali  ijod  qilganlar.  Shayboniyxonning  «Tavorixi  g‘uzidayi  nusratnoma»,  Boburning 
«Boburnoma»,  Vosifiyning 
«Badoye‘  ul-vaqoye‘»,  Fazlulloh  ibn  Ro‘zbexonning 
«Mehmonnomayi  Buxoro» kabi  yirik badiiy asarlarida o‘sha davr ijtimoiy, mafkuraviy, adabiy 
ma‘rifiy hayoti o‘z aksini topgan. 
Mazkur  davrda  Muhammad  Balxiyning  5000  baytdan  iborat  «Subxonqulixonnoma», 
Mirmuhammad  Amin  Buxoriyning  «Ubaydullanoma»,  Muhammad  Vali  Samarqandiyning  200 
nafar  adabiyot  arboblari  tarjimai  holiga  oid  ma‘lumotlar  beruvchi  «Muzakkirul  asxob»  nomli 
asarlari,  Sayido  Nasavfiyning  Naqshbandiyga  bag‘ishlab  yozgan  she‘rlari,  qasidalari,  So‘fi 
Ollayor va Boboraxim Mashrabning tangiga bo‘lgan muhabbatlarini ifodalovchi she‘rlari, borlik, 
mavjudot, inson, mahbub, moddiy dunyo noz-ne‘matlaridan bahramand bo‘lish, shariat, tariqat, 
ma‘rifat va haqiqatga amal qilish haqidagi asarlari  yuzaga keldi. Bu davrda ijtimoiy hayotning 
barcha  jabhalarida  diniy  mafkura  hukmron  edi.  Turmushda  ham,  oilada  ham,  har  bir  kishi 
axloqida,  hulq-atvorida  diniy  talabga  rioya  etilar,  madrasalarda  asosan  ilohiy  ta‘lim  asoslari 
o‘rnatilar edi.  Madrasani bitirganlardan mudarris, mutavali, qozi, imomlar, shuning bilan birga 
fan  arboblari,  adiblar,  shoirlar  ham  yetishib  chiqardi.  Chunonchi:  Boborahim  Mashrab, 
Muhammad  Amin  Kosoniy-Namangoniy,  fazliy  Namangoniy,  Shavkay  Namangoniy,  Sayido 

---

Nasafiy,  So‘fi  Ollayor,  Zebuniso,  Dilshod-Barno,  Uvaysiy,  Muhammad  Mir  Olim  Buxoriy, 
Abulg‘oziy Baxodirxon kabilar anna shunday ilm sohiblarilandirlar. 
Bu  davrda  ko‘proq  adabiyot,  tarix,  me‘morchilik,  tasviriy  san‘at  rivojlandi. 
Abulg‘oziyning  «Shajarai  turk»  asari  ayniqsa  mashhur  bo‘ldi.  Abulg‘oziy  1603  yili  Xiva  xoni 
Arabmuhammad oilasida dunyoga keldi va u 1645-1663 yillarga kelib xukmronlik qilgan edi. U 
sipohlik,  shoirlik,  tarixnavislik  sohalarida  shuhrat  topgandi.  Abulg‘oziy  barcha  sharq 
xukmdorlari  kabi  Sharq  xalqlari  tarixini,  madaniy  merosini  o‘rgangan,  ilm-fanga  e‘tiqod 
qo‘ygan,  mamlakatda  osoyishtalik  o‘rnatishga  harakat  qilgan  xukmdor,  olim,  tarixchi  va  adib 
bo‘lgan edi. 
Abulg‘oziy  Xorazmda  ilm-fanni  taraqqiy  ettirish  va  madaniyatni  yaxshilash  maqsadida 
o‘z  saroyiga  binokorlar,  tabiblar,  shoirlar,  tarixnavislar,  adib,  xattot  va  boshqa  kasb  egalarini 
to‘pladi.  Abulg‘oziy  ota-bobolarining  quntsiliklari  tufayli  yozilmay  qolib  ketayotgan  xonlik 
tarixini yaratishga qat‘iy kirishdi va qobiliyatli xattotlarni bu ishga jalb etdi. Xorazmning o‘tmish 
madaniyati  Abulg‘oziyda  katta  ishtiyoq  va  qiziqish  uyg‘otgan  edi.  Abulg‘oziy  «Shajarai 
tarokima» (1661), «Shajarai turk» (1664) va tabobatga oid «Manofe‘ ul-inson» (1664) kabi nodir 
asarlar yozdi va Xorazm tarixchilik maktabiga asos soldi. 
Abulg‘oziy asarlari Sharq tarixchilarining – olimlarininggina emas, balki 1880 yillardan 
boshlab rus va G‘arbiy Ovro‘pa olimlarining diqqat-e‘tiborini o‘ziga torta boshladi.muallifning 
«Shajarai  turk»  asari  (1825)  Qozonda  Rumensev,  1854  yilda  G.S.Sablukov,  1871  yilda 
P.I.Demizonlar  tomonidan,  «Shajarai  tarokima»  asari  esa  1898  va  1966  yillarda  bir  necha 
marotaba  rus  tilida  nashr  etildi.  G‘arbiy  Ovropada  esa  nemis,  ingliz,  fransuz  tillarida,  hatto 
Amerikada ham tarjima qilinib nashr etildi. 
Ko‘rinib  turibdiki,  O‘zbekiston  xududidagi  xonlik  va  amirliklar  davrida  fan,  adabiyot, 
san‘at,  ma‘rifat  birmuncha  rivojlangan.  Ko‘proq  xon  saroylari  doirasida  ham  diniy,  ham 
dunyoviy  adabiy  asarlar  yozilgan.  O‘zbek  tilida  yozilgan  asarlar  orasida  muallifi  haligacha 
noma‘lum  «Tavorixi  guzida»da  turkiy  qabilalar  tarixi  va  nomlari  keng  yoritiladi.  Bu  davrda 
boshqa  ko‘plab  tarixiy  asarlar  yaratilganki,  biz  ularni  o‘rganishimiz  orqali  o‘tmishni  to‘g‘ri 
tasavvur  qila  olish  imkoniga  ega  bo‘lamiz.    Jumladan,  bu  vaqtda  Muhammad  Yoqubning 
«Gulshan  ul-muluk»,  Muhammad  Mir  OLimning  «Tarixi  amir  Nasrullo»,  Mulla  Avaz 
Muhammadning  «Tarixi  jaxonnumoyi»,  Mulla  Niyoz  Muhammadning  «Tarixi  Shohruhi», 
Abdurahmon Tolening «Abulfayzxon tarixi» kabi asarlari diqqatga sazovordir. 
XVIII asrda yashab ijod etgan ma‘rifatparvarlar orasida So‘fi Ollayor anchagina mashhur 
bo‘lib, unig asarlari maktabda, madrasalarda o‘quv qo‘llanmasi sifatida keng foydalanilgan. 
So‘fi Ollayor 1720 milodiy (1133 xijriy) yilda tavallud topgan. U dastlab Samarqandda 
o‘z  qishlog‘ida  boshlang‘ich  ta‘lim  oladi,  so‘ngra  o‘n  yoshlarida  Buxoroga  borib,  u  yerda  o‘n 
besh yil davomida turli ilmlarni hamda kasblarni o‘rganadi. 25 yoshda Buxoroning bojxonasiga 
amaldor etib tayinlanadi. Lekin ko‘p o‘tmay, Ollayor shayx Xabibulloxga e‘tiqod qilib, ularning 
ilm xalqalariga qabul qilindilar. Shayx Xabibulloh madrasasida Ollayor o‘n ikki yil o‘qib, yetuk 
olim va avliyo darajasiga yetadi.  
So‘fi Ollayor fikhga oid «Siroj ul-ojizin», «Sabot ul-ojizin», «Murod ul-orifin», «Maxzan 
ul-mushtayin»,  «Najot  ul-tolibin»  asarlarini  yaratdi.  «Sabot  ul  ojizin»  degan  asar  maktablarda 
savod  chiqarilishi  bilanoq  o‘qitiladigan  darslik  sifatida  foydalanilar  edi.  Unda  islom  dinining 
asosiy  qoidalari,  aqidalari  bayon  etilgan.  Ular  insoniy  fazilatlar,  badiiy  xikmatlar,  hamda 
xikoyatlar  tarzida  ifodalanadi.  Kitobda  ilgari  surilgan  masalalar  oyatu  hadislarga  muvofiq 
yozilganligi namoyon bo‘ladi. Asar fors va arab tilini bilmagan oddiy xalq uchun mo‘ljallangan. 
Unda  «Alloh taoloni tanimoq bayonida»,  «Alloh taolo ma‘rifatining bayoni»,  «Alloh taoloning 
sakkiz  sifatini  bayoni»dan  so‘ng  iymonning,  farishtalarning  bayoni,  payg‘ambarlarga  iymon 
keltirish  bayonidan  so‘ng  islom  dinining  asosiy  qoidalari  yuksak  axloqiy  talablar,  hikoyatlar, 
xikmatlar asosida bayon etilib beriladi.  
Masalan,  «Kamtarinlik,  haqida  mav‘iza»,  «Ta‘madan  tiyilish  haqida»,  «Yomonlar 
suhbatidan qochib,  yaxshilar suhbatida bo‘lmoqning bayoni»,  «Nafsi shum bayonida»,  «Banda 

---

axdida turmog‘i bayonida», «Yaxshi hamroh bayonida», «Xiyonatdin yiroq bo‘lmoq bayonida», 
«Javonmardlik nishoni» kabi boblar bunga misoldir. 
Bu  davrda  maktab  va  madrasalarda  grammatika,  handasa,  mantiq,  qiroat,  tafsif,  shariat, 
hikmat,  islom  tarixi  va  aqidalariga  oid  ilmiy-nazariy  bilimlar,  ish  yuritish,  huquqshunoslikka, 
savdo-sotiq  ishlariga  oid,  meros  va  boylik,  taqsimot  va  shu  kabi  boshqa  o‘nlab  ilmiy  bilimlar, 
dunyoviy  hamda  diniy  bilimlar  o‘rgatilar  edi.  Barcha  madrasalarda  majburiy  fan  sifatida 
«Qur‘on»,  «Tafsir»,  «Odob  as-solixin»,  «Maslak  ul-muttaqin»,  «Sabot  ul-ojizin»,  «Kimyoi 
Saodat», «Hadis» kabilar o‘qitilgan. O‘qish muddati 15-20 yilni tashkil etgan. Masjid  yonidagi 
maktabda  bolalarga  7  yil  alifbe,  abjad,  Qur‘on,  farzi,  chor  kitob,  Xoja  Hofiz,  «Maslak  ul-
muttaqin», Mirzo Bedildan savod o‘rgatilgan. 
O‘zbek  bolalari  o‘qiydigan  maktablarda  «Kitobi  Fuzuliy»,  «Lison  ut-tayr»,  «Devoni 
Alisher  Navoiy»,  «Huvaydo»,  «Qissai  devona  MAshrab»,  So‘fi  Ollayorning  «Sabot  ul-ojizin» 
kitobi  o‘qitilgan.  Barcha  maktablarda  talabalarning  savodi  chiqarilgandan  so‘ng  So‘fi  Ollayor 
o‘qitilgan. 
Mazkur  davrda  lug‘atshunoslik,  tarixnavislik  fanlari  rivojlandi,  she‘riyat  keng  ravnaq 
topdi.  Ko‘plab  asarlar  arab  va  fors  tillaridan  tarjima  qilindi,  xalq  og‘zaki  ijodiga  katta  e‘tibor 
berildi. Xalq og‘zaki ijodiyoti orqali yoshlarga qahramonlik, mehnatsevarlik, haqgo‘ylik, sadoqat 
kabi insoniy, axloqiy fazilatlar targ‘ib qilindi. 
Ta‘lim-tarbiya  jarayonida  xotin-qizlarga,  ayollar  tarbiyasiga  katta  e‘tibor  berilgan. 
O‘qimishli,  ziyoli  ayollar  tomonidan  ko‘plab  maktablar  tashkil  etildi  va  u  otinlar  maktabi  deb 
nomlangan.  Markaziy  Osiyoda  otinlar  maktabining  asoschilaridan  biri,  ayollar  ta‘limida  katta 
xizmat qilgan, o‘ziga xos maktab yaratib shuhrat qozingan, mashhur otinlardan biri Jahon Otin 
Uvaysiydir.  Jahon  Otin  Uvaysiy  Marg‘ilon  shahar  Childuxtaron  mahallasida,  Farg‘ona  tumani, 
Arsun  qishlog‘ida  tug‘ilib  yashagan.  Uvaysiyning  maktabdorlik  faoliyati  qaysi  yillarda 
boshlanganligi  ma‘lum  emas.  Ammo,  u  turmushga  chiqquncha,  shoira,  otincha  sifatida 
anchagina tanilib qolgan edi. 
1796-1797  yillarda  onasi  otinlik  qilgan  xususiy  maktabda  Uvaysiy  dastlab  xalfalik  va 
keyinchalik  mustaqil  ravishda  otinlik  qilgan.  Jahon  otin  o‘z  maktabida  ta‘lim-tarbiya  sohasida 
o‘ziga xos ilg‘or usullarni qo‘llashga harakat qilganini ko‘ramiz. 
XIX asrning boshlarida maktablarning aniq bir ta‘lim tizimi haqida gapirish bir oz qiyin. 
Bu  davrda  asosan  maktablarning,  ya‘ni  ta‘lim  muassasalarining  quyidagicha  boshlang‘ich 
maktablar tuzilishiga ega ekanligini ko‘ramiz: 
1. Maktablar: 
a)  o‘g‘il  bolalar  maktabi  –  o‘g‘il  bolalarga  diniy  ta‘lim-tarbiya  beradigan  boshlang‘ich 
maktablar; 
b)  otiniy  maktablar  –  qiz  bolalarga  islom  qoidalarini  o‘rgatadigan  va  boshlang‘ich 
maktablar. 
2. Madrasalar – o‘g‘il bolalarga diniy ta‘lim beruvchi oliy ta‘lim muassasalari. 
Qizlarga  boshlang‘ich  diniy  ta‘lim  beradigan  otinbibi  maktablari  esa  asosan  xususiy 
bo‘lib, otinlarning uylarida tashkil qilinar edi. Bunday maktablar muayyan bir o‘quv rejasiga va 
dasturiga ega edilar. O‘quvchilar ham sinflarga bo‘lib emas, balki bolalar o‘qitiladigan kitoblarni 
o‘zlashtirish darajasiga qarab guruhlarga bo‘lib o‘qitilar edi. Maktabni muvaffaqiyatli tugatgan 
talabalar  bir  qanchasi  tuman  miqiyosidagi  otinlar  maktabida  o‘qishni  davom  ettirar  edilar. 
Uvaysiy Kmarxon saroyida shoira sifatida she‘r san‘atidan, musiqadan mualliflik qilgan. 
Jahon  otin  Uvaysiy  faoliyat  ko‘rsatgan  qizlar  maktabi  ibrat  olsa  arziydigan  bilim 
o‘choqlaridan sanaladi. 
Muhammad Sodiq Qoshg‘ariy haqida bizgacha juda oz ma‘lumotlar yetib kelgan. Lekin 
hozirgi  paytda  bizga  ma‘lum  bo‘lgan  «Odob  as-solihin»  asarining  o‘ziyoq  bizga  uni  mashhur 
pedagog olim sifatida tanitadi. 
Muhammad  Sodiq  Qoshg‘ariy  1740  yilda  Qoshg‘arda  kambag‘al  dehqon  oilasida 
tug‘ilgan  va  1843  yilda  u  shu  yerda  vafot  etgan  biz  olimning  qay  darajada  tarbiyashunos 
ekanligini  uning  merosi  –  qoldirgan  asarlaridan  bilamiz.  Uning  «Odob  as-solihin»  (Yaxshi 

---

kishilar  odobi),  «Zubdat  al-masoyil»  (Masalalarning  qaymog‘i),  «Durr  al-  muzohir» 
(Ko‘makdoshlarning  durdonasi)  hamda  «Tazkin  xojagon»  (Xojalar  tazkirasi)  asarlari  bizgacha 
yetib kelgan. 
Muhammad  Qoshg‘ariyning  «Odob  as-solihin»  (Yaxshi  kishilar  odobi),  «Zubdat  al-
masoyil» (Masalalarning qaymog‘i) asarlari turkiy tilda yaratildi.  U 5 marta: Toshkentda 1889, 
1901 yillarda va Istambulda 1894-1892, 1986 yillarda qayta nashr etilgan. 
Unda kundalik turmushimizda har bir  yosh egallab olishi  zarur bo‘lgan zohiriy (tashqi) 
va  botiniy  (ichki)  odob  va  axloq  qoidalari  nimalardan  iborat  bo‘lishi  zarurligi  va  shunda 
bularning (tolibu-sodiqlarning) ham o‘sib, barkamol inson darajasiga yetishishi ta‘kidlanadi. 
Muhammad  Sodiq  Qoshg‘ariyning  «Odob  as-solihin»  (Yaxshi  kishilar  odobi)  asari 
mualifning o‘zi ta‘kidlaganidek, muqaddima va 7 bobdan hamda har bir bob 4 fasldan iborat. 
Muqaddimada  asarning  maqsadi  ifoda  etiladi,  ya‘ni  insonga  yaxshi  xulq  egallashi 
zarurligi  ta‘kidlanadi  va  u  odob  qoidalarini  egallab  olmasa  va  yaxshi  hulq  bilan  muaddab 
(odobli) va muxazzab (toza) bo‘lmasa, nafaqat o‘ziga, balki butun dunyoga yomonlik tarqatadi, 
deydi va shunday masnaviyni keltiradi: 
 
Adabsiz nafaqat o‘zi uchun yomonlik qiladi,  
 
Balki butun dunyoga qt qo‘yadi. 
Shunday ekan, har bir inson odobi zohiriy hamda odobi botiniyni bilib, unga amal qilishi 
zarurligi  va  bu  odob  qoidalarini  mo‘tabar  kitoblardan  jam  etganligini  aytadi.  So‘ng  yuqorida 
ta‘kidlaganimizdek, insonning barkamol bo‘lib yetishishida kundalik turmushida zarur botiniy va 
zohiriy  odob  qoidalari:  salomlashish  va  ruxsat  so‘rash,  muloqot  odobi,  uxlash  va  yo‘l  yurish, 
suhbat  ahlining  o‘zini  tutishi,  er-xotin  odobi,  tozalik  va  ozodalik  qoidalari,  mehmon  kutish, 
ziyofat va ovqatlanish odobi, safar qoidalari bayon etiladi. 
Birinchi bob ruxsat so‘rash va salamlashish, ko‘rishish, qo‘l olishish haqida bo‘lib, u to‘rt 
fasldan iborat. 
Ma‘lumki,  sharq  xalqlarida  biror  kimsa  birorta  uyga  kirganda  u  yerga  ruxsatsiz  kirib 
boravermaydi, ma‘lum urf-odat qoidalariga rioya qiladi. Anna shu qoidalarning eng muhimlari 
deb,  Muhammad  Sodiq  Qoshg‘ariy  har  bir  odam  kelganligini  bildirish  (eshikni  qoqish  yoki 
yo‘talish), ovoz berilgandan so‘ng kirishga ruxsat so‘rash va so‘ng kirish kerakligi bayon etiladi. 
Ikkinchi faslda esa salomlashishning o‘n ikki odob qoidasi haqida fikr yuritiladi. Shunda 
salom beri shva javobi masalasida hozirgi paytda ham yuz berayotgan munozarali fikrlarga nuqta 
qo‘ygandek bo‘ladi. Muallif aytishicha, adabi avval – ikki mo‘min kishi kelsalar, xoh oshno va 
xoh nooshno, salom berishgaylarki, salom bermoq sunnatdur, javobi farzi ayndur, deydi. 
Shuningdek,  olim  «Ulug‘  kichikka,  otliq  piyodagi,  yuruvchi  o‘ltiruvchiga,…  va  oz 
ko‘pga  salom  bergay»,  deb  ta‘kidlar  ekan,  bir  kishi  ko‘pchilik  oldiga  kirib  kelganda,  birinchi 
bo‘lib  salom  berishi,  ko‘pchilik  esa  baravvar  ovoz  chiqarmasdan  salomga  Alik  olishi  joizdir. 
Maktab  hamda  oliy  o‘quv  dargohlaridagi  muallim  sinf  xonasiga  yoki  auditoriyaga  kirib 
kelganda, «Kim oldin salom berishi kerak?» degan muammoni yechgan bo‘ladi. 
Birinchi  bobning  uchinchi  faslida  berilgan  muloqot  (uchrashuv)  odobiga  oid  tavsiyalar 
ham  diqqatga  sazovor.  Bunda  uchrashganda  qo‘l  berib  ko‘rishish,  lekin  qo‘l  uchi  bilan  emas, 
astoyidil,  lekin  qo‘lni  silamay,  ochiq  yuz  bilan  ko‘rishish  odobi  bayon  etiladi.  Quchoqlashib 
ko‘rish,  safardan qaytgan kishi bilan ko‘rishish va  yosh bolalar bilan ko‘rishi, o‘pib  ko‘rishish 
odoblari bayon etiladi. 
Ikkinchi  bobda  uxlamoq,  kiyim  kiyish,  yo‘l  yurish  odoblari  haqida  fikr  yuritiladi. 
Masalan,  uxlash  oldidan  eshiklarni  mahkamlash,  idishlarni  og‘zini  yopish,  o‘rindagi  ko‘rpani 
qoqib yozish, o‘t, chiroqni o‘chirish, uxlaydigan o‘rinni yumshoq qilmaslik, o‘ng qo‘lga bir oz 
suyanib  yotish  tavsiya  etiladiki,  bu  qoidalarga  rioya  qilmaslik  natijasida  ko‘plab  noxush 
voqyealar ro‘y  berganligi aytiladi. 
Libos kiyish qoidalari ham xulq – atvor qoidalarining tarkibiy qismi sanaladi. Bunda eng 
muhimlaridan  kishi  imkon  darajasida  kiyinishi  lozimligi  ,  qulayligi  va  yoshi  ,  jinsiga  ,  joyiga  , 
faslga mos bo‘lishi , uni toza tutish , yaxshi libos kiyganda manmanlik qilmaslik, kiymaydigan 

---

ortiqcha  liboslaridan  muhtojlarga  in‘om  qilish  kabi  tavsiyalar  hozirgi  davrda  ham  o‘z 
ahamiyatini yo‘qotmagan. 
Uchinchi  bobda  suhbatlashish  odobi  bayon  etiladiki  ,  bu  odob  qoidalariga  inson  har  bir 
daqiqada rioya etishi zarur. 
Suhbatning  yaxshi  niyat  va  beg‘araz  bo‘lishi  ,  unga  pokiza  libos  bilan  borish,  tanining 
tozaligiga  erishish,  og‘iz  va  tishlarni  tozalab  borish,  suhbat  ahlining  bir-  birlariga  hurmat  va 
iltifot  ko‘rsatishi,  ulug‘larga  e‘tiborni  qaratish,  o‘tirish  qoidalariga  rioya  etish,  ahli  suhbat 
kirganda va chiqqanda o‘rnidan turish va ulug‘larni yuqoriga o‘tkazish, beadab so‘zlar,  yomon 
xatti – harakatlar, noo‘rin jimlikdan saqlanish, barchaga yaxshi muomalada bo‘lish, izzat qilish, 
aksa kelsa og‘zini to‘sib, past ovozda, yengil aksa urish, suhbat ahliga ish buyurmaslik; suhbat 
ahliga beminnat xizmat ko‘rsatish, do‘st va notanishlarga bir xil ochiq chehra bilan muomalada 
bo‘lish,  aka  –ukalar,  opa-  singillarning  xatosini  kechirish  hamda  ular  aybini  yuziga  solmaslik, 
boshqalardan  chetda  nasihat  qilish,  suhbat  ahlidan  biror  kishining  yomon  qilig‘i,  qabih  fe‘lt 
haqida gapirmaslik, uni chetlatishga harakat qilish kabi odob qoidalariga rioya etish haqida fikr 
yuritiladi. 
Asarda  musibat  odoblari  haqida  ham  bayon  etilganki,  bularni  bilish,  ayniqsa  yoshlarga 
zarurdir. 
Biror mo‘minning vafoti haqidagi xabarni eshitganda ahli musibatga ta‘ziya ado etiladi. 
Bu  dafndan  oldin  yoki  keyin  ham  bo‘lishi  mumkin.Ta‘ziya  uch  kungacha  joiz,  undan  so‘ng 
makrux  deyiladi.Tobutni  olib  chiqib  ketayotganda  sukutda  bo‘lishi  vojibligi,  ayollar  tobutga 
hamroh  bo‘lib  eshikka  chiqmasligi,  ahli  musibat  yig‘ilganda  ovoz  ko‘tarmasligi,  mayitni 
ko‘mgandan  so‘ng  har  kim  o‘z  ishiga  ketishi,  bir  yerda  yig‘ilib  o‘tirmaslik  kerakligi,  yig‘ilish 
uchun  turli  tadbirlarni  izlab  topish  va  o‘tkazish  bid‘at  ekanligi,  ammo  taom  tayyorlab  ahli 
musibat uyiga yuborishi mustahabligi ta‘kidlanadi. 
Asarda  ziyofat,  mehmondorchilik  odobi  haqida  ham  ko‘p  ko‘pgina  ibratli  gaplar  yozib 
qoldirilgan. Jumladan, mehmondorchilik odobi haqida qnyidagilar ifodalanali. 
Mehmondorchilikda  kishining  boyligi,  mavqyeiga  qaramay  hammani  baravar  chaqirish, 
oila  a‘zolarini  ham  ajratmaslik,  mehmonning  izzat-hurmatinijoyiga  qo‘yish,  lekin  uch  kundan 
so‘ng ortiqcha takalluflar, dabdabalar qilmaslik, mehmon uchun uyni ortiqcha bezamaslik, lekin 
ozoda,  toza,  ko‘rpa-  to‘shaklardan  foydalanish,  dasturxon  tuzishda  isrofgarchilikka  yo‘l 
qo‘ymaslik,  taom  qo‘yilganda  avval,  mezbon  boshlab,  oxirida  taomdan  qo‘lini 
tortish;mehmondan  oldin  qo‘lini  uzatmaslik,  ortiqcha  takkalluf  qilavermaslik,  imkoni  bo‘lsa 
lazzatli  va  latf  taomlar  bilan  mehmonni  ziyofat  qilish,  ketishga  izn  so‘raganda  hurmat  bilan 
kuzatish kabi mezbonga xos odob qoidalari bayon etiladi. 
Asarda mehmonning ham sohibi xonadonga qiladigan odob qoidalari haqida ham batafsil 
to‘xtalid  o‘tilgan.  Xususan,  mehmonga  chaqirilganda,  u  faqirmi,    ulug‘  martabalimi,  albatta, 
borish zarurligi, zolim va axloqsiz va ikkiyuzlamachilar, xurofotchilar ziyofatga chaqirganda esa 
bormaslik singari mehmondorchilik odobiga rioya etish bayoye etiladi. 
Yettinchi  bobda  eng  zaruriy  safar  qoidalariga  to‘xtalib  o‘tiladi.  Safar  qilishni  olim  uch 
qismga  bo‘ladi:  farz,  fazilat,  muboh(ruxsat  etiladigan).  Bundan  safari  farzning  o‘zini  besh 
bo‘g‘inga  bo‘ladi:  jihod,  hajji  farz,  otav  a  ona  chaqirig‘iga  binoan,  raddi  mazolim(zulmni 
qaytarish) uchun va beshinchisi ilm olish uchun safar qilish. 
Yuqoridagilardan  ko‘rinib  turibdiki,  Muhammad  Sodiq  Qoshg‘ariyning  «Odob  as- 
solihin»  asari  yoshlarning  barkamol,  ma‘naviy  yuksak,  yetuk  axloqli  bo‘lishlarida  katta 
ahamiyatga  ega.  Mazkur  asar  turmushimizda  har  kuni,  har  daqiqa  bilish  zarur  bo‘lgan  xulq  – 
odob  qoidalarining  majmuidir.  Shuning  uchun  ham  Sharq  pedagogikasi  tarixida  «Qobusnoma» 
kabi bu asar ham, o‘z mavqyeiga ega. Bu asarni bobma-bob o‘rganish yosh avlodning ma‘naviy 
kamol topishida foydalaniladigan bebaho xazinadir, deyish joiz.