Amid Səlimoğlu Ə Ə Bakı-2020
Yüklə 0,8 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
(P.S. Hekayəmi bura qədər oxudunuz üçün minnətdaram. Ancaq sizə bir sualım
olacaq. Əgər bu sualıma cavabınız varsa, cavabınızı və səbəbini rəsmi instagram hesabım olan @amidselimoglu-ya yazsanız, məni sevindirmiş olarsanız. Sual: Siz olsanız, Leytenant Ağayevanın dediyi dörd seçimdən hansını seçərdiniz və niyə? ) ***
– Mən hər şeyi danışdım axı sizə. – Hər şeyi danışdın, düzdür. Ancaq sənin istədiyin kimi. Bu mənə lazım deyil.
– Muradov səsinin tonunu qaldırdı. – Məndən nəyi danışmağımızı istəyirsiniz?
– Xədicə, Fəridə ilə sənin aranda yaranmış münaqişədən xəbərimiz var və bunun Ayaza görə olduğunu da bilirik. Bizə hər şeyi danış!
– Bunların hamısı başqalarının uydurmasıdır. Elə Fəridənində. Ayazla biz fakültədən bir-birimizi tanıyırdıq. Ara-sıra söhbətimiz olsa da, ancaq sizin fikirləşdiyiniz bir şey olmayıb.
– Fəridəylə davanız. Qonşuların dediyinə görə, bütün binaya səsiniz çatıb. Elə universitetdə də.
– Fəridə hər şeyi yanlış anladığından belə olub. Buna görə. Mən onu nə qədər başa salmaq istəsəm də, o başa düşmədi. Ayazla da ayrıldı. Biz sadəcə dost kimi... elə-belə bir neçə dəfə telefonda danışmışdıq. Bundan Fəridənin xəbəri olanda dəliyə dönmüşdü. Əvvəlcə universitetdə üstümə düşdü, sonra da evdə.
– Bütün bu olanları niyə
əvvəldən danışmadın?
–
səsi titrəyirdi. Gözləri dolduğundan güclə danışırdı. – Elə bildim bunu eşitsəz məni
günahkar biləcəksiniz.
– Danışmadığın üçün də günahkar hesab edilə bilərsən. Düzdürmü? – Mənim heç bir günahım yoxdur. Mən axı kiməsə nəsə edəcək biri deyiləm. – Ağlamağa başladı.
– Yaxşı. Ağlama. Sənə inanıram. – Muradov onu sakitləşdirmək istədi. – İndi evə gedə bilərsən. Sorğu bitdi.
Xədicə ağlaya-ağlaya otağı tərk etdi. Muradov isə dərindən nəfəs alır, işin sonunu düşünürdü. Bir neçə dəqiqə eləcə oturduğu yerdə tavanı izləyərək keçirdi. Sonda yerindən qalxaraq o da otaqdan çıxdı. Qapının ağzında polkovnik, Şükürov və Ağayeva ilə onu gözləyirdi.
– Qızın valideynləri bayaqdan baş-beynimi aparıb. Hədə-qorxu gəlirlər. – Qorxursan? – Muradov onunla zarafatlaşdı.
– Özü də çox. – O da gülərək qarşılıq verdi. – Bugün sabah pensiyaya çıxacam. Sənin nə vecinə!
– Yaxşı. Heç nə olmaz. Uzağı bircə töhmət. O da sənin üçün heç nədi. Birinci dəfə deyilki. – Çox rahatladım. – Gülümsədi. – Bu işi biraz cəld qurtarmaq lazımdır. Uzandıqca canım sıxılır.
– Yaxşı, qoca. Çalışarıq. – Cənab mayor, Ayazı gətirirlər, – deyə Ağayeva araya girdi. Polis nəfərləri Ayazı gətirib sorğu otağına saldılar. Ayaz isə sual dolu baxışlarını onlara zilləmiş, sanki imdad diləyirdi.
– Get, Muradov... və bu işi bitir. – Polkovnik əlini onun çiyninə vurdu. Muradov sorğu otağına girərək Ayazın qarşısında əyləşdi.
– Ayaz, səncə bizə danışmadığın nəsə qalıb? – Bilmirəm. – Gözlərini Muradovdan qaçırdı.
– Səndən öncə Xədicə ilə danışdım. Hər şeyi danışdı. – Nəyi?
– Səninlə sevgili olduğunu, sənin Fəridəni onunla aldatdığını və Fəridənin bundan xəbər tutduqdan sonra dəliyə dönməsini və sonda Fəridəni öldürməyiniz. – Muradov qəsdən yalan danışırdı.
– Xədicə hər şeyi yalan danışır. Mən belə şey etməmişəm. – Ayaz ayağa qalxdı. Gözləri hədəqəsindən çıxacaq kimi idi.
– Otur aşağı! – Muradov yerindən tərpənmədən onun üstünə qışqırdı. – Mən heç nə etməmişəm! – Oğlan özünü saxlaya bilməyib ağlamağa başladı. – O zaman hər şeyi olduğu kimi danış. Danış ki, sənə inanım. Səni müdafiə edə bilim. Sussan, gizlətsən, danışmaq istəməsən sənin işin çox çətin olacaq, bala. İcazə ver sənə kömək edim. Bax! Çöldə neçə insan var ki, sənin günahkar olmağını, bu işin də tez üstünün örtülməsini istəyir. Kimin vecinə sən həbsə girəcəysən, ya azad olacaqsan. Əsas odur, iş getsin! – Muradov hərarəti daha da artırırdı. Ondan alacağı tək bir söz belə işin sonunu gətirə bilərdi.
– Mən heç nə etməmişəm. – Göz yaşlarını silərək dedi. – Fəridə ilə mən bir- birimizi həqiqətən sevirdik. Ancaq sonra nə oldusa, anidən hər şey deyişdi. Xədicə iki ya üç dəfə mənə yazmışdı. Onda da normal, dost kimi. Bundan Fəridə xəbər tutmuşdu. Elə nə oldusa, ondan sonra oldu. Fəridə mənimlə danışmaq istəmədi. Bir neçə dəfə mübahisəmiz düşmüşdü. Sonra da ayrılmaq istədi. Mən nə qədər istəsəm də barışmadı. Elə həmin gecə də o ümidlə onun evinə getmişdim. Bəlkə danışıb hər şeyi yoluna qoya bilərik deyə. Qəribə-qəribə danışmağa başladı. Guya onu izləyirmişəm. Heç nə başa düşməmişdim. Ancaq Xədicə ilə aramızda heç nə olmayıb. Bunu araşdıra bilərsiniz. Siz polissiniz axı.
Ayazın dedikləri düz idi. Araşdırma aparılmış, yazışmalar, səs qeydləri dinlənilmişdi. O yalan demirdi.
– Hər şeyi danışdığın üçün çox sağ ol. Bunu əvvəldən etmək lazım idi. Yenə də sənin üçün bir şans oldu.
– Mənə nə olacaq? – Səbrli ol! Hər şey yoluna düşəcək. – Ayazın psixoloji gərginliyini azaltmağa çalışdı. – Sənə xəbər veriləcək.
– Yaxşı! Muradov otağı tərk etmək üçün ayağa qalxdı.
– Nə oldu? – Hər şeyi danışdı, cənab Polkovnik. Bildiyimiz kimi. O, yalan danışmır. – Məhəllədə gördüyümüz qoca... onu gətiriblər. – Şükürov dedi.
– Bugün yox. Sabaha qalsın. Amma mənə Fəridənin digər ev yoldaşı lazımdır, bir də... – Muradov gözlərini qıyaraq düşüncəyə daldı. – Fəridənin atasını. Sabah mütləq onlar dindirilməlidir.
– Qocanı neyniyək? Burada qalsın? – İstəyirsən evə apar. Mənim üçün fərqi yoxdur. – Şükürovun heç nə anlamadığını görən Muradov əlini onun qoluna vuraraq əlavə etdi. – Evinə aparsınlar. Sabah gətirərlər.
– Oldu, cənab mayor. – Ağayeva, sən isə bugün gündəliyi oxumağa başla. Nə qədər çox məlumat tapsaq, bizim xeyrimizədir. Yoxsa, qoca bizə aman verməyəcək, – deyə onlardan bir qədər uzaqda Xədicə və Ayazın valideynləri ilə danışan Polkovniki işarə etdi. – Ondan yaxşı məktəb direktoru olardı. Hamını yola verir. – Dodaqaltı gülərək polkovnikə baxdı. Şükürovla Ağayeva da ona qoşuldu. – Yaxşı. Şükürov bugün sən növbətçisən?
– Bəli, cənab mayor. – Gecə uzun, ömür qısa. Axşam yazışmağa başlasan, telefonun o biri başındakı yatmasa əgər, səhəri daha tez görərsən. Hə? – Şükürova ilişdi.
– Olsa, hə. – Şükürov zarafatla təəssüfünü bildirdi. – Hmm... onda çox uzun gecə səni gözləyir. Ağayeva, gəl biz gedək. Bu isə hələ burada çox qalacaq. – Əli ilə çöl qapını göstərdi.
– Gedək, cənab mayor. – Çox sağ olun. – Şükürov onların arxasıyca deyindi.
Rafaellə Sevda şöbənin giriş qapısından çölə çıxaraq pilləkənlə aşağı düşdülər. Avtobus dayanacağı yaxınlıqda idi. İkisi də asta addımlarla söhbət edə- edə dayanacağa gedirdilər.
– Narahatçılığın davam edir? – Necə? Siz bunu hardan bilirsiniz, cənab mayor?
– Bunu təsəvvür etmək çətin deyil, qızım. Hamıda baş verir. Polkovnikdə də bu belə olub, məndə də. Elə Şükürovda da. – Şükürov sözünü xüsusi vurğu ilə dedi.
– Əvvəl narahat idim. Ancaq indi demək olar ki, narahat deyiləm. – Öyrəşəcəksən. Bu iş çətin işdir. Hərkəs üçün adi görsənə bilər, lakin bu belə deyil. Əsas odur, işində düzgün olasan. İnsana bu dünyada qalan hörmətdir. Bunu heç vaxt unutma!
– Polkovnik demişdi ki, sizinlə iyirmi ildən artıqdır ki, bir yerdə işləyir. – Ağayeva söhbətin istiqamətini dəyişdi.
– Qoca yaxşı insandır. Yaxşı dostdur. Düzdür! Neçə illərdir bir yerdə işləyirik. Bundan əlavə, ailələrimiz də yaxındır.
– Elə burada işləmisiniz bir yerdə? – Xeyr, qızım. İlk xidmətə başladığım il o, başqa rayonda xidmət edirdi. Mən onun işlədiyi yerə təyin olunmuşdum. Bir neçə il bir yerdə işlədikdən sonra yollarımız ayrıldı. Buna baxmayaraq, əlaqəmiz qalırdı. Dost idik. Sonra yenidən yollarımız kəsişdi. Demək olar ki, ondan sonra da bir yerdə xidmət etdik. Heç ayrılmadıq.
– Nizam-intizamı sevən biridir. – Bəli, qızım. Burada xidmət edən bir çox şəxs onun istəyi ilə buradadır. Sistem qurmağı çox gözəl bacarır. Ən böyük uğurlarından biri də elə Şükürovdur.
– O da çoxdan burada işləyir? – Bir ildən çox olmaz. Şükürov kimsəsizdir, qızım. Yetimxanada böyüyüb. Onun yetişməsində Polkovnikin böyük əziyyəti olub desəm yalan olmaz. Oğlundan artıqdır ona.
Rafaellə Sevda söhbət edə-edə avtobus dayanacağına çoxdan çatmışdılar. Rafael Sevdanı avtobusla ötürdükdən sonra özü də avtobusa minərək oradan uzaqlaşdı.
***
Yüklə 0,8 Mb. Dostları ilə paylaş:
|