Axmеdova m. A. umumiy muxarrirligi ostida

E. Gusserlning fenomenologik metodiga ko‘ra, bilish ob'ektini kechinmalar yo‘li bilan, Gusserl atamasi bilan aytganda – intensionallik yo‘li bilan anglash mumkin.
Gusserlning fikricha, konkret fanlarning mazmunini reduksiya yordamida tahlil etmoq zarur. Inson reduksiya yordamida bilishning shunday mazmuniga yetib keladiki, uni oddiy mantiq yordamida tushunish, tahlil qilish mumkin emas. Mana shu yerda intensiya, ya'ni kechinma zarur. Intensiyani falsafiy metod deb bilgan Gusserl fikricha, falsafa, eng avvalo, oddiy dunyoqarash tarkibida tabiiy anglash qoidalari asosida shakllanadigan barcha dogmatik da'volardan xalos bo‘lmog‘i lozim.
Gusserlning fikricha, fenomenologiya intensional harakatlarni boshdan kechirish jarayonlarini o‘rganadi. Gusserl kechinma jarayonini «mohiyatni ko‘rish» deb ataydi. U «mohiyatni ko‘rish» intuitsiya vositasida, umumiyni bevosita mushohada qilish orqali amalga oshiriladi deydi. Chizish usullari, o‘lchamlar va shular kabi faktorlar ko‘p jihatdan tasodifiydir. Ularni ratsional bilish o‘rganadi. Intuitiv bilish usuli Gusserlning fikricha, «barcha prinsiplar prinsipidir». Intuitsiya orqali berilgan hamma narsa u o‘zini qanday ko‘rsatgan bo‘lsa shundayligicha idrok etilmog‘i kerak. Olim intuitsiya vositasida berilgan narsani tasvirlamog‘i lozim.
Ekzistensializm vakillari tomonidan ishlab chiqilgan transsendlash metodi Gusserl fenomenologiyasiga yaqin turadi. Uning mualliflari K.Yaspers va G.Marsel transsendlash deganda dunyo ustida turgan allaqanday oliy mohiyatni anglashni tushunganlar. Transendensiya bu koinotning bir qadar oqilonaligini anglashga qaratilgan metoddir. Kommunikatsiya metodi K.Yaspers tomonidan ishlab chiqilgan va haqiqatga munosabatning chuqur intimligini, «shaxsiy» munosabatni nazarda tutadi. Kommunikatsiya insonning dunyoga munosabatidir.
Leller konsepsiyasida bilishning asosiy metodlaridan (yo‘llaridan) biri yorishishdir. Bu konsepsiyaga ko‘ra, yorishish – bu insonning hayot bilan o‘lim o‘rtasida, ya'ni chegaraviy vaziyatda turgan paytida o‘z taqdirini, dunyodagi o‘rnini to‘satdan, g‘ayrihissiy tarzda anglashidir. Shu paytda odam o‘zining kundalik turmushi keltirib chiqargan barcha rasm-rusmlardan xalos bo‘ladi va o‘z hayotining ma'no va maqsadiga erishadi.
Bu samarali harakatni asoslab beruvchi falsafiy va bilish tizimlarini tahlil qilish va tuzib chiqish metodidir. Bu metod XIX asr oxirida amerikalik faylasuf Ch. Pirs tomoninidan ishlab chiqila boshlangan. Uni U.Djeyms va D.Dyui yanada rivojlantirdilar. Bu metodning asoschilari nuqtai nazaridan, harakat inson hayotining asosiy shaklidir va muayyan maqsadni qo‘yish va amaliy faoliyatni rejalashtirishning asosiy boshlangg‘ich sharti bo‘lib xizmat qiladi.
Ch. Pirs ilgari surgan qoidaga ko‘ra, fan bilimni o‘z holida shakllantirmaydi, balki muayyan usul bilan harakat qilish odati sifatida tushuniladigan ishonchni shakllantiradi. Ishonchga harakatning silliqligini, izchilligini buzuvchi shubha qarshi turadi. Fan va falsafa ishlab chiqadigan tushunchalar, avvalo, insonning qurshab turgan dunyodagi amaliy faoliyati va rejalari nuqtai nazaridan ahamiyatlidir.
Amerikalik filosof U.Djeyms falsafaning jamiyatdagi rolini pragmatik metod nuqtai nazaridan tahlil qildi. Uning fikricha, ijtimoiy falsafa o‘tmish va hozirning ijtimoiy tajribasini uning ijtimoiy muammolarni hal qilishdagi amaliy ahamiyati nuqtai nazaridan qarab chiqmog‘i lozim.
Bu metodni ishlab chiquvchilar (E.Mur, R.Perri, U.Marvin, E.Xolt) bilishni tushunishning uch asosiy variantini ilgari suradilar: sub'ekt bilan ob'ektni bir turli narsa deb biluvchi bevosita tushunish; sub'ektdan ob'ektga o‘tayotganda vositachini talab qiluvchi vositalangan tushunish; sub'ekt bilan ob'ektni yagona borliqning teng xuquqli tomonlari deb biluvchi ontologik tushunish. Bilishning bu uchinchi turi falsafiy bilishdir.
Falsafiy bilish metodi ilmiy bilishning chegaralarini, ilmiy bilish imkoniyatlari doirasini aniqlab bermog‘i lozim. Bundan tashqari, falsafiy metoddan o‘zaro aloqasi borliqning tabiatini izohlab beradigan tushunchalarni ifodalab berish uchun foydalaniladi. Bunday tushunchalarni ishlab chiqish konkret fanning ma'lumotlariga tayanmasdan mavhum tarzda aql ko‘zi bilan qarab amalga oshiriladi. Bu holda asos - borlikning intuitiv kechinmasi va ishonchdir.

4-bob. FALSAFA VA SINeRGeTIKA
Materiyaning o‘z-o‘zidan tashkil topishi haqidagi tasavvurlarni uning harakati va rivojlanishi haqidagi tasavvurlar sifatida o‘rganish falsafaning an'anaviy muammosidir. O‘z-o‘zidan tashkil topish – bu ob'ektning komponentlarining faqat ichki aloqalari hisobidan va o‘tmish tarixiga muvofiq kollektiv harakati natijasida vujudga kelishidir. Rivojlanish, murakkablashish va o‘z-o‘zidan tashkil topish jarayonlari uzoq vaqtgacha faqat jonli tizimlar bilan bog‘lab kelindi.
Jonsiz tabiatda o‘z-o‘zidan tashkil topish hodisalarining kashf etilishi ko‘pgina jarayonlarga yangicha qarashga imkon berdi, jonsizdan jonlikka o‘tish mexanizmi to‘g‘risidagi bilimni boyitdi. Bu jihatdan sinergetika nomini olgan yangi ilmiy yo‘nalish doirasida ishlab chiqilayotgan g‘oyalar diqqatga sazovordir.
Sinergetika o‘z-o‘zidan tashkil topish mexanizmlari va qonuniyatlarini taraqqiyot jarayonining universal komponenti sifatida o‘rganadi. Bu universallik o‘z-o‘zidan tashkil topish nazariyasi uchun shu qadar muhimki, sinergetika tadqiqotchilaridan biri G.Xaken bu fanning asosiy masalasini u bilan bog‘laydi. «Nima uchun, - deb yozadi u,- o‘z tabiatiga ko‘ra turli komponentlardan – elektronlar, atomlar, molekulalar, fotonlar, xujayralar, hayvonlar yoki xatto odamlardan iborat bo‘lgan tizimlar o‘z-o‘zidan tashkil topganda, ayni bir prinsipga bo‘ysunib, suyuqlikdagi tuzilmalar, elektr tebranishlari, hayvonlar populyasiyalari yoki ijtimoiy guruhlarni tashkil etishi kerak?».²⁸⁸
O‘z-o‘zidan tashkil topish hodisalarining bu qadar keng ko‘lami sinergetikada postulat qilib olinmaydi. U mutaxassislarning turli tuman bilim sohalarida tabiiy va ijtimoiy jarayonlarning umumiy determinantlarini kashf etishi natijasidir. Shu tufayli sinergetika alohida fan g‘oyalarining yig‘indisi sifatida emas, balki fizik, ximik, biolog va matematik o‘z materialini ko‘radigan umumiy qarashlar tizimi sifatida va, aksincha, bulardan har biri, o‘z fani metodini qo‘llab, sinergetikaning rivojlanishiga biron bir tarzda hissa qo‘shadi. «Men yangi fanni «sinergetika» deb atadim, bunga sabab, - deb yozadi G. Xaken,-unda tizimlarning ko‘pgina elementlarining birgalikdagi harakati tadqiq etilishigina emas, balki o‘z-o‘zidan tashkil topishni boshqaruvchi umumiy prinsiplarni topish uchun ko‘pgina turli-tuman fanlarning kooperatsiyalashuvi zarurligidir».²⁸⁹
Shunday qilib, yunonchadan tarjima qilinganda, «ko‘mak»ni, «hamkorlik»ni bildiruvchi «sinergetika» so‘zi ikki xil ma'noga ega. Bir tomondan, bu murakkab tizimli elementlarning kooperativ harakati, ikkinchi tomondan, bu turli bilim sohasidagi olimlarning hamkorligidir. Aynan o‘z ma'nosida aytganda, sinergetika bu turli tabiatli tuzilmalarning o‘z-o‘zidan tashkil topish, barqarorlik, parchalanish va qayta paydo bo‘lish jarayonlarini tadqiq etuvchi nazariyadir.
Sinergetika dialektikaning quyidagi g‘oyasini tasdiq-laydi – har bir ob'ekt olamdagi hodisalarning umumiy bog‘langanligi oqibatida uni qurshab turgan xilma-xil jarayonlar bilan uzviy bog‘langan bo‘lib, ayni vaqtda turli qismsistemalardan tarkib topadi. Ob'ektning xar bir tarkibiy qismi boshqa tarkibiy qismlar va tashqi dunyo bilan o‘zaro bog‘lanishda mavjud bo‘ladi. Shu sababli xar bir tarkibiy qism o‘ziga xos individual aloqalar tizimiga ega bo‘ladi, demak u o‘ziga xos harakatga va ichki harakatga ega bo‘ladi va oqibatda ob'ektning ichki o‘z-o‘zidan differensiatsiyalanuvi tendensiyasi paydo bo‘ladi. Ayni vaqtda birbutun ob'ekt uning birbutunligi saqlanishi mobaynida o‘z qismlariga ta'sir o‘tkazadi, shu sababli ob'ektning ichki o‘z-o‘zidan integratsiyalanuvi tendensiyasi paydo bo‘ladi.
O‘z-o‘zidan differensiatsiyalanuv va o‘z-o‘zidan integratsiyalanuv ziddiyati ob'ekt tarkibida bir-biriga qarama-qarshi turuvchi tomonlarning shakllanishiga olib keladi. Bu tomonlar ob'ekt tarkibidagi bir turdagi qismlarining o‘zini-o‘zi tashkil qilish oqibatida paydo bo‘ladi. Qismlarning muayyan guruhining bir turda bo‘lib qolishi va o‘zini-o‘zi tashkil qilib integratsiyalashish jarayoniga kirishi ularning birbutunlik tarkibidagi bir-biriga o‘xshash va yaqin xolatidan kelib chiqadi. Qarama-qarshi tomonlarning bir-birini inkor etish jarayoni bu tomonlarning har birining ichki birbutunligini kuchaytiradi. Qarama-qarshi tomonlarning ushbu o‘zaro ta'siri jarayonida ular quyidagi pog‘onalardan o‘tib rivojlanadi: aynanlik, birlik, farqlanish, qarama-qarshilik, ziddiyat, to‘qnashuv, antagonizm. So‘ngra rivojlanish jarayonida qarama-qarshi tomonlarning biri tomonidan ikkinchisini dialektik inkor etish pog‘onasi boshlanadi. O‘z tarkibiy qismlarining jipsligiga ega bo‘lgan sifat jixatdan yangi bo‘lgan birbutunlikga o‘tish jarayoni, sakrash sodir bo‘ladi. Bu yangi birbutunlik tarkibida yangi o‘z-o‘zini differensiatsiyalash va o‘z-o‘zini integratsiyalash jarayoni boshlanadi. O‘z-o‘zini differensiatsiyalash jarayoni orqali amalga oshayatgan rivojlanish natijasida faqat biri-biri bilan yonma-yon mavjud bo‘lgan, biri-biri bilan bog‘lanmagan narsalar majmuasi emas, balki yahlit bir tizimga birlashgan, sintezlashgan, integratsiyalashgan xilma-xillik shakllanadi, ya'ni rivojlanish jarayonida ayni vaqtda dialektik sintez ham sodir bo‘ladi.
Sinergetika taraqqiyot konsepsiyasini chuqurroq ifoda etishga imkon beradi. I.Prigojin ta'kidla-shicha: «ham klassik, ham kvant mexanikada agar qaysidir bir vaqtda sistemaning holati yetarli aniqlikda ma'lum bo‘lgan bo‘lsa, unda kelajakni juda bo‘lmaganda prinsipda oldindan aytish mumkin edi. Buning ustiga bunday turdagi nazariy sxema ko‘rsatdiki, qaysidir bir ma'noda «hozir» o‘zida o‘tmish va kelajakni saqlaydi. Ko‘rib turganimizdek, haqiqatda unday emas. Kelajak o‘tmishning tarkibiy qismiga kirmaydi. Hatto fizikada (huddi sotsiologiyadagidek) atigi xilma-xil mumkin bo‘lgan «ssenariylar»nigina oldindan aytish mumkin»²⁹⁰.
Sinergetika taraqqiyotning qator fundamental o‘ziga xosliklarini ochib berishga imkon beradi. U quyidagilarni ko‘rsatadi: 1) taraqqiyot jarayonida fluktuatsiyalarning o‘rni keskin o‘tish, sifat jihatdan sakrash nuqtasiga yaqin bosqichda hal qiluvchi hisoblanadi, ular bu sakrash arafasida kuchayadi va u haqida darak beradi; 2) bu sakrash jarayonida amaldagi sharoit va vaziyatlarga bog‘liq bo‘lgan taraqqiyotning ko‘rinishi shakllanadi, bifurkatsiya nuqtasida taraqqiyotning bundan keyingi yo‘nalishining aniq bir variantining ko‘pdan ko‘p mumkin bo‘lgan variantlardan «tanlovi» sodir bo‘ladi; 3) taraqqiyotning bunday bifurkatsion tabiati oqibatida taraqqiyotning qaytmaslik xususiyati paydo bo‘ladi; 4) taraqqiyot jarayoni umumiy holatda muvozanatsiz sistemalar rivojlanishi va muvozanatsiz bosqichli o‘tishlar bilan bog‘liq va shuning uchun o‘zida tebranishlar, fazoviy strukturalar va tartibsizliklar shakllanishini qamrab oladi; 5) taraqqiyot jarayoni kogerentlik, turbulentlik, dinamik tartibsizlik, dissipativ va avtoto‘lqinli strukturalar dinamikasi, kengmasshtabli spontan fluktuatsiyalar kabi bungacha taraqqiyot konsepsiyasi qamrab ololmagan ko‘pgina boshqa fenomenlarni o‘z ichiga oladi²⁹¹; 6) taraqqiyot jarayonida determinatsiyaning o‘ziga xosligi mavjud va bifurkatsiya nuqtalari orasida deterministik qonunlar, bifurkatsiya nuqtalarida esa ehtimoliy qonunlar ustunlik qiladi; 7) har qanday sistemalarning tuzilish barqarorligining chegaralari mavjud bo‘ladi, tegishli muvozanatdan chiqaruvchi ta'sirlar orqali ularga yetib borish mumkin, keyin yangilanish elementlari va yangi sistemalar shakllanadi va bu jarayon tuganmasdir; 8) taraqqiyot jarayonining makro- va mikrodarajalari o‘rtasida chambarchas bog‘liqlik mavjud²⁹².
Shunday qilib, sinergetikaning hozirgi davrdagi rivojidan chiqarish mumkin bo‘lgan asosiy falsafiy saboq shuki, u noorganik tabiatda o‘z-o‘zidan tashkil topish mavjudligini isbot qilib berdi. Materiyaga tashqi ta'sir natijasida o‘zgaruvchi inert ob'ekt deb emas, balki o‘z-o‘zini tashkil qila oladigan hamda bamisoli o‘z «iroda»sini va ko‘ptomonlamaligini namoyon eta olgan ob'ekt deb qaraladigan bo‘ldi. Bu ma'lumotlar statik va jonli materiya tushunchalarini ajratib turgan oraliqni ancha kamaytirdi. Agar biz bir tomondan, o‘z-o‘zidan tashkil topuvchi tuzilmalarning xossalari va vujudga kelishi sharoitlari bilan, ikkinchi tomondan, biologik evolyusiyaning eng muhim jihatlarini bir-biriga taqqoslab ko‘radigan bo‘lsak, biz ikki holda ham o‘zgarishlar ayni bir xil qonunlarga bo‘ysunadi va o‘xshash tendensiyani namoyon qiladi, degan xulosaga kelamiz.