Ayfer Kara hayatin iÇİnden yabancılar İçin Türkçe Metinler (A2-B1) Minsk «Kolorgrad»
Yüklə 7,49 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
bağlan
ıyoruz. Mehmet: Benim karımla aram iyi gibi gözükse de içimde eksik bir şeyler var. Eşimle ilişkilerimiz yeterince sıcak değil. Ben karım Esin’den önce kalkarım, kahvaltıyı hazırlar, sonra onu uyandırırım. Kızlarımı okula bırakırım. Akşam yemeğini de ben pişiririm. Çocukları okuldan ben alırım. Akşamları çocukların derslerine ben yardım ederim. Hayatım çok zor. Ben hem evin hanımı hem de evin reis iyim. Alışverişi ben yaparım. Annem de bazen ev temizliğinde bana yardıma eder. Karım da benim gibi bir firmada mühendis, işten eve gelince “Çok yorgunum.” diyor ve sonra hemen iş yerindeki problemlerini anlatmaya başlıyor. Bizim toplumumuzda erkekler iş hayatında arkadaşları ile yaşadıkları sorunları yakınları ile pek paylaş mazlar. İş hayatındaki problem ve gergin likleri paylaşmak nedense bir zayıflık olarak görülür. Erkek, her zaman güçlü olmak zorundadır. Ben de bütün problemlerimi içime at arım. Ailem ve işim hakkında kimseyle dertleşmem. Bir insanı iki olgu rahatsız eder. Biri kendi iç sesidir. Diğeriyse başkalarının onun hakkında söyledikleridir. Karım hakkındaki iç sesime ve benim için sarf ettiği sözlere kafamı 115 takıyorum ve onu suçluyorum. O beni anlamıyor, kıymetimi bil miyor, beni hiçe say ıyor. Bu evlilikte kendimi güvende hissetmiyorum. Meryem: Benim sınırlarım vardır. Konuşkanımdır ama aslâ samimî olmam kimseyle. Örneğin; kayınvalideme resmî davranırım, öyle her yıl gelip bizde kalamaz, hakkımda dedikodu yapamaz. Ona da bazen küçümseyici bir bakış fırlatırım, hisseder ve karşımda ezilir. Evde ben ne dersem, o olur. Otoriter bir hanımım, eşim hep kendi istediğinin olduğunu sanır ama ne yapar eder, istediğimi ona kabȗl ettiririm. Eşim biraz cimridir, onun parayı çok sevmesi beni sinirlendirir, ama bu durumu onu köşeye sıkıştırmak ve suçlamak için kullanırım. Aslında bankada paralar birikirken ben kendimi güvende hissederim. Azimli bir kadınım, çocuklarımın eğitimine özen gösteririm. Çocuklarım beni çok severler ve sözümden hiç çıkmazlar. Hep birlikte ders çalışırız, kitap okuruz. Eşim de beni çok sever ve her yönümü takdir eder. Ben vıcık vıcık ilişkileri sevmem, sulu öpüşmelerden hiç hoşlanmam, kayınvalidem bir keresinde kızım bebekken kızımı öpmek istedi, hızla elinden çekip aldım, “Mikrop bulaştıracaksınız” dedim, küstü. Küserse küssün, umurumda değil! Halbuki küçücük bir bebek şapur şupur öpülmez. Bence insan ilişkileri aşk, evlilik, dostluk, komşuluk, meslektaşlık şirket mantığıyla kurulmalıdır. Değmeyecek insanlara vakit ayırmak hiç akıllıca değildir. “Bu insanla olmak bana ne kazandırır, fâizi ne, kârı ne?” diye düşünürüm. Ayla: Ben insan ilişkilerinde çok iyimser ve fedâkâr olmak gerektiği inancındayım. Şüpheci bir insan olmama ve insanlara tam olarak güvenmememe rağmen insanlarla Yüklə 7,49 Mb. Dostları ilə paylaş:
|