Elchilar jo ‘nab ketdi. M o‘min Mirzoning aqli, o ‘zini tuta bilishi yigitlarni shavqlantirgan edi. Ular endi: «Muzaffar Mirzoning taklifmi aslo qabul et- mang. Unda nomus degan narsa yo‘q ekan. Bo‘lmasa, sizning ustingizga shuncha lashkar tortarmidi? Uning o ‘zi kelib, siz bilan ko‘rishmog‘i, kengashmog‘i lozim edi», der edilar. Kichkina sarkarda so‘lig‘ini chaynab 438
o ‘ynoqlagan turkman otining ustida o ‘tirib, jang to ‘g‘- risida, go‘yo poyga yoki chavgon o ‘yini haqida gaplashgandek, qiziqib, tabassum bilan bem alol so‘zlashardi. 0 ‘ng yoqda, tepalar orqasidan Muzaffat Murzo- ning otliqlari chang k o ‘tarib paydo bo‘ldi. Ular o ‘q otimi qadar yaqinlashgach, M o‘min Mirzoning yigit- lari shig‘ab o ‘q uza boshladilar. Dushmanning ikkin- chi guruhi naq ro'paradan, o ‘rtani yormoq uchun ot soldi. Hayal o ‘tmay, keng dalada qizg‘in jang bosh- landi. 0 ‘ng yoqda har ikki tomonning yigitlari aralashib ketgan edi. Odamlar yiqilgan, otlar qochgan, to‘s-to‘polon, suron. O'rta qismga hujum qilgan dush- man dastalari, M o'm in Mirzoning yigitlari katta g ‘ay rat ko‘rsatishlariga qaramay, son jihatidan ko‘p bo‘lganiari uchun bostirib kelishni davom ettirdilar. Yosh shahzoda sabriga chidamasdan, turkman otini urib, quyoshda oq olovday yongan qilichini sug‘urib, oldinga intildi. Uning atrofidagi yigitlar har yoqdan ot o ‘ynatib, Mirzoning y o ‘lini to‘sdilar. Qadrdon bir navkari ajoyib chaqqonlik bilan uning otining jilovi- dan tutdi va rangi qum o ‘chib yolvordi: «Shahzodam, zinhor jangga kirmang, men boshimni beray, siz kir- mang urushga!» M o‘min Mirzo xo‘mrayib, ingichka,
