Onomastika, Dialektologiya, Etimologiya bir sıra türkdilli xalqlarda at (hərdən ağ, hərdən boz rəngli) on-
qon sayılmışdır; zaman keçdikcə onları yalnız müqəddəslər və
əfsanəvi qəhrəmanlar minmişlər” (M.Seyidov. Azərbaycan xalqı-
nın soykökünü düşünərkən. Bakı, 1989, s. 159, 231). Bu qeydlər
“Kitab”da intensivliyi ilə fərqlənən “Ağ-boz at” zooniminin
təsadüfi olmadığını təsdiqləyir. Ağ-boz at türkmən folkloru baxı-
mından da səciyyəvidir:
Ak at, Boz at – iki yıldız, Dəmirgazık – yəkə yıldız, Yədigənim – yədi yıldız, Yədi göçər, yədi gonan, Sanasam, sogabı bar... Gög bədəvi. “Kitab”da Qaragünənin atının adı kimi çox
az işlənmişdir. Qaragünə oğlu Qarabudağın bədii təyinlərindən
biri “atı bəhri hotazlı”dır (atı mavi qotazlı). Bir sıra mənbələrdə,
xüsusən də M.Kaşğarinin “Divan”ında alpların (igidlərin) öz atla-
rının boyunlarına qiymətli daşlar, muncuqlar asması, eləcə də at-
larının quyruqlarını ipəklə örtmələri göstərilir. Qıpçaq türklərinin
böyük köçündən bəhs edən M.Adcı yazır: “...Lena yaxınlığındakı
şəkillər daha yaxşı qorunub, zamanın onlara rəhmi gəlib. Oklad-
nikovun bu rəsmlər haqqında sözü: “Burada baş süjet at və atlı ob-
razlarının əks etdirilməsidir. Çox vaxtlar yal – kəkillərlə və asma
qotazlarla bəzədilib. Boyunlarında qırxılmış yalların kərtləri –
dişləri görünür. Bəzən atlar xüsusi şəkilli zirehə bürünmüş olur,
eyni geyim atlılarda da olur. Bu köndələninə xətlərlə ifadə olu-
nur. Atlıların əlində ucunda bayraqcıqlar yellənən nizə görünür.
Sanki bu təsvir kifayətdir ki, təsəvvüründə at ayaqlarının tappıl-
tısını eşidəsən, atlıların özünü görəsən. Budur xalqların Böyük
Köçü...” (M.Adcı. Qıpçaq çölünün yovşanı (tərcümə edəni prof.
Tofiq Hacıyev). Bakı, 1997, s. 105). Ş.Cəmşidov “Kitab”dakı
