DAŞ YUXULAR 87
teatra daha ayağını da qoymurdu. Hәtta bir vaxt hәvәslә
qoşulduğu mitinqlәr mәna vә mәzmununu itirib gözündәn
düşmüşdü. Şәhәrdә özünә yer tapa bilmirdi, evdә dә
qәrarı tutmurdu.
Külәkli, yağışlı bir axşam o, evә elә bir halda gәldi ki,
Azadә xanımı dәhşәt bürüdü, qışqırmaqdan özünü zorla
saxladı, kişini elә bil gölә basmışdılar - tәpәdәn dırnağa
cumculuq suyun içindә idi. Әyninin paltarı, saçı, çәnәsi
bәs deyincә islanmışdı. Plaşının ciblәrindәn su süzülürdü.
Şalvarı çamura, palçığa bulaşmışdı, pencәyinin
düymәlәrini, köynәyinin boyunluğunu dartıb
qoparmışdılar.
Azadә xanım ağlaya-ağlaya әrini soyundurdu,
hamama aparıb isti suyun altına saldı. Sonra bir qәdәh
konyak verdi, çay gәtirdi. Saday bir qәdәr özünә gәlәndәn
sonra sorğu-suala başladı:
- Harda dalaşmısan?
- Dalaşmamışam...
- Bәs onda sәni kim bu kökә salıb?
Saday cavab vermәdi. Uzun sükutdan sonra elә
hönkürdü ki, Azadә xanım soruşmağına peşman oldu.
- Aza, vağzalda cavan bir qadına od vurub
yandırdılar! Üstünә benzin töküb diri- diri yandırdılar!
- Kim yandırdı? - Azadә xanım gözünün yaşını silә-silә
soruşdu.
- Arvadlar, Aza, küçәdә alver elәyәn qadınlar. Elә bil
adam deyildilәr, cin yığınıydı.
- Sәni dә onlar bu hala saldılar?
Artist heyrәtlәndi, hәqiqәtәn dә o, evә nә vәziyyәtdә
gәldiyindәn xәbәrsiz idi.
